ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Η χρονιά που γεννήθηκε αυτή η μικρή γωνιά του κυβερνοχώρου. Σαν αστείο και σαν παιχνιδάκι στην αρχή που σιγά σιγά σοβάρεψε. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σας τους δεκάδες αναγνώστες μου που με διαβάζετε και βλέπετε ένα κομμάτι της ψυχής και του μυαλού μου. Πιο πολύ όμως θέλω να ευχαριστήσω εσάς τις τέσσερις αναγνώστριές μου που αφήνετε τακτικά τα σχόλιά σας εδώ. Μου δίνετε τη δύναμη να συνεχίσω. μωβ κρινάκι νεράιδα της βροχής όναρ ilive2loveme Να 'στε πάντα καλά!

σε ένα email που έλαβα ένα χρόνο πριν ανήμερα Χριστούγεννα. Τότε δεν απάντησα… Κι ύστερα… ώρες συζήτησης… Κρυφές επιθυμίες, εκμυστηρεύσεις… Και μια συνάντηση… Και μια δεύτερη κι ένας έρωτας κρυφός, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, μακριά από τα μάτια των ανθρώπων… Δυο ανάσες που γίνονταν ένα μέσα στην αγκαλιά της νύχτας… Ένα τελευταίο βλέμμα στη αίθουσα αναχωρήσεων πριν το σιδερένιο πουλί σε πάει πίσω στην καθημερινότητά σου… ... Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει τούτ' η γιορτή κι η Πασχαλιά ... Κι η πόλη που άφησες πίσω σου πολύβουη και άδεια… Μέσα στα σωθικά της έχει τόπους… Τόπους που έφτιαξε το πέρασμά σου. Τόπους που μου φέρνουν ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη κι ένα δάκρυ στα μάτια μαζί όταν περνάω. Κι άλλον έναν τόπο που είναι μέσα μου και τον κουβαλάω μαζί μου… Μήνες που πέρασαν σέρνοντας τα βήματά τους βαριά… κουρασμένα. … Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά, που άκουγα διπλά τα βήματα μου! Πάταγα ‘γω - στραβός - μεσ' τα νερά; Kι εσύ κοντά μου . . . Κι ύστερα η καταιγίδα κι η φουρτο...

Εξήντα χρόνια πριν στην Πελοπόννησο τέτοια εποχή ο εμφύλιος έμπαινε στην τελική του φάση. Το μέτωπο στην αυλή της Αθήνας έπρεπε να κλείσει. Οι κυβερνητικές δυνάμεις ενισχυμένες με την αμερικανική βοήθεια ετοίμαζαν το σχέδιο "Περιστερά" για την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από αντάρτες. Η Πελοπόννησος απομονώθηκε, κανείς δεν μπορούσε να περάσει τον Ισθμό χωρίς ειδική άδεια ενώ μαζικές συλλήψεις πολιτών στέρησαν τους αντάρτες από οποιαδήποτε στήριγμα και πληροφορίες. Πυρομαχικά λιγοστά... Το Νοέμβριο το σκάφος "Πολεμιστής" είχε βυθίσει ένα καΐκι που μετέφερε πυρομαχικά για τους αντάρτες οι οποίοι δεν είχαν κανέναν άλλο τρόπο ανεφοδιασμού Παραμονές του νέου έτους διαπεραιώθηκε στην Πελοπόννησο η ένατη μεραρχία πεζικού. Το σύνολο των κυβερνητικών δυνάμεων έφτασε τους 40.000 άνδρες απέναντι σε 3.500 περίπου αντάρτες με ελάχιστα πυρομαχικά. Η πλημμυρίδα του στρατού σάρωσε το Μοριά από βορρά προς νότο. Φάλαγγες ασταμάτητες που δεν άφηναν τους αντάρτες να ελιχθούν.....

Ξημέρωμα και να μην έχεις ύπνο... Το τασάκι γεμάτο και να ακούς τη βροχή μονότονη να χτυπάει την μεταλλική τέντα. Η πόλη ακόμα κοιμάται με τα χρωματιστά της λαμπιόνια να θυμίζουν πως οι μέρες είναι γιορτινές κι εσύ να μην το νιώθεις και να αναρωτιέσαι που είμαι; που πάω; Και να κρύβεις πράγματα μέσα στην ψυχή σου που δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον. Και να τα πετάς στη θάλασσα και να τα ξεβράζει το κύμα πάλι στην ακτή σαν κουφάρια. Και να αναρωτιέσαι γιατί; Ξέρεις την απάντηση, είναι πως δεν υπάρχει απάντηση... A Dream Within A Dream Take this kiss upon the brow! And, in parting from you now, Thus much let me avow- You are not wrong, who deem That my days have been a dream; Yet if hope has flown away In a night, or in a day, In a vision, or in none, Is it therefore the less gone? All that we see or seem Is but a dream within a dream. I stand amid the roar Of a surf-tormented shore, And I hold within my hand Grains of the golden sand- How few! yet how they creep Through my finge...

Σε όλους μας καλοί μου αναγνώστες. Ας κάνουμε όλοι μια ευχή...

Καλαμάτα πάλι η πόλη που μεγάλωσα και ψάχνω να βρω την προσωπικότητά της. Θυμάμαι τις αλλαγές της. Την κεντρική πλατεία όπως ήταν κάποτε με άσφαλτο και άθλια και την πρώτη της ανάπλαση το 1974. Με μαρμάρινες πλάκες που γυάλιζαν και την προχειροδουλειά που έγινε και με τις πρώτες ζέστες η διαστολή της έκανε να φουσκώσουν και να πεταχτούν. Το μακρύ δρόμο για την Αθήνα μέχρι το 1990 και την κατασκευή της νέας εθνικής Κορίνθου - Τρίπολης. Κι όμως η πόλη άλλαξε σιγά σιγά... Κομβικό σημείο ο σεισμός του 1986. Χάθηκαν πολλά κτίρια από το ιστορικό της πρόσωπο. Πολλά διατηρητέα σπίτια μένουν έτσι ερείπια ακόμα περισσότερο από είκοσι χρόνια μετά. Η πόλη δέχτηκε μεγάλο χτύπημα όμως οι κάτοικοί της δεν το έβαλαν κάτω. Ορθοπόδησε σιγά σιγά και ξαναομόρφηνε παρά το χτύπημα του Εγκέλαδου. (Ναι ήμουν εκεί στην παραλία στο σεισμό του 1986, όποιος δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να καταλάβει το σοκ.) Το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων που έπεσε με το σεισμό αναστηλώθηκε. Εκεί που κηρύχτηκε η επανά...

Μια βδομάδα έμεινε ώς τη μεγάλη γιορτή και όμως έχω την αίσθηση φέτος πως δεν έρχονται γιορτές. Η πόλη στολισμένη και ο κόσμος μοιάζει μουδιασμένος... Ξέρω η κρίση, οι πρόσφατες ταραχές, η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η βαλίτσα χάσκει άδεια περιμένει να την γεμίσω σιγά σιγά γιατί σε λίγες μέρες πάω στους δικούς μου στην πόλη που μεγάλωσα. Ένας χρόνος και κάτι που την άφησα κι όμως φαίνονται αιώνες... Έκανα βήματα το ξέρω πέταξα φορτία που κουβαλούσα μέσα μου κι όμως ο δρόμος ακόμα φαντάζει μακρύς. Δεν πειράζει θα δω πάλι δικούς μου ανθρώπους, φίλους και φίλες, συγγενείς και με το νέο χρόνο θα πάω σε ένα γάμο γιου ξαδέρφης μου. Πως πέρασαν τα χρόνια... Αρχές του 1975 είχα πάει στο δικό της γάμο παράνυμφος. Πριν λίγο καιρό με είδα αποτυπωμένο σε ένα παλιό φιλμάκι super 8 βουβό... Τώρα μια γενιά μετά σε λίγο οι νεόνυμφοι του τότε θα είναι παππούς και γιαγιά πια. Όσο για μένα; Ελπίζω να κρατάω κάτι ακόμα μέσα μου από την αθωότητα του παιδιού κι ας είμαι στη μέση του δρόμου... Να μπορώ να δίν...

Για τον προσεκτικό παρατηρητή τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην Ελλάδα τις προηγούμενες μέρες δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία... Πολλοί πια δεν νοιώθουν πως έχουν μέλλον... Μεγάλα κομάτια της κοινωνίας και ειδικώτερα της νεολαίας νοιώθουν πως είναι "στην απέξω" χωρίς δυνατότητα καν επιβίωσης, όταν κάποιοι προκλητικά ζουν μέσα στη χλιδή, κάνουν οποιαδήποτα παρανομία και προκαλούν μένοντας ατιμώρητοι. Με ένα σπινθήρα ξέσπασε η τυφλή βία... Ας αφουγκραστούν οι κυβερνώντες κάλλιο αργά πάρα ποτέ. Γιατί η τυφλή βία ούτε οδηγεί πουθενά ούτε τους τρομάζει. Το να σηκωθεί ο κόσμος από τον καναπέ και να βγει στο προσκήνιο όμως... Αυτό το τρέμουν! Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια. Και κάποιο βράδυ –πες σαν χτες- υψώνει το κεφάλι κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι. Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα. Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρ...

Άνοιξε το ντουλάπι και έβγαλε ένα μπουκάλι βότκα που του είχε φέρει... Άναψε και ένα μισοκαμένο κερί... Έβαλε ένα ποτό και ήπιε αργά. "Τι να κάνεις άραγε;", "Κοιμάσαι μάλλον κι ονειρεύεσαι...", σκέφτηκε. "Στην υγειά σου...", ευχήθηκε σιωπηλά. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Ξάπλωσε στον καναπέ και αποκοιμήθηκε... Κι είδε τα πιο πολύχρωμα όνειρα... ... Come on now try and understand The way I feel when Im in your hands Take my hand come undercover They cant hurt you now Because the night belongs to lovers Because the night belongs to us... Στα όνειρά σου…

Αλέξη... Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος εικόνες ξεχύνονται με μιας πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού Μακάρι να μην ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο... μακάρι...

Σε έργα είχα δει μόνο τη διαδικασία… κόκκινο φως και σε μια λεκάνη με υγρό να βουτάνε ένα λευκό χαρτί κι η ασπρόμαυρη εικόνα να σχηματίζεται πάνω του αργά… κι ύστερα σε άλλη μια λεκάνη και σε μια τρίτη… Δεν είχα δώσει σημασία πως γίνεται στην πραγματικότητα ώσπου κάποτε διαβάζοντας τοπική εφημερίδα αποφάσισα να πάω στη ΝΕΛΕ να παρακολουθήσω μαθήματα φωτογραφίας. Έτσι κι αλλιώς δωρεάν είναι σκέφτηκα. Γνώρισα τον δάσκαλό μας το Θόδωρο. Μια γνωριμία που μετεξελίχθηκε σε φιλία πάνω από είκοσι χρόνια τώρα. Μυήθηκα στα μυστικά της φωτογραφίας. Βάθος πεδίου, διαφράγματα, σωστή φωτομέτρηση... και τράβηξα το πρώτο μου ασπρόμαυρο φιλμ. Σε ένα ταξίδι στην Αθήνα πήρα το πρώτο μου τανκ εμφάνισης και ένα θερμόμετρο. Πίσω στην Καλαμάτα σπίτι νύχτα με κλειστά πατζούρια φόρτωσα το πρώτο φιλμ στο τάνκ. Έριξα μέσα την εμφάνιση, κοίταξα πίνακες με θερμοκρασίες και χρόνους, ανάδευση κάθε τόσο… και μετά σταμάτημα, στερέωση πλύσιμο του φιλμ και άπλωμα σε μανταλάκια δίπλα στην μπουγάδα της μητέρας μου… Κι ύστ...

φορά δείξε δύναμη μπορείς! Αν νιώθεις πως αργεί να ξημερώσει πάλι Αν τρέχεις να προλάβεις μια καινούρια μάχη Θα 'μαι εδώ το χέρι αν θες να σου κρατήσω Θα 'μαι εδώ στα όνειρά σου να σε συναντήσω ...

Αυτός ήταν ο τίτλος μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας χαμηλού κόστους (δανέζικης παραγωγής!) της δεκαετίας του '60, που είχα δει κάποτε στην τηλεόραση. Οι πρώτοι άνθρωποι που ταξιδεύουν στον έβδομο κατά σειρά πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος τον Ουρανό βρίσκουν πως ένας γιγαντιαίος εγκέφαλος κυβερνάει τον μακρινό αυτό κόσμο ο οποίος τους φέρνει ψευδαισθήσεις είτε φόβων είτε θεσπέσιων ... ουράνιων υπάρξεων με τη μορφή ξανθών (σκανδιναβών) γυναικών... Τελικά ύστερα από περιπέτειες και την αντιμετώπιση τεράστιων... αραχνών όσοι τολμηροί ταξιδιώτες επιβίωσαν κατάφεραν να επιστρέψουν στη Γη μας. Το φιλμ παρότι απλοϊκό μου θυμίζει λίγο το πολύ μεταγενέστερο αριστουργηματικό Solaris... Ένα διαπλανητικό ταξίδι μέσα στο ίδιο μας το μυαλό. Ωστόσο και εγώ γνώρισα τον έβδομο πλανήτη... Μικρός θυμάμαι που χωμένος στην παλιά βιβλιοθήκη της Καλαμάτας με κείνο το υπέροχο γιασεμί δίπλα στην είσοδο... (ακόμα νοιώθω το άρωμά του) διάβαζα ό,τι βιβλίο μπορούσα να βρω περί αστρονομίας. Διάβασα και ...

Σάββατο πρωί και οδηγώ μέσα στη βροχή... Θολά τζάμια και υαλοκαθαριστήρες να τρίζουν... Ψάχνω τραγούδια στο ραδιόφωνο και πέφτω στον αξέχαστο βιρτουόζο της ηλεκτρικής κιθάρος Rory Gallagher... Moonchild... Moonchild You are a moonchild and pretty soon child I've got that feeling That I'm gonna make you smile forever If I can. Just give me a sign and I'll show you my plan ... Tell me why you look so sad, Time slips by like grains of sand Just put your future in my hands ... Just give me a sign and I'll show you my plan... Just give me...

Πάνε πια εξήντα τόσα χρόνια από εκείνη τη νύχτα της 25-26/11/1942 που έγινε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Η ιστορία είναι γνωστή λίγο πολύ σε όλους. Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ σε μια κοινή επιχείρηση εξουδετέρωσαν τη φρουρά της γέφυρας και οι β ρετανοί σαμποτέρ την ανατίναξαν. Μέσα στα μαύρα εκείνα χρόνια της κατοχής έγινε στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέχρι τότε σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη. Οι έλληνες αντάρτες δεν είχαν ούτε μια απώλεια... Η συνέχεια δεν ήταν τόσο ρόδινη. Διχόνοια... εμφύλιος σπαραγμός η αντίσταση παράνομη, ξερονήσια φυλακές... Η Ελλάδα του '50-'60 μια μίζερη χώρα, με ανάπηρη δημοκρατία ( ; ), πολιτικές διώξεις και τη μετανάστευση να τρώει τα καλύτερα παιδιά της... Πέρασαν δυο δεκαετίες και το 1964 για πρώτη φορά αποφασίστηκε να γιορταστεί επίσημα η επέτειος. Οι αντιστασιακοί ζούσαν ακόμα. Το πλήθος κατέκλυσε τον Γοργοπόταμο. Υπολογίζεται πως 20.000 άτομα μετείχαν στον εορτασμό. Ωστόσο δεν επετράπη στους εκπροσώπους των αντιστασιακών ο...

Όχι δεν απέκτησα ξαφνικά kinky γούστα καλοί μου αναγνώστες... Απλά αναφέρομαι σε ένα φετίχ που το έχω από μικρός. Τη γραβάτα! Μου αρέσει αφάνταστα να φοράω γραβάτα. Υποψιάζομαι πως ηθικός αυτουργός είναι ο πατέρας μου. Εκπαιδευτικός της παλιάς εποχής δεν θυμάμαι να πήγε μια φορά σχολείο χωρίς να φορέσει γραβάτα. "Μπαμπά πότε θα φορέσω και εγώ γραβάτα;" Ρώταγα κάθε τόσο με αγωνία. "Όταν μεγαλώσεις" ήταν η στερεότυπη απάντηση του πατέρα μου που χαμογελούσε. Πέρασαν τα χρόνια και οι μόνες γραβάτες που φόραγα ήταν αυτές με το λαστιχάκι στις σχολικές παρελάσεις. Στα 19 μου θυμάμαι αγόρασα την πρώτη μου γραβάτα. Έμαθα να την δένω και την φόρεσα. Την έχω ακόμα... Πολυέστερ γαλάζιες και ροζ ρίγες. Θυμάμαι μια από τις εξόδους μου με αυτή. Με το φίλο μου τον Ηλία με γραβάτα και αυτός να συνοδεύουμε την Μ. και την Ρ. στο κυριλέ πιάνο μπαρ των '80s με τα τσιγάρα και οι τέσσερις όταν για κακή μας τύχη μπήκε στο ίδιο μαγαζί και η μητέρα της Μ. Είδε την κόρη της με το τσι...

Όχι γύρω στο '48 που λέει και ο Σαββόπουλος στο τραγούδι της ταινίας "Happy day"αλλά μια ηλιόλουστη μαγιάτικη Κυριακή μερικά χρόνια πριν... Πρωί στον Πειραιά στο μικρό οχηματαγωγό με τους εκδρομείς προσκυνητές στη Μακρόνησο που οργάνωνε η ένωση εξορίστων. Το μικρό πλοίο πέρασε τα παράλια της Αττικής και έστριψε στο Σούνιο. Σε λίγο αποβιβαστήκαμε στο Μακρονήσι... Πέτρα και ήλιος... Κλασσικό κυκλαδίτικο τοπίο. Ωστόσο άρχισε να με πιάνει ένα δέος, ο τόπος βαρύς... Γεμάτος μνήμες. Σκουριασμένα συρματοπλέγματα και διαλυμένες δεξαμενές νερού. Εκκλησάκια χτισμένα από τους πολιτικούς κρατούμενους που σήμερα κάποιοι τσομπάνηδες τα έχουν μετατρέψει σε στάνες για τις κατσίκες τους γεμάτες βρωμιά... Το πλήθος πολύχρωμο, από παλιούς εξόριστους με χιόνια στα μαλλιά, παππούδες πια με τα εγγόνια τους, πολιτικοποιημένους φοιτητές και απλούς ανθρώπους που ήθελαν να δουν από κοντά αυτό τον τόπο μαρτυρίου των πιο μαύρων σελίδων της σύγχρονης ιστορίας μας. Παρακολούθησα τη σεμνή τελετή, πολιτ...

Που δεν το έχω πει σε πολλούς... Ας το μοιραστώ μαζί σας καλοί μου αναγνώστες... Είμαι εσπεραντιστής. Ναι μιλάω την τεχνητή γλώσσα εσπεράντο. Η απόφασή μου να την μάθω είναι μάλλον τυχαία. Απλά γνώριζα την ύπαρξή της και τη θεωρούσα μια ρομαντική ιδέα που δεν περπάτησε. Κάποια φορά κοιτάζοντας στο google για το λήμα "esperanto" έπεσα πάνω σε πολλές σχετικές σελίδες. Άρχισα να τις διαβάζω και μου κινήθηκε το ενδιαφέρον. Βρήκα και μια σειρά δωρεάν μαθημάτων on-line. Kurso de Esperanto. Χμμμ λέω γιατί όχι; Και έστειλα το email με τις πρώτες ασκήσεις. Ο δάσκαλός μου ήταν ένας εσπεραντιστής από την Αριζόνα των Η.Π.Α. Πέρασα τη σειρά των δέκα μαθημάτων και πήρα το πρώτο δίπλωμα. Με γοήτευσε αυτή η γλώσσα και σαν ιδέα αλλά και με την απολύτως τεχνητή και προβλέψιμη δημιουργία λέξεων με καθορισμένα προθέματα και καταλήξεις καθώς και την παντελή έλλειψη ανώμαλων ρημάτων και εξαιρέσεων στους γραμματικούς της κανόνες και την απόλυτα φωνητική προφορά της. Άρχισα να μιλάω με άλλους εσπερα...

Σε λίγες μέρες θα πετάξεις μακριά με τα φτερά ενός... Χαμογέλα και νοιώσε σαν... Θα 'χεις αφήσεις πίσω σου τον... Κι όταν με το καλό γυρίσεις, τα... Θα 'χουν σκορπίσει στο... Τότε θα πετάξεις πάλι με τα δικά σου... Free as a bird! Κάποτε μου (πρωτο)άνοιξες τα φτερά... Σειρά μου να (ξανα)ανοίξω τα δικά σου...

Τι τραγούδι; Πες μου... ... και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν ... Ν. Άσιμος

Πέρασαν κιόλας 14 χρόνια... 10/11/1994 η ημερομηνία που παρουσιάστηκα να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία. Τυχερός μου είπαν κατατάχτηκα στην Πολεμική Αεροπορία. Πήρα το λεωφορείο από την Καλαμάτα και πήγα στην Τρίπολη. Είδα μια παρέα άγνωστα παιδιά "Και σεις παρουσιάζεστε στην αεροπορία;" "Ναι" ήταν η απάντηση "Κάτσε φίλε να πιούμε καφέ" Τον ήπιαμε και πήραμε ένα ταξί. Μας πήγε στην πύλη του στρατοπέδου και παραδώσαμε τις πολιτικές μας ταυτότητες. Να πω δεν είχα άγχος; Είχα και πολύ μάλιστα. Μας χώρισαν σε μοίρες και μπήκαμε στη σειρά. Καθένας που άκουγε το όνομά του απαντούσε με το ηχηρό "Διατάξτε" δεν είναι σχολείο εδώ Γιώργο σκέφτηκα. Ας είναι πήραμε τις στολές την άλλη μέρα αρχίσαμε την εκπαίδευση και τις αγγαρείες με όραμα την ημέρα της ορκωμοσίας και την 48ωρη άδεια που θα επακολουθούσε. Κυριακές και επισκεπτήρια. Άλλους επισκέπτονταν οι γονείς τους, άλλους γυναίκες τους άλλους οι κοπέλες τους. Έφέρναν τσιγάρα, γλυκά και διάφορα άλλα πο...

Ηλιόλουστη ξεκίνησε η μέρα σήμερα κι ύστερα συννεφιά και ψύχρα... Διώξε μακριά το φόβο που σκεπάζει την ψυχή σου και ξαναπέτα... Μην κατηγορείς τον εαυτό σου προχώρα, ο ήλιος μετά τα σύννεφα θα ξαναβγεί... Θα σε ζεστάνει και πάλι... Κι όμως το γκρίζο θα φύγει και θα ξαναδείς τα χρώματα... Έλα χαμογέλα σε βλέπω... Είμαι δω! Κι εκεί! ... Μήλο, Μήλο, πορτοκάλι ξέρω σ' αγαπήσαν κι άλλοι φίλησε με όμως πάλι πάνω στων αφρών τη ζάλη ... Σε σένα που θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς...

Μια φορά και έναν καιρό στη μακρινή Αιθιοπία βασίλευε ο βασιλιάς Κηφέας με την σύζυγό του την Κασσιόπη. Η Κασσιόπη έλεγε πως είναι πιο όμορφη από τις νηρηίδες τις κόρες νύμφες που ζούσαν στη θάλασσα. Όταν το έμαθε ο Ποσειδώνας εξοργίστηκε και έστειλε ένα φοβερό θαλάσσιο κήτος να τρομοκρατεί τις ακτές του βασιλείου του Κηφέα. Ο Κηφέας ζήτησε χρησμό από το μαντείο του Άμμωνα για να γλυτώσει την χώρα του. Ο χρησμός ήταν σαφής έπρεπε να δωθεί η κόρη του βορά του θαλάσσιου κήτους. Έδεσαν λοιπόν την Ανδρομέδα σε ένα βράχο γυμνή έτοιμη να δοθεί θυσία στο τρομερό θαλάσσιο κήτος. Ο Περσέας που είχε σκοτώσει τη Μέδουσα γυρίζοντας καβάλα στον φτερωτό Πήγασο που είχε ξεπηδήσε από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας είδε την Ανδρομέδα και την απελευθέρωσε ενώ δείχνοντας το κεφάλι της Μέδουσας στο κήτος το απολίθωσε. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Ανδρομέδας τη ζήτησε από τον πατέρα της ο οποίος του την αρνήθηκε καθότι την είχε υποσχεθεί στον Φινέα. Ωστόσο ο Περσέας την παντρεύτηκε παρά την άρνηση του πα...

Οδηγούσα το αυτοκίνητό μου και κοίταξα προς τη δύση... Σαν κατάλευκο διαμάντι ο Αποσπερίτης στόλιζε τον ουρανό του δειλινού. Δεν είναι άλλος από τον πλανήτη Αφροδίτη για τους γνώστες. Αυγερινός ή Εωσφόρος όταν φαίνεται το πρωί πριν την ανατολή και Έσπερος ή Αποσπερίτης όταν φαίνεται το απόγευμα μετά την δύση. Ο ένας από τους δύο θυληκούς πλανήτες του ηλιακού συστήματος (ο άλλος είναι η Γη μας). Δίδυμη στις διαστάσεις με τη Γη αλλά σε τίποτα άλλο παρόμοια. Θαύμασα την ομορφιά της πάνω από το αστικό τοπίο... Δίκαια οι αρχαίοι της έδωσαν το όνομα της θεάς της ομορφιάς και του έρωτα. Το κατάλευκο φως της στόλιζε τον ουρανό. Κάποιες φορές όταν είναι στο μέγιστο της λάμψης της από σκοτεινό μέρος μπορεί να ρίξει ακόμα και σκιές ενώ είναι δυνατόν να τη δει κανείς με γυμνό μάτι μέρα μεσημέρι! Ναι την έχω δει και δεν το πίστευα, νόμιζα πως αυτά τα γράφουν τα βιβλία και στην καλύτερη άντε να το μπορέσουν άνθρωποι με εξαιρετική όραση. Ωστόσο δεν ήταν καθόλου δύσκολο όταν το δοκίμασα από περιέργει...

Επιτέλους! Η αναζήτηση εργασίας έλαβε τέλος και από αύριο παρουσιάζομαι στην καινούργια μου δουλειά! Την Παρασκευή είχα πάει σε (άλλη μια) συνέντευξη και χτες το πρωί χτύπησε το κινητό μου. Η θέση εργασίας που διεκδικούσα μου προσφέρθηκε! Είναι θέση σε εταιρεία εισαγωγής και εμπορίας φωτογραφικών ειδών, από τις παλιότερες του χώρου και πιστεύω θα μου αρέσει και θα αποδώσω! Η εταιρεία είναι στο κέντρο της Αθήνας και η πρόσβαση εύκολη και γρήγορη. Για να δούμε αγαπημένοι μου αναγνώστες ήρθε επιτέλους και η καλή ζαριά; Θα δείξει... Θέλω να πιστεύω πως ναι!