2008

Η χρονιά που γεννήθηκε αυτή η μικρή γωνιά του κυβερνοχώρου. Σαν αστείο και σαν παιχνιδάκι στην αρχή που σιγά σιγά σοβάρεψε. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σας τους δεκάδες αναγνώστες μου που με διαβάζετε και βλέπετε ένα κομμάτι της ψυχής και του μυαλού μου.
Πιο πολύ όμως θέλω να ευχαριστήσω εσάς τις τέσσερις αναγνώστριές μου που αφήνετε τακτικά τα σχόλιά σας εδώ. Μου δίνετε τη δύναμη να συνεχίσω.

μωβ κρινάκι

νεράιδα της βροχής

όναρ

ilive2loveme

Να 'στε πάντα καλά!

Reply... (Δωμάτιο 817)

σε ένα email που έλαβα ένα χρόνο πριν ανήμερα Χριστούγεννα. Τότε δεν απάντησα…
Κι ύστερα… ώρες συζήτησης… Κρυφές επιθυμίες, εκμυστηρεύσεις…
Και μια συνάντηση… Και μια δεύτερη κι ένας έρωτας κρυφός, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, μακριά από τα μάτια των ανθρώπων… Δυο ανάσες που γίνονταν ένα μέσα στην αγκαλιά της νύχτας…
Ένα τελευταίο βλέμμα στη αίθουσα αναχωρήσεων πριν το σιδερένιο πουλί σε πάει πίσω στην καθημερινότητά σου…

...
Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει

τούτ' η γιορτή κι η Πασχαλιά
...

Κι η πόλη που άφησες πίσω σου πολύβουη και άδεια…
Μέσα στα σωθικά της έχει τόπους… Τόπους που έφτιαξε το πέρασμά σου. Τόπους που μου φέρνουν ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη κι ένα δάκρυ στα μάτια μαζί όταν περνάω. Κι άλλον έναν τόπο που είναι μέσα μου και τον κουβαλάω μαζί μου…
Μήνες που πέρασαν σέρνοντας τα βήματά τους βαριά… κουρασμένα.

…
Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα ‘γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
Kι εσύ κοντά μου . . .

Κι ύστερα η καταιγίδα κι η φουρτούνα μέσα σου, η δοκιμασία κι ο Γολγοθάς… Επτασφράγιστα μυστικά που σου έτρωγαν την ψυχή... Τα πέταξες, έκοψες το γόρδιο δεσμό, προσπαθείς να απλώσεις ξανά τις φτερούγες σου… Θα το κάνεις το ξέρω… Είμαι σίγουρος.
Ξανά Χριστούγεννα εκεί μακριά… Ένας κύκλος έκλεισε, ένας άλλος αρχίζει… Και σε αυτόν τον κύκλο θα είμαι δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι...
Σκεφτόμουν πως καλύτερα θα ‘ταν να σου ευχηθώ καλή Ανάσταση μιας και πέρασες Γολγοθά, όμως ήδη αναστήθηκες, γι αυτό θα σου ευχηθώ καλά Χριστούγεννα!
Ξέρεις…

…
Τις νύχτες που σε σεργιανούσα, στην άλλη άκρη τ’ ουρανού
Και ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα, σαν αδελφή του αυγερινού
Μαρίνα πράσινο μου αστέρι Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι Και κρίνο του καλοκαιριού...

Σε ΣΕΝΑ… κι ένα ξημέρωμα στο δωμάτιο 817… κι όσα ανεκτίμητα μου χάρισες…

Σε προσμένω…

Ματωμένο περιστέρι...

Εξήντα χρόνια πριν στην Πελοπόννησο τέτοια εποχή ο εμφύλιος έμπαινε στην τελική του φάση. Το μέτωπο στην αυλή της Αθήνας έπρεπε να κλείσει. Οι κυβερνητικές δυνάμεις ενισχυμένες με την αμερικανική βοήθεια ετοίμαζαν το σχέδιο "Περιστερά" για την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από αντάρτες.
Η Πελοπόννησος απομονώθηκε, κανείς δεν μπορούσε να περάσει τον Ισθμό χωρίς ειδική άδεια ενώ μαζικές συλλήψεις πολιτών στέρησαν τους αντάρτες από οποιαδήποτε στήριγμα και πληροφορίες. Πυρομαχικά λιγοστά... Το Νοέμβριο το σκάφος "Πολεμιστής" είχε βυθίσει ένα καΐκι που μετέφερε πυρομαχικά για τους αντάρτες οι οποίοι δεν είχαν κανέναν άλλο τρόπο ανεφοδιασμού
Παραμονές του νέου έτους διαπεραιώθηκε στην Πελοπόννησο η ένατη μεραρχία πεζικού. Το σύνολο των κυβερνητικών δυνάμεων έφτασε τους 40.000 άνδρες απέναντι σε 3.500 περίπου αντάρτες με ελάχιστα πυρομαχικά.
Η πλημμυρίδα του στρατού σάρωσε το Μοριά από βορρά προς νότο. Φάλαγγες ασταμάτητες που δεν άφηναν τους αντάρτες να ελιχθούν... Δεν υπήρχαν μετόπισθεν του στρατού. Η τύχη του αγώνα ήταν προδιαγεγραμμένη. Νεκροί, εξόριστοι, εκτελέσεις, ξύλινοι σταυροί.
Και οι ελάχιστοι που γλύτωσαν γύρναγαν στα βουνά σαν φαντάσματα σε μια Οδύσσεια που ένας ένας έπεφταν θύματα του Πολύφημου...
Το περιστέρι της ειρήνης ήταν ματωμένο...
Πέρασαν τρία χρόνια, καλοκαίρι του 1952 σε μια σπηλιά στη Μεσσηνία βρέθηκε ένας νεκρός αντάρτης. Τον αναγνώρισε η αδερφή του. Ήταν ο καλαματιανός Ετεοκλής Δουμουλάκης ο τελευταίος αντάρτης του Μοριά... Νεκρός από παθολογικά αίτια...

Όταν υπηρετούσα στην πολεμική αεροπορία ένας υπαξιωματικός μου έδειξε φωτογραφίες από το πεδίο βολής της Σχίζας. Μέσα στη θάλασσα ένα μισοβυθισμένο κουφάρι πλοίου.
"Τι είναι αυτό;" ρώτησα, "Ο Πολεμιστής" απάντησε, "ένα παλιό σαπιοκάραβο". Χαμογέλασα, κανείς σκέφτηκα εδώ εκτός από μένα δεν ξέρει την ιστορία του...

Γείραν τα ελατόκλαρα κι ακούμπησαν στο χιόνι...

Ποιος έλατος κρατάει νερό και πια κορφή το χιόνι;

Το Μαίναλο κρατάει δροσιά και οι κορφές του χιόνι

Πέρδικα και Κονταλώνη

Στ' αδέρφια μου τους Έλληνες... εκείνης της ηρωικής και συνάμα τραγικής γενιάς...

Η νύχτα και η πόλη

Ξημέρωμα και να μην έχεις ύπνο... Το τασάκι γεμάτο και να ακούς τη βροχή μονότονη να χτυπάει την μεταλλική τέντα. Η πόλη ακόμα κοιμάται με τα χρωματιστά της λαμπιόνια να θυμίζουν πως οι μέρες είναι γιορτινές κι εσύ να μην το νιώθεις και να αναρωτιέσαι που είμαι; που πάω; Και να κρύβεις πράγματα μέσα στην ψυχή σου που δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον. Και να τα πετάς στη θάλασσα και να τα ξεβράζει το κύμα πάλι στην ακτή σαν κουφάρια. Και να αναρωτιέσαι γιατί;

Ξέρεις την απάντηση, είναι πως δεν υπάρχει απάντηση...

A Dream Within A Dream

Take this kiss upon the brow!

And, in parting from you now,

Thus much let me avow-

You are not wrong, who deem

That my days have been a dream;

Yet if hope has flown away

In a night, or in a day,

In a vision, or in none,

Is it therefore the less gone?

All that we see or seem

Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar

Of a surf-tormented shore,

And I hold within my hand

Grains of the golden sand-

How few! yet how they creep

Through my fingers to the deep,

While I weep- while I weep!

O God! can I not grasp

Them with a tighter clasp?

O God! can I not save

One from the pitiless wave?

Is all that we see or seem

But a dream within a dream?

Edgar Allan Poe

Χαράζει...

Καλά Χριστούγεννα...

Σε όλους μας καλοί μου αναγνώστες. Ας κάνουμε όλοι μια ευχή...

Η μικρή μας πόλη...

Καλαμάτα πάλι η πόλη που μεγάλωσα και ψάχνω να βρω την προσωπικότητά της. Θυμάμαι τις αλλαγές της. Την κεντρική πλατεία όπως ήταν κάποτε με άσφαλτο και άθλια και την πρώτη της ανάπλαση το 1974. Με μαρμάρινες πλάκες που γυάλιζαν και την προχειροδουλειά που έγινε και με τις πρώτες ζέστες η διαστολή της έκανε να φουσκώσουν και να πεταχτούν. Το μακρύ δρόμο για την Αθήνα μέχρι το 1990 και την κατασκευή της νέας εθνικής Κορίνθου - Τρίπολης. Κι όμως η πόλη άλλαξε σιγά σιγά... Κομβικό σημείο ο σεισμός του 1986. Χάθηκαν πολλά κτίρια από το ιστορικό της πρόσωπο. Πολλά διατηρητέα σπίτια μένουν έτσι ερείπια ακόμα περισσότερο από είκοσι χρόνια μετά. Η πόλη δέχτηκε μεγάλο χτύπημα όμως οι κάτοικοί της δεν το έβαλαν κάτω. Ορθοπόδησε σιγά σιγά και ξαναομόρφηνε παρά το χτύπημα του Εγκέλαδου. (Ναι ήμουν εκεί στην παραλία στο σεισμό του 1986, όποιος δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να καταλάβει το σοκ.) Το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων που έπεσε με το σεισμό αναστηλώθηκε. Εκεί που κηρύχτηκε η επανάσταση το 1821 23/3 ναι η Καλαμάτα είναι η πρώτη πόλη της Ελλάδας που αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό... Δυο μέρες πριν την επίσημη κήρυξη της επανάστασης. Δεν το ξέρουν πολλοί...

Το κάστρο παραμένει κλειστό ακόμα για επισκέπτες πέρα από το μικρό αμφιθέατρο που γίνονται εκδηλώσεις και συναυλίες. Δεν μπορεί να απολαύσει πια κανείς τη μαγευτική θέα από εκεί ενώ κάποιοι ανεγκέφαλοι θέλουν και να το φωτίσουν όλο το βράδυ φωτορυπαίνοντας και μην αφήνοντας τα πουλιά να κοιμηθούν στα πεύκα που το σκεπάζουν.

Η παραλία της τεράστια με πολλά μαγαζιά και απίστευτη κίνηση το καλοκαίρι ενώ το χειμώνα χάσκει άδεια... Οι πορτοκαλεώνες που σιγά σιγά γίνονται οικόπεδα και πολυκατοικίες τόσο στην οδό Ηρώων όσο και στη συνοικία του Μπαριάμαγα που ονομάστηκε πια με το πιο εύηχο Ανθούπολη.

Πόλη που μοιάζει σαν δύο σε μία. Το κέντρο και η παραλία ένα χιλιόμετρο πιο κάτω. Ενωμένες πια. Το τσιμέντο επικρατεί και εδώ. Δεν υπάρχει η παλιά βιβλιοθήκη με το υπέροχο γιασεμί στην είσοδο η νέα είναι πια στο Πνευματικό κέντρο του δήμου.

Κάποτε λένε οι παλιοί πριν το 1936 που έγινε η υδροδότησή της πόλης η Καλαμάτα ήταν γνωστή για τα πηγάδια της. Πολλά σε όλη την πόλη. Σήμερα τα περισσότερα πια σφραγισμένα, χαμένα στους ακάλυπτους πολυκατοικιών και ξερά. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Κάποιοι εγκληματικά έριξαν και τις αποχετεύσεις τους μέσα σε αυτά... Τι περιμένει η πόλη; Την ολοκλήρωση του δρόμου για μείωση της απόστασης από την Αθήνα. Την επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου μέσω Τρίπολης και αγχώνεται για τις τιμές του λαδιού που κατρακυλάνε και την αγροτική οικονομία που παραπαίει πια. Πόλη εμπορικό κέντρο όλου του νομού ζει και από τα αγροτικά εισοδήματα.

Νύμφη του Μεσσηνιακού κόλπου ξέρεις έχεις μια θέση στην καρδιά μου... Πάντα θα έχεις... Νιώθω Πελοποννήσιος χμμμ θα προτιμούσα τη λέξη Μοραΐτης και καλαματιανός. Κι ας ζω στην Αθήνα πια όταν κλείνω τα μάτια αντικρύζω το Καλάθι στην ανατολή και θυμάμαι που έβλεπα το φεγγάρι να ανατέλλει με το τηλεσκόπιο. Οι σιλουέτες των ελάτων της κορυφογραμμής διαγράφονταν στο δίσκο του...

ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΗ

H λευτερια ειναι σχολειο,

Η λευτερια ειναι σχολειο,

Και ποιος θα τη σπουδασει καλαματιανη,

Και ποιος θα τη σπουδασει ρουσα και ξανθη.

Πηγα και 'γω και σπουδασα,

Πηγα και 'γω και σπουδασα,

Και βγηκα ενας ανταρτης καλαματιανη,

Και βγηκα ενας ανταρτης ρουσα και ξανθη...

Καμένα Χριστούγεννα...

Μια βδομάδα έμεινε ώς τη μεγάλη γιορτή και όμως έχω την αίσθηση φέτος πως δεν έρχονται γιορτές. Η πόλη στολισμένη και ο κόσμος μοιάζει μουδιασμένος... Ξέρω η κρίση, οι πρόσφατες ταραχές, η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η βαλίτσα χάσκει άδεια περιμένει να την γεμίσω σιγά σιγά γιατί σε λίγες μέρες πάω στους δικούς μου στην πόλη που μεγάλωσα. Ένας χρόνος και κάτι που την άφησα κι όμως φαίνονται αιώνες... Έκανα βήματα το ξέρω πέταξα φορτία που κουβαλούσα μέσα μου κι όμως ο δρόμος ακόμα φαντάζει μακρύς. Δεν πειράζει θα δω πάλι δικούς μου ανθρώπους, φίλους και φίλες, συγγενείς και με το νέο χρόνο θα πάω σε ένα γάμο γιου ξαδέρφης μου. Πως πέρασαν τα χρόνια... Αρχές του 1975 είχα πάει στο δικό της γάμο παράνυμφος. Πριν λίγο καιρό με είδα αποτυπωμένο σε ένα παλιό φιλμάκι super 8 βουβό... Τώρα μια γενιά μετά σε λίγο οι νεόνυμφοι του τότε θα είναι παππούς και γιαγιά πια. Όσο για μένα; Ελπίζω να κρατάω κάτι ακόμα μέσα μου από την αθωότητα του παιδιού κι ας είμαι στη μέση του δρόμου... Να μπορώ να δίνω αγάπη...
Καλές γιορτές ας έχουμε και τα Χριστούγεννα ας λάμψουν πάλι!

Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια

θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια

να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ

για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

...

Νικόλας Άσιμος

Στο άστρο της Βηθλεέμ, στο άστρο μου, στο άστρο σου...

Γυρίζει τις πλάτες του το μέλλον...

Για τον προσεκτικό παρατηρητή τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην Ελλάδα τις προηγούμενες μέρες δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία... Πολλοί πια δεν νοιώθουν πως έχουν μέλλον... Μεγάλα κομάτια της κοινωνίας και ειδικώτερα της νεολαίας νοιώθουν πως είναι "στην απέξω" χωρίς δυνατότητα καν επιβίωσης, όταν κάποιοι προκλητικά ζουν μέσα στη χλιδή, κάνουν οποιαδήποτα παρανομία και προκαλούν μένοντας ατιμώρητοι. Με ένα σπινθήρα ξέσπασε η τυφλή βία... Ας αφουγκραστούν οι κυβερνώντες κάλλιο αργά πάρα ποτέ. Γιατί η τυφλή βία ούτε οδηγεί πουθενά ούτε τους τρομάζει. Το να σηκωθεί ο κόσμος από τον καναπέ και να βγει στο προσκήνιο όμως... Αυτό το τρέμουν!

Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,

σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.

Και κάποιο βράδυ –πες σαν χτες- υψώνει το κεφάλι

κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.

Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα

κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.

Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρι,

μόνο σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.

Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα

και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.

...

Γιάννης Ρίτσος

Στο μέλλον και σ' αυτούς που επιμένουν να ονειρεύονται...

Because the night...

Άνοιξε το ντουλάπι και έβγαλε ένα μπουκάλι βότκα που του είχε φέρει... Άναψε και ένα μισοκαμένο κερί... Έβαλε ένα ποτό και ήπιε αργά. "Τι να κάνεις άραγε;", "Κοιμάσαι μάλλον κι ονειρεύεσαι...", σκέφτηκε. "Στην υγειά σου...", ευχήθηκε σιωπηλά. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Ξάπλωσε στον καναπέ και αποκοιμήθηκε... Κι είδε τα πιο πολύχρωμα όνειρα...

...
Come on now try and understand
The way I feel when Im in your hands

Take my hand come undercover

They cant hurt you now

Because the night belongs to lovers

Because the night belongs to us...

Στα όνειρά σου…

Καλό ταξίδι...

Αλέξη...

Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος

εικόνες ξεχύνονται με μιας

πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος

κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς

Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης

μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού

γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις

ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού

Μακάρι να μην ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο... μακάρι...

Under red light

Σε έργα είχα δει μόνο τη διαδικασία… κόκκινο φως και σε μια λεκάνη με υγρό να βουτάνε ένα λευκό χαρτί κι η ασπρόμαυρη εικόνα να σχηματίζεται πάνω του αργά… κι ύστερα σε άλλη μια λεκάνη και σε μια τρίτη…
Δεν είχα δώσει σημασία πως γίνεται στην πραγματικότητα ώσπου κάποτε διαβάζοντας τοπική εφημερίδα αποφάσισα να πάω στη ΝΕΛΕ να παρακολουθήσω μαθήματα φωτογραφίας. Έτσι κι αλλιώς δωρεάν είναι σκέφτηκα. Γνώρισα τον δάσκαλό μας το Θόδωρο. Μια γνωριμία που μετεξελίχθηκε σε φιλία πάνω από είκοσι χρόνια τώρα. Μυήθηκα στα μυστικά της φωτογραφίας. Βάθος πεδίου, διαφράγματα, σωστή φωτομέτρηση... και τράβηξα το πρώτο μου ασπρόμαυρο φιλμ. Σε ένα ταξίδι στην Αθήνα πήρα το πρώτο μου τανκ εμφάνισης και ένα θερμόμετρο.

Πίσω στην Καλαμάτα σπίτι νύχτα με κλειστά πατζούρια φόρτωσα το πρώτο φιλμ στο τάνκ. Έριξα μέσα την εμφάνιση, κοίταξα πίνακες με θερμοκρασίες και χρόνους, ανάδευση κάθε τόσο… και μετά σταμάτημα, στερέωση πλύσιμο του φιλμ και άπλωμα σε μανταλάκια δίπλα στην μπουγάδα της μητέρας μου… Κι ύστερα κάτω από το κόκκινο φως να τυπώνω τις φωτογραφίες μου. Να βλέπω τις εικόνες να σχηματίζονται στο χαρτί και να νοιώθω τη μυρουδιά του υποσουλφίτ. Ακολούθησαν κι άλλα φιλμ. Εκδρομές, κτίρια, άνθρωποι, τοπία σε μαύρο και άσπρο, σύννεφα τονισμένα με πορτοκαλί φίλτρα…
Τα χρόνια πέρασαν. Έμαθα τις τεχνικές καλά και στο πανεπιστήμιο δίδασκα πια εγώ σκοτεινό θάλαμο στη φωτογραφική ομάδα που μετείχα. Έδειξα και σε άλλους το δρόμο του ασπρόμαυρου και τη μαγεία που νοιώθεις κάτω από το κόκκινο φως του σκοτεινού θαλάμου. Κι ύστερα η ζωή με απομάκρυνε από όλα αυτά. Αποθήκευσα τον εξοπλισμό μου, το τάνκ μου έπιασε σκόνη και ο παλιός εμφανιστής στο μπουκάλι έγινε καφέ από την οξείδωση χάνοντας τη δύναμη να εμφανίζει το είδωλο του αργύρου πάνω στο φιλμ…
Μια μέρα βρήκα σε ένα συρτάρι ένα φιλμ παλιό ασπρόμαυρο ξεχασμένο… Kodak Plus-X.Ποιος ξέρει από πότε το είχα τραβήξει. "Θα το εμφανίσω" είπα στον πατέρα μου. Ο οποίος γέλασε: "Οι πεθαμένοι δεν ανασταίνονται Γιώργο". "Δεν πειράζει θα δοκιμάσω" είπα. Μια βόλτα σε ένα κατάστημα με φωτογραφικά είδη και αγόρασα ένα μπουκάλι εμφάνιση Rodinal, ενώ για στερέωση αγόρασα χύμα κρυστάλλους υποσουλφίτ. Το φίλμ μπήκε στο τανκ και άρχισα τη διαδικασία… Εμφάνιση, ξέπλυμα στερέωση… Κοίταξα το αρνητικό… Οι εικόνες ήταν μια χαρά… "Λάζαρος" είπα γελώντας στον πατέρα μου και έβαλα το φιλμ κάτω από τρεχούμενο νερό για να φύγουν όλα τα άλατα της στερέωσης. Ύστερα το τύπωσα… Εικόνες λίγο μετά τους σεισμούς του 1986. Στο χτήμα του παππού στην Καλαμάτα που δεν ζούσε πια… Ούτε η γιαγιά. Τα ξαδέρφια μου στις φωτογραφίες παιδιά ακόμα… Τότε κατάλαβα τι παγωμένος χρόνος είναι η φωτογραφία.. Ειδικά η ασπρόμαυρη… δεν υπάρχει χρώμα, μόνο μορφές και τόνοι του γκρι… Σκληροί, άτεγκτοι και λυρικοί συνάμα…
Τύπωσα την οικογενειακή φωτογραφία σε διαστάσεις 20x25 και την πήγα στη θεία μου που μένει πια στο χτήμα του παππού. Βρήκε τη θέση της σε μια κορνίζα πάνω από το τζάκι…
Δεκαπέντε χρόνια τώρα είναι εκεί…
Πριν λίγες μέρες έβαλα ένα ασπρόμαυρο Tri-X στην Nikon F-801 και πήγα μια βόλτα...

Φωτογράφισα σκηνές στο δρόμο, ανθρώπους, αστικά τοπία. Γύρισα σπίτι κι εμφάνισα το φιλμ. Το άπλωσα με μανταλάκια να στεγνώσει… Οι εικόνες στο αρνητικό καλογραμμένες, με σωστό κοντράστ. Χαμογέλασα... "Δεν σου πάει το ψηφιακό Γιώργο" είπα στον εαυτό μου. "Σ’ αρέσει η μαγεία, όπως αυτή που ένοιωσες τότε που είδες τις εικόνες στο πρώτο ασπρόμαυρο φιλμ που εμφάνισες μόνος". Πήρα μαύρο χαρτόνι και κόκκινη λάμπα… Το μπάνιο μου θα γίνει σκοτεινός θάλαμος… Θέλω να ζήσω τη μαγεία ξανά! Μου λείπει το κόκκινο φως και η μυρουδιά του υποσουλφίτ… Μου θυμίζουν δημιουργία…

…
Όσο μακραίνει των χρόνων η ουρά,
τόσο θα μοιάζω με τ’ απολιθωμένα εκείνα τέρατα.
…

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

Άλλη μια...

φορά δείξε δύναμη μπορείς!



Αν νιώθεις πως αργεί να ξημερώσει πάλι

Αν τρέχεις να προλάβεις μια καινούρια μάχη

Θα 'μαι εδώ το χέρι αν θες να σου κρατήσω

Θα 'μαι εδώ στα όνειρά σου να σε συναντήσω

...

Ταξίδι στον έβδομο πλανήτη (Aquamarine)

Αυτός ήταν ο τίτλος μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας χαμηλού κόστους (δανέζικης παραγωγής!) της δεκαετίας του '60, που είχα δει κάποτε στην τηλεόραση.
Οι πρώτοι άνθρωποι που ταξιδεύουν στον έβδομο κατά σειρά πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος τον Ουρανό βρίσκουν πως ένας γιγαντιαίος εγκέφαλος κυβερνάει τον μακρινό αυτό κόσμο ο οποίος τους φέρνει ψευδαισθήσεις είτε φόβων είτε θεσπέσιων ... ουράνιων υπάρξεων με τη μορφή ξανθών (σκανδιναβών) γυναικών... Τελικά ύστερα από περιπέτειες και την αντιμετώπιση τεράστιων... αραχνών όσοι τολμηροί ταξιδιώτες επιβίωσαν κατάφεραν να επιστρέψουν στη Γη μας.


Το φιλμ παρότι απλοϊκό μου θυμίζει λίγο το πολύ μεταγενέστερο αριστουργηματικό Solaris... Ένα διαπλανητικό ταξίδι μέσα στο ίδιο μας το μυαλό.
Ωστόσο και εγώ γνώρισα τον έβδομο πλανήτη...
Μικρός θυμάμαι που χωμένος στην παλιά βιβλιοθήκη της Καλαμάτας με κείνο το υπέροχο γιασεμί δίπλα στην είσοδο... (ακόμα νοιώθω το άρωμά του) διάβαζα ό,τι βιβλίο μπορούσα να βρω περί αστρονομίας. Διάβασα και για την ανακάλυψη του πλανήτη Ουρανού από τον Ουίλιαμ Έρσελ, μουσικό που έγινε ερασιτέχνης αστρονόμος. Έφτιαξε μόνος του το κατοπτρικό του τηλεσκόπιο με κάτοπτρο από μια παραλλαγή του μπρούντζου (δεν είχε επινοηθεί μέθοδος ακόμα για την επαργύρωση του γυαλιού) και το βράδυ της 13ης Μαρτίου του 1781 είδε πως ένα άστρο στον αστερισμό των Διδύμων παρουσίαζε αισθητό δίσκο καθώς ανέβαζε μεγέθυνση. Τα διπλανά αστεράκια παρέμεναν σημεία. Παρατήρησε και την μετακίνησή του και ανέφερε πως ανακάλυψε κάποιον κομήτη. Ωστόσο σύντομα έγινε αντιληπτό πως επρόκειτο για καινούργιο πλανήτη στη διπλάσια απόσταση από τον Κρόνο που έως τότε όριζε τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος.
Ο Έρσελ απέκτησε δόξα, πήρε επίδομα από το βασιλιά της Αγγλίας και από κει και πέρα αφοσιώθηκε για όλη του τη ζωή στην αγαπημένη του αστρονομία και έγινε ο μεγαλύτερος παρατηρητής της εποχής του.
Και το δικό μου ταξίδι στον πλανήτη Ουρανό; Αυτό άρχισε το 1984 όταν στο περιοδικό "Astronomy" είδα το χάρτη που έδειχνε την κίνηση του Ουρανού κατά τη διάρκεια του χρόνου. Βγήκα στο μπαλκόνι μου με τα κιάλια και σε ελάχιστο χρόνο είχα εντοπίσει ένα αστεράκι 6ου μεγέθους που ήταν στη θέση που έπρεπε. Μετά λίγες μέρες διέκρινα και τη μετακίνησή του. Είχα κατακτήσει με το δικό μου τρόπο τον μακρινό αυτό κόσμο...
Λίγο αργότερα πρωτοπαρατήρησα τον Ουρανό με το τηλεσκόπιο... Ένας μικρός γαλαζοπράσινος δίσκος στο χρώμα του ακουαμαρίνη, που από μέρα σε μέρα κύλαγε αργά στην τροχιά του...
Κύλαγε στην κυριολεξία μιας και με κλίση του άξονά του λίγο πάνω από 90 μοίρες είναι σαν να κυλάει.

Ο πλανήτης ουρανός από το τηλεσκόπιο Keck

Με χρόνο περιφοράς γύρω από τον ήλιο τα 84 χρόνια ένα "ουράνιο" έτος είναι ίσο περίπου με μια ανθρώπινη ζωή...
Τα χρόνια πέρναγαν και τα καλοκαίρια που κατασκήνωνα στα έλατα του κατασκότεινου Πάρνωνα μαζί με φίλους και τα τηλεσκόπιά μας, συνήθιζα να παρατηρώ τον Ουρανό σαν ένα αστεράκι ίσα ορατό με γυμνό μάτι που κινούνταν αργά από τον ένα μήνα στον άλλο ανάμεσα στους απλανείς αστέρες που μένουν φαινομενικά ακίνητοι όσο τουλάχιστον διαρκεί μια ανθρώπινη ζωή στον ουράνιο θόλο...
Παρατηρούσα τον παλιό μου γνώριμο πλανήτη με το τηλεσκόπιο, διέκρινα τον μικροσκοπικό σαν από ακουαμαρίνη δίσκο του κι ύστερα στρεφόμουν σε άλλους ουράνιους στόχους... Απίστευτα πιο μακρινούς και πιο μεγάλους.

Ο πλανήτης Ουρανός όπως φαίνεται από ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο

Κι ο Ουρανός συνεχίζει αιώνια να αργοσέρνεται στον ουράνιο θόλο και να μου θυμίζει εκείνο το καλοκαίρι της ενηλικίωσης και μένα 18 χρονο με ένα ζευγάρι κιάλια, να εντοπίζω έναν μακρινό παγωμένο κόσμο... Κι ένα ταξίδι που διαρκεί πάνω κάτω όσο ένα ουράνιο έτος...
Έβδομος πλανήτης έβδομος ουρανός...

Αφρικανικός ακουαμαρίνης

Πάμε ταξίδι στον έβδομο ουρανό;...

Moonchild (In the rain...)

Σάββατο πρωί και οδηγώ μέσα στη βροχή... Θολά τζάμια και υαλοκαθαριστήρες να τρίζουν... Ψάχνω τραγούδια στο ραδιόφωνο και πέφτω στον αξέχαστο βιρτουόζο της ηλεκτρικής κιθάρος Rory Gallagher... Moonchild...

Moonchild

You are a moonchild and pretty soon child

I've got that feeling

That I'm gonna make you smile forever

If I can.

Just give me a sign and

I'll show you my plan

...

Tell me why you look so sad,

Time slips by like grains of sand

Just put your future in my hands

...

Just give me a sign and I'll show you my plan...

Just give me...

Το ποτάμι κυλάει...(Και φωτιά στο Γοργοπόταμο)

Πάνε πια εξήντα τόσα χρόνια από εκείνη τη νύχτα της 25-26/11/1942 που έγινε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Η ιστορία είναι γνωστή λίγο πολύ σε όλους. Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ σε μια κοινή επιχείρηση εξουδετέρωσαν τη φρουρά της γέφυρας και οι βρετανοί σαμποτέρ την ανατίναξαν. Μέσα στα μαύρα εκείνα χρόνια της κατοχής έγινε στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέχρι τότε σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη. Οι έλληνες αντάρτες δεν είχαν ούτε μια απώλεια...

Η συνέχεια δεν ήταν τόσο ρόδινη. Διχόνοια... εμφύλιος σπαραγμός η αντίσταση παράνομη, ξερονήσια φυλακές...

Η Ελλάδα του '50-'60 μια μίζερη χώρα, με ανάπηρη δημοκρατία ( ; ), πολιτικές διώξεις και τη μετανάστευση να τρώει τα καλύτερα παιδιά της...

Πέρασαν δυο δεκαετίες και το 1964 για πρώτη φορά αποφασίστηκε να γιορταστεί επίσημα η επέτειος. Οι αντιστασιακοί ζούσαν ακόμα. Το πλήθος κατέκλυσε τον Γοργοπόταμο. Υπολογίζεται πως 20.000 άτομα μετείχαν στον εορτασμό. Ωστόσο δεν επετράπη στους εκπροσώπους των αντιστασιακών οργανώσεων να καταθέσουν στεφάνια. Οι επίσημοι κατέθεσαν άρον άρον και έφυγαν κηρύσσοντας το τέλος της εκδήλωσης. Το πλήθος ήταν φουρτουνιασμένο και ξαφνικά ακούστηκε μια έκρηξη... Φωτιά και καπνός... 13 άνθρωποι κείτονταν νεκροί ενώ 50 τραυματίστηκαν...

Η επίσημη εκδοχή είναι πως επρόκειτο για παλιά νάρκη κατά προσωπικού από την εποχή του εμφυλίου ενώ πολλοί ισχυρίζονται πως επρόκειτο για εγκληματική προβοκάτσια σχεδιασμένη από την CIA μιας και η περιοχή είχε κηρυχθεί εκκαθαρισμένη από τον στρατό τρεις φορές μέχρι τότε... Ποτέ δεν θα μάθουμε την αλήθεια ίσως...

Η επέτειος δεν ξαναγιορτάστηκε επίσημα για σχεδόν 20 χρόνια.

Όμως ένας παλιός αντάρτης συνέχιζε να πηγαίνει κάθε χρόνο εκεί μόνος με ένα γραμμόφωνο που έπαιζε τραγούδια ενώ τα τραίνα πέρναγαν σφυρίζοντας πάνω από το φουσκωμένο ποτάμι... Ήταν ο δικός του τρόπος να αποτίσει φόρο τιμής...

Ύστερα ήρθε η δικτατορία... Το ποτάμι συνέχισε να κυλάει όπως πάντα βουερό και έρημο...

...

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,

όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη

σαν έπαθλο του αγώνα, και μοχθούνε,

και τη ζωή τους εξακολουθούνε,

νεκροί που η καθιέρωση τους λείπει.

Κώστας Καρυωτάκης

(Un)tie me!

Όχι δεν απέκτησα ξαφνικά kinky γούστα καλοί μου αναγνώστες... Απλά αναφέρομαι σε ένα φετίχ που το έχω από μικρός. Τη γραβάτα! Μου αρέσει αφάνταστα να φοράω γραβάτα. Υποψιάζομαι πως ηθικός αυτουργός είναι ο πατέρας μου. Εκπαιδευτικός της παλιάς εποχής δεν θυμάμαι να πήγε μια φορά σχολείο χωρίς να φορέσει γραβάτα. "Μπαμπά πότε θα φορέσω και εγώ γραβάτα;" Ρώταγα κάθε τόσο με αγωνία. "Όταν μεγαλώσεις" ήταν η στερεότυπη απάντηση του πατέρα μου που χαμογελούσε.
Πέρασαν τα χρόνια και οι μόνες γραβάτες που φόραγα ήταν αυτές με το λαστιχάκι στις σχολικές παρελάσεις. Στα 19 μου θυμάμαι αγόρασα την πρώτη μου γραβάτα. Έμαθα να την δένω και την φόρεσα. Την έχω ακόμα... Πολυέστερ γαλάζιες και ροζ ρίγες. Θυμάμαι μια από τις εξόδους μου με αυτή. Με το φίλο μου τον Ηλία με γραβάτα και αυτός να συνοδεύουμε την Μ. και την Ρ. στο κυριλέ πιάνο μπαρ των '80s με τα τσιγάρα και οι τέσσερις όταν για κακή μας τύχη μπήκε στο ίδιο μαγαζί και η μητέρα της Μ. Είδε την κόρη της με το τσιγάρο (για το ποιόν του συνοδού της φυσικά δεν είπε τίποτα είδες τι κάνει το μαγικό πανί που λέγεται γραβάτα; Καλό παιδί, κύριος θα σκέφτηκε σίγουρα!) και κόντεψε να της έρθει κόλπος της γυναίκας.

Πέρασαν τα χρόνια και η συλλογή μου από γραβάτες μεγάλωσε. Όχι κατ' ανάγκην ακριβές αλλά με σχέδια και στυλ που μου αρέσουν. Άλλες με τετραγωνάκια, άλλες με ρίγες αγγλικού στυλ, κάποιες με λαχούρια κάποιες άλλες με λουλουδάκια και μια παλιά πλεχτή γκρενά που την έχω χάσει πια... Κοιτάζοντας τες αναπολώ... Εξόδους με φίλους και φίλες, γιορτές, ανθρώπους που μου τις δώρισαν... Είναι σαν ένα άλμπουμ η συλλογή μου μόνο που τις εικόνες τις βλέπω μόνο εγώ...
Στο στρατό νεοσύλλεκτος έδειξα σε όλο το θάλαμο πως να δένουν τη γραβάτα μιας και έπρεπε να τη φοράμε στη στολή εξόδου της ορκωμοσίας. Τότε συνειδητοποίησα πως οι απλές κινήσεις του δεσίματος μιας γραβάτας είναι άγνωστες στον πολύ κόσμο.
Ας είναι... Έπιασα δουλειά σε μια εταιρεία που ο ενδυματολογικός κώδικας επέβαλλε τη γραβάτα. Πολλοί δυσανασχετούσαν εγώ καθόλου. Το είχα το δέσιμό της σαν μια ιεροτελεστία αυστηρά ανδρική και προσωπική. Πρωινό ξύρισμα και δέσιμο της γραβάτας στον καθρέφτη, φτιάξιμο του κόμπου και έτοιμος για την ημέρα.
Κι ύστερα ήρθε το ίντερνετ... Σκέφτηκα να δω για γραβάτες... Άπειρες σελίδες... έμαθα κι άλλους κόμπους, άγνωστους στους αμύητους. Τον απλό four in hand με τον οποίο δένει την γραβάτα του το 99% τον ήξερα, τον αριστοκρατικό widnsor, τον κομψό και πιο διακριτικό half windsor, το μοντέρνο pratt ή shelby και τον επιμελώς ατημέλητο christensen που θέλει ώρα για να τον πετύχεις σωστά.

Και πως τη δένω τη γραβάτα μου πια; (Και τι μας νοιάζει ρε ψωνάρα; θα μου πείτε καλοί μου αναγνώστες, μπορεί να έχετε και δίκιο εδώ που τα λέμε). Χμμ αναλόγως την περίσταση και τη διάθεσή μου. Ανέμελος και casual; four in hand, κουστούμι σε επίσημες εκδηλώσεις; τέλειος ογκώδης τριγωνικός windsor ή half widsor, επαγγελματικές συνεντεύξεις; half windsor, σαββατιάτικες έξοδοι; pratt ή christensen...
Μα... Τι κάνεις εκεί γλυκιά μου; Πας να λύσεις τη γραβάτα μου;
Χαλάλι! (Un)tie me!

Πέρασα από κει κι εγώ... (Long Island)

Όχι γύρω στο '48 που λέει και ο Σαββόπουλος στο τραγούδι της ταινίας "Happy day"αλλά μια ηλιόλουστη μαγιάτικη Κυριακή μερικά χρόνια πριν...
Πρωί στον Πειραιά στο μικρό οχηματαγωγό με τους εκδρομείς προσκυνητές στη Μακρόνησο που οργάνωνε η ένωση εξορίστων. Το μικρό πλοίο πέρασε τα παράλια της Αττικής και έστριψε στο Σούνιο. Σε λίγο αποβιβαστήκαμε στο Μακρονήσι... Πέτρα και ήλιος... Κλασσικό κυκλαδίτικο τοπίο. Ωστόσο άρχισε να με πιάνει ένα δέος, ο τόπος βαρύς... Γεμάτος μνήμες. Σκουριασμένα συρματοπλέγματα και διαλυμένες δεξαμενές νερού. Εκκλησάκια χτισμένα από τους πολιτικούς κρατούμενους που σήμερα κάποιοι τσομπάνηδες τα έχουν μετατρέψει σε στάνες για τις κατσίκες τους γεμάτες βρωμιά...
Το πλήθος πολύχρωμο, από παλιούς εξόριστους με χιόνια στα μαλλιά, παππούδες πια με τα εγγόνια τους, πολιτικοποιημένους φοιτητές και απλούς ανθρώπους που ήθελαν να δουν από κοντά αυτό τον τόπο μαρτυρίου των πιο μαύρων σελίδων της σύγχρονης ιστορίας μας. Παρακολούθησα τη σεμνή τελετή, πολιτικό μνημόσυνο όσων άφησαν την τελευταία τους πνοή στον τόπο αυτό που έγινε στο αμφιθέατρο που είχαν χτίσει οι κρατούμενοι. Το αμφιθέατρο διασώζεται σε καλή κατάσταση ακόμα.
Ξεναγήθηκα στο νησί από μια παλιά κρατούμενη μαζί με έναν κρατούμενο από τους χαρακτηρισμένους σαν "αμετανόητους" κομμουνιστές. Είδα τους χώρους που ήταν στημένα τα αντίσκηνα, το διαλυμένο διοικητήριο και το μισογκρεμισμένο κτίριο των στρατιωτικών φυλακών Μακρονήσου... Την περίφημη "χαράδρα" που βασανίστηκε απάνθρωπα ό,τι καλύτερο είχε η γενιά εκείνων των πέτρινων χρόνων...

Ρώτησα τον "αμετανόητο" "Πως αντέξατε όλα αυτά;"
Χαμογέλασε... "Ήμασταν νέοι και αγαπούσαμε τη ζωή" μου είπε, έτσι απλά... Έστρεψα το κεφάλι μου αλλού δεν ήθελα να δει πως δάκρυσα...
Έφυγα από τον ιερό αυτό τόπο και πήρα μόνο φωτογραφίες... Άφησα πίσω μου μόνο τα ίχνη των βημάτων μου... Το Μακρονήσι ξανάμεινε έρημο με τις μνήμες να περιφέρονται...

ΥΓ Κάποιοι πες ασέβαστοι, πες ιερόσυλοι πες καλύτερα ανιστόρητα αρπακτικά, ονειρεύονται να μετατρέψουν τη Μακρόνησο σε αιολικό πάρκο. Η αντίσταση είναι σθεναρή... Δεν θα το πετύχουν όσο τουλάχιστον ζουν ακόμα κάποιοι από όσους βασανίστηκαν εκεί. Ακόμα όμως κι αν το καταφέρουν, τα σιδερένια τέρατα-ύβρεις στο αγέρωχο ελληνικό τοπίο, δεν θα μπορέσουν να σβήσουν τις μνήμες αυτών που έδειξαν πως ο άνθρωπος έχει πάντα μέσα του δύναμη και αξιοπρέπεια...

Οι γερόντοι

Κάθε τόσο μας έρχονται καινούριες καραβιές γερόντοι

απ’ το Μοριά, απ’ τη Ρούμελη

Και πιο πάνω απ’ τα Τρίκαλα και τη Μακεδονία.

Λιγνοί γερόντοι χοντροκόκκαλοι μ’άσπρα μουστάκια και φλοκάτες

Μυρίζουν σβουνιά και χωράφι

Μέσα στα μάτια τους βελάζουν τα πρόβατα του απόβραδου

Στα τσουλούφια τους κρέμονται οι σκιές των πλατανόφυλλων

...

Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,

ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,

κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους

που δε σηκώνει τ’ άδικο

Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο

στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα,

σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας,

με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε.

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,

κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,

σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,

σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,

σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,

εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ’ τ’ αστροπελέκι.

Γιάννης Ρίτσος

Σ' αυτούς που πέρασαν και σ' αυτούς που θάρθουν...

Έχω ένα "μυστικό"...

Που δεν το έχω πει σε πολλούς... Ας το μοιραστώ μαζί σας καλοί μου αναγνώστες...

Είμαι εσπεραντιστής. Ναι μιλάω την τεχνητή γλώσσα εσπεράντο. Η απόφασή μου να την μάθω είναι μάλλον τυχαία. Απλά γνώριζα την ύπαρξή της και τη θεωρούσα μια ρομαντική ιδέα που δεν περπάτησε.
Κάποια φορά κοιτάζοντας στο google για το λήμα "esperanto" έπεσα πάνω σε πολλές σχετικές σελίδες. Άρχισα να τις διαβάζω και μου κινήθηκε το ενδιαφέρον. Βρήκα και μια σειρά δωρεάν μαθημάτων on-line. Kurso de Esperanto. Χμμμ λέω γιατί όχι; Και έστειλα το email με τις πρώτες ασκήσεις. Ο δάσκαλός μου ήταν ένας εσπεραντιστής από την Αριζόνα των Η.Π.Α. Πέρασα τη σειρά των δέκα μαθημάτων και πήρα το πρώτο δίπλωμα. Με γοήτευσε αυτή η γλώσσα και σαν ιδέα αλλά και με την απολύτως τεχνητή και προβλέψιμη δημιουργία λέξεων με καθορισμένα προθέματα και καταλήξεις καθώς και την παντελή έλλειψη ανώμαλων ρημάτων και εξαιρέσεων στους γραμματικούς της κανόνες και την απόλυτα φωνητική προφορά της. Άρχισα να μιλάω με άλλους εσπεραντιστές στο διαδίκτυο ενώ αγόρασα και το μόνο παλιό Εσπεραντοελληνικό λεξικό που βρήκα.

Οι φίλοι που έκανα πολλοί... Ο δανός ψυχίατρος που μου είπε πως οι καλύτεροι φίλοι που έχει κάνει είναι μέσω της εσπεράντο, η Μαρία από τα Κανάρια Νησιά που ακόμα στέλνει κάρτες κάθε Χριστούγεννα με το πράσινο αστεράκι (σύμβολο της εσπεράντο) στο φάκελο... και άλλοι.

Ακόμα θυμάμαι που με είχε πάρει τηλέφωνο κάποια φορά η Μαρία και ήμουν σε καφέ με κάτι φίλους.

"Giorgos! Bonan vesperon!"," Bonan vesperon Maria! Kiel vi fartas?" Και πιάσαμε τη συζήτηση για μερικά λεπτά.

Οι φίλοι μου απορημένοι με ρώταγαν τι περίεργη γλώσσα μιλάς...

Κατέβασα και βιβλία σε pdf... Αρκετά και κλασσικά.

Ανάμεσά τους και το "Μικρό πρίγκιπα" μεταφρασμένο σε εσπεράντο (La eta princo). Η τρίτη γλώσσα που διαβάζω αυτό το βιβλίο μετά τα ελληνικά και τα αγγλικά.

Η εσπεράντο μου έδωσε και μια άλλη αίσθηση... ένοιωσα σαν να έχω και άλλη μια... (υπερεθνική εθνικότητα). Σαν να ανήκω και σε ένα μικρό "έθνος" που δεν αντιστοιχεί σε κάποια χώρα... Ακόμα μου άρεσε το ότι όλοι ξεκινάμε από την ίδια βάση μιλώντας την. Δεν είναι μητρική γλώσσα κανενός με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια ιδιόμορφη ισότητα απέναντι στην επικοινωνία.

Η ευγενής ιδέα του Δρ. Ζάμενχωφ για τη διεθνή (τεχνητή) γλώσσα δεν επικράτησε. Την εσπεράντο υπολογίζεται πως τη μιλάνε σήμερα περίπου 2.000.000 άνθρωποι παγκοσμίως. Θα πει κανείς τόσοι λίγοι; Ακόμα και μικρές εθνικές γλώσσες τις μιλούν περισσότεροι. Αν αναλογιστούμε ωστόσο πως δεν είχε και καμμία προώθηση ή οικονομική υποστήριξη από κανέναν και πως είναι έργο ζωής ενός μόνο ανθρώπου θα λέγαμε πως η εσπεράντο έχει μια σχετική επιτυχία. Η ανάπτυξη του διαδικτύου έκανε επίσης πολλούς ανθρώπους (και μένα!) να έρθουν σε επαφή μαζί της και να γοητευθούν από την ευγενή (αν και ρομαντική) ιδέα της εσπεράντο.
Κοιμήσου ήσυχος Δρ. Ζάμενχωφ η γλώσσα σου ζεί μαζί μας... Και ακόμα και σήμερα, περισσότερο από έναν αιώνα από τότε που την παρουσίασες, φέρνει σε επαφή ανθρώπους από κάθε χώρα, κάθε θρησκεία και κάθε χρώμα σε και βάζει ένα μικρό λιθαράκι στην παγκόσμια επικοινωνία και συναδέλφωση.



Ο William Shatner προ Star Treck μιλάει εσπεράντο στην ταινία "Incubus" τη μοναδική, απ' όσο ξέρω, στην οποία οι ηθοποιοί μιλάνε εσπεράντο. Το εξωτικό άκουσμα της γλώσσας για όσους δεν την κατέχουν αβαντάρει κατά πολύ την ταινία. Είναι σαν ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά. Κατά κάποιον τρόπο αντίθετο από τα "Φτερά του έρωτα". Ένας θυληκός δαίμονας και όχι άγγελος, ερωτεύεται έναν άνδρα και απαρνείται τη δαιμονική του φύση. Η εκδίκηση του άρχοντα του σκότους Incubus είναι τρομερή...

Πάντως όπως λέει σε μια σκηνή του έργου ο ένας θυληκός δαίμονας στον άλλο πρόσεξε τους ανθρώπους... Κάποιοι έχουν μια επικίνδυνη δύναμη, βαθιά και ισχυρή... Ĝi estas amo! (Είναι η αγάπη!)


Bonan matenon miaj karaj legantoj!

(Καλή σας μέρα αγαπητοί μου αναγνώστες!)

Πέτα ξανά...

Σε λίγες μέρες θα πετάξεις μακριά με τα φτερά ενός...

Χαμογέλα και νοιώσε σαν...

Θα 'χεις αφήσεις πίσω σου τον...

Κι όταν με το καλό γυρίσεις, τα...

Θα 'χουν σκορπίσει στο...

Τότε θα πετάξεις πάλι με τα δικά σου...


Free as a bird!

Κάποτε μου (πρωτο)άνοιξες τα φτερά... Σειρά μου να (ξανα)ανοίξω τα δικά σου...

Τι τραγούδι να σου πω;...

Τι τραγούδι; Πες μου...

...

και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια

με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν

...

Ν. Άσιμος

Σε μια συννεφιασμένη μέρα του Νοέμβρη 14 χρόνια πριν...

Πέρασαν κιόλας 14 χρόνια... 10/11/1994 η ημερομηνία που παρουσιάστηκα να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία. Τυχερός μου είπαν κατατάχτηκα στην Πολεμική Αεροπορία. Πήρα το λεωφορείο από την Καλαμάτα και πήγα στην Τρίπολη. Είδα μια παρέα άγνωστα παιδιά "Και σεις παρουσιάζεστε στην αεροπορία;" "Ναι" ήταν η απάντηση "Κάτσε φίλε να πιούμε καφέ"
Τον ήπιαμε και πήραμε ένα ταξί. Μας πήγε στην πύλη του στρατοπέδου και παραδώσαμε τις πολιτικές μας ταυτότητες. Να πω δεν είχα άγχος; Είχα και πολύ μάλιστα. Μας χώρισαν σε μοίρες και μπήκαμε στη σειρά. Καθένας που άκουγε το όνομά του απαντούσε με το ηχηρό "Διατάξτε" δεν είναι σχολείο εδώ Γιώργο σκέφτηκα.
Ας είναι πήραμε τις στολές την άλλη μέρα αρχίσαμε την εκπαίδευση και τις αγγαρείες με όραμα την ημέρα της ορκωμοσίας και την 48ωρη άδεια που θα επακολουθούσε.

Κυριακές και επισκεπτήρια. Άλλους επισκέπτονταν οι γονείς τους, άλλους γυναίκες τους άλλους οι κοπέλες τους. Έφέρναν τσιγάρα, γλυκά και διάφορα άλλα που κάνανε τη διαβίωση πιο εύκολη.
Ο σμηνίας που κάθε τόσο έλεγε "πολυβόλα" όταν μας διέταζε να βαρέσουμε ομαδικά προσοχή, τα τρεξίματα στα προσκλητήρια, οι απέραντες ουρές στα ιατρεία για να βγουν διάφοροι εκτός υπηρεσίας για ψύλλου πήδημα (που ως εκ θαύματος εξαφανίστηκαν όταν πήγαμε στις μονάδες μας), τα σφυρίγματα στον κινηματογράφο του κέντρου εκπαίδευσης όταν έδειχνε κάποια ερωτική σκηνή... Τα αστεία με τα αλεύρια και τις οδοντόκρεμες το τελευταίο βράδυ στο κέντρο πριν φύγουμε για τις μεταθέσεις μας...

Τώρα πια μετά τόσα χρόνια γελάω. Η πατίνα του χρόνου έκανε να βλέπω όλα αυτά ακόμα και με νοσταλγία...

Τελικά πέρασε ο καιρός της εκπαίδευσης στο κέντρο και πήγα στην μονάδα που με έστειλαν, την 120 ΠΕΑ (Πτέρυγα Εκπαιδεύσεως Αέρος) στην Καλαμάτα. Τυχερός λέω, θα είμαι στην πόλη μου και ναι δεν είχα παράπονο.

Στο θάλαμο ένας "παλιός" μου έδειξε μια σιδερένια ντουλάπα. "Αυτή είναι η δική σου νέος" . Την άνοιξα να βάλω τα πράγματά μου. Στο πίσω μέρος του φύλλου κολημένη μια αφίσα με μια εντυπωσιακή γυμνή ξανθιά από το Playboy. "Α ρε νέος, κοίτα τι γκόμενα σου δίνω". Χαμογέλασα...
Τοποθετήθηκα στο γραφείο επιχειρήσεων. "Α ρε συ βύσμα!" μου έλεγαν κάποιοι, αλλά δυστυχώς δεν ήταν έτσι... Η μοίρα μου έβγαζε 50-60 ή και παραπάνω, εξόδους (πτήσεις) την ημέρα. Έφτιαχνα τους μαγνητικούς πίνακες με τις πτήσεις της επόμενης, άπειρα τηλέφωνα στον πύργο ελέγχου για ώρες απογείωσης και προσγείωσης, συμπλήρωμα βιβλίων... Με τους ιπτάμενους να καίγονται μην χάσουν κανένα δέκατο της ώρας από τις πτήσεις τους. Πέρασε κάμποσος καιρός... απολύθηκε ο άλλος σμηνίτης και έμεινα μόνος στο γραφείο... Χτύπαγα 12ωρα και 14 ωρα από τις 6 το πρωί έως 6 ή και 7-8 το απόγευμα. Έβγαινα εξοδούχος με το πέρας των πτήσεων αλλά τι να το κάνεις; Ένα καφεδάκι και μετά ύπνο σπίτι μου (ευτυχώς) γιατί είχε πολύ πρωινό ξύπνημα να πάω στη μονάδα μου στο αεροδρόμιο. Τελικά παραπονέθηκα στο μοίραρχο πως δεν αντέχω και έφερε άλλον ένα νεοσύλλεκτο σμηνίτη. Του έδειξα τον εκπαίδευσα και αρχίσαμε να έχουμε κάποια άνεση.

Νύχτες με σκοπιές στο υγρό αεροδρόμιο (ήταν έλος στην περιοχή και αποξηράνθηκε) το χειμώνα υγρασία το καλοκαίρι απίστευτα τα κουνούπια. Στο θάλαμο όλοι με φιδάκια και ταμπλέτες. Ξύπναγες το πρωί και το κεφάλι σου ήταν κουδούνι λες και είχες πιει, από το μίγμα των αντικουνουπικών ουσιών...
Με έστειλαν στο γραφείο προσωπικού, είχε μπει πια το καλοκαίρι. Η μονάδα συνέχεια δούλευε... Ο βόμβος των αεροπλάνων μόνιμος και τα πήγαινε έλα των "μπάουζερ" (όπως λένε τα βυτιοφόρα στην αεροπορία) με κάποιους δύστυχους σμηνίτες με τις ωτοασπίδες στα αυτιά να "κομπλάρουν" τα αεροπλάνα με κηροζίνη στη βροχή και στον ήλιο...
Νύχτες στη σκοπιά δίπλα στον αεροδιάδρομο... Χάζεμα του ATR της "Ολυμπιακής" που ερχόταν από Αθήνα και ξαναέφευγε κάνοντας το δρομολόγιο της γραμμής... Σύνθημα παρασύνθημα προσοχή παιδιά απόψε ο επόπτης είναι "κόλλημα" και πάει λέγοντας.
Μετά κεραμίδα... Με καλεί ο μοίραρχος "Κ...ς επιλέχτηκες με άλλους εννιά για δύο μήνες απόσπαση στη 204 ΜΓΑΠ Αυλίδα". Πήγα με τους άλλους φίλους από τη μονάδα μου. Αχανής μονάδα η 204 ΜΓΑΠ με σκαμμένες εγκαταστασεις στο βουνό. Καθάριζα και σκούπιζα αποθήκες πυρομαχικών. Ατελείωτες σκοπιές στην ερημιά... Δίπλα στο συρματόπλεγμα με τα φώτα της περιμέτρου να αναβοσβήνουν κάτω από το πρωτοβρόχι... Οι γνωστές ανοησίες - θρύλοι κάθε στρατοπέδου... Εκεί σκοτώθηκε ένας σκοπός, εκεί κάποιος άλλος είδε... εξωγήινους(!) κλπ. Κάποτε ήμουν περίπολο και το τελείωσα νωρίς... Πήγαμε με τον οδηγό να κάνουμε παρέα σε ένα σκοπό στην "στοιχειωμένη" σκοπιά. Ένα 19χρονο παιδί που έδειχνε να φοβάται. "Πάμε Μήτσο να κάνουμε παρέα στον ..." "Τα 'χει παίξει" και πήγαμε. Καπνίσαμε τα τσιγάρα μας, γελάσαμε στο σκοτάδι με αστεία και φύγαμε πριν έρθει το τζιπάκι της αλλαγής.
Πέρασε ο καιρός και γύρισα πάλι στη μονάδα μου. "Παλιός" πια... Οι υπηρεσίες ελαφρύτερες και στις σκοπιές καλύτερα νούμερα που δεν έκοβαν τον ύπνο στα δύο.
Στο στρατό έγινα υπναράς... Ένα φοβερό πράγμα... Κοιμόμουν ό,τι ώρα και να μου έλεγαν! 8 το πρωί, 12 το μεσημέρι, 5 το απόγευμα... Αν και κάποιες ώρες μεσημεριανής ξεκούρασης το καλοκαίρι με τα παράθυρα ανοιχτά δεν μπορούσες. Έκαναν δοκιμές κινητήρων στις εγκαταστάσεις που δεν ήταν μακριά από τους κοιτώνες των σμηνιτών.
Ξαναπήγα στο γραφείο μου για λίγο και μετά στο υπόστεγο συντήρησης αεροσκαφών. Στην ειδικότητά μου. Οπλουργός αεροσκαφών... Συντηρούσαμε τα εκτινασόμενα καθίσματα. Ασφάλειες στα καθίσματα όταν έμπαιναν τα αεροπλάνα στο υπόστεγο για συντήρηση, βγάλσιμο επανατοποθέτηση των καθισμάτων όταν έπρεπε να δουλέψουν οι μηχανικοί, αλλαγή πυροκροτητών εκτίναξης όταν προβλέπονταν από τις τεχνικές οδηγίες.
Λίγο πριν αλλάξει η χρονιά έγινα και "πατέρας", ήρθαν οι "γιοί" μου. 'Ετσι λέγονταν οι σμηνίτες της ίδιας σειράς αλλά με ένα χρόνο διαφορά. Πάλιωσα για τα καλά και ο καιρός περνούσε. Έβαλα και φερμουάρ στις αρβύλες (ξεψάρωσα βλέπετε). Κάτω από το τζόκεϊ 18 τελείες με "μπλάνκο" όσοι και οι μήνες που είχα υπηρετήσει. Αστειάκια με τους "νέους". "Νέος! Μπορείς να το σηκώσεις ρε; Πρόσεχε είναι πολύ βαρύ 18 μήνες έχει πάνω!" Γέλια στο κυλικείο. Ήρθε το καλοκαίρι και μερικοί από τη σειρά μου απολύθηκαν (δεν είχαν εντοπιότητα και υπηρετούσαν τότε 2 μήνες λιγότερο). Ζήλεψα λιγάκι αλλά έκανα υπομονή.... Πέρασε ένας μήνας και έβαλα το υπόλοιπο της άδειάς μου όλο μαζί. Μου έδωσε και ο μοίραρχος μερικές μέρες τιμητική και γύρισα μέσα 1/8/1996 να κάνω άλλες δέκα μέρες που μου έμεναν. Ήθελα 5 μέρες να απολυθώ και δούλευα στο αεροπλάνο... Μου λέει ένας αρχισμηνίας από το συνεργείο μας... "Φύγε Γιώργο εσύ απολύεσαι τράβα πιες καφέ..."
Πήγα ήπια τον καφέ μου... Δεν ξανακοιμήθηκα στη μονάδα... Με έβγαζαν κάθε μέρα εξοδούχο. Μάζεψα τις υπογραφές μου και κέρασα αξιωματικούς και σμηνίτες γλυκά. "Καλός πολίτης!" η επαναλαμβανόμενη ευχή που κάποτε δεν την πίστευα. Έμοιαζε τόσο μακρινό το "πολίτης".
Σάββατο πήγα στο διοικητήριο ξύπνησα τον βαριέστημένο υπασπιστή του διοικητή και πήρα το πολυπόθητο χαρτί...
Χαιρέτησα την αρχιφύλακα και το σκοπό στην πύλη και οδήγησα σπίτι...
10/8/1996 ήμουν πάλι πολίτης.
Τώρα τόσα χρόνια μετά λέω πια κι εγώ ιστορίες από το στρατό... Το καλοκαίρι πάω πολλές φορές για μπάνιο με την μεγάλη μπλε πετσέτα με τα αρχικά Π.Α. 'Εδωσα 21 μήνες από τη ζωή μου για να την κερδίσω. Γελάω πειράζοντας τα παιδιά της ξαδερφής μου που αγχώνονται να πάνε να υπηρετήσουν κι αναρωτιέμαι που σκόρπισε η ζωή τους φίλους που έκανα, σμηνίτες και μόνιμους, υπηρετώντας στην Πολεμική Αεροπορία. Να ναι καλά όπου κι αν βρίσκονται...

ΥΓ1 Πριν λίγα χρόνια η Π.Α. απέσυρε τα T-37 στην μοίρα των οποίων υπηρέτησα. Το τελευταίο βάφτηκε μπλε προσγειώθηκε και ο κινητήρας του έσβησε για πάντα... Μπήκε φρουρός στη πύλη της μονάδας. Δίπλα στο σεμνό μνημείο με τα ονόματα των χειριστών της που έχουν σκοτωθεί... Η μοίρα άλλαξε και όνομα. Είδα την όλη τελετή σε κάποιο τοπικό κανάλι... Και ναι συγκινήθηκα... Καλή ξεκούραση σιδερένιο πουλί... Για πόσους πιλότους άραγε είσαι το πρώτο τζετ που πέταξαν;... Ποιός ξέρει που να πετάνε τώρα πάνω σε ένα F-16 φυλάγοντας το Αιγαίο, ή ακόμα, άν έχουν πάει πια στην πολιτική αεροπορία, ποιους ταξιδιώτες πάνε σε μέρη μακρινά...

ΥΓ2 Συγνώμη καλοί μου αναγνώστες για το κατεβατό μου... Αλλά ήρθαν οι αναμνήσεις έτσι γλυκόπικρες σήμερα, μια κρύα μουντή μέρα του Νοέμβρη 14 χρόνια μετά...

...

Ωρες στη σκοπιά τσιγάρο στα κλεφτά σκουπίδια μαγειρεία

μα κάτω απ' την πλαγιά ο δρόμος φωτεινός μου δείχνει την πορεία

Άννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα

Το παιχνίδι αυτό θέατρο σωστό

και γνωστοί οι ρόλοι

βγάζω τη στολή και το κράνος μου

φεύγω για την πόλη

Άννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα

Κι όμως ήμουνα!

Στρατεύσιμος σμηνίας Γιώργος Κ.

Πολεμική Αεροπορία σειρά ΣΤ' 94

Κι όμως...

Ηλιόλουστη ξεκίνησε η μέρα σήμερα κι ύστερα συννεφιά και ψύχρα... Διώξε μακριά το φόβο που σκεπάζει την ψυχή σου και ξαναπέτα... Μην κατηγορείς τον εαυτό σου προχώρα, ο ήλιος μετά τα σύννεφα θα ξαναβγεί... Θα σε ζεστάνει και πάλι... Κι όμως το γκρίζο θα φύγει και θα ξαναδείς τα χρώματα...
Έλα χαμογέλα σε βλέπω...
Είμαι δω! Κι εκεί!

...

Μήλο, Μήλο, πορτοκάλι

ξέρω σ' αγαπήσαν κι άλλοι

φίλησε με όμως πάλι

πάνω στων αφρών τη ζάλη

...

Σε σένα που θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς...

Η πριγκίπισσα της Αιθιοπίας...

Μια φορά και έναν καιρό στη μακρινή Αιθιοπία βασίλευε ο βασιλιάς Κηφέας με την σύζυγό του την Κασσιόπη.

Η Κασσιόπη έλεγε πως είναι πιο όμορφη από τις νηρηίδες τις κόρες νύμφες που ζούσαν στη θάλασσα. Όταν το έμαθε ο Ποσειδώνας εξοργίστηκε και έστειλε ένα φοβερό θαλάσσιο κήτος να τρομοκρατεί τις ακτές του βασιλείου του Κηφέα. Ο Κηφέας ζήτησε χρησμό από το μαντείο του Άμμωνα για να γλυτώσει την χώρα του. Ο χρησμός ήταν σαφής έπρεπε να δωθεί η κόρη του βορά του θαλάσσιου κήτους. Έδεσαν λοιπόν την Ανδρομέδα σε ένα βράχο γυμνή έτοιμη να δοθεί θυσία στο τρομερό θαλάσσιο κήτος. Ο Περσέας που είχε σκοτώσει τη Μέδουσα γυρίζοντας καβάλα στον φτερωτό Πήγασο που είχε ξεπηδήσε από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας είδε την Ανδρομέδα και την απελευθέρωσε ενώ δείχνοντας το κεφάλι της Μέδουσας στο κήτος το απολίθωσε. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Ανδρομέδας τη ζήτησε από τον πατέρα της ο οποίος του την αρνήθηκε καθότι την είχε υποσχεθεί στον Φινέα. Ωστόσο ο Περσέας την παντρεύτηκε παρά την άρνηση του πατέρα της. Στο γάμο τους έγινε ένας καυγάς με τον Φινέα και ο Περσέας τον απολίθωσε και αυτόν δείχνοντάς του το κεφάλι της Μέδουσας. Μετά έφυγαν για το Άργος και έζησαν μαζί κάνοντας έξι γιους...

Ο αστερισμός της Ανδρομέδας ανατέλλει. Διακρίνεται ο γνωστός γαλαξίας της (φωτογραφία του γράφοντος)

Όταν πέθαναν η Αθηνά έβαλε το αγαπημένο ζευγάρι μαζί στον ουρανό δίπλα δίπλα τον Περσέα και την Ανδρομέδα...

Έκλεισα το βιβλίο αφού διάβασα το μύθο της Ανδρομέδας... Χαμογέλασα και σκέφτηκα τους δύο αστερισμούς... Στο τέλος του καλοκαιριού και το φθινόπωρο το αγαπημένο ζευγάρι σιωπηλό δεσπόζει στο βορειοανατολικό ουρανό... Με το κήτος να κείται απολιθωμένο και ακίνητο παραπέρα ανήμπορο να τους πειράξει...

Τι όμορφος είναι ο ουρανός με τους γεμάτους λυρισμό μύθους του... Που λίγοι πια τους ξέρουν ενώ πάμπολοι αναλώνονται στις ανοησίες της αστρολογίας...

Συνεχίστε την αέναη περιπλάνησή σας χέρι χέρι Περσέα και Ανδρομέδα... Κανένα κήτος και κανείς μυθικός θεός δεν μπορεί να σας πειράξει πια...

...

Άπλωσα χέρια σαν δίχτυα πλατιά

σένα και μένα να πάνε μακριά

άτι ολάσπρο με χαίτη χρυσή

πάνω του είμαι εγώ και εσύ

Δωσ' μου το χέρι σου...

Δίδυμες αδερφές

Οδηγούσα το αυτοκίνητό μου και κοίταξα προς τη δύση... Σαν κατάλευκο διαμάντι ο Αποσπερίτης στόλιζε τον ουρανό του δειλινού. Δεν είναι άλλος από τον πλανήτη Αφροδίτη για τους γνώστες. Αυγερινός ή Εωσφόρος όταν φαίνεται το πρωί πριν την ανατολή και Έσπερος ή Αποσπερίτης όταν φαίνεται το απόγευμα μετά την δύση. Ο ένας από τους δύο θυληκούς πλανήτες του ηλιακού συστήματος (ο άλλος είναι η Γη μας). Δίδυμη στις διαστάσεις με τη Γη αλλά σε τίποτα άλλο παρόμοια.

Θαύμασα την ομορφιά της πάνω από το αστικό τοπίο... Δίκαια οι αρχαίοι της έδωσαν το όνομα της θεάς της ομορφιάς και του έρωτα. Το κατάλευκο φως της στόλιζε τον ουρανό. Κάποιες φορές όταν είναι στο μέγιστο της λάμψης της από σκοτεινό μέρος μπορεί να ρίξει ακόμα και σκιές ενώ είναι δυνατόν να τη δει κανείς με γυμνό μάτι μέρα μεσημέρι! Ναι την έχω δει και δεν το πίστευα, νόμιζα πως αυτά τα γράφουν τα βιβλία και στην καλύτερη άντε να το μπορέσουν άνθρωποι με εξαιρετική όραση. Ωστόσο δεν ήταν καθόλου δύσκολο όταν το δοκίμασα από περιέργεια, ξέροντας φυσικά που θα κοιτάξω.

Η ανηψιά του γράφοντος παρατηρεί εκστασιασμένη την Αφροδίτη μέρα μεσημέρι με ένα από τα τηλεσκόπια του θείου της

Το μυαλό μου γύρισε πίσω πολλά χρόνια όταν μαθητής γυμνασίου ακόμα με ένα τηλεσκόπιο 60 μόνο χιλιοστών διαπίστωσα τις φάσεις της. Έτσι είχε κάνει 350 και χρόνια πριν ο Γαλιλαίος δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στο γεωκεντρικό σύστημα του Πτολεμαίου στην αυγή της εποχής της τηλεσκοπικής παρατήρησης στην αστρονομία. Ακόμα θυμάμαι τον λεπτό κατάλευκο μηνίσκο της που είχα παρατηρήσει μέσα από τον προσοφθάλμιο.

Η σιλουέτα της Αφροδίτης ενώ περνάει μπροστά από τον ήλιο (φωτογραφία του γράφοντος)

Όμως στην πραγματικότητα η θεά της ομορφιάς σαν πλανήτης είναι μια κόλαση. Καλύπτεται από σύνεφα σκόνης που δεν αφήνουν ποτέ να γίνει ορατή η επιφάνειά της ενώ στην αποτελούμενη από διοξείδιο του άνθρακα ατμόσφαιρά της το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει σαν αποτέλεσμα η θερμοκρασία να είναι πάνω από 450 κελσίου και η ατμοσφαιρική πίεση 100 ατμόσφαιρες... Η επιστήμη διέλυσε τις αυταπάτες που υπήρχαν κάποτε πως είναι ένας πλανήτης που πάντα βρέχει γεμάτος ωκεανούς και υδρόβια ζωή...

Ας είναι... Μόνο το θέαμα της Αφροδίτης που έλαμπε με γέμισε αισιοδοξία... Χαμογέλασα... Θεά του έρωτα σε θαυμάζω και έχω αναμνήσεις από σένα αλλά προτιμώ τη δίδυμη αδερφή σου την αγαπημένη μου Γη... Η ομορφιά και ο έρωτας είναι εδώ, στη Γη μας που σφύζει από ζωή!

...

Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος

πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ' αυτί σου σπίθιζε

η γαζία τ' Αποσπερίτη

Κι ήταν το παραθύρι μας

η θύρα όλου το κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο

που τ' άστρα ανθίζαν φως μου

...

Γιάννης Ρίτσος

Στο εδώ... και στο εκεί που γεννήθηκε η Αφροδίτη...

Νέα αρχή...

Επιτέλους! Η αναζήτηση εργασίας έλαβε τέλος και από αύριο παρουσιάζομαι στην καινούργια μου δουλειά! Την Παρασκευή είχα πάει σε (άλλη μια) συνέντευξη και χτες το πρωί χτύπησε το κινητό μου. Η θέση εργασίας που διεκδικούσα μου προσφέρθηκε! Είναι θέση σε εταιρεία εισαγωγής και εμπορίας φωτογραφικών ειδών, από τις παλιότερες του χώρου και πιστεύω θα μου αρέσει και θα αποδώσω! Η εταιρεία είναι στο κέντρο της Αθήνας και η πρόσβαση εύκολη και γρήγορη. Για να δούμε αγαπημένοι μου αναγνώστες ήρθε επιτέλους και η καλή ζαριά; Θα δείξει... Θέλω να πιστεύω πως ναι!