Η πριγκίπισσα της Αιθιοπίας...

Μια φορά και έναν καιρό στη μακρινή Αιθιοπία βασίλευε ο βασιλιάς Κηφέας με την σύζυγό του την Κασσιόπη.

Η Κασσιόπη έλεγε πως είναι πιο όμορφη από τις νηρηίδες τις κόρες νύμφες που ζούσαν στη θάλασσα. Όταν το έμαθε ο Ποσειδώνας εξοργίστηκε και έστειλε ένα φοβερό θαλάσσιο κήτος να τρομοκρατεί τις ακτές του βασιλείου του Κηφέα. Ο Κηφέας ζήτησε χρησμό από το μαντείο του Άμμωνα για να γλυτώσει την χώρα του. Ο χρησμός ήταν σαφής έπρεπε να δωθεί η κόρη του βορά του θαλάσσιου κήτους. Έδεσαν λοιπόν την Ανδρομέδα σε ένα βράχο γυμνή έτοιμη να δοθεί θυσία στο τρομερό θαλάσσιο κήτος. Ο Περσέας που είχε σκοτώσει τη Μέδουσα γυρίζοντας καβάλα στον φτερωτό Πήγασο που είχε ξεπηδήσε από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας είδε την Ανδρομέδα και την απελευθέρωσε ενώ δείχνοντας το κεφάλι της Μέδουσας στο κήτος το απολίθωσε. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Ανδρομέδας τη ζήτησε από τον πατέρα της ο οποίος του την αρνήθηκε καθότι την είχε υποσχεθεί στον Φινέα. Ωστόσο ο Περσέας την παντρεύτηκε παρά την άρνηση του πατέρα της. Στο γάμο τους έγινε ένας καυγάς με τον Φινέα και ο Περσέας τον απολίθωσε και αυτόν δείχνοντάς του το κεφάλι της Μέδουσας. Μετά έφυγαν για το Άργος και έζησαν μαζί κάνοντας έξι γιους...

Ο αστερισμός της Ανδρομέδας ανατέλλει. Διακρίνεται ο γνωστός γαλαξίας της (φωτογραφία του γράφοντος)

Όταν πέθαναν η Αθηνά έβαλε το αγαπημένο ζευγάρι μαζί στον ουρανό δίπλα δίπλα τον Περσέα και την Ανδρομέδα...

Έκλεισα το βιβλίο αφού διάβασα το μύθο της Ανδρομέδας... Χαμογέλασα και σκέφτηκα τους δύο αστερισμούς... Στο τέλος του καλοκαιριού και το φθινόπωρο το αγαπημένο ζευγάρι σιωπηλό δεσπόζει στο βορειοανατολικό ουρανό... Με το κήτος να κείται απολιθωμένο και ακίνητο παραπέρα ανήμπορο να τους πειράξει...

Τι όμορφος είναι ο ουρανός με τους γεμάτους λυρισμό μύθους του... Που λίγοι πια τους ξέρουν ενώ πάμπολοι αναλώνονται στις ανοησίες της αστρολογίας...

Συνεχίστε την αέναη περιπλάνησή σας χέρι χέρι Περσέα και Ανδρομέδα... Κανένα κήτος και κανείς μυθικός θεός δεν μπορεί να σας πειράξει πια...

...

Άπλωσα χέρια σαν δίχτυα πλατιά

σένα και μένα να πάνε μακριά

άτι ολάσπρο με χαίτη χρυσή

πάνω του είμαι εγώ και εσύ

Δωσ' μου το χέρι σου...