Πέρασαν κιόλας 14 χρόνια... 10/11/1994 η ημερομηνία που παρουσιάστηκα να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία. Τυχερός μου είπαν κατατάχτηκα στην Πολεμική Αεροπορία. Πήρα το λεωφορείο από την Καλαμάτα και πήγα στην Τρίπολη. Είδα μια παρέα άγνωστα παιδιά "Και σεις παρουσιάζεστε στην αεροπορία;" "Ναι" ήταν η απάντηση "Κάτσε φίλε να πιούμε καφέ"
Τον ήπιαμε και πήραμε ένα ταξί. Μας πήγε στην πύλη του στρατοπέδου και παραδώσαμε τις πολιτικές μας ταυτότητες. Να πω δεν είχα άγχος; Είχα και πολύ μάλιστα. Μας χώρισαν σε μοίρες και μπήκαμε στη σειρά. Καθένας που άκουγε το όνομά του απαντούσε με το ηχηρό "Διατάξτε" δεν είναι σχολείο εδώ Γιώργο σκέφτηκα.
Ας είναι πήραμε τις στολές την άλλη μέρα αρχίσαμε την εκπαίδευση και τις αγγαρείες με όραμα την ημέρα της ορκωμοσίας και την 48ωρη άδεια που θα επακολουθούσε.
Τον ήπιαμε και πήραμε ένα ταξί. Μας πήγε στην πύλη του στρατοπέδου και παραδώσαμε τις πολιτικές μας ταυτότητες. Να πω δεν είχα άγχος; Είχα και πολύ μάλιστα. Μας χώρισαν σε μοίρες και μπήκαμε στη σειρά. Καθένας που άκουγε το όνομά του απαντούσε με το ηχηρό "Διατάξτε" δεν είναι σχολείο εδώ Γιώργο σκέφτηκα.
Ας είναι πήραμε τις στολές την άλλη μέρα αρχίσαμε την εκπαίδευση και τις αγγαρείες με όραμα την ημέρα της ορκωμοσίας και την 48ωρη άδεια που θα επακολουθούσε.
Κυριακές και επισκεπτήρια. Άλλους επισκέπτονταν οι γονείς τους, άλλους γυναίκες τους άλλους οι κοπέλες τους. Έφέρναν τσιγάρα, γλυκά και διάφορα άλλα που κάνανε τη διαβίωση πιο εύκολη.
Ο σμηνίας που κάθε τόσο έλεγε "πολυβόλα" όταν μας διέταζε να βαρέσουμε ομαδικά προσοχή, τα τρεξίματα στα προσκλητήρια, οι απέραντες ουρές στα ιατρεία για να βγουν διάφοροι εκτός υπηρεσίας για ψύλλου πήδημα (που ως εκ θαύματος εξαφανίστηκαν όταν πήγαμε στις μονάδες μας), τα σφυρίγματα στον κινηματογράφο του κέντρου εκπαίδευσης όταν έδειχνε κάποια ερωτική σκηνή... Τα αστεία με τα αλεύρια και τις οδοντόκρεμες το τελευταίο βράδυ στο κέντρο πριν φύγουμε για τις μεταθέσεις μας...
Ο σμηνίας που κάθε τόσο έλεγε "πολυβόλα" όταν μας διέταζε να βαρέσουμε ομαδικά προσοχή, τα τρεξίματα στα προσκλητήρια, οι απέραντες ουρές στα ιατρεία για να βγουν διάφοροι εκτός υπηρεσίας για ψύλλου πήδημα (που ως εκ θαύματος εξαφανίστηκαν όταν πήγαμε στις μονάδες μας), τα σφυρίγματα στον κινηματογράφο του κέντρου εκπαίδευσης όταν έδειχνε κάποια ερωτική σκηνή... Τα αστεία με τα αλεύρια και τις οδοντόκρεμες το τελευταίο βράδυ στο κέντρο πριν φύγουμε για τις μεταθέσεις μας...
Τώρα πια μετά τόσα χρόνια γελάω. Η πατίνα του χρόνου έκανε να βλέπω όλα αυτά ακόμα και με νοσταλγία...
Τελικά πέρασε ο καιρός της εκπαίδευσης στο κέντρο και πήγα στην μονάδα που με έστειλαν, την 120 ΠΕΑ (Πτέρυγα Εκπαιδεύσεως Αέρος) στην Καλαμάτα. Τυχερός λέω, θα είμαι στην πόλη μου και ναι δεν είχα παράπονο.
Στο θάλαμο ένας "παλιός" μου έδειξε μια σιδερένια ντουλάπα. "Αυτή είναι η δική σου νέος" . Την άνοιξα να βάλω τα πράγματά μου. Στο πίσω μέρος του φύλλου κολημένη μια αφίσα με μια εντυπωσιακή γυμνή ξανθιά από το Playboy. "Α ρε νέος, κοίτα τι γκόμενα σου δίνω". Χαμογέλασα...
Τοποθετήθηκα στο γραφείο επιχειρήσεων. "Α ρε συ βύσμα!" μου έλεγαν κάποιοι, αλλά δυστυχώς δεν ήταν έτσι... Η μοίρα μου έβγαζε 50-60 ή και παραπάνω, εξόδους (πτήσεις) την ημέρα. Έφτιαχνα τους μαγνητικούς πίνακες με τις πτήσεις της επόμενης, άπειρα τηλέφωνα στον πύργο ελέγχου για ώρες απογείωσης και προσγείωσης, συμπλήρωμα βιβλίων... Με τους ιπτάμενους να καίγονται μην χάσουν κανένα δέκατο της ώρας από τις πτήσεις τους. Πέρασε κάμποσος καιρός... απολύθηκε ο άλλος σμηνίτης και έμεινα μόνος στο γραφείο... Χτύπαγα 12ωρα και 14 ωρα από τις 6 το πρωί έως 6 ή και 7-8 το απόγευμα. Έβγαινα εξοδούχος με το πέρας των πτήσεων αλλά τι να το κάνεις; Ένα καφεδάκι και μετά ύπνο σπίτι μου (ευτυχώς) γιατί είχε πολύ πρωινό ξύπνημα να πάω στη μονάδα μου στο αεροδρόμιο. Τελικά παραπονέθηκα στο μοίραρχο πως δεν αντέχω και έφερε άλλον ένα νεοσύλλεκτο σμηνίτη. Του έδειξα τον εκπαίδευσα και αρχίσαμε να έχουμε κάποια άνεση.
Τοποθετήθηκα στο γραφείο επιχειρήσεων. "Α ρε συ βύσμα!" μου έλεγαν κάποιοι, αλλά δυστυχώς δεν ήταν έτσι... Η μοίρα μου έβγαζε 50-60 ή και παραπάνω, εξόδους (πτήσεις) την ημέρα. Έφτιαχνα τους μαγνητικούς πίνακες με τις πτήσεις της επόμενης, άπειρα τηλέφωνα στον πύργο ελέγχου για ώρες απογείωσης και προσγείωσης, συμπλήρωμα βιβλίων... Με τους ιπτάμενους να καίγονται μην χάσουν κανένα δέκατο της ώρας από τις πτήσεις τους. Πέρασε κάμποσος καιρός... απολύθηκε ο άλλος σμηνίτης και έμεινα μόνος στο γραφείο... Χτύπαγα 12ωρα και 14 ωρα από τις 6 το πρωί έως 6 ή και 7-8 το απόγευμα. Έβγαινα εξοδούχος με το πέρας των πτήσεων αλλά τι να το κάνεις; Ένα καφεδάκι και μετά ύπνο σπίτι μου (ευτυχώς) γιατί είχε πολύ πρωινό ξύπνημα να πάω στη μονάδα μου στο αεροδρόμιο. Τελικά παραπονέθηκα στο μοίραρχο πως δεν αντέχω και έφερε άλλον ένα νεοσύλλεκτο σμηνίτη. Του έδειξα τον εκπαίδευσα και αρχίσαμε να έχουμε κάποια άνεση.
Νύχτες με σκοπιές στο υγρό αεροδρόμιο (ήταν έλος στην περιοχή και αποξηράνθηκε) το χειμώνα υγρασία το καλοκαίρι απίστευτα τα κουνούπια. Στο θάλαμο όλοι με φιδάκια και ταμπλέτες. Ξύπναγες το πρωί και το κεφάλι σου ήταν κουδούνι λες και είχες πιει, από το μίγμα των αντικουνουπικών ουσιών...
Με έστειλαν στο γραφείο προσωπικού, είχε μπει πια το καλοκαίρι. Η μονάδα συνέχεια δούλευε... Ο βόμβος των αεροπλάνων μόνιμος και τα πήγαινε έλα των "μπάουζερ" (όπως λένε τα βυτιοφόρα στην αεροπορία) με κάποιους δύστυχους σμηνίτες με τις ωτοασπίδες στα αυτιά να "κομπλάρουν" τα αεροπλάνα με κηροζίνη στη βροχή και στον ήλιο...
Νύχτες στη σκοπιά δίπλα στον αεροδιάδρομο... Χάζεμα του ATR της "Ολυμπιακής" που ερχόταν από Αθήνα και ξαναέφευγε κάνοντας το δρομολόγιο της γραμμής... Σύνθημα παρασύνθημα προσοχή παιδιά απόψε ο επόπτης είναι "κόλλημα" και πάει λέγοντας.
Μετά κεραμίδα... Με καλεί ο μοίραρχος "Κ...ς επιλέχτηκες με άλλους εννιά για δύο μήνες απόσπαση στη 204 ΜΓΑΠ Αυλίδα". Πήγα με τους άλλους φίλους από τη μονάδα μου. Αχανής μονάδα η 204 ΜΓΑΠ με σκαμμένες εγκαταστασεις στο βουνό. Καθάριζα και σκούπιζα αποθήκες πυρομαχικών. Ατελείωτες σκοπιές στην ερημιά... Δίπλα στο συρματόπλεγμα με τα φώτα της περιμέτρου να αναβοσβήνουν κάτω από το πρωτοβρόχι... Οι γνωστές ανοησίες - θρύλοι κάθε στρατοπέδου... Εκεί σκοτώθηκε ένας σκοπός, εκεί κάποιος άλλος είδε... εξωγήινους(!) κλπ. Κάποτε ήμουν περίπολο και το τελείωσα νωρίς... Πήγαμε με τον οδηγό να κάνουμε παρέα σε ένα σκοπό στην "στοιχειωμένη" σκοπιά. Ένα 19χρονο παιδί που έδειχνε να φοβάται. "Πάμε Μήτσο να κάνουμε παρέα στον ..." "Τα 'χει παίξει" και πήγαμε. Καπνίσαμε τα τσιγάρα μας, γελάσαμε στο σκοτάδι με αστεία και φύγαμε πριν έρθει το τζιπάκι της αλλαγής.
Πέρασε ο καιρός και γύρισα πάλι στη μονάδα μου. "Παλιός" πια... Οι υπηρεσίες ελαφρύτερες και στις σκοπιές καλύτερα νούμερα που δεν έκοβαν τον ύπνο στα δύο.
Στο στρατό έγινα υπναράς... Ένα φοβερό πράγμα... Κοιμόμουν ό,τι ώρα και να μου έλεγαν! 8 το πρωί, 12 το μεσημέρι, 5 το απόγευμα... Αν και κάποιες ώρες μεσημεριανής ξεκούρασης το καλοκαίρι με τα παράθυρα ανοιχτά δεν μπορούσες. Έκαναν δοκιμές κινητήρων στις εγκαταστάσεις που δεν ήταν μακριά από τους κοιτώνες των σμηνιτών.
Ξαναπήγα στο γραφείο μου για λίγο και μετά στο υπόστεγο συντήρησης αεροσκαφών. Στην ειδικότητά μου. Οπλουργός αεροσκαφών... Συντηρούσαμε τα εκτινασόμενα καθίσματα. Ασφάλειες στα καθίσματα όταν έμπαιναν τα αεροπλάνα στο υπόστεγο για συντήρηση, βγάλσιμο επανατοποθέτηση των καθισμάτων όταν έπρεπε να δουλέψουν οι μηχανικοί, αλλαγή πυροκροτητών εκτίναξης όταν προβλέπονταν από τις τεχνικές οδηγίες.
Λίγο πριν αλλάξει η χρονιά έγινα και "πατέρας", ήρθαν οι "γιοί" μου. 'Ετσι λέγονταν οι σμηνίτες της ίδιας σειράς αλλά με ένα χρόνο διαφορά. Πάλιωσα για τα καλά και ο καιρός περνούσε. Έβαλα και φερμουάρ στις αρβύλες (ξεψάρωσα βλέπετε). Κάτω από το τζόκεϊ 18 τελείες με "μπλάνκο" όσοι και οι μήνες που είχα υπηρετήσει. Αστειάκια με τους "νέους". "Νέος! Μπορείς να το σηκώσεις ρε; Πρόσεχε είναι πολύ βαρύ 18 μήνες έχει πάνω!" Γέλια στο κυλικείο. Ήρθε το καλοκαίρι και μερικοί από τη σειρά μου απολύθηκαν (δεν είχαν εντοπιότητα και υπηρετούσαν τότε 2 μήνες λιγότερο). Ζήλεψα λιγάκι αλλά έκανα υπομονή.... Πέρασε ένας μήνας και έβαλα το υπόλοιπο της άδειάς μου όλο μαζί. Μου έδωσε και ο μοίραρχος μερικές μέρες τιμητική και γύρισα μέσα 1/8/1996 να κάνω άλλες δέκα μέρες που μου έμεναν. Ήθελα 5 μέρες να απολυθώ και δούλευα στο αεροπλάνο... Μου λέει ένας αρχισμηνίας από το συνεργείο μας... "Φύγε Γιώργο εσύ απολύεσαι τράβα πιες καφέ..."
Πήγα ήπια τον καφέ μου... Δεν ξανακοιμήθηκα στη μονάδα... Με έβγαζαν κάθε μέρα εξοδούχο. Μάζεψα τις υπογραφές μου και κέρασα αξιωματικούς και σμηνίτες γλυκά. "Καλός πολίτης!" η επαναλαμβανόμενη ευχή που κάποτε δεν την πίστευα. Έμοιαζε τόσο μακρινό το "πολίτης".
Σάββατο πήγα στο διοικητήριο ξύπνησα τον βαριέστημένο υπασπιστή του διοικητή και πήρα το πολυπόθητο χαρτί...
Χαιρέτησα την αρχιφύλακα και το σκοπό στην πύλη και οδήγησα σπίτι...
10/8/1996 ήμουν πάλι πολίτης.
Τώρα τόσα χρόνια μετά λέω πια κι εγώ ιστορίες από το στρατό... Το καλοκαίρι πάω πολλές φορές για μπάνιο με την μεγάλη μπλε πετσέτα με τα αρχικά Π.Α. 'Εδωσα 21 μήνες από τη ζωή μου για να την κερδίσω. Γελάω πειράζοντας τα παιδιά της ξαδερφής μου που αγχώνονται να πάνε να υπηρετήσουν κι αναρωτιέμαι που σκόρπισε η ζωή τους φίλους που έκανα, σμηνίτες και μόνιμους, υπηρετώντας στην Πολεμική Αεροπορία. Να ναι καλά όπου κι αν βρίσκονται...
ΥΓ1 Πριν λίγα χρόνια η Π.Α. απέσυρε τα T-37 στην μοίρα των οποίων υπηρέτησα. Το τελευταίο βάφτηκε μπλε προσγειώθηκε και ο κινητήρας του έσβησε για πάντα... Μπήκε φρουρός στη πύλη της μονάδας. Δίπλα στο σεμνό μνημείο με τα ονόματα των χειριστών της που έχουν σκοτωθεί... Η μοίρα άλλαξε και όνομα. Είδα την όλη τελετή σε κάποιο τοπικό κανάλι... Και ναι συγκινήθηκα... Καλή ξεκούραση σιδερένιο πουλί... Για πόσους πιλότους άραγε είσαι το πρώτο τζετ που πέταξαν;... Ποιός ξέρει που να πετάνε τώρα πάνω σε ένα F-16 φυλάγοντας το Αιγαίο, ή ακόμα, άν έχουν πάει πια στην πολιτική αεροπορία, ποιους ταξιδιώτες πάνε σε μέρη μακρινά...
ΥΓ2 Συγνώμη καλοί μου αναγνώστες για το κατεβατό μου... Αλλά ήρθαν οι αναμνήσεις έτσι γλυκόπικρες σήμερα, μια κρύα μουντή μέρα του Νοέμβρη 14 χρόνια μετά...
Με έστειλαν στο γραφείο προσωπικού, είχε μπει πια το καλοκαίρι. Η μονάδα συνέχεια δούλευε... Ο βόμβος των αεροπλάνων μόνιμος και τα πήγαινε έλα των "μπάουζερ" (όπως λένε τα βυτιοφόρα στην αεροπορία) με κάποιους δύστυχους σμηνίτες με τις ωτοασπίδες στα αυτιά να "κομπλάρουν" τα αεροπλάνα με κηροζίνη στη βροχή και στον ήλιο...
Νύχτες στη σκοπιά δίπλα στον αεροδιάδρομο... Χάζεμα του ATR της "Ολυμπιακής" που ερχόταν από Αθήνα και ξαναέφευγε κάνοντας το δρομολόγιο της γραμμής... Σύνθημα παρασύνθημα προσοχή παιδιά απόψε ο επόπτης είναι "κόλλημα" και πάει λέγοντας.
Μετά κεραμίδα... Με καλεί ο μοίραρχος "Κ...ς επιλέχτηκες με άλλους εννιά για δύο μήνες απόσπαση στη 204 ΜΓΑΠ Αυλίδα". Πήγα με τους άλλους φίλους από τη μονάδα μου. Αχανής μονάδα η 204 ΜΓΑΠ με σκαμμένες εγκαταστασεις στο βουνό. Καθάριζα και σκούπιζα αποθήκες πυρομαχικών. Ατελείωτες σκοπιές στην ερημιά... Δίπλα στο συρματόπλεγμα με τα φώτα της περιμέτρου να αναβοσβήνουν κάτω από το πρωτοβρόχι... Οι γνωστές ανοησίες - θρύλοι κάθε στρατοπέδου... Εκεί σκοτώθηκε ένας σκοπός, εκεί κάποιος άλλος είδε... εξωγήινους(!) κλπ. Κάποτε ήμουν περίπολο και το τελείωσα νωρίς... Πήγαμε με τον οδηγό να κάνουμε παρέα σε ένα σκοπό στην "στοιχειωμένη" σκοπιά. Ένα 19χρονο παιδί που έδειχνε να φοβάται. "Πάμε Μήτσο να κάνουμε παρέα στον ..." "Τα 'χει παίξει" και πήγαμε. Καπνίσαμε τα τσιγάρα μας, γελάσαμε στο σκοτάδι με αστεία και φύγαμε πριν έρθει το τζιπάκι της αλλαγής.
Πέρασε ο καιρός και γύρισα πάλι στη μονάδα μου. "Παλιός" πια... Οι υπηρεσίες ελαφρύτερες και στις σκοπιές καλύτερα νούμερα που δεν έκοβαν τον ύπνο στα δύο.
Στο στρατό έγινα υπναράς... Ένα φοβερό πράγμα... Κοιμόμουν ό,τι ώρα και να μου έλεγαν! 8 το πρωί, 12 το μεσημέρι, 5 το απόγευμα... Αν και κάποιες ώρες μεσημεριανής ξεκούρασης το καλοκαίρι με τα παράθυρα ανοιχτά δεν μπορούσες. Έκαναν δοκιμές κινητήρων στις εγκαταστάσεις που δεν ήταν μακριά από τους κοιτώνες των σμηνιτών.
Ξαναπήγα στο γραφείο μου για λίγο και μετά στο υπόστεγο συντήρησης αεροσκαφών. Στην ειδικότητά μου. Οπλουργός αεροσκαφών... Συντηρούσαμε τα εκτινασόμενα καθίσματα. Ασφάλειες στα καθίσματα όταν έμπαιναν τα αεροπλάνα στο υπόστεγο για συντήρηση, βγάλσιμο επανατοποθέτηση των καθισμάτων όταν έπρεπε να δουλέψουν οι μηχανικοί, αλλαγή πυροκροτητών εκτίναξης όταν προβλέπονταν από τις τεχνικές οδηγίες.
Λίγο πριν αλλάξει η χρονιά έγινα και "πατέρας", ήρθαν οι "γιοί" μου. 'Ετσι λέγονταν οι σμηνίτες της ίδιας σειράς αλλά με ένα χρόνο διαφορά. Πάλιωσα για τα καλά και ο καιρός περνούσε. Έβαλα και φερμουάρ στις αρβύλες (ξεψάρωσα βλέπετε). Κάτω από το τζόκεϊ 18 τελείες με "μπλάνκο" όσοι και οι μήνες που είχα υπηρετήσει. Αστειάκια με τους "νέους". "Νέος! Μπορείς να το σηκώσεις ρε; Πρόσεχε είναι πολύ βαρύ 18 μήνες έχει πάνω!" Γέλια στο κυλικείο. Ήρθε το καλοκαίρι και μερικοί από τη σειρά μου απολύθηκαν (δεν είχαν εντοπιότητα και υπηρετούσαν τότε 2 μήνες λιγότερο). Ζήλεψα λιγάκι αλλά έκανα υπομονή.... Πέρασε ένας μήνας και έβαλα το υπόλοιπο της άδειάς μου όλο μαζί. Μου έδωσε και ο μοίραρχος μερικές μέρες τιμητική και γύρισα μέσα 1/8/1996 να κάνω άλλες δέκα μέρες που μου έμεναν. Ήθελα 5 μέρες να απολυθώ και δούλευα στο αεροπλάνο... Μου λέει ένας αρχισμηνίας από το συνεργείο μας... "Φύγε Γιώργο εσύ απολύεσαι τράβα πιες καφέ..."
Πήγα ήπια τον καφέ μου... Δεν ξανακοιμήθηκα στη μονάδα... Με έβγαζαν κάθε μέρα εξοδούχο. Μάζεψα τις υπογραφές μου και κέρασα αξιωματικούς και σμηνίτες γλυκά. "Καλός πολίτης!" η επαναλαμβανόμενη ευχή που κάποτε δεν την πίστευα. Έμοιαζε τόσο μακρινό το "πολίτης".
Σάββατο πήγα στο διοικητήριο ξύπνησα τον βαριέστημένο υπασπιστή του διοικητή και πήρα το πολυπόθητο χαρτί...
Χαιρέτησα την αρχιφύλακα και το σκοπό στην πύλη και οδήγησα σπίτι...
10/8/1996 ήμουν πάλι πολίτης.
Τώρα τόσα χρόνια μετά λέω πια κι εγώ ιστορίες από το στρατό... Το καλοκαίρι πάω πολλές φορές για μπάνιο με την μεγάλη μπλε πετσέτα με τα αρχικά Π.Α. 'Εδωσα 21 μήνες από τη ζωή μου για να την κερδίσω. Γελάω πειράζοντας τα παιδιά της ξαδερφής μου που αγχώνονται να πάνε να υπηρετήσουν κι αναρωτιέμαι που σκόρπισε η ζωή τους φίλους που έκανα, σμηνίτες και μόνιμους, υπηρετώντας στην Πολεμική Αεροπορία. Να ναι καλά όπου κι αν βρίσκονται...
ΥΓ1 Πριν λίγα χρόνια η Π.Α. απέσυρε τα T-37 στην μοίρα των οποίων υπηρέτησα. Το τελευταίο βάφτηκε μπλε προσγειώθηκε και ο κινητήρας του έσβησε για πάντα... Μπήκε φρουρός στη πύλη της μονάδας. Δίπλα στο σεμνό μνημείο με τα ονόματα των χειριστών της που έχουν σκοτωθεί... Η μοίρα άλλαξε και όνομα. Είδα την όλη τελετή σε κάποιο τοπικό κανάλι... Και ναι συγκινήθηκα... Καλή ξεκούραση σιδερένιο πουλί... Για πόσους πιλότους άραγε είσαι το πρώτο τζετ που πέταξαν;... Ποιός ξέρει που να πετάνε τώρα πάνω σε ένα F-16 φυλάγοντας το Αιγαίο, ή ακόμα, άν έχουν πάει πια στην πολιτική αεροπορία, ποιους ταξιδιώτες πάνε σε μέρη μακρινά...
ΥΓ2 Συγνώμη καλοί μου αναγνώστες για το κατεβατό μου... Αλλά ήρθαν οι αναμνήσεις έτσι γλυκόπικρες σήμερα, μια κρύα μουντή μέρα του Νοέμβρη 14 χρόνια μετά...
...
Ωρες στη σκοπιά τσιγάρο στα κλεφτά σκουπίδια μαγειρεία
μα κάτω απ' την πλαγιά ο δρόμος φωτεινός μου δείχνει την πορεία
Άννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα
Το παιχνίδι αυτό θέατρο σωστό
και γνωστοί οι ρόλοι
βγάζω τη στολή και το κράνος μου
φεύγω για την πόλη
Άννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα
Κι όμως ήμουνα!
Στρατεύσιμος σμηνίας Γιώργος Κ.
Πολεμική Αεροπορία σειρά ΣΤ' 94
2 σχόλια:
Γιώργο πολύ ωραία αφήγηση όπως πάντα. Είμαι λάτρης των αεροπλάνων και της αεροπορικής ιδέας. Σου προτείνω οπωσδήποτε να πας σε μια επίδειξη της αεροπορίας (Αρχάγγελος) που θα γίνεται μάλλον κάθε 2 χρόνια. Απίστευτη εμπειρία.
Φιλικά zantespear
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Έχω υπόψη τη συγκεκριμένη επίδειξη είχαν πάει κάτι φίλοι φέτος και εντυπωσιάστικαν.
Καλή σου μέρα!
Δημοσίευση σχολίου