Πέμπτη 27 Ιουλίου 2023

Νησάκι...

Θυμήθηκα το 1977 και δεν γίνεται να μη φέρω στο νου μου το "Νησάκι" την συνοικία της Καλαμάτας που έμενα τότε και βρίσκεται δυτικά της οδου Αριστομένους ώς τον χείμαρρο Νέδοντα.

Τέλη Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς μετακομίσαμε σε δικό μας σπίτι διαμέρισμα πια στο κέντρο της πόλης. Το σπίτι που κατοικούσαμε στο νησάκι έπαθε ζημιές απο τους σεισμούς του 86 και κατεδαφίστηκε. Το ίδιο και το σπίτι του παπα Χρήστου εφημέριου της Αγίας Αικατερίνης που ήταν δίπλα. Το 11ο δημοτικό σχολείο κι αυτό κατεδαφίστηκε... Η γειτονιά άλλαξε όψη εκσυγχρονίστηκε...

Παραφωνία η Αγία Αικατερίνη που τόσα χρόνια ακόμα να ολοκληρωθεί και παραμένει ένα τσίγκινο οίκημα στη θέση του παλιού ναού...



Παραπάνω ο σιδηροδρομικός σταθμός όπου δεν σφυρίζουν πια τραίνα καθότι έρημος και κλειστός εδώ και χρόνια... Δεν υπάρχει το πασάγιο με την αλυσίδα... ούτε οι Mitsubishi κάνουν τις μανούβρες που χάζευα τα απογεύματα γυρνώντας στο σπίτι από τα αγγλικά ενώ η φωτορύπανση έχει εξαφανίσει τις Άρκτους και τον Δράκοντα (τους πρώτους αστερισμούς που μου έδειξε από την ταράτσα του σπιτιού ο μπαμπάς στην αρχή ενός ταξιδιού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα).



Το Νησάκι ναι είναι αναβαθμισμένο είναι ωραιότερο εγώ όμως όταν κατεβαίνω στην Καλαμάτα αποφεύγω να περάσω από κει...

Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.
(Γιώργος Σεφέρης)

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2021

Μπαριάμαγα (πορτοκαλόδενδρα και τσιμέντο...)

 
Ανάμεσα στις οδούς Ακρίτα και Ηρώων στην Καλαμάτα βρίσκεται η περιοχή του Μπαριάμαγα... Μια εξοχή μέσα στην πόλη με πορτοκαλεώνες... Το όνομά της άλλαξε στο πιο εύηχο "Κηπούπολη" καθώς σιγά σιγά τη θέση των πορτοκαλόδενδρων παίρνουν πολυτελή συγκροτήματα κατοικιών... Ίσως για να θυμίζει στο μέλλον στους κατοίκους της Καλαμάτας πως η περιοχή ήταν κάποτε περιβόλια...

Σὲ μιὰ ὑακίνθινη μεριὰ τῆς γῆς χορταίνουν
Ἀνθοὶ μὲ μάτια παιδικά· τὸ πρωτοΰπνι
Στὰ νέφη στέλνουνε δροσιὲς τὰ πορτοκάλια...


Δημήτρης Παπαδίτσας (Ιατρός ορθοπεδικός και ποιητής, έζησε και στην Καλαμάτα εξασκώντας την ιατρική. Οι στίχοι του αυτοί μου θυμίζουν την πόλη που μεγάλωσα).

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία. 
Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

 
 

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Γέλα πουλί μου γέλα...

Πάνω από χρόνος που έχω να γράψω στο ιστολόγιό μου... Αμφιβάλλω αν περνάει κανείς πια από εδώ. Χάθηκαν οι παλιοί φίλοι γνωστοί και άγνωστοι... χάνεται και το online λεύκωμα-κατάθεση ψυχής που ήταν το ιστολόγιο. Όλοι και όλες πια στο φατσοβιβλίο όλα ανοιχτά και επώνυμα. Πάει το μυστήριο, η περιέργεια για τον άγνωστο φίλο / φίλη που κρύβεται πίσω από ένα ψευδώνυμο.
Όχι δεν θα το κλείσω το ιστολόγιό μου φίλοι και φίλες μου θα το κρατήσω ζωντανό. Με συντρόφεψε σε σημαντικά χρόνια της ζωής μου. Θα συνεχίσει. Αν είσαι κάποιος περαστικός κυβερνοναύτης κάτσε λίγο στη μικρή γωνιά του αντιανεμικού να ξαποστάσεις...

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά...

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα...


Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Καλόν παράδεισο...





Στο ταξίδι που σε πάει
ο μαύρος καβαλάρης,
κοίταξε απ’ το χέρι του
τίποτε να μην πάρεις.

Κι αν διψάσεις, μην το πιεις
απ’ τον κάτω κόσμο
το νερό της αρνησιάς,
φτωχό κομμένο δυόσμο!

Μην το πιεις, κι ολότελα
κ’ αιώνια μας ξεχάσεις
βάλε τα σημάδια σου
το δρόμο να μη χάσεις,

κι όπως είσαι ανάλαφρο,
μικρό, σα χελιδόνι,
κι άρματα δε σου βροντoύν
παλικαριού στη ζώνη,

κοίταξε και γέλασε
της νύχτας το σουλτάνο,
γλίστρησε σιγά κρυφά
και πέταξ’ εδώ πάνω,

και στο σπίτι τ’ άραχνο
γυρνώντας, ω ακριβέ μας,
γίνε αεροφύσημα
και γλυκοφίλησέ μας!

Κωστής Παλαμάς "Ο τάφος"

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Έχω...

Μια παλιά ηλεκτρική ξυριστική μηχανή Phillishave...
Ένα μπουκαλάκι Pino Silvestre που πάντα μου αρέσει...
Μια γραβάτα στους τόνους του πράσινου...

Έχω και μια πληγή,
μια ανοιχτή ευχή στο χέρι μου
να πίνεις κάθε αυγή, αστέρι μου...




Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Βαρομετρικό χαμηλό...


Οι στάλες της βροχής βαριές στις τέντες... Ο καιρός χαλάει καθώς το βαρομετρικό χαμηλό έρχεται... Πρώτος χειμώνας φέτος στο νέο μου διαμέρισμα. Μεγαλύτερο και σαφώς πιο άνετο από το παλιό και στην ίδια γειτονιά μόλις 150 μέτρα πιο πάνω από κει που έμενα πριν.
Περνάω κάθε μέρα κάτω απο το παλιό μου διαμέρισμα. Σκοτεινό και ξενοικιαστο πια μοιάζει να με κοιτάζει θλιμμένο... "Τόσα ζήσαμε μαζί" μου λέει παραπονεμένο... Στρέφω το βλέμμα αλλού και δεν του απαντώ...
Χρόνια 7 πια στην Αθήνα, όλα στην ίδια γειτονιά... Έκανα φίλους με ξέρουν οι καταστηματάρχες, ο περιπτεράς, ο ψιλικατζής...
Χρονια 7 πέρασα τόσα... άλλαξα δουλειές πριν καταλήξω να σταθεροποιηθώ στην τωρινή μου, πήγα ταξίδια, ο μπαμπάς "έφυγε"
Βαρομετρικο χαμηλό το σαββατοκύριακο θα το περάσω μόνος...


Μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
κι αν είμαι rock να με θυμάσαι...


Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Και ποιος θα σου κρατήσει...



άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη 
...
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
...



'Αι, γαρουφαλλό μου...