Reply... (Δωμάτιο 817)

σε ένα email που έλαβα ένα χρόνο πριν ανήμερα Χριστούγεννα. Τότε δεν απάντησα…
Κι ύστερα… ώρες συζήτησης… Κρυφές επιθυμίες, εκμυστηρεύσεις…
Και μια συνάντηση… Και μια δεύτερη κι ένας έρωτας κρυφός, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, μακριά από τα μάτια των ανθρώπων… Δυο ανάσες που γίνονταν ένα μέσα στην αγκαλιά της νύχτας…
Ένα τελευταίο βλέμμα στη αίθουσα αναχωρήσεων πριν το σιδερένιο πουλί σε πάει πίσω στην καθημερινότητά σου…

...
Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει

τούτ' η γιορτή κι η Πασχαλιά
...

Κι η πόλη που άφησες πίσω σου πολύβουη και άδεια…
Μέσα στα σωθικά της έχει τόπους… Τόπους που έφτιαξε το πέρασμά σου. Τόπους που μου φέρνουν ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη κι ένα δάκρυ στα μάτια μαζί όταν περνάω. Κι άλλον έναν τόπο που είναι μέσα μου και τον κουβαλάω μαζί μου…
Μήνες που πέρασαν σέρνοντας τα βήματά τους βαριά… κουρασμένα.

…
Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα ‘γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
Kι εσύ κοντά μου . . .

Κι ύστερα η καταιγίδα κι η φουρτούνα μέσα σου, η δοκιμασία κι ο Γολγοθάς… Επτασφράγιστα μυστικά που σου έτρωγαν την ψυχή... Τα πέταξες, έκοψες το γόρδιο δεσμό, προσπαθείς να απλώσεις ξανά τις φτερούγες σου… Θα το κάνεις το ξέρω… Είμαι σίγουρος.
Ξανά Χριστούγεννα εκεί μακριά… Ένας κύκλος έκλεισε, ένας άλλος αρχίζει… Και σε αυτόν τον κύκλο θα είμαι δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι...
Σκεφτόμουν πως καλύτερα θα ‘ταν να σου ευχηθώ καλή Ανάσταση μιας και πέρασες Γολγοθά, όμως ήδη αναστήθηκες, γι αυτό θα σου ευχηθώ καλά Χριστούγεννα!
Ξέρεις…

…
Τις νύχτες που σε σεργιανούσα, στην άλλη άκρη τ’ ουρανού
Και ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα, σαν αδελφή του αυγερινού
Μαρίνα πράσινο μου αστέρι Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι Και κρίνο του καλοκαιριού...

Σε ΣΕΝΑ… κι ένα ξημέρωμα στο δωμάτιο 817… κι όσα ανεκτίμητα μου χάρισες…

Σε προσμένω…