Ενάμιση χρόνο ζω σχεδόν στην Αθήνα πια... Και σε αυτό το μικρό διαμέρισμα... σε μια από τις γνωστές περιοχές του κέντρου της Αθήνας...
Το διαμέρισμά μου παλιό και μικρό μόλις δυο δωμάτια... Στο ένα κοιμάμαι σε ένα απλό κρεβάτι από σουηδικό ξύλο, και έχω το μικρό γραφείο με το λάπτοπ από όπου γράφω. Η οθόνη είναι το παράθυρό μου στον έξω κόσμο κατά κάποιον τρόπο... Παράξενο παράθυρο όμως, περισσότερο είναι για να βλέπετε εσείς οι αναγνώστες μου προς τα μέσα και όχι στο δωμάτιό μου αλλά μέσα στον Γιώργο...
Στο άλλο είναι το μικρό μου σαλονάκι... Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο... Δυο καναπέδες από το Praktiker, ένα τραπεζάκι, ένα έπιπλο τηλεόρασης και μια χειροποίητη βιβλιοθήκη με τα βιβλία μου. Μαθηματικά, αστρονομία και κάποια λογοτεχνικά. Ξεχωρίζω τον Ιούλιο Βερν, τον H. G. Wells με την "Τροφή των θεών", τη "Φωτιά" του Χατζή, την "Πυραμίδα 67" του Ρένου Αποστολίδη (η σειρά είναι τυχαία). Πάνω στη βιβλιοθήκη ένα σκάκι... Σκονισμένο δεν έχω κανέναν να παίξω... Πιο κάτω οι δυο φωτογραφικές μηχανές που έχω εδώ στην Αθήνα. Η ψηφιακή Olympus E-410 και η θηριώδης αναλογική Nikon F4.
Είμαι λιτός στη διακόσμηση, μονόχρωμες κουρτίνες μια γαλάζια στο υπνοδωμάτιο και μια λευκή στο σαλονάκι μου. Κι ένα πάπλωμα μονόχρωμο για τις κρύες νύχτες του χειμώνα...
Πολλές φορές κάθομαι και διαβάζω κάτι η χαζεύω στην τηλεόραση ξαπλωμένος στον καναπέ μου... Συχνά με παίρνει ο ύπνος εκεί από την κούραση και την ένταση της ημέρας... Ναι έτσι με τα ρούχα...
Οι ώρες μοναξιάς είναι ατελείωτες εδώ στην Αθήνα. Οι φίλοι λίγοι και μακριά... Το πολύ κανένα σαββατοκύριακο να βρεθούμε.
Μόνος σε μια πόλη των τεσσάρων εκατομυρίων... Μια απέραντη ανθρωποθάλασσα και δίπλα γείτονες άγνωστοι που με ελάχιστους ανταλλάσουμε μια καλημέρα.
Μετάνιωσα που παιδί της επαρχίας ήρθα εδώ στην Αθήνα;
Όχι! Ήταν ένα βήμα που έπρεπε να το κάνω. Στον ενάμιση αυτό χρόνο προχώρησα μπροστά, έζησα πράγματα, γέλασα, πόνεσα, έκλαψα, έπεσα και ξανασηκώθηκα...
Κι οι τοίχοι του δωματίου μου το ξέρουν...
ΥΓ Όχι το δωμάτιο της φωτογραφίας δεν είναι το δικό μου...
13 σχόλια:
Και οι τοίχοι έχουν αυτιά...
Τις τελευταιες φορές που κατέβηκα Αθήνα ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα!Θετικά και αρνητικά.Θετικά από τα άψυχα - αν και μερικές φορές τα άψυχα είναι αρκετά έμψυχα- αρνητικά από τα έμψυχα - αν και αρκετές φιορές τα έμψυχα δείχνουν ή είναι άψυχα.Αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί;Στην ανάγκη πιθανώς να μπορούσα να ζήσω και στην Κόλαση, σαν συνειδητή επιλογή όμως και έκφραση προτίμησης, με τίποτε!Ο μεν χώρος της είναι τεράστιος και δεν μπορεί να ορισθεί η δε καχυποψία που βασιλεύει με ενοχλεί ασφυκτικά.
--------------------------------
Και οι τοίχοι έχουν αυτιά ε???
Χεχε, το internet φίλε μου, μας έκανε ... διαμπερείς και διάτρητους!
Κι εγώ παιδί της επαρχίας και νομίζω πως θα πνιγόμουν σε μια μεγάλη και άχαρη πόλη.. Να κάτσω στο σαλονάκι σου; Θα κεράσεις καφέ;
Καλησπέρα Αντιανεμικέ μου,
Εγώ γιατί νιώθω μια μελαγχολία στην ανάρτηση σου;
Δεν είναι κακό ο προσωπικός μας χώρος να μας θυμίζει στιγμές…και πίστεψε με δεν έχει σημασία το μέγεθος του δωματίου αλλά οι διαστάσεις των στιγμών μας…και δεν εννοώ τις χρονικές…
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!
Πολλά φιλιά!
ξέρεις κανένα δωμάτιο με λιγότερους από 4 τοίχους?
Άσε μι μιλ΄ς καθόλου, το δικό μου είναι και πράσινο και δε θέλω ούτε απ έξω να περνάω :-(
Στη δική μου βιβλιοθήκη επίσης υπάρχει η "Πυραμίδα 67" του Ρένου Αποστολίδη που την είχα αγαπήσει πολύ πριν από μερικά χρόνια που τη διάβασα.Υπάρχει και ο Χατζής (αγαπημένος κι αυτός) αν και θα ξεχώριζα το "Διπλό Βιβλίο" από τα έργα του.
Κάπου σκονίζεται μια Olympus OM1 αγορασμένη από το Μοναστηράκι-κατάλοιπο των πρώτων φωτογραφικών μου αναζητήσεων-αλλά την έφαγε η ψηφιακή τεχνολογία!
Έχοντας μεγαλώσει στην επαρχία και έχοντας ζήσει με εναλλαγές στην Αθήνα και πάλι στην επαρχία και μετά πάλι στην Αθήνα, θα έλεγα ότι η πόλη έχει πολλά θετικά γιατί υπάρχουν γύρω ερεθίσματα που "ανοίγουν το μυαλό" ενώ στην επαρχία αναγκαστικά η σκέψη περιορίζεται.
maxplank
Καθένας έχει την επιλογή για τον τρόπο ζωής του. Ίσως υπό άλλες συνθήκες κι εγώ να μην ερχόμουν στην Αθήνα.
Όσο για την καχυποψία αυτή ζεί και βασιλεύει και στην επαρχία.
Καλή σου μέρα!
jacki
Μετά χαράς καλή μου φίλη! Το ρωτάς;
Καλό σου απόγευμα!
Λουλούδι χωρίς άρωμα
Με αυτές τις στιγμές ζούμε καλό μου λουλούδι.. Σύντομες χρονικά αλλά και τόσο μεγάλες και όμορφες...
Και με τα πρέπει ή "πρέπει" που δεν μπορούν να μας κάνουν να τις ξεχάσουμε...
Γιατί η ρημάδα η θύμηση ακολουθεί την καρδιά μας κι αυτή δεν μπαίνει σε καλούπια...
Καλό σου απόγευμα, σε φιλώ γλυκά!
Rose
Σε καλωσορίζω στο ιστολόγιό μου.
Ναι έχεις δίκιο όλα τα δωμάτια τέσσερις τοίχους έχουν, που αν μπορούσαν να μιλήσουν θα έλεγαν τόσα...
Χμμ για το πράσινο; Υπάρχει λύση λέγεται βούρτσα και χρώμα της αρεσκείας σου :-)
Καλό απόγευμα, σε φιλώ
Ερατώ
Η "Πυραμίδα 67" είναι ένα μνημειώδες έργο που ουσιαστικά άνοιξε την μεταπολεμική πεζογραφία στην Ελλάδα. Παρ' ότι δεν συμφωνώ σε πολλά με το συγγραφέα μου αρέσει αυτή η περιπλάνησή του που ουσιαστικά δεν είναι στα πεδία των μαχών αλλά μέσα του... Και μέσα μας...
Συγκλονιστική η περιγραφή της νεκρής νεαρής αντάρτισσας και του ρολογιού χωρίς δείκτες (ο άρχοντας της Μεσοκώμης) και το Μπρακ Ταμπούρ, η χαράδρα της Ρεκκά... τι να απαριθμήσει κανείς από αυτό το βιβλίο; Ίσως κάποτε κάνω μια σχετική ανάρτηση...
Όσο για την OM1 τι περιμένεις; Αγόρασε ένα φιλμ και φόρτωσέ το! :-)
Για τις επιλογές που σου δίνει η Αθήνα έχεις δίκιο.
Σε φιλώ και σου εύχομαι καλό απόγευμα!
Αθήνα ή επαρχία; ένα ερώτημα που βασανίζει πολλούς .
Οι Αθηναίοι -όχι οι εγκατεστημένοι - εκθειάζουν τα καλά της επαρχίας .
Οσοι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα , εκθειάζουν αυτά που βρήκαν και συγκρίνουν την ζωή που έζησαν. Κάνεις δεν μπορεί να πει τι είναι το καλύτερο.
Καλύτερα είναι όπου νοιώθει κανείς όμορφα , καλύτερα είναι εκεί που έχεις μια καλή εργασία , καλύτερα είναι εκεί που είναι ευχαριστημένη και η οικογένειά σου ,καλύτερα είναι εκεί που ζείς μυρίζοντας με τις χαμένες μυρωδιές της μεγαλούπολης .
Καλύτερα είναι τέλος εκεί που χτυπά η καρδιά σου με αγάπη και λαχτάρα !
Και μία ταινία που μου ήρθε κατά νου: "The Cube" ειδικά το "ενα"
Δημοσίευση σχολίου