365...

μέρες πέρασαν κι όλας από κείνη την Κυριακή που σε πρωτοείδα... Ένας χρόνος από τότε που είδα από κοντά τη λεπτοκαμωμένη μορφή σου... Που σε άγγιξα, που σου κράτησα το χέρι...
Πήρες το πιο βαρύ μου μυστικό και το πέταξες μακριά, μου ΄δωσες ένα κομμάτι ζωής που μου έλειπε...
Πόσο νερό κύλησε στ' αυλάκι...
Μου έδωσες με τη σειρά σου το δικό σου βαρύ μυστικό που σε κατάτρωγε... Κι έδειξες δύναμη! Μόνη σου μπόρεσες κι έλυσες το γόρδιο δεσμό πέταξες μακριά...
Και τώρα; Που δεν έχω πια τη φυσική σου παρουσία... παρά γράμματα σε μια οθόνη κι οι εκφράσεις του όμορφου προσώπου σου δεν διακρίνονται πίσω από το απρόσωπο της ηλεκτρονικής επικοινωνίας...
Ναι ξέρω είσαι αλλού, η ζωή το έχει φέρει έτσι που δεν μπορώ να σε έχω, το ξέρω... Οι ζωές μας διασταυρώθηκαν όμως κι ένα χρόνο μετά από κείνη την πρώτη μας συνάντηση σκέφτομαι αν θα σε ξαναδώ κάποτε...
Το επιθυμώ το ξέρεις, αλλά κι αν δεν σε ξαναδώ ποτέ... κι αν η ζωή μας απομακρύνει κι άλλο και μείνει μια ανάμνηση πια... Αυτή την ανάμνηση θα την αγαπώ... Είναι δική μου... Δική σου...

ΔΙΚΗ ΜΑΣ

365 μέρες μετά μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου σε μια άλλη χώρα... Μόνος κι έξω κρύο... Κι αυτή η ανάρτηση προγραμματισμένη να δημοσιευθεί μόνη της... Και βλέπω εσένα να τη διαβάζεις σιωπηλή εκεί μακριά... Μάτια μου...

Δωσ' μου το χέρι σου...