Πρωί πρωί στο γραφείο... Μόνος ακόμα και δεν έχω διάθεση για δουλειά σήμερα.
Σκέφτομαι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο καλοί μου αναγνώστες. Έγιναν τόσα πολλά στη ζωή μου. Ξεπέρασα πράγματα, πέταξα στα ουράνια και προσγειώθηκα ανώμαλα... Πήρα και έδωσα. Πόνεσα και κατανάλωσα ψυχικά αποθέματα αλλά δεν το μετάνιωσα. Κι αυτό το ιστολόγιο ήταν και ένας καθρέφτης της ψυχής μου. Σύντροφος στην πορεία μου κι εσείς πολύτιμοι συνοδοιπόροι. Νιώθω να εξαντλούμαι, μια κόπωση περίεργη που δεν με αφήνει να εκφραστώ, βρήκα δουλειά που απεγνωσμένα έψαχνα κι όμως απλά αισθάνομαι πως επιβιώνω και όχι πως ζω πραγματικά.
Μοιράστηκα ένα κομάτι της ψυχής μου μαζί σας. Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να συνεχίσω να γράφω καλοί μου αναγνώστες... Ίσως αυτό το ιστολόγιο να σβήσει... Ίσως να είναι απλά διάθεση της στιγμής και οι μπαταρίες μου να ξαναφορτιστούν και να βρω κουράγιο...
Άραγε είναι απλά μια παρένθεση;
Αφήστε μου χρόνο να το σκεφτώ...
Σκέφτομαι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο καλοί μου αναγνώστες. Έγιναν τόσα πολλά στη ζωή μου. Ξεπέρασα πράγματα, πέταξα στα ουράνια και προσγειώθηκα ανώμαλα... Πήρα και έδωσα. Πόνεσα και κατανάλωσα ψυχικά αποθέματα αλλά δεν το μετάνιωσα. Κι αυτό το ιστολόγιο ήταν και ένας καθρέφτης της ψυχής μου. Σύντροφος στην πορεία μου κι εσείς πολύτιμοι συνοδοιπόροι. Νιώθω να εξαντλούμαι, μια κόπωση περίεργη που δεν με αφήνει να εκφραστώ, βρήκα δουλειά που απεγνωσμένα έψαχνα κι όμως απλά αισθάνομαι πως επιβιώνω και όχι πως ζω πραγματικά.
Μοιράστηκα ένα κομάτι της ψυχής μου μαζί σας. Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να συνεχίσω να γράφω καλοί μου αναγνώστες... Ίσως αυτό το ιστολόγιο να σβήσει... Ίσως να είναι απλά διάθεση της στιγμής και οι μπαταρίες μου να ξαναφορτιστούν και να βρω κουράγιο...
Άραγε είναι απλά μια παρένθεση;
Αφήστε μου χρόνο να το σκεφτώ...
Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
H ευτυχία μου, σκέπτομαι, θά 'ναι
ζήτημα ύψους.
Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Aμάλθειο κέρας.
(Tαπεινή τέχνη δίχως ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθώ κοντά σου
κατακορύφως.
...
Κώστας Καρυωτάκης
12 σχόλια:
Μερικές φορές το δύσκολο είναι να καταφέρεις να πείσεις το χέρι σου να ακουμπήσει στο χαρτί ώστε ν'αρχίσουν να ρεουν οι σκέψεις σου.Καλά, δεν έχω κανένα χαρτί απέναντί μου, παρά μόνο μια ολοκαίνουργια οθόνη κι ένα παμπάλαιο πληκτρολόγιο, δεν το αλλάζω κι ας έχουν ξεθωριάσει λίγο μερικά γράμματα, σαν τις εικόνες από το παρελθόν μας είναι, κάποιες, όταν ξεθωριάζουν γίνονται πολύ καλύτερες.
"Να συνεχίσω;"
Μήπως θες να ρωτήσεις "να συνεχίσω να θυμάμαι;"
Γιατί; μπορείς να ξεχάσεις;
Να παραχώσεις μπορείς, να κλειδομανταλώσεις μπορείς αλλά να διαγράψεις μνήμες δεν μπορείς.
Να τις αφήσεις να ξεθωριάσουν μέχρι να γινουν σαν κάτι παλιές φωτογραφίες σε sepia, αυτό μπορείς να το κάνεις...
"Να συνεχίσω;"
Μήπως θες να ρωτήσεις "να συνεχίσω να καταθέτω ψυχή;"
Εδώ δεν μπορώ να σου απαντήσω ευθέως.Δεν ξέρω καν αν με ρωτάς.
Αυτο που ξέρω μόνο είναι ότι όταν το έκανα κάποτε, το έκανα σε λάθος χώρο, την δε λανθασμένη επολογή μου την πλήρωσα ακριβά, γιατί την πλήρωσα με απομόνωση.Εσύ όμως ρε Γιώργη, καταθέτεις τη ψυχή σου σε αυστηρά προσωπικό χώρο, ανησυχίες και σκέψεις μοιράζεσαι, δεν περιμένει κάποιος να δει κάτι διαφορετικό όταν μπαίνει εδώ, δεν απογοητεύεται, όταν μπαίνει προσδοκά να δει αυτά ακριβώς που βλέπει.Και συνεχίζει και μπαίνει...
Αλλά κάτσε να σε ξαναρωτήσω,
μήπως εννοείς "να συνεχίσει η ζωή μου να έχει νόημα στις ζωες των άλλων;"
Γιατί; ξέρεις εσύ καμμία ζωή που να έχει νόημα από μόνη της;
Διάβασα κάποτε, ότι η ίδια η λέξη "ζωή" εμπεριέχει την έννοια της ζέσης, του βρασμού, της ασταμάτητης και έντονης μεταβολής, μέσα σε κάποιο περιβάλλον."Από την ώρα που γεννιόμαστε, πεθαίνουμε" είχα γραψει κάποτε, βράζει η ζωή μας και απελευθερώνεται η ψυχή μας, το να το σταματήσει κάποιος αυτό, δείχνει χειρότερο κι από λοβοτομή...
"Να συνεχίσω;"
Να το βαφτίσω "δικαιωμα στη μοναξιά";
Εκτός κι αν με πρόλαβες και το βάφτισες εσύ έτσι.
Οπότε το μόνο που μου μένει
είναι ν'ασκήσω κι εγώ το δικό μου "δικαίωμα στη φαντασια του συνανθρώπου μου".
Καθόσον το "δικαίωμα στη ζωή του συνανθρώπου μου" ακούγεται λίγο εγωιστικό, όπως και να το κανουμε.
Τάδε έφη Βασίλης.
Πάρε το χρόνο σου.. Μα όταν πάλι δυνατός νιώσεις εμείς εδώ θα σε περιμένουμε. Μην κάνεις βιαστικά βήματα..
μπορείς να κάνεις ανάπαυλα αν θες, μα η ζωή σου είναι και λέξεις, και εικόνες και γραφή...
ο κόσμος είναι έξω μα εδώ καταθέτεις και κομμάτια σου που έχεις ανάγκη να τα μοιράζεσαι...
φιλιά βρόχινα μάτια μου...
Καλησπέρα Γιώργο μου!
Από σένα και μόνο από σένα εξαρτάται αν θα συνεχίσεις ή όχι… Αν αυτό που εισπράττεις από το ιστολογίο σου είναι σημαντικό για σένα, αν σε γεμίζει, αν νιώθεις ότι μπορείς να συνεχίσεις να μοιράζεσαι στιγμές, χρόνο, σκέψεις…
Με τις αναρτήσεις σου… έχω ταυτιστεί πολλές φορές… η απουσία σου θα είναι αισθητή… από την άλλη όμως εσύ ξέρεις καλύτερα…
Ότι κι αν λέμε εμείς…
Πολλά φιλιά και μια όμορφη καληνύχτα από μένα! Αύριο είναι μια μεγάλη μέρα! Για να δούμε τι θα φέρει…
Δεν θέλω να πιστέψω , ούτε να σκεφτώ πως αυτό το ιστιολόγιο θα σβήσει. Θέλω να πιστεύω πως είναι μια σκέψη μιας σαστισμένης στιγμής, μιας πιεσμένης σκέψης, και τίποτα παραπάνω.
Να ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ:) και το ρωτάς ?
Φιλιά , καλό βράδυ.
maxplank
Καλέ μου φίλε Βασίλη, δεν έχω να προσθέσω τίποτα στο σχόλιό σου... Είναι σαν να μου έκανες ακτινογραφία. Μπορώ να πω πως με συγκίνησες...
Για τότε που λες στο φόρουμ που μετείχαμε... Ναι πλήρωσες σκληρά ομολογουμένως τις επιλογές σου... Νιώθω και εγώ κάποια ενοχή γιατί και εγώ σε είχα απομονώσει τότε. Στα χρόνια που πέρασαν γνώρισα από κοντά και άλλους που είχαμε διαφωνήσει τότε... Φίλους από την αστρονομία. Πόσο διαφορετικά είδαμε ο ένας τον άλλο. Πιστεύω πως και αυτοί ντράπηκαν όπως και εγώ... Είναι βλέπεις η ηλεκτρονική επικοινωνία η απρόσωπη που δεν βλέπεις τον άλλον κατάματα.Δεν διακρίνεις το βλέμμα του τις αντιδράσεις του...
Ας είναι πέρασε πολύς καιρός από τότε, έχουμε πια δικούς μας χώρους έκφρασης και δεν απομονωνόμαστε από κανέναν... Σε ευχαριστώ που επισκέφτεσαι το μικρό διαδικτυακό μου σπίτι.
Καλό σου βράδυ
jacki
Καλή μου jacki, ίσως εσύ να με νιώθεις περισσότερο... Είχες κι εσύ πάρει μια παρόμοια απόφαση, και τελικά συνέχισες να εκφράζεσαι στο ιστολόγιό σου... Η αλήθεια είναι πως είχες λείψει.
Η γνώμη σου έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Σου εύχομαι ένα όμορφο βράδυ
Νεράιδα της βροχής
Έχεις δίκιο καλή μου νεράιδα. Ναι η ανάγκη να μοιράζομαι με έκανε να γράφω εδώ...
Όλοι θέλουμε να μοιραστούμε και έναν ώμο να ακουμπήσουμε...
Σε φιλώ, καλό σου βράδυ
Λουλούδι χωρίς άρωμα
Καλησπέρα καλό μου λουλουδάκι!
Έχεις δίκιο ναι από μένα εξαρτάται αν θα συνεχίσω ή όχι...
Όμως το τι λέτε εσείς οι αγαπημένοι μου αναγνώστες που συχνά πυκνά αφήνετε τα σχόλιά σας έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα...
Ναι ξέρω τι σημαίνει απουσία...
Όσο για την αυριανή ημέρα μην τη φοβάσαι, δεν θα φέρει τίποτα άσχημο, θα περάσει κι αυτή όπως και πολλές άλλες που φάνταζαν δύσκολες.
Καλό σου βράδυ πολλά φιλιά!
ILive2LoveMe
Με συγκινεί ο τρόπος που με παροτρύνεις καλή μου φίλη. Ισχύει και για σένα το "αφήστε μου λίγο χρόνο"...
Φιλιά και καλό σου βράδυ!
Φίλοι και φίλες αναγνώστες που με σχολιάζετε θέλω να ξέρετε πως ας μη σας γνωρίζω τους περισότερους προσωπικά πως σας θεωρώ δικούς μου ανθρώπους που έχουμε μοιραστεί πολλά πράγματα στα ιστολόγιά μας. Ο "antianemikos", κατά κόσμον Γιώργος, δεν επεδίωξε τη μεγάλη αναγνωσιμότητα, ούτε επισκέφτηκε ιστολόγια άλλων με σκοπό να του ανταποδοθούν οι επισκέψεις. Προτίμησε να κρατήσει χαμηλό προφίλ και να αφήσει να τον ανακαλύψουν. Στην πορεία αυτή τον επισκέφτηκαν όμορφες ψυχές που εκφράζονταν στα ιστολόγιά τους και φυσικά εκφράστηκε και αυτός στα δικά τους.
Θέλω μετά από ένα χρόνο και κάτι πορείας στη "μπλογκόσφαιρα" να σας πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ καλοί μου συνοδοιπόροι.
Σε ειρήνη με τον εαυτό μας να είμαστε.Αυτό εύχομαι και σε σένα και στα άλλα παιδιά που δραστηριοποιούνται στο ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ...
Δημοσίευση σχολίου