Τα ταξίδια μου (Boeing 737-284)

Το πρώτο μου αεροπορικό ταξίδι... Σεπτέμβρης του 1984 Καλαμάτα - Αθήνα με Boeing 737-284 της "Ολυμπιακής". Θυμάμαι την τιμή του εισιτηρίου 1420 δραχμές και το όνομα του αεροσκάφους "ΗΦΑΙΣΤΟΣ". Τα παλιά 737 της Ο.Α. είχαν ονόματα θεών.
Ήμουν με τη μητέρα μου και θα πηγαίναμε στο Ηράκλειο για να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο που είχα μόλις μπεί. Δύο ταξίδια την ίδια μέρα Καλαμάτα - Αθήνα και Αθήνα - Ηράκλειο με Airbus A-300.
Αγχωμένος στο αεροπλάνο... Ξεκίνησε σιγά σιγά και τροχοδρομούσε... Σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου "Καλά θα σηκωθεί στον αέρα όλο αυτό το πράγμα;" Αναρωτιόμουν... Το αεροπλάνο ευθυγραμμίστηκε με το διάδρομο, οι τουρμπίνες ούρλιαξαν και με κόλλησαν στη θέση μου μια ελαφριά ζάλη και ήμουν στον αέρα για πρώτη μου φορά... "Ζαλίζομαι" λέω στη μητέρα μου "Μην κοιτάς κάτω" μου λέει αλλά που εγώ απολάμβανα το θέαμα. Στο βάθος η Σπάρτη, μετά απο λίγο το Ναύπλιο και χωρίς να το καταλάβω καλά καλά προσγειωθήκαμε στο Ελληνικό για να πετάξουμε για Ηράκλειο αργότερα...
Μου άρεσε που ήμουν αεροταξιδιώτης για πρώτη φορά το ομολογώ, παρότι φοβόμουν. Κι ύστερα στο Ηράκλειο για σπουδές. Πρώτη φορά μακριά από το σπίτι και τους δικούς μου 18 χρονος σε μια ξένη πόλη. Πανεπιστήμιο και νέες φιλίες από τις οποίες μόνο μια με ένα φίλο που ζει στη Λάρισα έχω κρατήσει...
Κι άλλο ένα ταξίδι για τις 28 Οχτώβρη. Ναι ήμουν "homesick", ήθελα να πάω στην Καλαμάτα έστω για λίγες μέρες. Πήγα πάλι με αεροπλάνο και θα γύριζα με αεροπλάνο. Θυμάμαι και την ημερομηνία της επιστροφής 29 Οχτώβρη του 1984. Λόγω εναέριας κυκλοφορίας καθυστερήσαμε 20 λεπτά. 6 και 20 η απογείωση και με το που ξεκολλήσαμε από το έδαφος ένιωσα έντονη ζάλη "δεν ξεκινάμε" καλά σκέφτηκα. Το αεροπλάνο μας πήρε μια στροφή πάνω από την Αθήνα, χάζευα μια ατελείωτη θάλασσα από φώτα και ξαφνικά έντονες αναταράξεις, τα φώτα έσβησαν στην καμπίνα και έμειναν τα φώτα ασφαλείας μόνο... Πάγωσα 1000 άσχημες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου σε δέκα δευτερόλεπτα που κράτησε αυτό. Τα φώτα άναψαν πάλι άναψα κι εγώ ένα τσιγάρο που έφερε τη δυσφορία σε έναν άγγλο τουρίστα δίπλα μου: "It's smoking seat here, but ok i'll put it out", "No it's ok" απάντησε και πιάσαμε την κουβέντα. Συνέχεια αναταράξεις σε όλη τη διαδρομή ώσπου η φωνή του πιλότου να προσδεθούμε... Το φωτάκι του φτερού φαινόταν μέσα σε μια πυκνή καταχνιά που έμοιαζε με φασολάδα. Όταν με το καλό προσγειωθήκαμε και ανάσανα βγαίνοντας από την πόρτα κόντευε να με πάρει ο αέρας. Πήρα τηλέφωνο από το αεροδρόμιο τους δικούς μου για να τους πω πως έφτασα μια χαρά και πως δεν θα ξαναμπω σε αεροπλάνο. Φυσικά και ξαναμπήκα αλλά φρόντισα να είναι μέρα μεσημέρι με λιακάδα...
Έκανα και άλλα ταξίδια Ηράκλειο - Αθήνα, Αθήνα - Καλαμάτα και μετά συνέχισα τις σπουδές μου στην Πάτρα και έπαψα να ταξιδεύω αεροπορικώς.
Τα χρόνια πέρασαν... 14 χρόνια δεν ξαναταξίδεψα αεροπορικώς έως το 2001 οπότε και πήγα σε μια ευρωπαϊκή χώρα που πάντα βρέχει... Και γύρισα αεροπορικώς.
Στο γυρισμό έβρεχε και η βροχή χτύπαγε τα τζάμια καθώς το Boeing 737-400 ξεκόλλαγε από το έδαφος ωστόσο είχα μια απίστευτη ηρεμία λες και ήμουν σε λεωφορείο.



Το αεροπλάνο μισοάδειο... "Do you want something to drink?" με ρώτησε η αεροσυνοδός, "Scotch", "Ice?", "Yes please" ήπια το ουίσκι μου σιωπηλός πάνω από τα σύννεφα και κάθησα στην Business class έτσι κι αλλιώς είχε όσες θέσεις ήθελες...
Αργά βράδυ προσγειωθήκαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Είχα αφήσει ένα μικρό κομμάτι μου στη χώρα που πάντα βρέχει...

Κάποια δεν έσκυψε ποτέ να το πάρει... Χαλάλι δεν μετανιώνω για τα ταξίδια μου!

....

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θά βγαινες στον δρόμο.

...

Κωνσταντίνος Καβάφης

Στις Ιθάκες μου... Στις Ιθάκες σου...