Ταξίδι στον έβδομο πλανήτη (Aquamarine)

Αυτός ήταν ο τίτλος μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας χαμηλού κόστους (δανέζικης παραγωγής!) της δεκαετίας του '60, που είχα δει κάποτε στην τηλεόραση.
Οι πρώτοι άνθρωποι που ταξιδεύουν στον έβδομο κατά σειρά πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος τον Ουρανό βρίσκουν πως ένας γιγαντιαίος εγκέφαλος κυβερνάει τον μακρινό αυτό κόσμο ο οποίος τους φέρνει ψευδαισθήσεις είτε φόβων είτε θεσπέσιων ... ουράνιων υπάρξεων με τη μορφή ξανθών (σκανδιναβών) γυναικών... Τελικά ύστερα από περιπέτειες και την αντιμετώπιση τεράστιων... αραχνών όσοι τολμηροί ταξιδιώτες επιβίωσαν κατάφεραν να επιστρέψουν στη Γη μας.


Το φιλμ παρότι απλοϊκό μου θυμίζει λίγο το πολύ μεταγενέστερο αριστουργηματικό Solaris... Ένα διαπλανητικό ταξίδι μέσα στο ίδιο μας το μυαλό.
Ωστόσο και εγώ γνώρισα τον έβδομο πλανήτη...
Μικρός θυμάμαι που χωμένος στην παλιά βιβλιοθήκη της Καλαμάτας με κείνο το υπέροχο γιασεμί δίπλα στην είσοδο... (ακόμα νοιώθω το άρωμά του) διάβαζα ό,τι βιβλίο μπορούσα να βρω περί αστρονομίας. Διάβασα και για την ανακάλυψη του πλανήτη Ουρανού από τον Ουίλιαμ Έρσελ, μουσικό που έγινε ερασιτέχνης αστρονόμος. Έφτιαξε μόνος του το κατοπτρικό του τηλεσκόπιο με κάτοπτρο από μια παραλλαγή του μπρούντζου (δεν είχε επινοηθεί μέθοδος ακόμα για την επαργύρωση του γυαλιού) και το βράδυ της 13ης Μαρτίου του 1781 είδε πως ένα άστρο στον αστερισμό των Διδύμων παρουσίαζε αισθητό δίσκο καθώς ανέβαζε μεγέθυνση. Τα διπλανά αστεράκια παρέμεναν σημεία. Παρατήρησε και την μετακίνησή του και ανέφερε πως ανακάλυψε κάποιον κομήτη. Ωστόσο σύντομα έγινε αντιληπτό πως επρόκειτο για καινούργιο πλανήτη στη διπλάσια απόσταση από τον Κρόνο που έως τότε όριζε τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος.
Ο Έρσελ απέκτησε δόξα, πήρε επίδομα από το βασιλιά της Αγγλίας και από κει και πέρα αφοσιώθηκε για όλη του τη ζωή στην αγαπημένη του αστρονομία και έγινε ο μεγαλύτερος παρατηρητής της εποχής του.
Και το δικό μου ταξίδι στον πλανήτη Ουρανό; Αυτό άρχισε το 1984 όταν στο περιοδικό "Astronomy" είδα το χάρτη που έδειχνε την κίνηση του Ουρανού κατά τη διάρκεια του χρόνου. Βγήκα στο μπαλκόνι μου με τα κιάλια και σε ελάχιστο χρόνο είχα εντοπίσει ένα αστεράκι 6ου μεγέθους που ήταν στη θέση που έπρεπε. Μετά λίγες μέρες διέκρινα και τη μετακίνησή του. Είχα κατακτήσει με το δικό μου τρόπο τον μακρινό αυτό κόσμο...
Λίγο αργότερα πρωτοπαρατήρησα τον Ουρανό με το τηλεσκόπιο... Ένας μικρός γαλαζοπράσινος δίσκος στο χρώμα του ακουαμαρίνη, που από μέρα σε μέρα κύλαγε αργά στην τροχιά του...
Κύλαγε στην κυριολεξία μιας και με κλίση του άξονά του λίγο πάνω από 90 μοίρες είναι σαν να κυλάει.

Ο πλανήτης ουρανός από το τηλεσκόπιο Keck

Με χρόνο περιφοράς γύρω από τον ήλιο τα 84 χρόνια ένα "ουράνιο" έτος είναι ίσο περίπου με μια ανθρώπινη ζωή...
Τα χρόνια πέρναγαν και τα καλοκαίρια που κατασκήνωνα στα έλατα του κατασκότεινου Πάρνωνα μαζί με φίλους και τα τηλεσκόπιά μας, συνήθιζα να παρατηρώ τον Ουρανό σαν ένα αστεράκι ίσα ορατό με γυμνό μάτι που κινούνταν αργά από τον ένα μήνα στον άλλο ανάμεσα στους απλανείς αστέρες που μένουν φαινομενικά ακίνητοι όσο τουλάχιστον διαρκεί μια ανθρώπινη ζωή στον ουράνιο θόλο...
Παρατηρούσα τον παλιό μου γνώριμο πλανήτη με το τηλεσκόπιο, διέκρινα τον μικροσκοπικό σαν από ακουαμαρίνη δίσκο του κι ύστερα στρεφόμουν σε άλλους ουράνιους στόχους... Απίστευτα πιο μακρινούς και πιο μεγάλους.

Ο πλανήτης Ουρανός όπως φαίνεται από ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο

Κι ο Ουρανός συνεχίζει αιώνια να αργοσέρνεται στον ουράνιο θόλο και να μου θυμίζει εκείνο το καλοκαίρι της ενηλικίωσης και μένα 18 χρονο με ένα ζευγάρι κιάλια, να εντοπίζω έναν μακρινό παγωμένο κόσμο... Κι ένα ταξίδι που διαρκεί πάνω κάτω όσο ένα ουράνιο έτος...
Έβδομος πλανήτης έβδομος ουρανός...

Αφρικανικός ακουαμαρίνης

Πάμε ταξίδι στον έβδομο ουρανό;...