Εξήντα χρόνια πριν στην Πελοπόννησο τέτοια εποχή ο εμφύλιος έμπαινε στην τελική του φάση. Το μέτωπο στην αυλή της Αθήνας έπρεπε να κλείσει. Οι κυβερνητικές δυνάμεις ενισχυμένες με την αμερικανική βοήθεια ετοίμαζαν το σχέδιο "Περιστερά" για την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από αντάρτες.
Η Πελοπόννησος απομονώθηκε, κανείς δεν μπορούσε να περάσει τον Ισθμό χωρίς ειδική άδεια ενώ μαζικές συλλήψεις πολιτών στέρησαν τους αντάρτες από οποιαδήποτε στήριγμα και πληροφορίες. Πυρομαχικά λιγοστά... Το Νοέμβριο το σκάφος "Πολεμιστής" είχε βυθίσει ένα καΐκι που μετέφερε πυρομαχικά για τους αντάρτες οι οποίοι δεν είχαν κανέναν άλλο τρόπο ανεφοδιασμού
Παραμονές του νέου έτους διαπεραιώθηκε στην Πελοπόννησο η ένατη μεραρχία πεζικού. Το σύνολο των κυβερνητικών δυνάμεων έφτασε τους 40.000 άνδρες απέναντι σε 3.500 περίπου αντάρτες με ελάχιστα πυρομαχικά.
Η πλημμυρίδα του στρατού σάρωσε το Μοριά από βορρά προς νότο. Φάλαγγες ασταμάτητες που δεν άφηναν τους αντάρτες να ελιχθούν... Δεν υπήρχαν μετόπισθεν του στρατού. Η τύχη του αγώνα ήταν προδιαγεγραμμένη. Νεκροί, εξόριστοι, εκτελέσεις, ξύλινοι σταυροί.
Και οι ελάχιστοι που γλύτωσαν γύρναγαν στα βουνά σαν φαντάσματα σε μια Οδύσσεια που ένας ένας έπεφταν θύματα του Πολύφημου...
Το περιστέρι της ειρήνης ήταν ματωμένο...
Πέρασαν τρία χρόνια, καλοκαίρι του 1952 σε μια σπηλιά στη Μεσσηνία βρέθηκε ένας νεκρός αντάρτης. Τον αναγνώρισε η αδερφή του. Ήταν ο καλαματιανός Ετεοκλής Δουμουλάκης ο τελευταίος αντάρτης του Μοριά... Νεκρός από παθολογικά αίτια...
Όταν υπηρετούσα στην πολεμική αεροπορία ένας υπαξιωματικός μου έδειξε φωτογραφίες από το πεδίο βολής της Σχίζας. Μέσα στη θάλασσα ένα μισοβυθισμένο κουφάρι πλοίου.
"Τι είναι αυτό;" ρώτησα, "Ο Πολεμιστής" απάντησε, "ένα παλιό σαπιοκάραβο". Χαμογέλασα, κανείς σκέφτηκα εδώ εκτός από μένα δεν ξέρει την ιστορία του...
Γείραν τα ελατόκλαρα κι ακούμπησαν στο χιόνι...
Ποιος έλατος κρατάει νερό και πια κορφή το χιόνι;
Το Μαίναλο κρατάει δροσιά και οι κορφές του χιόνι
Πέρδικα και Κονταλώνη
Στ' αδέρφια μου τους Έλληνες... εκείνης της ηρωικής και συνάμα τραγικής γενιάς...
3 σχόλια:
Ήταν ο τόπος μου βράχος και
χώματα ήλιος και μαύρο
κρασί. Όργωνα θέριζα και με
τον Όμηρο σε τραγουδούσα,
λαέ μου. Πάνω στα κύματα
νύχτες ολόκληρες σε ονειρεύτηκα.
Ήταν τα σπίτια μου άσπρα
γαρίφαλα και τα κορίτσια σεμνά.
Είχαν αρμύρα στα χείλη στα
μάτια τους καίγανε την οικουμένη
και τα παιδιά μου με μια
φυσαρμόνικα τα ξελογιάζανε.
Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο,
όνειρο καθημερνό.Κάποιος τον
πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε
σα δανεισμένη πραμάτεια.
Τώρα τ' αγόρια μου παίζουν
το θάνατο στα χαρακώματα.
Αναπολείς..μνήμες του παρελθόντος που γίνονται σκέψεις του παρόντος..και μετά..; Καλησπέρες αδερφικές..
Μετά η ζωή προχωρά καλή μου όναρ. Οι μνήμες μένουν... Κι όταν περπατάω στον Ταΰγετο, στον Πάρνωνα, στο Μαίναλο, στο Χελμό έρχονται...
Εξάλλου το παρόν έχει γεννηθεί από το παρελθόν.
Δημοσίευση σχολίου