Η μικρή μας πόλη...

Καλαμάτα πάλι η πόλη που μεγάλωσα και ψάχνω να βρω την προσωπικότητά της. Θυμάμαι τις αλλαγές της. Την κεντρική πλατεία όπως ήταν κάποτε με άσφαλτο και άθλια και την πρώτη της ανάπλαση το 1974. Με μαρμάρινες πλάκες που γυάλιζαν και την προχειροδουλειά που έγινε και με τις πρώτες ζέστες η διαστολή της έκανε να φουσκώσουν και να πεταχτούν. Το μακρύ δρόμο για την Αθήνα μέχρι το 1990 και την κατασκευή της νέας εθνικής Κορίνθου - Τρίπολης. Κι όμως η πόλη άλλαξε σιγά σιγά... Κομβικό σημείο ο σεισμός του 1986. Χάθηκαν πολλά κτίρια από το ιστορικό της πρόσωπο. Πολλά διατηρητέα σπίτια μένουν έτσι ερείπια ακόμα περισσότερο από είκοσι χρόνια μετά. Η πόλη δέχτηκε μεγάλο χτύπημα όμως οι κάτοικοί της δεν το έβαλαν κάτω. Ορθοπόδησε σιγά σιγά και ξαναομόρφηνε παρά το χτύπημα του Εγκέλαδου. (Ναι ήμουν εκεί στην παραλία στο σεισμό του 1986, όποιος δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να καταλάβει το σοκ.) Το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων που έπεσε με το σεισμό αναστηλώθηκε. Εκεί που κηρύχτηκε η επανάσταση το 1821 23/3 ναι η Καλαμάτα είναι η πρώτη πόλη της Ελλάδας που αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό... Δυο μέρες πριν την επίσημη κήρυξη της επανάστασης. Δεν το ξέρουν πολλοί...

Το κάστρο παραμένει κλειστό ακόμα για επισκέπτες πέρα από το μικρό αμφιθέατρο που γίνονται εκδηλώσεις και συναυλίες. Δεν μπορεί να απολαύσει πια κανείς τη μαγευτική θέα από εκεί ενώ κάποιοι ανεγκέφαλοι θέλουν και να το φωτίσουν όλο το βράδυ φωτορυπαίνοντας και μην αφήνοντας τα πουλιά να κοιμηθούν στα πεύκα που το σκεπάζουν.

Η παραλία της τεράστια με πολλά μαγαζιά και απίστευτη κίνηση το καλοκαίρι ενώ το χειμώνα χάσκει άδεια... Οι πορτοκαλεώνες που σιγά σιγά γίνονται οικόπεδα και πολυκατοικίες τόσο στην οδό Ηρώων όσο και στη συνοικία του Μπαριάμαγα που ονομάστηκε πια με το πιο εύηχο Ανθούπολη.

Πόλη που μοιάζει σαν δύο σε μία. Το κέντρο και η παραλία ένα χιλιόμετρο πιο κάτω. Ενωμένες πια. Το τσιμέντο επικρατεί και εδώ. Δεν υπάρχει η παλιά βιβλιοθήκη με το υπέροχο γιασεμί στην είσοδο η νέα είναι πια στο Πνευματικό κέντρο του δήμου.

Κάποτε λένε οι παλιοί πριν το 1936 που έγινε η υδροδότησή της πόλης η Καλαμάτα ήταν γνωστή για τα πηγάδια της. Πολλά σε όλη την πόλη. Σήμερα τα περισσότερα πια σφραγισμένα, χαμένα στους ακάλυπτους πολυκατοικιών και ξερά. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Κάποιοι εγκληματικά έριξαν και τις αποχετεύσεις τους μέσα σε αυτά... Τι περιμένει η πόλη; Την ολοκλήρωση του δρόμου για μείωση της απόστασης από την Αθήνα. Την επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου μέσω Τρίπολης και αγχώνεται για τις τιμές του λαδιού που κατρακυλάνε και την αγροτική οικονομία που παραπαίει πια. Πόλη εμπορικό κέντρο όλου του νομού ζει και από τα αγροτικά εισοδήματα.

Νύμφη του Μεσσηνιακού κόλπου ξέρεις έχεις μια θέση στην καρδιά μου... Πάντα θα έχεις... Νιώθω Πελοποννήσιος χμμμ θα προτιμούσα τη λέξη Μοραΐτης και καλαματιανός. Κι ας ζω στην Αθήνα πια όταν κλείνω τα μάτια αντικρύζω το Καλάθι στην ανατολή και θυμάμαι που έβλεπα το φεγγάρι να ανατέλλει με το τηλεσκόπιο. Οι σιλουέτες των ελάτων της κορυφογραμμής διαγράφονταν στο δίσκο του...

ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΗ

H λευτερια ειναι σχολειο,

Η λευτερια ειναι σχολειο,

Και ποιος θα τη σπουδασει καλαματιανη,

Και ποιος θα τη σπουδασει ρουσα και ξανθη.

Πηγα και 'γω και σπουδασα,

Πηγα και 'γω και σπουδασα,

Και βγηκα ενας ανταρτης καλαματιανη,

Και βγηκα ενας ανταρτης ρουσα και ξανθη...