Καμένα Χριστούγεννα...

Μια βδομάδα έμεινε ώς τη μεγάλη γιορτή και όμως έχω την αίσθηση φέτος πως δεν έρχονται γιορτές. Η πόλη στολισμένη και ο κόσμος μοιάζει μουδιασμένος... Ξέρω η κρίση, οι πρόσφατες ταραχές, η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η βαλίτσα χάσκει άδεια περιμένει να την γεμίσω σιγά σιγά γιατί σε λίγες μέρες πάω στους δικούς μου στην πόλη που μεγάλωσα. Ένας χρόνος και κάτι που την άφησα κι όμως φαίνονται αιώνες... Έκανα βήματα το ξέρω πέταξα φορτία που κουβαλούσα μέσα μου κι όμως ο δρόμος ακόμα φαντάζει μακρύς. Δεν πειράζει θα δω πάλι δικούς μου ανθρώπους, φίλους και φίλες, συγγενείς και με το νέο χρόνο θα πάω σε ένα γάμο γιου ξαδέρφης μου. Πως πέρασαν τα χρόνια... Αρχές του 1975 είχα πάει στο δικό της γάμο παράνυμφος. Πριν λίγο καιρό με είδα αποτυπωμένο σε ένα παλιό φιλμάκι super 8 βουβό... Τώρα μια γενιά μετά σε λίγο οι νεόνυμφοι του τότε θα είναι παππούς και γιαγιά πια. Όσο για μένα; Ελπίζω να κρατάω κάτι ακόμα μέσα μου από την αθωότητα του παιδιού κι ας είμαι στη μέση του δρόμου... Να μπορώ να δίνω αγάπη...
Καλές γιορτές ας έχουμε και τα Χριστούγεννα ας λάμψουν πάλι!

Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια

θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια

να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ

για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

...

Νικόλας Άσιμος

Στο άστρο της Βηθλεέμ, στο άστρο μου, στο άστρο σου...