Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Η νύχτα της D.


Πάνε κοντά δέκα χρόνια από τότε που πρωτοείδα την D. Ένα βράδυ με φίλους ένας είχε την ιδέα: "Πάμε στο μαγαζί τάδε" μάλλον κακόφημο, "Ρε για συμμαζέψου", "Έλα ρε ξενέρωτε πάμε".
Πήγαμε τελικά. Απέναντί μου στην μπάρα η D. λεπτούλα κι όμορφη με κατάμαυρα μακριά κατσαρά μαλλιά και γελαστά μάτια.
Συστηθήκαμε, την κέρασα κάποια ποτά και μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων. Την είδα και άλλες φορές, η κοπέλα αυτή μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Όχι δεν είναι αυτό που μπορεί να νομίσετε καλοί μου αναγνώστες, η σχέση μας ήταν και είναι πάντα φιλική. 'Ενιωθα πως μέσα της κρύβει μια έμφυτη ευγένεια.
Εξομολογήτρια ανδρών η D. Έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά της, βετεράνος στη νύχτα κι όμως δεν δείχνει, παρά το κουρασμένο που έχει πια το προσωπάκι της με τα χαρακτηριστικά σλαβικά ζυγωματικά, να έχει χάσει τη ζωντάνια της και την ελπίδα της στη ζωή.
Πέρασα πριν λίγες μέρες από το μαγαζί που δουλεύει, είπαμε χρόνια πολλά, ευχές για το νέο έτος και κάθησα να πιω ένα ποτό μαζί της.
"Στενοχωρημένη είσαι D. απόψε" της είπα. "Ναι Γιώργο, όλες τις γιορτές δεν πήρα ένα ρεπό να δω τη μητέρα μου που έχει έρθει από τόσο μακριά, να φάω ένα βράδυ μαζί της..." Στο μάτι της έλαμψε στιγμιαία ένα δάκρυ.
"Γμτ δεν είμαι κι εγώ άνθρωπος;" μονολόγησε... Ήπιε το ποτό της μονορούφι τράβηξε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο της κι έβαλε άλλο ένα.
Να της πω τι; δεν είχα κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει απάντηση.
Και τότε η D. έγινε ποταμός, εξομολογήθηκε αυτή τη ζωή της, τις δυσκολίες να σταθεί σε αυτή τη χώρα, τη δουλειά στα χωράφια, τις ατελείωτες νύχτες με αλκοόλ, τους ψεύτικους έρωτές της... Την άκουγα σιωπηλός.


"Γιώργο σε ζάλισα..."


"Όχι πρέπει να έχεις κάπου να τα πεις D. μου", προσπάθησα να χαμογελάσω.
Καληνύχτισα, έπρεπε να σηκωθώ νωρίς, την επόμενη είχα ταξίδι.


Όταν έφτασα στην Αθήνα μετά απο λίγο έλαβα ένα ανορθόγραφο sms:

"Έφτασες καλά φιλαράκη;"
Χαμογέλασα, "Μια χαρά D. μου"


Μην ανησυχείς, είσαι Άνθρωπος, έτσι με Α κεφαλαίο...




...
Θα γιορτάσουμε σαν ένας τη μεγάλη ανατολή
κάθε τόπου, κάθε γέννας κάθε γλώσσας οι καλοί
...
Κώστας Βάρναλης

4 σχόλια:

Όναρ είπε...

Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι..όλο εκπλήξεις..κάποτε γεμάτοι μεγαλείο ψυχής και κάποτε κενοί σα σπασμένα μπουκάλια μπύρας πεταμένα στο πεζοδρόμιο..Καλησπέρες αντιφάσεων..

Antianemikos είπε...

Κάποιοι ίσως να κρύβουν μέσα τους μεγαλείο... Θα το βγάλουν κάποτε προς τα έξω; Ποιός ξέρει; Κάποιοι άλλοι κρύβουν κακία και παλιανθρωπιά... Αυτοί σίγουρα τη βγάζουν...
Καλό σου απόγευμα

jacki είπε...

Μερικές φορές κρίνουμε τους ανθρώπους από το επάγγελμά τους. Κακό αυτό. Δεν τους δίνουμε περιθώριο να μας δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Μπράβο σου. Να χαίρεσαι τη φίλη σου D.

Antianemikos είπε...

Καλώς όρισες αγαπητή φίλη.
Ναι πρέπει να δίνουμε περιθώρια στους ανθρώπους και ευκαιρίες. Καμιά φορά θα πληγωθούμε, θα απογοητευθούμε ίσως αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι...
Καλή σου μέρα