Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Κάθε λιμάνι και καημός...


Μικρολίμανο... πες καλύτερα Τουρκολίμανο. Λες και έχει καμιά σημασία που του άλλαξαν το όνομα... Τρίτη βράδυ, ψιλόβροχο να πέφτει στο ήρεμο νερό της θάλασσας και το καφέ να είναι σχεδόν άδειο... Κι όπως κοιτάς τη θάλασσα σκέψεις, αναμνήσεις, εικόνες, να σου έρχονται στο μυαλό...
Κι ένας ώμος να σε αφήνει να πλαγιάσεις πάνω του, να πονάς, να αναρωτιέσαι και να μην έχεις απαντήσεις...
Σστττ μην πεις τίποτα...
Κοιτάς τις στάλες της βροχής στο παρμπρίζ κι ακούς τη μουσική, κι ένα δάκρυ ίσως κυλήσει στο μάτι σου όταν πια μόνος οδηγείς το αυτοκίνητό σου... Ίσως κι ένα αδιόρατο χαμόγελο να φανεί στα χείλη σου...
Ίσως...


5 σχόλια:

Antianemikos είπε...

Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες τον ώμο σου...

ILive2LoveMe είπε...

Όμορφο είναι να έχεις έναν ώμο να κλάψεις. Λυπητερό το υπόλοιπο. Δεν πειράζει αν του άλλαξαν το όνομα γιατί ενοχλούσε το τουρκο.. θα είναι πάντα γραφικό και όμορφο.
Καλή σου μέρα.

jacki είπε...

Δε μπορείς να φανταστείς πόσο ζηλεύω που ήσουν δίπλα στο παράθυρο σε ένα καφέ και έβρεχε.. Θα ήθελα πολύ να βρεθώ παραλιακά σε ένα ζεστό και συμπαθητικό μαγαζάκι να απολαμβάνω τον καφέ μου και να βρέχει..
Και να έχω έναν ώμο να ακουμπήσω...
Ζηλεύω καταλαβαίνεις;

Antianemikos είπε...

@ilive2oveme
Όμορφο ναι αλλά πιο όμορφο να μην έχεις θλίψη...
Καλή σου μέρα...

@jacki
Μη ζηλεύεις καλή μου φίλη, θα βρεις το (δρ)ώμο σου... Κάπου εκεί έξω...
Σκόπιμη ανορθογραφία :-)
Καλή σου ημέρα...

Ανώνυμος είπε...

Τελικά ξέρεις πιο είναι το πιο απαισιόδοξο; Να βρέχει έξω και να μην έχεις ούτε έναν ώμο να ακουμπήσεις ! Είσαι τυχερός που σου προσφέρθηκε έστω ένας!!!!!!!!!!!