Έτσι άρχισαν όλα...

Τη δεκαετία του ‘60 στην μακρινή με τα τότε δεδομένα πόλη της Καλαμάτας ένας άνθρωπος πρωτοπόρος για την εποχή του με πραγματικό μεράκι και αγάπη για την αστρονομία έστησε στο βόρειο μέρος της πόλης με προσωπικά του έξοδα ένα αστεροσκοπείο. Ποτέ δεν είχε καμμία κρατική ή άλλη υποστήριξη….Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά αυτόν τον αξιόλογο άνθρωπο, όταν απεβίωσε ήμουν μερικών μηνών. Το αστεροσκοπείο του έμεινε εκεί να στέκει μνημείο μιας άλλης εποχής χτυπημένο από τους βανδαλισμούς και τα στοιχεία της φύσης…

Ήταν Μάιος του 1975 όταν ο γράφων, μαθητής του δημοτικού τότε, μαζί με τον πατέρα του καθηγητή μαθηματικών σε σχολείο και έναν άλλο συνάδελφό του ξεναγήθηκαν στο παλιό αστεροσκοπείο από τα αδέρφια του εκλιπόντος. Πέρασαν τόσα χρόνια αλλά είναι ακόμα χαραγμένες στη μνήμη μου οι εικόνες… η μικρή μαρμάρινη πλάκα πάνω από την πόρτα “ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟΝ OBSERVATORY”, ο τεράστιος χάρτης της Σελήνης στον τοίχο, ασπρόμαυρες φωτογραφιες από συνέδρια, παντού μαυροπίνακες που είχαν σημειωμένα με κιμωλία στοιχεία των πλανητών.Ύστερα απο συνεννόηση με τους συγγενείς του αείμνηστου αυτού συμπολίτη μας που ονομάζονταν Ανάργυρος Τσιμπίδης συμφωνήθηκε να έρθουν τα παιδιά του σχολείου να δουν μέσα από τα τηλεσκόπιά του τον ουρανό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την νύχτα του Μαϊου του 1975 που είδα για πρώτη φορά την Σελήνη στον προσοφθάλμιο. Εκστασιάστηκα! Αυτό ήταν!

Το μικρόβιο της αστρονομίας είχε μπει μέσα μου. Πιο πέρα ήταν ο Κρόνος, κάποιοι μαθητές αναφώνησαν: Ναι φαίνεται ο δακτύλιος! Δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον δω, σύννεφα διέκοψαν την παρατήρηση.

Τα χρόνια κύλησαν… το αστεροσκοπείο έστεκε πάντα εκεί, φάντασμα, ένας θρύλος για την ιστορία της πόλης. Ο ιδρυτής του ίσως να έφυγε πικραμένος, ήταν δεκαετίες μπροστά από την εποχή του, ωστόσο άλλαξε την ζωή έστω ενός ανθρώπου. Η παρατήρηση από το αστεροσκοπείο του ήταν για τον υποφαινόμενο το έναυσμα μιας ισόβιας αγάπης προς τον ουρανό και την αστρονομία, ο σπόρος είχε πέσει σε γόνιμο έδαφος. Πολλά χρόνια μετά μαζί με δυο φίλους ξαναστήσαμε ένα τηλεσκόπιο στον περίβολο του μικρού οικήματος, έτσι σαν απόδοση φόρου τιμής σε έναν σκαπανέα της αστρονομιας.

Μεγάλο μέρος του αρχείου του Ανάργυρου Τσιμπίδη έχει ευτυχώς διασωθεί. Έγγραφα φυλάσσονται από τον καλό φίλο και επίσης ερασιτέχνη αστροπαρατηρητή Γιώργο Κ. Όταν τα διαβάζει κανείς και κοιτάζει τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες νοιώθει ενα ρίγος να τον διαπερνά.Το παλιό αστεροσκοπείο μπορεί να το αγγίζει πια ο πολεοδομικός ιστός και τον ουρανό προς το νότο να τον πνίγει η φωτορύπανση αλλά ακόμα μπορεί ένα παιδί να δει τη Σελήνη και τον Κρόνο από εκεί και να αλλάξει η ζωή του για πάντα…

Τον Ιούνιο του 2007 οργανώσαμε μια βραδυά αστρονομίας στο παλιό αστεροσκοπείο. Ήρθαν πάνω από 200 άτομα και την εκδήλωση κάλυψε η τοπική τηλεόραση και τύπος. Θέλω να ελπίζω πως κάποιοι και ειδικότερα κάποια παιδιά, από όσους παραβρέθηκαν και παρατήρησαν με τα τηλεσκόπιά μας, θα ένιωσαν ίσως όπως και εγώ τότε που μικρό παιδί πρωτοπαρατήρησα τη Σελήνη από το ίδιο μέρος... Και θα άρχισαν κι αυτοί ένα ταξίδι στην ομορφιά του ουρανού που διαρκεί για όσο ζουν.
Πιστεύω πως κατι τέτοιο θα ήταν και το όνειρο του αείμνηστου συμπολίτη μας, η μνήμη του οποίου παραμένει ζωντανή! Αν μπορούσα να μιλήσω στον Ανάργυρο Τσιμπίδη θα του έλεγα: “ΔΑΣΚΑΛΕ αναπαύσου εν ειρήνη, εσύ έφυγες η σπορά όμως μένει!”