2008

Η χρονιά που γεννήθηκε αυτή η μικρή γωνιά του κυβερνοχώρου. Σαν αστείο και σαν παιχνιδάκι στην αρχή που σιγά σιγά σοβάρεψε. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σας τους δεκάδες αναγνώστες μου που με διαβάζετε και βλέπετε ένα κομμάτι της ψυχής και του μυαλού μου.
Πιο πολύ όμως θέλω να ευχαριστήσω εσάς τις τέσσερις αναγνώστριές μου που αφήνετε τακτικά τα σχόλιά σας εδώ. Μου δίνετε τη δύναμη να συνεχίσω.

μωβ κρινάκι

νεράιδα της βροχής

όναρ

ilive2loveme

Να 'στε πάντα καλά!

Reply... (Δωμάτιο 817)

σε ένα email που έλαβα ένα χρόνο πριν ανήμερα Χριστούγεννα. Τότε δεν απάντησα…
Κι ύστερα… ώρες συζήτησης… Κρυφές επιθυμίες, εκμυστηρεύσεις…
Και μια συνάντηση… Και μια δεύτερη κι ένας έρωτας κρυφός, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, μακριά από τα μάτια των ανθρώπων… Δυο ανάσες που γίνονταν ένα μέσα στην αγκαλιά της νύχτας…
Ένα τελευταίο βλέμμα στη αίθουσα αναχωρήσεων πριν το σιδερένιο πουλί σε πάει πίσω στην καθημερινότητά σου…

...
Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει

τούτ' η γιορτή κι η Πασχαλιά
...

Κι η πόλη που άφησες πίσω σου πολύβουη και άδεια…
Μέσα στα σωθικά της έχει τόπους… Τόπους που έφτιαξε το πέρασμά σου. Τόπους που μου φέρνουν ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη κι ένα δάκρυ στα μάτια μαζί όταν περνάω. Κι άλλον έναν τόπο που είναι μέσα μου και τον κουβαλάω μαζί μου…
Μήνες που πέρασαν σέρνοντας τα βήματά τους βαριά… κουρασμένα.

…
Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα ‘γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
Kι εσύ κοντά μου . . .

Κι ύστερα η καταιγίδα κι η φουρτούνα μέσα σου, η δοκιμασία κι ο Γολγοθάς… Επτασφράγιστα μυστικά που σου έτρωγαν την ψυχή... Τα πέταξες, έκοψες το γόρδιο δεσμό, προσπαθείς να απλώσεις ξανά τις φτερούγες σου… Θα το κάνεις το ξέρω… Είμαι σίγουρος.
Ξανά Χριστούγεννα εκεί μακριά… Ένας κύκλος έκλεισε, ένας άλλος αρχίζει… Και σε αυτόν τον κύκλο θα είμαι δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι...
Σκεφτόμουν πως καλύτερα θα ‘ταν να σου ευχηθώ καλή Ανάσταση μιας και πέρασες Γολγοθά, όμως ήδη αναστήθηκες, γι αυτό θα σου ευχηθώ καλά Χριστούγεννα!
Ξέρεις…

…
Τις νύχτες που σε σεργιανούσα, στην άλλη άκρη τ’ ουρανού
Και ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα, σαν αδελφή του αυγερινού
Μαρίνα πράσινο μου αστέρι Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι Και κρίνο του καλοκαιριού...

Σε ΣΕΝΑ… κι ένα ξημέρωμα στο δωμάτιο 817… κι όσα ανεκτίμητα μου χάρισες…

Σε προσμένω…

Ματωμένο περιστέρι...

Εξήντα χρόνια πριν στην Πελοπόννησο τέτοια εποχή ο εμφύλιος έμπαινε στην τελική του φάση. Το μέτωπο στην αυλή της Αθήνας έπρεπε να κλείσει. Οι κυβερνητικές δυνάμεις ενισχυμένες με την αμερικανική βοήθεια ετοίμαζαν το σχέδιο "Περιστερά" για την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από αντάρτες.
Η Πελοπόννησος απομονώθηκε, κανείς δεν μπορούσε να περάσει τον Ισθμό χωρίς ειδική άδεια ενώ μαζικές συλλήψεις πολιτών στέρησαν τους αντάρτες από οποιαδήποτε στήριγμα και πληροφορίες. Πυρομαχικά λιγοστά... Το Νοέμβριο το σκάφος "Πολεμιστής" είχε βυθίσει ένα καΐκι που μετέφερε πυρομαχικά για τους αντάρτες οι οποίοι δεν είχαν κανέναν άλλο τρόπο ανεφοδιασμού
Παραμονές του νέου έτους διαπεραιώθηκε στην Πελοπόννησο η ένατη μεραρχία πεζικού. Το σύνολο των κυβερνητικών δυνάμεων έφτασε τους 40.000 άνδρες απέναντι σε 3.500 περίπου αντάρτες με ελάχιστα πυρομαχικά.
Η πλημμυρίδα του στρατού σάρωσε το Μοριά από βορρά προς νότο. Φάλαγγες ασταμάτητες που δεν άφηναν τους αντάρτες να ελιχθούν... Δεν υπήρχαν μετόπισθεν του στρατού. Η τύχη του αγώνα ήταν προδιαγεγραμμένη. Νεκροί, εξόριστοι, εκτελέσεις, ξύλινοι σταυροί.
Και οι ελάχιστοι που γλύτωσαν γύρναγαν στα βουνά σαν φαντάσματα σε μια Οδύσσεια που ένας ένας έπεφταν θύματα του Πολύφημου...
Το περιστέρι της ειρήνης ήταν ματωμένο...
Πέρασαν τρία χρόνια, καλοκαίρι του 1952 σε μια σπηλιά στη Μεσσηνία βρέθηκε ένας νεκρός αντάρτης. Τον αναγνώρισε η αδερφή του. Ήταν ο καλαματιανός Ετεοκλής Δουμουλάκης ο τελευταίος αντάρτης του Μοριά... Νεκρός από παθολογικά αίτια...

Όταν υπηρετούσα στην πολεμική αεροπορία ένας υπαξιωματικός μου έδειξε φωτογραφίες από το πεδίο βολής της Σχίζας. Μέσα στη θάλασσα ένα μισοβυθισμένο κουφάρι πλοίου.
"Τι είναι αυτό;" ρώτησα, "Ο Πολεμιστής" απάντησε, "ένα παλιό σαπιοκάραβο". Χαμογέλασα, κανείς σκέφτηκα εδώ εκτός από μένα δεν ξέρει την ιστορία του...

Γείραν τα ελατόκλαρα κι ακούμπησαν στο χιόνι...

Ποιος έλατος κρατάει νερό και πια κορφή το χιόνι;

Το Μαίναλο κρατάει δροσιά και οι κορφές του χιόνι

Πέρδικα και Κονταλώνη

Στ' αδέρφια μου τους Έλληνες... εκείνης της ηρωικής και συνάμα τραγικής γενιάς...

Η νύχτα και η πόλη

Ξημέρωμα και να μην έχεις ύπνο... Το τασάκι γεμάτο και να ακούς τη βροχή μονότονη να χτυπάει την μεταλλική τέντα. Η πόλη ακόμα κοιμάται με τα χρωματιστά της λαμπιόνια να θυμίζουν πως οι μέρες είναι γιορτινές κι εσύ να μην το νιώθεις και να αναρωτιέσαι που είμαι; που πάω; Και να κρύβεις πράγματα μέσα στην ψυχή σου που δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον. Και να τα πετάς στη θάλασσα και να τα ξεβράζει το κύμα πάλι στην ακτή σαν κουφάρια. Και να αναρωτιέσαι γιατί;

Ξέρεις την απάντηση, είναι πως δεν υπάρχει απάντηση...

A Dream Within A Dream

Take this kiss upon the brow!

And, in parting from you now,

Thus much let me avow-

You are not wrong, who deem

That my days have been a dream;

Yet if hope has flown away

In a night, or in a day,

In a vision, or in none,

Is it therefore the less gone?

All that we see or seem

Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar

Of a surf-tormented shore,

And I hold within my hand

Grains of the golden sand-

How few! yet how they creep

Through my fingers to the deep,

While I weep- while I weep!

O God! can I not grasp

Them with a tighter clasp?

O God! can I not save

One from the pitiless wave?

Is all that we see or seem

But a dream within a dream?

Edgar Allan Poe

Χαράζει...

Καλά Χριστούγεννα...

Σε όλους μας καλοί μου αναγνώστες. Ας κάνουμε όλοι μια ευχή...

Η μικρή μας πόλη...

Καλαμάτα πάλι η πόλη που μεγάλωσα και ψάχνω να βρω την προσωπικότητά της. Θυμάμαι τις αλλαγές της. Την κεντρική πλατεία όπως ήταν κάποτε με άσφαλτο και άθλια και την πρώτη της ανάπλαση το 1974. Με μαρμάρινες πλάκες που γυάλιζαν και την προχειροδουλειά που έγινε και με τις πρώτες ζέστες η διαστολή της έκανε να φουσκώσουν και να πεταχτούν. Το μακρύ δρόμο για την Αθήνα μέχρι το 1990 και την κατασκευή της νέας εθνικής Κορίνθου - Τρίπολης. Κι όμως η πόλη άλλαξε σιγά σιγά... Κομβικό σημείο ο σεισμός του 1986. Χάθηκαν πολλά κτίρια από το ιστορικό της πρόσωπο. Πολλά διατηρητέα σπίτια μένουν έτσι ερείπια ακόμα περισσότερο από είκοσι χρόνια μετά. Η πόλη δέχτηκε μεγάλο χτύπημα όμως οι κάτοικοί της δεν το έβαλαν κάτω. Ορθοπόδησε σιγά σιγά και ξαναομόρφηνε παρά το χτύπημα του Εγκέλαδου. (Ναι ήμουν εκεί στην παραλία στο σεισμό του 1986, όποιος δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να καταλάβει το σοκ.) Το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων που έπεσε με το σεισμό αναστηλώθηκε. Εκεί που κηρύχτηκε η επανάσταση το 1821 23/3 ναι η Καλαμάτα είναι η πρώτη πόλη της Ελλάδας που αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό... Δυο μέρες πριν την επίσημη κήρυξη της επανάστασης. Δεν το ξέρουν πολλοί...

Το κάστρο παραμένει κλειστό ακόμα για επισκέπτες πέρα από το μικρό αμφιθέατρο που γίνονται εκδηλώσεις και συναυλίες. Δεν μπορεί να απολαύσει πια κανείς τη μαγευτική θέα από εκεί ενώ κάποιοι ανεγκέφαλοι θέλουν και να το φωτίσουν όλο το βράδυ φωτορυπαίνοντας και μην αφήνοντας τα πουλιά να κοιμηθούν στα πεύκα που το σκεπάζουν.

Η παραλία της τεράστια με πολλά μαγαζιά και απίστευτη κίνηση το καλοκαίρι ενώ το χειμώνα χάσκει άδεια... Οι πορτοκαλεώνες που σιγά σιγά γίνονται οικόπεδα και πολυκατοικίες τόσο στην οδό Ηρώων όσο και στη συνοικία του Μπαριάμαγα που ονομάστηκε πια με το πιο εύηχο Ανθούπολη.

Πόλη που μοιάζει σαν δύο σε μία. Το κέντρο και η παραλία ένα χιλιόμετρο πιο κάτω. Ενωμένες πια. Το τσιμέντο επικρατεί και εδώ. Δεν υπάρχει η παλιά βιβλιοθήκη με το υπέροχο γιασεμί στην είσοδο η νέα είναι πια στο Πνευματικό κέντρο του δήμου.

Κάποτε λένε οι παλιοί πριν το 1936 που έγινε η υδροδότησή της πόλης η Καλαμάτα ήταν γνωστή για τα πηγάδια της. Πολλά σε όλη την πόλη. Σήμερα τα περισσότερα πια σφραγισμένα, χαμένα στους ακάλυπτους πολυκατοικιών και ξερά. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Κάποιοι εγκληματικά έριξαν και τις αποχετεύσεις τους μέσα σε αυτά... Τι περιμένει η πόλη; Την ολοκλήρωση του δρόμου για μείωση της απόστασης από την Αθήνα. Την επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου μέσω Τρίπολης και αγχώνεται για τις τιμές του λαδιού που κατρακυλάνε και την αγροτική οικονομία που παραπαίει πια. Πόλη εμπορικό κέντρο όλου του νομού ζει και από τα αγροτικά εισοδήματα.

Νύμφη του Μεσσηνιακού κόλπου ξέρεις έχεις μια θέση στην καρδιά μου... Πάντα θα έχεις... Νιώθω Πελοποννήσιος χμμμ θα προτιμούσα τη λέξη Μοραΐτης και καλαματιανός. Κι ας ζω στην Αθήνα πια όταν κλείνω τα μάτια αντικρύζω το Καλάθι στην ανατολή και θυμάμαι που έβλεπα το φεγγάρι να ανατέλλει με το τηλεσκόπιο. Οι σιλουέτες των ελάτων της κορυφογραμμής διαγράφονταν στο δίσκο του...

ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΗ

H λευτερια ειναι σχολειο,

Η λευτερια ειναι σχολειο,

Και ποιος θα τη σπουδασει καλαματιανη,

Και ποιος θα τη σπουδασει ρουσα και ξανθη.

Πηγα και 'γω και σπουδασα,

Πηγα και 'γω και σπουδασα,

Και βγηκα ενας ανταρτης καλαματιανη,

Και βγηκα ενας ανταρτης ρουσα και ξανθη...

Καμένα Χριστούγεννα...

Μια βδομάδα έμεινε ώς τη μεγάλη γιορτή και όμως έχω την αίσθηση φέτος πως δεν έρχονται γιορτές. Η πόλη στολισμένη και ο κόσμος μοιάζει μουδιασμένος... Ξέρω η κρίση, οι πρόσφατες ταραχές, η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η βαλίτσα χάσκει άδεια περιμένει να την γεμίσω σιγά σιγά γιατί σε λίγες μέρες πάω στους δικούς μου στην πόλη που μεγάλωσα. Ένας χρόνος και κάτι που την άφησα κι όμως φαίνονται αιώνες... Έκανα βήματα το ξέρω πέταξα φορτία που κουβαλούσα μέσα μου κι όμως ο δρόμος ακόμα φαντάζει μακρύς. Δεν πειράζει θα δω πάλι δικούς μου ανθρώπους, φίλους και φίλες, συγγενείς και με το νέο χρόνο θα πάω σε ένα γάμο γιου ξαδέρφης μου. Πως πέρασαν τα χρόνια... Αρχές του 1975 είχα πάει στο δικό της γάμο παράνυμφος. Πριν λίγο καιρό με είδα αποτυπωμένο σε ένα παλιό φιλμάκι super 8 βουβό... Τώρα μια γενιά μετά σε λίγο οι νεόνυμφοι του τότε θα είναι παππούς και γιαγιά πια. Όσο για μένα; Ελπίζω να κρατάω κάτι ακόμα μέσα μου από την αθωότητα του παιδιού κι ας είμαι στη μέση του δρόμου... Να μπορώ να δίνω αγάπη...
Καλές γιορτές ας έχουμε και τα Χριστούγεννα ας λάμψουν πάλι!

Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια

θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια

να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ

για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

...

Νικόλας Άσιμος

Στο άστρο της Βηθλεέμ, στο άστρο μου, στο άστρο σου...

Γυρίζει τις πλάτες του το μέλλον...

Για τον προσεκτικό παρατηρητή τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην Ελλάδα τις προηγούμενες μέρες δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία... Πολλοί πια δεν νοιώθουν πως έχουν μέλλον... Μεγάλα κομάτια της κοινωνίας και ειδικώτερα της νεολαίας νοιώθουν πως είναι "στην απέξω" χωρίς δυνατότητα καν επιβίωσης, όταν κάποιοι προκλητικά ζουν μέσα στη χλιδή, κάνουν οποιαδήποτα παρανομία και προκαλούν μένοντας ατιμώρητοι. Με ένα σπινθήρα ξέσπασε η τυφλή βία... Ας αφουγκραστούν οι κυβερνώντες κάλλιο αργά πάρα ποτέ. Γιατί η τυφλή βία ούτε οδηγεί πουθενά ούτε τους τρομάζει. Το να σηκωθεί ο κόσμος από τον καναπέ και να βγει στο προσκήνιο όμως... Αυτό το τρέμουν!

Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,

σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.

Και κάποιο βράδυ –πες σαν χτες- υψώνει το κεφάλι

κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.

Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα

κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.

Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρι,

μόνο σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.

Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα

και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.

...

Γιάννης Ρίτσος

Στο μέλλον και σ' αυτούς που επιμένουν να ονειρεύονται...

Because the night...

Άνοιξε το ντουλάπι και έβγαλε ένα μπουκάλι βότκα που του είχε φέρει... Άναψε και ένα μισοκαμένο κερί... Έβαλε ένα ποτό και ήπιε αργά. "Τι να κάνεις άραγε;", "Κοιμάσαι μάλλον κι ονειρεύεσαι...", σκέφτηκε. "Στην υγειά σου...", ευχήθηκε σιωπηλά. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Ξάπλωσε στον καναπέ και αποκοιμήθηκε... Κι είδε τα πιο πολύχρωμα όνειρα...

...
Come on now try and understand
The way I feel when Im in your hands

Take my hand come undercover

They cant hurt you now

Because the night belongs to lovers

Because the night belongs to us...

Στα όνειρά σου…

Καλό ταξίδι...

Αλέξη...

Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος

εικόνες ξεχύνονται με μιας

πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος

κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς

Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης

μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού

γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις

ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού

Μακάρι να μην ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο... μακάρι...

Under red light

Σε έργα είχα δει μόνο τη διαδικασία… κόκκινο φως και σε μια λεκάνη με υγρό να βουτάνε ένα λευκό χαρτί κι η ασπρόμαυρη εικόνα να σχηματίζεται πάνω του αργά… κι ύστερα σε άλλη μια λεκάνη και σε μια τρίτη…
Δεν είχα δώσει σημασία πως γίνεται στην πραγματικότητα ώσπου κάποτε διαβάζοντας τοπική εφημερίδα αποφάσισα να πάω στη ΝΕΛΕ να παρακολουθήσω μαθήματα φωτογραφίας. Έτσι κι αλλιώς δωρεάν είναι σκέφτηκα. Γνώρισα τον δάσκαλό μας το Θόδωρο. Μια γνωριμία που μετεξελίχθηκε σε φιλία πάνω από είκοσι χρόνια τώρα. Μυήθηκα στα μυστικά της φωτογραφίας. Βάθος πεδίου, διαφράγματα, σωστή φωτομέτρηση... και τράβηξα το πρώτο μου ασπρόμαυρο φιλμ. Σε ένα ταξίδι στην Αθήνα πήρα το πρώτο μου τανκ εμφάνισης και ένα θερμόμετρο.

Πίσω στην Καλαμάτα σπίτι νύχτα με κλειστά πατζούρια φόρτωσα το πρώτο φιλμ στο τάνκ. Έριξα μέσα την εμφάνιση, κοίταξα πίνακες με θερμοκρασίες και χρόνους, ανάδευση κάθε τόσο… και μετά σταμάτημα, στερέωση πλύσιμο του φιλμ και άπλωμα σε μανταλάκια δίπλα στην μπουγάδα της μητέρας μου… Κι ύστερα κάτω από το κόκκινο φως να τυπώνω τις φωτογραφίες μου. Να βλέπω τις εικόνες να σχηματίζονται στο χαρτί και να νοιώθω τη μυρουδιά του υποσουλφίτ. Ακολούθησαν κι άλλα φιλμ. Εκδρομές, κτίρια, άνθρωποι, τοπία σε μαύρο και άσπρο, σύννεφα τονισμένα με πορτοκαλί φίλτρα…
Τα χρόνια πέρασαν. Έμαθα τις τεχνικές καλά και στο πανεπιστήμιο δίδασκα πια εγώ σκοτεινό θάλαμο στη φωτογραφική ομάδα που μετείχα. Έδειξα και σε άλλους το δρόμο του ασπρόμαυρου και τη μαγεία που νοιώθεις κάτω από το κόκκινο φως του σκοτεινού θαλάμου. Κι ύστερα η ζωή με απομάκρυνε από όλα αυτά. Αποθήκευσα τον εξοπλισμό μου, το τάνκ μου έπιασε σκόνη και ο παλιός εμφανιστής στο μπουκάλι έγινε καφέ από την οξείδωση χάνοντας τη δύναμη να εμφανίζει το είδωλο του αργύρου πάνω στο φιλμ…
Μια μέρα βρήκα σε ένα συρτάρι ένα φιλμ παλιό ασπρόμαυρο ξεχασμένο… Kodak Plus-X.Ποιος ξέρει από πότε το είχα τραβήξει. "Θα το εμφανίσω" είπα στον πατέρα μου. Ο οποίος γέλασε: "Οι πεθαμένοι δεν ανασταίνονται Γιώργο". "Δεν πειράζει θα δοκιμάσω" είπα. Μια βόλτα σε ένα κατάστημα με φωτογραφικά είδη και αγόρασα ένα μπουκάλι εμφάνιση Rodinal, ενώ για στερέωση αγόρασα χύμα κρυστάλλους υποσουλφίτ. Το φίλμ μπήκε στο τανκ και άρχισα τη διαδικασία… Εμφάνιση, ξέπλυμα στερέωση… Κοίταξα το αρνητικό… Οι εικόνες ήταν μια χαρά… "Λάζαρος" είπα γελώντας στον πατέρα μου και έβαλα το φιλμ κάτω από τρεχούμενο νερό για να φύγουν όλα τα άλατα της στερέωσης. Ύστερα το τύπωσα… Εικόνες λίγο μετά τους σεισμούς του 1986. Στο χτήμα του παππού στην Καλαμάτα που δεν ζούσε πια… Ούτε η γιαγιά. Τα ξαδέρφια μου στις φωτογραφίες παιδιά ακόμα… Τότε κατάλαβα τι παγωμένος χρόνος είναι η φωτογραφία.. Ειδικά η ασπρόμαυρη… δεν υπάρχει χρώμα, μόνο μορφές και τόνοι του γκρι… Σκληροί, άτεγκτοι και λυρικοί συνάμα…
Τύπωσα την οικογενειακή φωτογραφία σε διαστάσεις 20x25 και την πήγα στη θεία μου που μένει πια στο χτήμα του παππού. Βρήκε τη θέση της σε μια κορνίζα πάνω από το τζάκι…
Δεκαπέντε χρόνια τώρα είναι εκεί…
Πριν λίγες μέρες έβαλα ένα ασπρόμαυρο Tri-X στην Nikon F-801 και πήγα μια βόλτα...

Φωτογράφισα σκηνές στο δρόμο, ανθρώπους, αστικά τοπία. Γύρισα σπίτι κι εμφάνισα το φιλμ. Το άπλωσα με μανταλάκια να στεγνώσει… Οι εικόνες στο αρνητικό καλογραμμένες, με σωστό κοντράστ. Χαμογέλασα... "Δεν σου πάει το ψηφιακό Γιώργο" είπα στον εαυτό μου. "Σ’ αρέσει η μαγεία, όπως αυτή που ένοιωσες τότε που είδες τις εικόνες στο πρώτο ασπρόμαυρο φιλμ που εμφάνισες μόνος". Πήρα μαύρο χαρτόνι και κόκκινη λάμπα… Το μπάνιο μου θα γίνει σκοτεινός θάλαμος… Θέλω να ζήσω τη μαγεία ξανά! Μου λείπει το κόκκινο φως και η μυρουδιά του υποσουλφίτ… Μου θυμίζουν δημιουργία…

…
Όσο μακραίνει των χρόνων η ουρά,
τόσο θα μοιάζω με τ’ απολιθωμένα εκείνα τέρατα.
…

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

Άλλη μια...

φορά δείξε δύναμη μπορείς!



Αν νιώθεις πως αργεί να ξημερώσει πάλι

Αν τρέχεις να προλάβεις μια καινούρια μάχη

Θα 'μαι εδώ το χέρι αν θες να σου κρατήσω

Θα 'μαι εδώ στα όνειρά σου να σε συναντήσω

...

Ταξίδι στον έβδομο πλανήτη (Aquamarine)

Αυτός ήταν ο τίτλος μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας χαμηλού κόστους (δανέζικης παραγωγής!) της δεκαετίας του '60, που είχα δει κάποτε στην τηλεόραση.
Οι πρώτοι άνθρωποι που ταξιδεύουν στον έβδομο κατά σειρά πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος τον Ουρανό βρίσκουν πως ένας γιγαντιαίος εγκέφαλος κυβερνάει τον μακρινό αυτό κόσμο ο οποίος τους φέρνει ψευδαισθήσεις είτε φόβων είτε θεσπέσιων ... ουράνιων υπάρξεων με τη μορφή ξανθών (σκανδιναβών) γυναικών... Τελικά ύστερα από περιπέτειες και την αντιμετώπιση τεράστιων... αραχνών όσοι τολμηροί ταξιδιώτες επιβίωσαν κατάφεραν να επιστρέψουν στη Γη μας.


Το φιλμ παρότι απλοϊκό μου θυμίζει λίγο το πολύ μεταγενέστερο αριστουργηματικό Solaris... Ένα διαπλανητικό ταξίδι μέσα στο ίδιο μας το μυαλό.
Ωστόσο και εγώ γνώρισα τον έβδομο πλανήτη...
Μικρός θυμάμαι που χωμένος στην παλιά βιβλιοθήκη της Καλαμάτας με κείνο το υπέροχο γιασεμί δίπλα στην είσοδο... (ακόμα νοιώθω το άρωμά του) διάβαζα ό,τι βιβλίο μπορούσα να βρω περί αστρονομίας. Διάβασα και για την ανακάλυψη του πλανήτη Ουρανού από τον Ουίλιαμ Έρσελ, μουσικό που έγινε ερασιτέχνης αστρονόμος. Έφτιαξε μόνος του το κατοπτρικό του τηλεσκόπιο με κάτοπτρο από μια παραλλαγή του μπρούντζου (δεν είχε επινοηθεί μέθοδος ακόμα για την επαργύρωση του γυαλιού) και το βράδυ της 13ης Μαρτίου του 1781 είδε πως ένα άστρο στον αστερισμό των Διδύμων παρουσίαζε αισθητό δίσκο καθώς ανέβαζε μεγέθυνση. Τα διπλανά αστεράκια παρέμεναν σημεία. Παρατήρησε και την μετακίνησή του και ανέφερε πως ανακάλυψε κάποιον κομήτη. Ωστόσο σύντομα έγινε αντιληπτό πως επρόκειτο για καινούργιο πλανήτη στη διπλάσια απόσταση από τον Κρόνο που έως τότε όριζε τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος.
Ο Έρσελ απέκτησε δόξα, πήρε επίδομα από το βασιλιά της Αγγλίας και από κει και πέρα αφοσιώθηκε για όλη του τη ζωή στην αγαπημένη του αστρονομία και έγινε ο μεγαλύτερος παρατηρητής της εποχής του.
Και το δικό μου ταξίδι στον πλανήτη Ουρανό; Αυτό άρχισε το 1984 όταν στο περιοδικό "Astronomy" είδα το χάρτη που έδειχνε την κίνηση του Ουρανού κατά τη διάρκεια του χρόνου. Βγήκα στο μπαλκόνι μου με τα κιάλια και σε ελάχιστο χρόνο είχα εντοπίσει ένα αστεράκι 6ου μεγέθους που ήταν στη θέση που έπρεπε. Μετά λίγες μέρες διέκρινα και τη μετακίνησή του. Είχα κατακτήσει με το δικό μου τρόπο τον μακρινό αυτό κόσμο...
Λίγο αργότερα πρωτοπαρατήρησα τον Ουρανό με το τηλεσκόπιο... Ένας μικρός γαλαζοπράσινος δίσκος στο χρώμα του ακουαμαρίνη, που από μέρα σε μέρα κύλαγε αργά στην τροχιά του...
Κύλαγε στην κυριολεξία μιας και με κλίση του άξονά του λίγο πάνω από 90 μοίρες είναι σαν να κυλάει.

Ο πλανήτης ουρανός από το τηλεσκόπιο Keck

Με χρόνο περιφοράς γύρω από τον ήλιο τα 84 χρόνια ένα "ουράνιο" έτος είναι ίσο περίπου με μια ανθρώπινη ζωή...
Τα χρόνια πέρναγαν και τα καλοκαίρια που κατασκήνωνα στα έλατα του κατασκότεινου Πάρνωνα μαζί με φίλους και τα τηλεσκόπιά μας, συνήθιζα να παρατηρώ τον Ουρανό σαν ένα αστεράκι ίσα ορατό με γυμνό μάτι που κινούνταν αργά από τον ένα μήνα στον άλλο ανάμεσα στους απλανείς αστέρες που μένουν φαινομενικά ακίνητοι όσο τουλάχιστον διαρκεί μια ανθρώπινη ζωή στον ουράνιο θόλο...
Παρατηρούσα τον παλιό μου γνώριμο πλανήτη με το τηλεσκόπιο, διέκρινα τον μικροσκοπικό σαν από ακουαμαρίνη δίσκο του κι ύστερα στρεφόμουν σε άλλους ουράνιους στόχους... Απίστευτα πιο μακρινούς και πιο μεγάλους.

Ο πλανήτης Ουρανός όπως φαίνεται από ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο

Κι ο Ουρανός συνεχίζει αιώνια να αργοσέρνεται στον ουράνιο θόλο και να μου θυμίζει εκείνο το καλοκαίρι της ενηλικίωσης και μένα 18 χρονο με ένα ζευγάρι κιάλια, να εντοπίζω έναν μακρινό παγωμένο κόσμο... Κι ένα ταξίδι που διαρκεί πάνω κάτω όσο ένα ουράνιο έτος...
Έβδομος πλανήτης έβδομος ουρανός...

Αφρικανικός ακουαμαρίνης

Πάμε ταξίδι στον έβδομο ουρανό;...