ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Η χρονιά που γεννήθηκε αυτή η μικρή γωνιά του κυβερνοχώρου. Σαν αστείο και σαν παιχνιδάκι στην αρχή που σιγά σιγά σοβάρεψε. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σας τους δεκάδες αναγνώστες μου που με διαβάζετε και βλέπετε ένα κομμάτι της ψυχής και του μυαλού μου. Πιο πολύ όμως θέλω να ευχαριστήσω εσάς τις τέσσερις αναγνώστριές μου που αφήνετε τακτικά τα σχόλιά σας εδώ. Μου δίνετε τη δύναμη να συνεχίσω. μωβ κρινάκι νεράιδα της βροχής όναρ ilive2loveme Να 'στε πάντα καλά!

σε ένα email που έλαβα ένα χρόνο πριν ανήμερα Χριστούγεννα. Τότε δεν απάντησα… Κι ύστερα… ώρες συζήτησης… Κρυφές επιθυμίες, εκμυστηρεύσεις… Και μια συνάντηση… Και μια δεύτερη κι ένας έρωτας κρυφός, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, μακριά από τα μάτια των ανθρώπων… Δυο ανάσες που γίνονταν ένα μέσα στην αγκαλιά της νύχτας… Ένα τελευταίο βλέμμα στη αίθουσα αναχωρήσεων πριν το σιδερένιο πουλί σε πάει πίσω στην καθημερινότητά σου… ... Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει τούτ' η γιορτή κι η Πασχαλιά ... Κι η πόλη που άφησες πίσω σου πολύβουη και άδεια… Μέσα στα σωθικά της έχει τόπους… Τόπους που έφτιαξε το πέρασμά σου. Τόπους που μου φέρνουν ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη κι ένα δάκρυ στα μάτια μαζί όταν περνάω. Κι άλλον έναν τόπο που είναι μέσα μου και τον κουβαλάω μαζί μου… Μήνες που πέρασαν σέρνοντας τα βήματά τους βαριά… κουρασμένα. … Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά, που άκουγα διπλά τα βήματα μου! Πάταγα ‘γω - στραβός - μεσ' τα νερά; Kι εσύ κοντά μου . . . Κι ύστερα η καταιγίδα κι η φουρτο...

Εξήντα χρόνια πριν στην Πελοπόννησο τέτοια εποχή ο εμφύλιος έμπαινε στην τελική του φάση. Το μέτωπο στην αυλή της Αθήνας έπρεπε να κλείσει. Οι κυβερνητικές δυνάμεις ενισχυμένες με την αμερικανική βοήθεια ετοίμαζαν το σχέδιο "Περιστερά" για την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από αντάρτες. Η Πελοπόννησος απομονώθηκε, κανείς δεν μπορούσε να περάσει τον Ισθμό χωρίς ειδική άδεια ενώ μαζικές συλλήψεις πολιτών στέρησαν τους αντάρτες από οποιαδήποτε στήριγμα και πληροφορίες. Πυρομαχικά λιγοστά... Το Νοέμβριο το σκάφος "Πολεμιστής" είχε βυθίσει ένα καΐκι που μετέφερε πυρομαχικά για τους αντάρτες οι οποίοι δεν είχαν κανέναν άλλο τρόπο ανεφοδιασμού Παραμονές του νέου έτους διαπεραιώθηκε στην Πελοπόννησο η ένατη μεραρχία πεζικού. Το σύνολο των κυβερνητικών δυνάμεων έφτασε τους 40.000 άνδρες απέναντι σε 3.500 περίπου αντάρτες με ελάχιστα πυρομαχικά. Η πλημμυρίδα του στρατού σάρωσε το Μοριά από βορρά προς νότο. Φάλαγγες ασταμάτητες που δεν άφηναν τους αντάρτες να ελιχθούν.....

Ξημέρωμα και να μην έχεις ύπνο... Το τασάκι γεμάτο και να ακούς τη βροχή μονότονη να χτυπάει την μεταλλική τέντα. Η πόλη ακόμα κοιμάται με τα χρωματιστά της λαμπιόνια να θυμίζουν πως οι μέρες είναι γιορτινές κι εσύ να μην το νιώθεις και να αναρωτιέσαι που είμαι; που πάω; Και να κρύβεις πράγματα μέσα στην ψυχή σου που δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον. Και να τα πετάς στη θάλασσα και να τα ξεβράζει το κύμα πάλι στην ακτή σαν κουφάρια. Και να αναρωτιέσαι γιατί; Ξέρεις την απάντηση, είναι πως δεν υπάρχει απάντηση... A Dream Within A Dream Take this kiss upon the brow! And, in parting from you now, Thus much let me avow- You are not wrong, who deem That my days have been a dream; Yet if hope has flown away In a night, or in a day, In a vision, or in none, Is it therefore the less gone? All that we see or seem Is but a dream within a dream. I stand amid the roar Of a surf-tormented shore, And I hold within my hand Grains of the golden sand- How few! yet how they creep Through my finge...

Σε όλους μας καλοί μου αναγνώστες. Ας κάνουμε όλοι μια ευχή...

Καλαμάτα πάλι η πόλη που μεγάλωσα και ψάχνω να βρω την προσωπικότητά της. Θυμάμαι τις αλλαγές της. Την κεντρική πλατεία όπως ήταν κάποτε με άσφαλτο και άθλια και την πρώτη της ανάπλαση το 1974. Με μαρμάρινες πλάκες που γυάλιζαν και την προχειροδουλειά που έγινε και με τις πρώτες ζέστες η διαστολή της έκανε να φουσκώσουν και να πεταχτούν. Το μακρύ δρόμο για την Αθήνα μέχρι το 1990 και την κατασκευή της νέας εθνικής Κορίνθου - Τρίπολης. Κι όμως η πόλη άλλαξε σιγά σιγά... Κομβικό σημείο ο σεισμός του 1986. Χάθηκαν πολλά κτίρια από το ιστορικό της πρόσωπο. Πολλά διατηρητέα σπίτια μένουν έτσι ερείπια ακόμα περισσότερο από είκοσι χρόνια μετά. Η πόλη δέχτηκε μεγάλο χτύπημα όμως οι κάτοικοί της δεν το έβαλαν κάτω. Ορθοπόδησε σιγά σιγά και ξαναομόρφηνε παρά το χτύπημα του Εγκέλαδου. (Ναι ήμουν εκεί στην παραλία στο σεισμό του 1986, όποιος δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να καταλάβει το σοκ.) Το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων που έπεσε με το σεισμό αναστηλώθηκε. Εκεί που κηρύχτηκε η επανά...

Μια βδομάδα έμεινε ώς τη μεγάλη γιορτή και όμως έχω την αίσθηση φέτος πως δεν έρχονται γιορτές. Η πόλη στολισμένη και ο κόσμος μοιάζει μουδιασμένος... Ξέρω η κρίση, οι πρόσφατες ταραχές, η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η βαλίτσα χάσκει άδεια περιμένει να την γεμίσω σιγά σιγά γιατί σε λίγες μέρες πάω στους δικούς μου στην πόλη που μεγάλωσα. Ένας χρόνος και κάτι που την άφησα κι όμως φαίνονται αιώνες... Έκανα βήματα το ξέρω πέταξα φορτία που κουβαλούσα μέσα μου κι όμως ο δρόμος ακόμα φαντάζει μακρύς. Δεν πειράζει θα δω πάλι δικούς μου ανθρώπους, φίλους και φίλες, συγγενείς και με το νέο χρόνο θα πάω σε ένα γάμο γιου ξαδέρφης μου. Πως πέρασαν τα χρόνια... Αρχές του 1975 είχα πάει στο δικό της γάμο παράνυμφος. Πριν λίγο καιρό με είδα αποτυπωμένο σε ένα παλιό φιλμάκι super 8 βουβό... Τώρα μια γενιά μετά σε λίγο οι νεόνυμφοι του τότε θα είναι παππούς και γιαγιά πια. Όσο για μένα; Ελπίζω να κρατάω κάτι ακόμα μέσα μου από την αθωότητα του παιδιού κι ας είμαι στη μέση του δρόμου... Να μπορώ να δίν...

Για τον προσεκτικό παρατηρητή τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην Ελλάδα τις προηγούμενες μέρες δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία... Πολλοί πια δεν νοιώθουν πως έχουν μέλλον... Μεγάλα κομάτια της κοινωνίας και ειδικώτερα της νεολαίας νοιώθουν πως είναι "στην απέξω" χωρίς δυνατότητα καν επιβίωσης, όταν κάποιοι προκλητικά ζουν μέσα στη χλιδή, κάνουν οποιαδήποτα παρανομία και προκαλούν μένοντας ατιμώρητοι. Με ένα σπινθήρα ξέσπασε η τυφλή βία... Ας αφουγκραστούν οι κυβερνώντες κάλλιο αργά πάρα ποτέ. Γιατί η τυφλή βία ούτε οδηγεί πουθενά ούτε τους τρομάζει. Το να σηκωθεί ο κόσμος από τον καναπέ και να βγει στο προσκήνιο όμως... Αυτό το τρέμουν! Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια. Και κάποιο βράδυ –πες σαν χτες- υψώνει το κεφάλι κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι. Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα. Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρ...

Άνοιξε το ντουλάπι και έβγαλε ένα μπουκάλι βότκα που του είχε φέρει... Άναψε και ένα μισοκαμένο κερί... Έβαλε ένα ποτό και ήπιε αργά. "Τι να κάνεις άραγε;", "Κοιμάσαι μάλλον κι ονειρεύεσαι...", σκέφτηκε. "Στην υγειά σου...", ευχήθηκε σιωπηλά. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Ξάπλωσε στον καναπέ και αποκοιμήθηκε... Κι είδε τα πιο πολύχρωμα όνειρα... ... Come on now try and understand The way I feel when Im in your hands Take my hand come undercover They cant hurt you now Because the night belongs to lovers Because the night belongs to us... Στα όνειρά σου…

Αλέξη... Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος εικόνες ξεχύνονται με μιας πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού Μακάρι να μην ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο... μακάρι...

Σε έργα είχα δει μόνο τη διαδικασία… κόκκινο φως και σε μια λεκάνη με υγρό να βουτάνε ένα λευκό χαρτί κι η ασπρόμαυρη εικόνα να σχηματίζεται πάνω του αργά… κι ύστερα σε άλλη μια λεκάνη και σε μια τρίτη… Δεν είχα δώσει σημασία πως γίνεται στην πραγματικότητα ώσπου κάποτε διαβάζοντας τοπική εφημερίδα αποφάσισα να πάω στη ΝΕΛΕ να παρακολουθήσω μαθήματα φωτογραφίας. Έτσι κι αλλιώς δωρεάν είναι σκέφτηκα. Γνώρισα τον δάσκαλό μας το Θόδωρο. Μια γνωριμία που μετεξελίχθηκε σε φιλία πάνω από είκοσι χρόνια τώρα. Μυήθηκα στα μυστικά της φωτογραφίας. Βάθος πεδίου, διαφράγματα, σωστή φωτομέτρηση... και τράβηξα το πρώτο μου ασπρόμαυρο φιλμ. Σε ένα ταξίδι στην Αθήνα πήρα το πρώτο μου τανκ εμφάνισης και ένα θερμόμετρο. Πίσω στην Καλαμάτα σπίτι νύχτα με κλειστά πατζούρια φόρτωσα το πρώτο φιλμ στο τάνκ. Έριξα μέσα την εμφάνιση, κοίταξα πίνακες με θερμοκρασίες και χρόνους, ανάδευση κάθε τόσο… και μετά σταμάτημα, στερέωση πλύσιμο του φιλμ και άπλωμα σε μανταλάκια δίπλα στην μπουγάδα της μητέρας μου… Κι ύστ...

φορά δείξε δύναμη μπορείς! Αν νιώθεις πως αργεί να ξημερώσει πάλι Αν τρέχεις να προλάβεις μια καινούρια μάχη Θα 'μαι εδώ το χέρι αν θες να σου κρατήσω Θα 'μαι εδώ στα όνειρά σου να σε συναντήσω ...

Αυτός ήταν ο τίτλος μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας χαμηλού κόστους (δανέζικης παραγωγής!) της δεκαετίας του '60, που είχα δει κάποτε στην τηλεόραση. Οι πρώτοι άνθρωποι που ταξιδεύουν στον έβδομο κατά σειρά πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος τον Ουρανό βρίσκουν πως ένας γιγαντιαίος εγκέφαλος κυβερνάει τον μακρινό αυτό κόσμο ο οποίος τους φέρνει ψευδαισθήσεις είτε φόβων είτε θεσπέσιων ... ουράνιων υπάρξεων με τη μορφή ξανθών (σκανδιναβών) γυναικών... Τελικά ύστερα από περιπέτειες και την αντιμετώπιση τεράστιων... αραχνών όσοι τολμηροί ταξιδιώτες επιβίωσαν κατάφεραν να επιστρέψουν στη Γη μας. Το φιλμ παρότι απλοϊκό μου θυμίζει λίγο το πολύ μεταγενέστερο αριστουργηματικό Solaris... Ένα διαπλανητικό ταξίδι μέσα στο ίδιο μας το μυαλό. Ωστόσο και εγώ γνώρισα τον έβδομο πλανήτη... Μικρός θυμάμαι που χωμένος στην παλιά βιβλιοθήκη της Καλαμάτας με κείνο το υπέροχο γιασεμί δίπλα στην είσοδο... (ακόμα νοιώθω το άρωμά του) διάβαζα ό,τι βιβλίο μπορούσα να βρω περί αστρονομίας. Διάβασα και ...