Slow bus to София

Άλλο ένα ταξίδι... πέντε μέρες στη γειτονική Βουλγαρία, οδικώς.
Μακρύ ταξίδι την πρώτη μέρα. Αθήνα - Σόφια.
Σούρουπο ξεκίνημα από Αθήνα. Θερμοπύλες και νερά που αχνίζουν, Πλαταμώνας στάση κι ύστερα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Φροντίσαμε να τα στολίσουμε με τις γνωστές εκτρωματικές ανεμογεννήτριες...
Έλεγχος διαβατηρίων, ένα χαμόγελο στην εντυπωσιακή κατάξανθη μεθοριακή φρουρό με το μακρύ κόκκινο ζωγραφισμένο νύχι που τσεκάρει το διαβατήριο μου και το λεωφορείο μας κυλάει σε βουλγαρικό έδαφος... Σουρουπώνει όταν περνάμε τα όμορφα στενά της Κρέσνας με το Στρυμώνα να κυλάει νωχελικά δίπλα μας κι έχει πια σκοτεινιάσει όταν διασχίζουμε το Blagoevgrad. Η πόλη ήσυχη με απαλά φωτισμένα τζάμια σε πολυκατοικίες που μοιάζουν πανομοιότυπες, μικρά χωριουδάκια στη διαδρομή και μπαίνουμε στη Σόφια... Ο δρόμος παλιός μου θυμίζει δεκαετία του '70 στην Ελλάδα, στενός και με ανώμαλο οδόστρωμα. Η πόλη αρχίζει να μου αρέσει, μοιάζει απλωμένη, πολύ πράσινο και αρκετοι δρόμοι πλακόστρωτοι.
Εγκατάσταση στο ξενοδοχείο... Πολυτελές αλλά στις παρυφές της πόλης... δε βαριέσαι είναι νύχτα ξεκούρασης...
Την άλλη μέρα ξενάγηση, εκκλησία Αλέξανδρος Νιέφσκι με εντυπωσιακούς χρυσούς τρούλους... φωτογραφίζω και μπαίνω μέσα.


Οι τοιχογραφίες μουντές και το φως ελάχιστο... Η ατμόσφαιρα κατανυκτική με το φώς των κεριών. Χαζεύω τριγύρω και το βλέμμα μου πέφτει σε μια γυναίκα γύρω στα σαράντα... καθισμένη σε μια καρέκλα μόνη της με μια μικρή βίβλο στο χέρι προσεύχεται δεν δείχνει να υπάρχει ο υπόλοιπος κόσμος γι αυτήν δυστυχώς η φωτογράφιση απαγορεύεται... Κοιτάζω το τέμπλο η μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό μου ISO 1600 και το φλας απενεργοποιημένο πατάω το κουμπί με τρόπο...


Προσπαθώ και δεύτερη αλλά ο νεοκόρος με αντιλαμβάνεται και μου κάνει απαγορευτικές χειρονομίες, συμμορφώνομαι και βγαίνω από τον εντυπωσιακό ναό.
Ώρα για την Vitosha. Μπαίνω στο τελεφερίκ που κλυδωνίζεται καθώς κρέμεται από το καλώδιο και κοιτάζω απο ψηλά τη Σόφια. Πόλη απλωμένη σε μια πεδιάδα, χτισμένη αραιά γύρω μας δάσος και μια γραμμή χαραγμένη σαν δρόμος που ξεφυτρώνουν οι κολώνες του τελεφερίκ μας.



Φτάνουμε στην όμορφη Vitosha, το θερμόμετρο σε ένα δένδρο δείχνει -6 C κι όμως δεν έχω αίσθηση πως κάνει τόσο κρύο. Πολύς κόσμος, νέοι που κάνουν σκί, οικογένειες και πιο ηλικιωμένοι στο καφέ του χιονοδρομικού.


Κατεβαίνω πάλι στην πόλη και χαζεύω τους δρόμους της. Παράξενη, ομοιόμορφες πολυκατοικίες από την εποχή του σοσιαλισμού αλλά και νεόκτιστες στο ίδιο στύλ της ομοιομορφίας. Σκέφτομαι πως θα είναι καταθλιπτικό και μονότονο να ζεις σε τέτοιες γειτονιές. Κάθε ξενοδοχείο έχει και καζίνο ενώ πάμπολλα είναι τα strip tease. Χαμογελάω... Στην απίθανη περίπτωση που κερδίσεις σκέφτομαι θα πας παραδίπλα να τα ξοδέψεις :-)
Απ' την άλλη γιγαντοαφίσες με τα γνωστά καπιταλιστικά αγαθά πανομοιότυπες με τις δικές μας μόνο που τα γράμματα είναι στο κυριλλικό αλφάβητο... Δεν ξέρω αν όντως οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα αλλά οι καπιταλιστές σίγουρα δεν έχουν καλοί μου αναγνώστες. Πόλη των αντιθέσεων, φτώχεια, παλιά trabant και lada μαζί με απαστράπτουσες mercedes.



Mall όπως στην Αθήνα και πλανόδιοι μικροπωλητές και πολλοί επαίτες... Μπαίνω σε ένα μικρό ζαχαροπλαστείο που είναι φίσκα. Τα γλυκά του πεντανόστιμα και οι τιμές καλές.
Ύστερα ώρα για ξεκούραση στο ξενοδοχείο.






Полегнала е Тодора, мома Тодоро, Тодоро
под дърво, под маслиново
Повея ветрец, горнинец
откърши клонка маслина
че си Тодора събуд
иА тя му се люто сърди:
Ветре ле, ненавейнико
сега ли найде да вееш!
Сладка си съня сънувах
че ми дошло първо либе
и донесло пъстра китка
И донесло пъстра китка
а на китка златен пръстен!


Η Θοδώρα είχε ξαπλώσει, η κόρη η Θοδώρα
Κάτω από ένα δένδρο, μια ελιά.
Ένας αγέρας φύσηξε, ο βοριάς
έσπασε ένα κλαρί
κι η Θοδώρα ξύπνησε
και φώναξε αγριεμένη:
Κακοφερμένε άνεμε,
τώρα αποφάσισες να φυσήξεις!
Που ονειρευόμουν, ένα όμορφο όνειρο.
Πως ήρθε η πρώτη μου αγάπη
και μου 'φερε ένα πολύχρωμο μπουκέτο
και μέσ' στο μπουκέτο ήταν ένα χρυσό δαχτυλίδι!

Συνεχίζεται...