Φίλοι, "φίλοι" και φωνές...

Φίλοι, άνθρωποι που σε αγαπούν που σε νοιάζονται…

Φίλοι από το σχολείο, από το πανεπιστήμιο, από το στρατό…

Φίλοι που χάθηκαν στο χρόνο, στις υποχρεώσεις της βιοπάλης, της ανατροφής της οικογένειας…

Και «φίλοι» που σε ξέχασαν σε πρόδωσαν καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη σου…

Φίλοι που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή… Φωνές που δεν θα ξανακούσουμε…

Φίλοι που δεν παίρνουν πια ένα τηλέφωνο… Έγιναν «φίλοι» κι αυτοί…Κι αναρωτιέσαι γιατί…

Ναι καλοί μου αναγνώστες τους φίλους μας τους διαλέγουμε όπως λένε…

Μας διαλέγουν όμως κι αυτοί…

 

 

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες

εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι

για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

 

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·

κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

 

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν

ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -

σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

 

Κωνσταντίνος Καβάφης