5 miles...(Κερύνεια!)

Η ώρα γιά άλλη μια διαδρομή στα κατεχόμενα έφτασε. Το παλιό mercedes ταξί με τρεις σειρές καθισμάτων με μεταφέρει στην κατεχόμενη Κερύνεια. Στο ίδιο ταξί ένας ηλικιωμένος τουρκοκύπριος και ένα ζευγάρι μεσήλικες βρετανοί τουρίστες από το Καίμπριτζ. Η διαδρομή μέσα από έναν αυτοκινητόδρομο.




Περνάμε τον καταπράσινο Πενταδάκτυλο και κατηφορίζουμε ώσπου ξεπροβάλλει η όμορφη Κερύνεια στην αγκαλιά της θάλασσας. Κατεβαίνω από το ταξί που μας μετέφερε και παίρνω ένα τοπικό. Θα πάω στο σημείο της τουρκικής εισβολής στην παραλία πεντεμίλι.

Ο ταξιτζής μου περίπου εξηντάρης. Τα αγγλικά του άθλια ωστόσο καταφέρνω να συννενοηθώ. Μου λέει πως είναι έποικος από την τουρκική ενδοχώρα και ζει 15 χρόνια στην Κύπρο. Η πραγματική εισβολή έγινε μετά το 1974 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα σκέφτομαι με τους εποίκους που αλλοιώνουν την πληθυσμιακή σύνθεση και την πολιτιστική ταυτότητα του νησιού. Ο καιρός βαρύς και συννεφιασμένος δεξιά μας η απέραντη θάλασσα και αριστερά υψώνεται σαν τείχος ο ορεινός όγκος του Πενταδάκτυλου φτάνουμε στην παραλία πεντεμίλι πέντε μίλια δυτικά της Κερύνειας από και και το όνομα απ' ότι άκουσα. Κατεβαίνω και προχωράω προς το μνημείο της εισβολής. Μια κακόγουστη κατασκευή από μπετόν αρμέ... Φωτογραφίζω...

Μνημείο της "ειρηνευτικής αποστολής" όπως την ονομάζουν οι εισβολείς... Ίσως επειδή εν ειρήνη αναπαύονται οι παραπάνω από 1600 αγνοούμενοι της εισβολής... Ίσως για το πλιάτσικο (ακόμα και εις βάρος τουρκοκυπρίων), τους βιασμούς και τους φόνους...
Από κάτω η παραλία πεντεμίλι διαμορφωμένη σε πλαζ. Ξαπλώστρες και ομπρέλες... Ένας μικρός ορμίσκος κυκλωμένος από βράχια.



Ανάβω ένα τσιγάρο και κοιτάζω το πέλαγος, εδώ σε μια χούφτα γης ίσως στο πιο ακατάλληλο σημείο απόβασης κατέφτασαν τα τουρκικά αποβατικά την αποφράδα ημέρα της 20ης Ιουλίου 1974. Όμως πόσο δύσκολο είναι να επιτεθείς σε μια χώρα που σπαράσσεται από ένα προδοτικό πραξικόπημα; ... Ο άνεμος σκουπίζει τα βουρκωμένα μάτια μου... Το τσιγάρο μου τελειώνει και παρακαλώ τον ταξιτζή μου να με πάει παραπίσω στο υπαίθριο μουσείο. Άλλο ένα εκτρωματικό γλυπτό και τάφοι νεκρών τούρκων στρατιωτών. Παραδίπλα σκουριασμένα κουφάρια από πολεμικό υλικό ελληνοκυπρίων λάφυρο της εισβολής. Άρματα μάχης, φορτηγά αυτοκίνητα, όλμοι, κανόνια. Κάποιοι τουρίστες ποζάρουν και χασκογελάνε. Παίζουν σαν παιδιά στα σκουριασμένα άρματα... Νοιώθω το μέρος βαρύ, φωτογραφίζω και ποζάρω μπροστά σε σκουριασμένους όλμους παρακαλώντας τον ταξιτζή μου να μου βγάλει μια φωτογραφία.



Παίρνω τον δρόμο για πίσω στην Κερύνεια. Περπατάω στους δρόμους. Προσεγμένη πόλη, η βιτρίνα του ψευδοκράτους. Οι τουρίστες πολλοί, οι περισσότεροι φαίνονται βρετανοί. Σε ένα ξενοδοχείο παρκαρισμένη μια απαστράπτουσα μαύρη Bentley και αμέτρητα γραφεία Real Estate... Χμμ κερδίζεις περισσότερα όταν πουλάς τα κλεψιμέικα...

Κάθομαι να φάω κάτι και να πιω μια μπύρα. Νοιώθω άσχημα, σαν να είμαι σε κάποιο τουρκικό θέρετρο. Πληρώνω βιαστικά και πηγαίνω στο διάσημο κάστρο της Κερύνειας πάνω από το γραφικό της λιμάνι.




Πολύχρωμο πλήθος περπατάει στις στοές. Ένα γκρουπ ξεναγείται στο γνωστό ναυάγιο που βρέθηκε εκεί το 1967.




Φωτογραφίες για τα ευρήματα και την επίπονη εργασία της ανάσυρσης με επεξηγήσεις στα τουρκικά και τα αγγλικά και φυσικά καμία κουβέντα για το ποιος την έφερε σε πέρας. Αναπαραστάσεις στις αίθουσες και τις στοές του εντυπωσιακού κάστρου, Ιερά εξέταση, στρατιώτες με κανόνια, άνθρωποι ριγμένοι σε πηγάδια για βασανισμό...

Ένας ολλανδός τουρίστας ευχαρίστως με φωτογραφίζει όταν του το ζητώ και του δίνω την φωτογραφική μου μηχανή.

Ώρα να γυρίσω πίσω. Πληρώνω 3 ευρώ και επιβιβάζομαι σε ένα παμπάλαιο σαράβαλο mini bus. Είμαι ο μόνος τουρίστας οι υπόλοιποι επιβάτες μελαμψοί τούρκοι (;) εργάτες. Στον γυρισμό ατύχημα στο άλλο ρεύμα κυκλοφορίας. Ένα αμάξι τουμπαρισμένο σπασμένα γυαλιά τριγύρω...

Γυρίζω στην ελεύθερη Λευκωσία... συγκλονισμένος... Δεν είναι απλά μια κατοχή είναι εθνοκάθαρση. Κατοχή υπήρξε και στην Ελλάδα. Οι βάρβαροι κατακτητές δεν πείραξαν ούτε σφετερίστηκαν μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς που δεν τους ανήκαν. Αντιθέτως τα σεβάστηκαν και τα θαύμασαν. Ούτε άλλαξαν ονομασίες χωριών, ονόματα οδών και πινακίδες δρόμων, ούτε έφεραν εποίκους να αλλοιώσουν την πληθυσμιακή σύνθεση της χώρας...

Το ταξίδι μου άρχισε να βαραίνει πολύ...

Βράδυ στη Λευκωσία μου κάνουν το τραπέζι κύπριοι φίλοι... Κρύα μπύρα ΚΕΟ και ευχάριστη ατμόσφαιρα στην ταβέρνα. Κουβέντες με την χαρακτηριστική τραγουδιστή κυπριακή προφορά η παρέα όμορφη και η Κερύνεια μακριά πίσω μας κουρνιασμένη στην αγκαλιά της θάλασσας, κάτω από την αλλοίωση που της επιβάλλουν κρατάει βαθειά στα σωθικά της καλά κρυμένη την ψυχή της... Την ψυχή του περήφανου κυπριακού ελληνισμού...