ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Αγχωτική η εβδομάδα στη δουλειά... Τρέξιμο συνέχεια, είμαι στο λούκι για τα καλά. Και χτες νύχτα δύσκολη λίγο κοιμήθηκα και πρωί πρωί πάλι στο γραφείο. Κάποτε πολλά χρόνια πρίν, πήγαινα σχολείο ακόμα, μια συμμαθήτριά μου είχε πει κάτι το πολύ σοφό που όσο το φιλοσοφώ τόσο αντιλαμβάνομαι το πόσο δίκιο είχε... "Η ζωή είναι Γιώργο" μου είπε "μια σειρά από λούκια και η μόνη ευτυχισμένη περίοδος είναι όταν βγαίνεις από το ένα για να μπεις στο άλλο" . Να ξερες βρε Γεωργία, όπου και να είσαι σήμερα καλή σου ώρα, πόσες φορές σκέφτηκα τα λόγια σου από τότε. Αχ να τελειώσω το σχολείο, αχ να μπω στο Πανεπιστήμιο. Μπήκα όλο χαρά και άλλο λούκι εκεί, να τελειώσω να πάρω πτυχίο... Χαρές και πανηγύρια και μετά στρατός δουλειά ανεργία δουλειά... ατελείωτη σειρά τα (πα)λούκια... Σας αγχώνω ίσως καλοί μου αναγνώστες, σας βλέπω εκεί να διαβάζετε και ίσως να λέτε " κούλαρε ρε συ, χαλάρωσε", χαλαρός είμαι αλλά μην μου πείτε πως δεν είναι έτσι. Καθένας μας τραβάει τα δικά του...

Στις 18 Ιανουαρίου ήταν η επέτειος της λύσης της πολιορκίας του Λένινγκραντ που κράτησε 900 μέρες... Οι δυνάμεις των ναζί περνώντας μέσα από το έδαφος των βαλτικών χωρών άρχισαν να πολιορκούν το Λένινγκραντ στις 8 Σεπτεμβρίου του 1941. Εκτός από τη Βέρμαχτ στην πολιορκία μετείχε και η "Γαλάζια Μεραρχία" της φασιστικής τότε Ισπανίας. Οι ναζί περίμεναν σύντομη νίκη κι όμως διαψεύστηκαν οικτρά. Παρότι το αποθέματα πετρελαίου της πόλης εξαντλήθηκαν στα τέλη Σεπτέμβρη οι κάτοικοι μπόρεσαν και έβγαλαν τον τρομερό χειμώνα πολιορκημένοι. Καμιόνια πάνω από την παγωμένη λίμνη Λάντογκα έφερναν προμήθειες ζωής στους πολιορκημένους παρότι δύο στα τρία καμιόνια χάνονταν από τις επιθέσεις της γερμανικής αεροπορίας... Δεν θέλω να μπω σε στρατιωτικές λεπτομέρειες δεν έχει νόημα εξάλλου... Εκείνο που θέλω να σταθώ είναι η δύναμη ψυχής των πολιορκημένων που συνέχιζαν να λειτουργούν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ενώ από τη Μόσχα ο Ντιμίτρι Σοστακόβιτς συνέθεσε μια συμφωνία αφιερωμένη στο πολιορ...

το laptop μου. Πολλές φορές δεν ανοίγουν οι browsers όταν μπαίνω και δεν μπορώ ούτε να το κλείσω παρά από το διακόπτη on/off. Φοβάμαι πως φταίει είτε ο δίσκος είτε ακόμα χειρότερα καμμιά motherboard. Ας ελπίσουμε πως δεν θα πάρει φωτιά και θα συνεχίσω να γράφω γιατί αν χαλάσει στην οικονομική κατάσταση που βρίσκομαι δεν μπορώ να πάρω άλλο. Έχει κανείς καμία ιδέα τι φταίει; Ελπίζω να μη δω και το δικό μου έτσι...

Κυβερνοθάνατος... Ένας όρος που μόνος μου τον επινόησα χρόνια πριν στις πρώτες μου μέρες στο διαδίκτυο... Γνώρισα ανθρώπους online που ποτέ δεν τους συνάντησα ή δεν έμαθα ποιοί είναι στην πραγματική ζωή. Μιλάγαμε καιρό και ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση εξαφανίστηκαν. Δεν ξαναφάνηκαν ποτέ στο διαδίκτυο. Αναρωτιόμουν αν ζουν ή αν πέθαναν άν έπαθαν κάτι. Χάθηκαν εκεί μακριά. Ποιός ξέρει τι τους έκανε να χαθούν έτσι ξαφνικά; Και αυτό πονάει είναι μια μορφή θανάτου... Σαν να χάνεις ένα φίλο, έστω και σαν μια αφαιρετική ψηφιακή μορφή ο άλλος παύει να υπάρχει. Τα γράμματα στην οθόνη και το ψευδώνυμο παύει να υφίσταται. Πριν λίγες μέρες μια ψηφιακή "φίλη" που φαίνονταν άτομο με ευαισθησίες κατέβασε τα ρολά του blog της. Δεν ξέρω γιατί... Της εύχομαι καλό ταξίδι στη ζωή της αν ίσως με διαβάζει εδώ και επίσης να είναι καλά και πάντα ζωντανή...

Τη δεκαετία του ‘60 στην μακρινή με τα τότε δεδομένα πόλη της Καλαμάτας ένας άνθρωπος πρωτοπόρος για την εποχή του με πραγματικό μεράκι και αγάπη για την αστρονομία έστησε στο βόρειο μέρος της πόλης με προσωπικά του έξοδα ένα αστεροσκοπείο. Ποτέ δεν είχε καμμία κρατική ή άλλη υποστήριξη….Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά αυτόν τον αξιόλογο άνθρωπο, όταν απεβίωσε ήμουν μερικών μηνών. Το αστεροσκοπείο του έμεινε εκεί να στέκει μνημείο μιας άλλης εποχής χτυπημένο από τους βανδαλισμούς και τα στοιχεία της φύσης… Ήταν Μάιος του 1975 όταν ο γράφων, μαθητής του δημοτικού τότε, μαζί με τον πατέρα του καθηγητή μαθηματικών σε σχολείο και έναν άλλο συνάδελφό του ξεναγήθηκαν στο παλιό αστεροσκοπείο από τα αδέρφια του εκλιπόντος. Πέρασαν τόσα χρόνια αλλά είναι ακόμα χαραγμένες στη μνήμη μου οι εικόνες… η μικρή μαρμάρινη πλάκα πάνω από την πόρτα “ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟΝ OBSERVATORY”, ο τεράστιος χάρτης της Σελήνης στον τοίχο, ασπρόμαυρες φωτογραφιες από συνέδρια, παντού μαυροπίνακες που είχαν σημειωμένα...

Όχι δεν μιλάω για τη γνωστή μούσα αλλά για κάτι πολύ πιο πεζό, το πρώτο μου αυτοκίνητο. Ένα Citroen GS μοντέλο του 1979. Το αγόρασα τότε το μακρινό πια 1991 από ένα φίλο μου. Πάντα πλακατζής ο Δημήτρης: "Στο δίνω με την αυστηρή προϋπόθεση να μην αλλάξεις το όνομά του το λένε Ευτέρπη", γέλασα. Πήρα τα κλειδιά και έκανα την πρώτη βόλτα με δικό μου αυτοκίνητο, νέος οδηγός βλέπετε. Μετά δυο μήνες το οδήγησα στην Πάτρα από την Καλαμάτα, σπούδαζα ακόμα και ήταν το πρώτο μου ταξίδι. Ιδιόρρυθμο αυτοκίνητο το GS , αερόψυκτο με δισκόφρενα πίσω από τότε. Η υδροπνευματική του ανάρτηση μοναδική πατέντα της Citroen σίγουρη και άνετη ξένιζε όσους αμύητους έβλεπαν το αμάξωμα να σηκώνεται σιγά σιγά καθώς η μηχανή έδινε υδραυλική πίεση στις σφαίρες της ανάρτησης. Όλο το σύστημα δούλευε με το πράσινο υδραυλικό υγρό LHM , ανάρτηση και φρένα... Τα χρόνια πέρασαν η Ευτέρπη έδειχνε πια την ηλικία της. Κάποια στιγμή έμεινα από συμπλέκτη, κάποια άλλη μια βλάβη στα ηλεκτρικά της, κάποια άλλη φορά...

Δεν ξέρω γιατί αλλά μετά τις γιορτές ο Ιανουάριος δείχνει άσχημος μήνας... Επιστροφή στην καθημερινότητα, πληρωμές λογαριασμών, κρύο... Κι όμως σήμερα όπως κοιτάζω από το παράθυρο βλέπω ήλιο, μια αλκυονίδα μέρα. Μια από τις μέρες που σύμφωνα με το μύθο προσέφεραν οι θεοί στην Αλκυόνη που μεταμόρφωσε ο Δίας σε πουλί για να γεννάει τα αυγά της. Μου φέρνει όμορφες σκέψεις στο μυαλό αυτό το μικρό καλοκαιράκι μέσα στο χειμώνα... Άντε η ά ν ο ι ξ η δεν είναι δα και τόσο μακρυά...

Κοιτάζω διάφορες εικόνες στο ίντερνετ με τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, τις καινούργιες πια, μετά το 2006 και τελευταίος πλανήτης ο Ποσειδώνας. Μια όμορφη φωτογραφία γαλάζιου πλανήτη από το διαστημόπλοιο Voyager. Κι όμως το ηλιακό σύστημα μοιάζει πια κολοβό με οκτώ πλανήτες... Θυμάμαι πάντα στα βιβλία τον ένατο πλανήτη, τον Πλούτωνα που μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Τόσο μακρινός, τόσο κρύος... "η θερμοκρασία εις την επιφάνεια του Πλούτωνος είναι -230 βαθμοί Κελσίου..." έγραφε το παλιό βιβλίο που διάβαζα κάποτε στη βιβλιοθήκη της Καλαμάτας που ζούσα. Δίπλα μια φωτογραφία με μια θάλασσα από άστρα και ένα βελάκι να δείχνει ένα μικρό ασήμαντο αστεράκι. "Ο Πλούτων σημειώνεται δια του βέλους...""Ο νεαρός βοηθός του αστεροσκοπείου Lowell των ΗΠΑ C. Tombaugh ανεκάλυψε τον Πλούτωνα φωτογραφικώς την 18 Φεβρουαρίου 1930" Διάβασα κι άλλα, ό,τι έβρισκα... Ο Clyde Tombaugh, ένα αγροτόπαιδο από το Κάνσας, εραστής της αστρονομίας έφτιαξε μόνος του το πρώτο τηλεσ...

να κάνουν τη ζωή σου κόλαση... Δεν τους αφήνεις να το πετύχουν γιατί... Ξέρεις πως μέσα σου έχεις δύναμη... Κι εκεί έξω κάποιους που σε νοιάζονται... Και προχωράς...

Μικρολίμανο... πες καλύτερα Τουρκολίμανο. Λες και έχει καμιά σημασία που του άλλαξαν το όνομα... Τρίτη βράδυ, ψιλόβροχο να πέφτει στο ήρεμο νερό της θάλασσας και το καφέ να είναι σχεδόν άδειο... Κι όπως κοιτάς τη θάλασσα σκέψεις, αναμνήσεις, εικόνες, να σου έρχονται στο μυαλό... Κι ένας ώμος να σε αφήνει να πλαγιάσεις πάνω του, να πονάς, να αναρωτιέσαι και να μην έχεις απαντήσεις... Σστττ μην πεις τίποτα... Κοιτάς τις στάλες της βροχής στο παρμπρίζ κι ακούς τη μουσική, κι ένα δάκρυ ίσως κυλήσει στο μάτι σου όταν πια μόνος οδηγείς το αυτοκίνητό σου... Ίσως κι ένα αδιόρατο χαμόγελο να φανεί στα χείλη σου... Ίσως...

Βράδυ Παρασκευής στο μικρό μπαράκι στην Ηλιούπολη... παίζει το "Lady in black" ο Νίκος... Έχω να το λέω η καλύτερη μουσική στην πόλη. Παλιά rock και το μαγαζί απλό και παλιομοδίτικο. Θυμίζει 80s ίσως και 70s. Πίσω από την μπάρα στον τοίχο ένα μεγάλο κολαζ από παλιές φωτογραφίες που δείχνουν περασμένες όμορφες στιγμές. Στο ουίσκι επιπλέουν τα παγάκια και μοιάζουν με παγόβουνα που επιπλέουν στη θάλασσα... Κι ο καπετάνιος θα μπορέσει να τα αποφύγει άραγε ή θα έχει την τύχη του Τιτανικού; Κράτα καλά το τιμόνι καπετάνιε... Μπορείς...

Προχτές έσβησε σε ηλικία 58 χρονών η Μαρία Δημητριάδη. Η τραγουδίστρια με την επική φωνή που έγινε περισσότερο γνωστή για τα πολιτικά κυρίως τραγούδια που ερμήνευσε. Δεν θα πω περισσότερα λόγια. Σήμερα το έμαθα και στενοχωρήθηκα πολύ... Για να θυμηθούμε... Το όμορφο ερωτικό τραγούδι "'Ενα πρωινό" από την ταινία "Κορίτσια στον ήλιο" Και ένα από τα πολιτικά της τραγούδια... Καλό σου ταξίδι Μαρία...

ψέματα πολλά... ψέματα σου είπαν οι εχθροί σου, μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια... πού πας με ψεύτικα όνειρα; καιρός να σταματήσεις. καιρός να τραγουδήσεις. καιρός να κλάψεις και να πονέσεις. καιρός να δεις... Δες...

Πάνε κοντά δέκα χρόνια από τότε που πρωτοείδα την D. Ένα βράδυ με φίλους ένας είχε την ιδέα: "Πάμε στο μαγαζί τάδε" μάλλον κακόφημο, "Ρε για συμμαζέψου", "Έλα ρε ξενέρωτε πάμε". Πήγαμε τελικά. Απέναντί μου στην μπάρα η D. λεπτούλα κι όμορφη με κατάμαυρα μακριά κατσαρά μαλλιά και γελαστά μάτια. Συστηθήκαμε, την κέρασα κάποια ποτά και μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων. Την είδα και άλλες φορές, η κοπέλα αυτή μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Όχι δεν είναι αυτό που μπορεί να νομίσετε καλοί μου αναγνώστες, η σχέση μας ήταν και είναι πάντα φιλική. 'Ενιωθα πως μέσα της κρύβει μια έμφυτη ευγένεια. Εξομολογήτρια ανδρών η D. Έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά της, βετεράνος στη νύχτα κι όμως δεν δείχνει, παρά το κουρασμένο που έχει πια το προσωπάκι της με τα χαρακτηριστικά σλαβικά ζυγωματικά, να έχει χάσει τη ζωντάνια της και την ελπίδα της στη ζωή. Πέρασα πριν λίγες μέρες από το μαγαζί που δουλεύει, είπαμε χρόνια πολλά, ευχές για το νέο έτος και κάθησα να πιω ένα ποτό μαζί τ...

Είσαι λευκό σεντόνι ... Λερώνεσαι και ματώνεις ... Σκίζεσαι και μαζεύεις τα κομμάτια σου... Και ξαναλευκαίνεις ... Ulalume ... Here once , through an alley Titanic , Of cypress , I roamed with my Soul — Of cypress , with Psyche , my Soul . There were days when my heart was volcanic As the scoriac rivers that roll — As the lavas that restlessly roll Their sulphurous currents down Yaanek In the ultimate climes of the pole — That groan as they roll down Mount Yaanek In the realms of the boreal pole. ... Well I know , now , this dim lake of Auber - This misty mid region of Weir - Well I know , now , this dank tarn of Auber , This ghoul-haunted woodland of Weir. " Edgar Allan Poe Στην ψυχή μου... στην ψυχή σου...

Ο καλύτερος ήσουν μα κι ο χειρότερος… Ξεκίνησες με τις καλύτερες προδιαγραφές… Και τελείωσες αφήνοντας ένα κενό… και μια πίκρα… Φεύγεις και δεν θα ξανάρθεις, ποτέ δεν ξανάρχεσαι παλιέ χρόνε… Έλα εσύ καινούργιε, έλα, φέρνεις μέσα σου τη σπορά του παλιού κι έχεις τη σπιρτάδα του νέου, που κι αυτό όμως θα γίνει παλιό με τη σειρά του. Σε σκεφτόμουν από πολύ παλιά καινούργιε χρόνε… Τότε που παιδί είχα ακούσει το τραγουδάκι «2009 μ.Χ.» κι έλεγα ουυυ τόσο μακριά… Κι όμως να που έφτασες! Πώς θα είν' ο κόσμος μας, πώς θα είμαστε εμείς το 2009. Πώς θα ζούμε άραγε που θα είναι όλα αλλιώς και ποια θα είναι τα νέα. Το 2009... Κι ο κόσμος μας τόσο διαφορετικός από τότε που το άκουγα κι ήταν 1976… Και πόσο προφητικό ήταν… Τότε που ο πλανήτης μας θα 'ναι οπλοστάσιο κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ' αρένα. Και πόσο κλείνει αισιόδοξα… Να 'σαι αισιόδοξη, όλα θα περάσουνε, μετά από τη νύχτα είν' η μέρα. Ξημερώνεις 2009 ξημερώνεις… Καλή χρονιά! Καλοί μου αναγνώστες, ας ευχηθούμε…