Moonchild (In the rain...)

Σάββατο πρωί και οδηγώ μέσα στη βροχή... Θολά τζάμια και υαλοκαθαριστήρες να τρίζουν... Ψάχνω τραγούδια στο ραδιόφωνο και πέφτω στον αξέχαστο βιρτουόζο της ηλεκτρικής κιθάρος Rory Gallagher... Moonchild...

Moonchild

You are a moonchild and pretty soon child

I've got that feeling

That I'm gonna make you smile forever

If I can.

Just give me a sign and

I'll show you my plan

...

Tell me why you look so sad,

Time slips by like grains of sand

Just put your future in my hands

...

Just give me a sign and I'll show you my plan...

Just give me...

Το ποτάμι κυλάει...(Και φωτιά στο Γοργοπόταμο)

Πάνε πια εξήντα τόσα χρόνια από εκείνη τη νύχτα της 25-26/11/1942 που έγινε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Η ιστορία είναι γνωστή λίγο πολύ σε όλους. Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ σε μια κοινή επιχείρηση εξουδετέρωσαν τη φρουρά της γέφυρας και οι βρετανοί σαμποτέρ την ανατίναξαν. Μέσα στα μαύρα εκείνα χρόνια της κατοχής έγινε στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέχρι τότε σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη. Οι έλληνες αντάρτες δεν είχαν ούτε μια απώλεια...

Η συνέχεια δεν ήταν τόσο ρόδινη. Διχόνοια... εμφύλιος σπαραγμός η αντίσταση παράνομη, ξερονήσια φυλακές...

Η Ελλάδα του '50-'60 μια μίζερη χώρα, με ανάπηρη δημοκρατία ( ; ), πολιτικές διώξεις και τη μετανάστευση να τρώει τα καλύτερα παιδιά της...

Πέρασαν δυο δεκαετίες και το 1964 για πρώτη φορά αποφασίστηκε να γιορταστεί επίσημα η επέτειος. Οι αντιστασιακοί ζούσαν ακόμα. Το πλήθος κατέκλυσε τον Γοργοπόταμο. Υπολογίζεται πως 20.000 άτομα μετείχαν στον εορτασμό. Ωστόσο δεν επετράπη στους εκπροσώπους των αντιστασιακών οργανώσεων να καταθέσουν στεφάνια. Οι επίσημοι κατέθεσαν άρον άρον και έφυγαν κηρύσσοντας το τέλος της εκδήλωσης. Το πλήθος ήταν φουρτουνιασμένο και ξαφνικά ακούστηκε μια έκρηξη... Φωτιά και καπνός... 13 άνθρωποι κείτονταν νεκροί ενώ 50 τραυματίστηκαν...

Η επίσημη εκδοχή είναι πως επρόκειτο για παλιά νάρκη κατά προσωπικού από την εποχή του εμφυλίου ενώ πολλοί ισχυρίζονται πως επρόκειτο για εγκληματική προβοκάτσια σχεδιασμένη από την CIA μιας και η περιοχή είχε κηρυχθεί εκκαθαρισμένη από τον στρατό τρεις φορές μέχρι τότε... Ποτέ δεν θα μάθουμε την αλήθεια ίσως...

Η επέτειος δεν ξαναγιορτάστηκε επίσημα για σχεδόν 20 χρόνια.

Όμως ένας παλιός αντάρτης συνέχιζε να πηγαίνει κάθε χρόνο εκεί μόνος με ένα γραμμόφωνο που έπαιζε τραγούδια ενώ τα τραίνα πέρναγαν σφυρίζοντας πάνω από το φουσκωμένο ποτάμι... Ήταν ο δικός του τρόπος να αποτίσει φόρο τιμής...

Ύστερα ήρθε η δικτατορία... Το ποτάμι συνέχισε να κυλάει όπως πάντα βουερό και έρημο...

...

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,

όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη

σαν έπαθλο του αγώνα, και μοχθούνε,

και τη ζωή τους εξακολουθούνε,

νεκροί που η καθιέρωση τους λείπει.

Κώστας Καρυωτάκης

(Un)tie me!

Όχι δεν απέκτησα ξαφνικά kinky γούστα καλοί μου αναγνώστες... Απλά αναφέρομαι σε ένα φετίχ που το έχω από μικρός. Τη γραβάτα! Μου αρέσει αφάνταστα να φοράω γραβάτα. Υποψιάζομαι πως ηθικός αυτουργός είναι ο πατέρας μου. Εκπαιδευτικός της παλιάς εποχής δεν θυμάμαι να πήγε μια φορά σχολείο χωρίς να φορέσει γραβάτα. "Μπαμπά πότε θα φορέσω και εγώ γραβάτα;" Ρώταγα κάθε τόσο με αγωνία. "Όταν μεγαλώσεις" ήταν η στερεότυπη απάντηση του πατέρα μου που χαμογελούσε.
Πέρασαν τα χρόνια και οι μόνες γραβάτες που φόραγα ήταν αυτές με το λαστιχάκι στις σχολικές παρελάσεις. Στα 19 μου θυμάμαι αγόρασα την πρώτη μου γραβάτα. Έμαθα να την δένω και την φόρεσα. Την έχω ακόμα... Πολυέστερ γαλάζιες και ροζ ρίγες. Θυμάμαι μια από τις εξόδους μου με αυτή. Με το φίλο μου τον Ηλία με γραβάτα και αυτός να συνοδεύουμε την Μ. και την Ρ. στο κυριλέ πιάνο μπαρ των '80s με τα τσιγάρα και οι τέσσερις όταν για κακή μας τύχη μπήκε στο ίδιο μαγαζί και η μητέρα της Μ. Είδε την κόρη της με το τσιγάρο (για το ποιόν του συνοδού της φυσικά δεν είπε τίποτα είδες τι κάνει το μαγικό πανί που λέγεται γραβάτα; Καλό παιδί, κύριος θα σκέφτηκε σίγουρα!) και κόντεψε να της έρθει κόλπος της γυναίκας.

Πέρασαν τα χρόνια και η συλλογή μου από γραβάτες μεγάλωσε. Όχι κατ' ανάγκην ακριβές αλλά με σχέδια και στυλ που μου αρέσουν. Άλλες με τετραγωνάκια, άλλες με ρίγες αγγλικού στυλ, κάποιες με λαχούρια κάποιες άλλες με λουλουδάκια και μια παλιά πλεχτή γκρενά που την έχω χάσει πια... Κοιτάζοντας τες αναπολώ... Εξόδους με φίλους και φίλες, γιορτές, ανθρώπους που μου τις δώρισαν... Είναι σαν ένα άλμπουμ η συλλογή μου μόνο που τις εικόνες τις βλέπω μόνο εγώ...
Στο στρατό νεοσύλλεκτος έδειξα σε όλο το θάλαμο πως να δένουν τη γραβάτα μιας και έπρεπε να τη φοράμε στη στολή εξόδου της ορκωμοσίας. Τότε συνειδητοποίησα πως οι απλές κινήσεις του δεσίματος μιας γραβάτας είναι άγνωστες στον πολύ κόσμο.
Ας είναι... Έπιασα δουλειά σε μια εταιρεία που ο ενδυματολογικός κώδικας επέβαλλε τη γραβάτα. Πολλοί δυσανασχετούσαν εγώ καθόλου. Το είχα το δέσιμό της σαν μια ιεροτελεστία αυστηρά ανδρική και προσωπική. Πρωινό ξύρισμα και δέσιμο της γραβάτας στον καθρέφτη, φτιάξιμο του κόμπου και έτοιμος για την ημέρα.
Κι ύστερα ήρθε το ίντερνετ... Σκέφτηκα να δω για γραβάτες... Άπειρες σελίδες... έμαθα κι άλλους κόμπους, άγνωστους στους αμύητους. Τον απλό four in hand με τον οποίο δένει την γραβάτα του το 99% τον ήξερα, τον αριστοκρατικό widnsor, τον κομψό και πιο διακριτικό half windsor, το μοντέρνο pratt ή shelby και τον επιμελώς ατημέλητο christensen που θέλει ώρα για να τον πετύχεις σωστά.

Και πως τη δένω τη γραβάτα μου πια; (Και τι μας νοιάζει ρε ψωνάρα; θα μου πείτε καλοί μου αναγνώστες, μπορεί να έχετε και δίκιο εδώ που τα λέμε). Χμμ αναλόγως την περίσταση και τη διάθεσή μου. Ανέμελος και casual; four in hand, κουστούμι σε επίσημες εκδηλώσεις; τέλειος ογκώδης τριγωνικός windsor ή half widsor, επαγγελματικές συνεντεύξεις; half windsor, σαββατιάτικες έξοδοι; pratt ή christensen...
Μα... Τι κάνεις εκεί γλυκιά μου; Πας να λύσεις τη γραβάτα μου;
Χαλάλι! (Un)tie me!

Πέρασα από κει κι εγώ... (Long Island)

Όχι γύρω στο '48 που λέει και ο Σαββόπουλος στο τραγούδι της ταινίας "Happy day"αλλά μια ηλιόλουστη μαγιάτικη Κυριακή μερικά χρόνια πριν...
Πρωί στον Πειραιά στο μικρό οχηματαγωγό με τους εκδρομείς προσκυνητές στη Μακρόνησο που οργάνωνε η ένωση εξορίστων. Το μικρό πλοίο πέρασε τα παράλια της Αττικής και έστριψε στο Σούνιο. Σε λίγο αποβιβαστήκαμε στο Μακρονήσι... Πέτρα και ήλιος... Κλασσικό κυκλαδίτικο τοπίο. Ωστόσο άρχισε να με πιάνει ένα δέος, ο τόπος βαρύς... Γεμάτος μνήμες. Σκουριασμένα συρματοπλέγματα και διαλυμένες δεξαμενές νερού. Εκκλησάκια χτισμένα από τους πολιτικούς κρατούμενους που σήμερα κάποιοι τσομπάνηδες τα έχουν μετατρέψει σε στάνες για τις κατσίκες τους γεμάτες βρωμιά...
Το πλήθος πολύχρωμο, από παλιούς εξόριστους με χιόνια στα μαλλιά, παππούδες πια με τα εγγόνια τους, πολιτικοποιημένους φοιτητές και απλούς ανθρώπους που ήθελαν να δουν από κοντά αυτό τον τόπο μαρτυρίου των πιο μαύρων σελίδων της σύγχρονης ιστορίας μας. Παρακολούθησα τη σεμνή τελετή, πολιτικό μνημόσυνο όσων άφησαν την τελευταία τους πνοή στον τόπο αυτό που έγινε στο αμφιθέατρο που είχαν χτίσει οι κρατούμενοι. Το αμφιθέατρο διασώζεται σε καλή κατάσταση ακόμα.
Ξεναγήθηκα στο νησί από μια παλιά κρατούμενη μαζί με έναν κρατούμενο από τους χαρακτηρισμένους σαν "αμετανόητους" κομμουνιστές. Είδα τους χώρους που ήταν στημένα τα αντίσκηνα, το διαλυμένο διοικητήριο και το μισογκρεμισμένο κτίριο των στρατιωτικών φυλακών Μακρονήσου... Την περίφημη "χαράδρα" που βασανίστηκε απάνθρωπα ό,τι καλύτερο είχε η γενιά εκείνων των πέτρινων χρόνων...

Ρώτησα τον "αμετανόητο" "Πως αντέξατε όλα αυτά;"
Χαμογέλασε... "Ήμασταν νέοι και αγαπούσαμε τη ζωή" μου είπε, έτσι απλά... Έστρεψα το κεφάλι μου αλλού δεν ήθελα να δει πως δάκρυσα...
Έφυγα από τον ιερό αυτό τόπο και πήρα μόνο φωτογραφίες... Άφησα πίσω μου μόνο τα ίχνη των βημάτων μου... Το Μακρονήσι ξανάμεινε έρημο με τις μνήμες να περιφέρονται...

ΥΓ Κάποιοι πες ασέβαστοι, πες ιερόσυλοι πες καλύτερα ανιστόρητα αρπακτικά, ονειρεύονται να μετατρέψουν τη Μακρόνησο σε αιολικό πάρκο. Η αντίσταση είναι σθεναρή... Δεν θα το πετύχουν όσο τουλάχιστον ζουν ακόμα κάποιοι από όσους βασανίστηκαν εκεί. Ακόμα όμως κι αν το καταφέρουν, τα σιδερένια τέρατα-ύβρεις στο αγέρωχο ελληνικό τοπίο, δεν θα μπορέσουν να σβήσουν τις μνήμες αυτών που έδειξαν πως ο άνθρωπος έχει πάντα μέσα του δύναμη και αξιοπρέπεια...

Οι γερόντοι

Κάθε τόσο μας έρχονται καινούριες καραβιές γερόντοι

απ’ το Μοριά, απ’ τη Ρούμελη

Και πιο πάνω απ’ τα Τρίκαλα και τη Μακεδονία.

Λιγνοί γερόντοι χοντροκόκκαλοι μ’άσπρα μουστάκια και φλοκάτες

Μυρίζουν σβουνιά και χωράφι

Μέσα στα μάτια τους βελάζουν τα πρόβατα του απόβραδου

Στα τσουλούφια τους κρέμονται οι σκιές των πλατανόφυλλων

...

Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,

ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,

κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους

που δε σηκώνει τ’ άδικο

Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο

στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα,

σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας,

με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε.

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,

κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,

σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,

σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,

σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,

εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ’ τ’ αστροπελέκι.

Γιάννης Ρίτσος

Σ' αυτούς που πέρασαν και σ' αυτούς που θάρθουν...

Έχω ένα "μυστικό"...

Που δεν το έχω πει σε πολλούς... Ας το μοιραστώ μαζί σας καλοί μου αναγνώστες...

Είμαι εσπεραντιστής. Ναι μιλάω την τεχνητή γλώσσα εσπεράντο. Η απόφασή μου να την μάθω είναι μάλλον τυχαία. Απλά γνώριζα την ύπαρξή της και τη θεωρούσα μια ρομαντική ιδέα που δεν περπάτησε.
Κάποια φορά κοιτάζοντας στο google για το λήμα "esperanto" έπεσα πάνω σε πολλές σχετικές σελίδες. Άρχισα να τις διαβάζω και μου κινήθηκε το ενδιαφέρον. Βρήκα και μια σειρά δωρεάν μαθημάτων on-line. Kurso de Esperanto. Χμμμ λέω γιατί όχι; Και έστειλα το email με τις πρώτες ασκήσεις. Ο δάσκαλός μου ήταν ένας εσπεραντιστής από την Αριζόνα των Η.Π.Α. Πέρασα τη σειρά των δέκα μαθημάτων και πήρα το πρώτο δίπλωμα. Με γοήτευσε αυτή η γλώσσα και σαν ιδέα αλλά και με την απολύτως τεχνητή και προβλέψιμη δημιουργία λέξεων με καθορισμένα προθέματα και καταλήξεις καθώς και την παντελή έλλειψη ανώμαλων ρημάτων και εξαιρέσεων στους γραμματικούς της κανόνες και την απόλυτα φωνητική προφορά της. Άρχισα να μιλάω με άλλους εσπεραντιστές στο διαδίκτυο ενώ αγόρασα και το μόνο παλιό Εσπεραντοελληνικό λεξικό που βρήκα.

Οι φίλοι που έκανα πολλοί... Ο δανός ψυχίατρος που μου είπε πως οι καλύτεροι φίλοι που έχει κάνει είναι μέσω της εσπεράντο, η Μαρία από τα Κανάρια Νησιά που ακόμα στέλνει κάρτες κάθε Χριστούγεννα με το πράσινο αστεράκι (σύμβολο της εσπεράντο) στο φάκελο... και άλλοι.

Ακόμα θυμάμαι που με είχε πάρει τηλέφωνο κάποια φορά η Μαρία και ήμουν σε καφέ με κάτι φίλους.

"Giorgos! Bonan vesperon!"," Bonan vesperon Maria! Kiel vi fartas?" Και πιάσαμε τη συζήτηση για μερικά λεπτά.

Οι φίλοι μου απορημένοι με ρώταγαν τι περίεργη γλώσσα μιλάς...

Κατέβασα και βιβλία σε pdf... Αρκετά και κλασσικά.

Ανάμεσά τους και το "Μικρό πρίγκιπα" μεταφρασμένο σε εσπεράντο (La eta princo). Η τρίτη γλώσσα που διαβάζω αυτό το βιβλίο μετά τα ελληνικά και τα αγγλικά.

Η εσπεράντο μου έδωσε και μια άλλη αίσθηση... ένοιωσα σαν να έχω και άλλη μια... (υπερεθνική εθνικότητα). Σαν να ανήκω και σε ένα μικρό "έθνος" που δεν αντιστοιχεί σε κάποια χώρα... Ακόμα μου άρεσε το ότι όλοι ξεκινάμε από την ίδια βάση μιλώντας την. Δεν είναι μητρική γλώσσα κανενός με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια ιδιόμορφη ισότητα απέναντι στην επικοινωνία.

Η ευγενής ιδέα του Δρ. Ζάμενχωφ για τη διεθνή (τεχνητή) γλώσσα δεν επικράτησε. Την εσπεράντο υπολογίζεται πως τη μιλάνε σήμερα περίπου 2.000.000 άνθρωποι παγκοσμίως. Θα πει κανείς τόσοι λίγοι; Ακόμα και μικρές εθνικές γλώσσες τις μιλούν περισσότεροι. Αν αναλογιστούμε ωστόσο πως δεν είχε και καμμία προώθηση ή οικονομική υποστήριξη από κανέναν και πως είναι έργο ζωής ενός μόνο ανθρώπου θα λέγαμε πως η εσπεράντο έχει μια σχετική επιτυχία. Η ανάπτυξη του διαδικτύου έκανε επίσης πολλούς ανθρώπους (και μένα!) να έρθουν σε επαφή μαζί της και να γοητευθούν από την ευγενή (αν και ρομαντική) ιδέα της εσπεράντο.
Κοιμήσου ήσυχος Δρ. Ζάμενχωφ η γλώσσα σου ζεί μαζί μας... Και ακόμα και σήμερα, περισσότερο από έναν αιώνα από τότε που την παρουσίασες, φέρνει σε επαφή ανθρώπους από κάθε χώρα, κάθε θρησκεία και κάθε χρώμα σε και βάζει ένα μικρό λιθαράκι στην παγκόσμια επικοινωνία και συναδέλφωση.



Ο William Shatner προ Star Treck μιλάει εσπεράντο στην ταινία "Incubus" τη μοναδική, απ' όσο ξέρω, στην οποία οι ηθοποιοί μιλάνε εσπεράντο. Το εξωτικό άκουσμα της γλώσσας για όσους δεν την κατέχουν αβαντάρει κατά πολύ την ταινία. Είναι σαν ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά. Κατά κάποιον τρόπο αντίθετο από τα "Φτερά του έρωτα". Ένας θυληκός δαίμονας και όχι άγγελος, ερωτεύεται έναν άνδρα και απαρνείται τη δαιμονική του φύση. Η εκδίκηση του άρχοντα του σκότους Incubus είναι τρομερή...

Πάντως όπως λέει σε μια σκηνή του έργου ο ένας θυληκός δαίμονας στον άλλο πρόσεξε τους ανθρώπους... Κάποιοι έχουν μια επικίνδυνη δύναμη, βαθιά και ισχυρή... Ĝi estas amo! (Είναι η αγάπη!)


Bonan matenon miaj karaj legantoj!

(Καλή σας μέρα αγαπητοί μου αναγνώστες!)

Πέτα ξανά...

Σε λίγες μέρες θα πετάξεις μακριά με τα φτερά ενός...

Χαμογέλα και νοιώσε σαν...

Θα 'χεις αφήσεις πίσω σου τον...

Κι όταν με το καλό γυρίσεις, τα...

Θα 'χουν σκορπίσει στο...

Τότε θα πετάξεις πάλι με τα δικά σου...


Free as a bird!

Κάποτε μου (πρωτο)άνοιξες τα φτερά... Σειρά μου να (ξανα)ανοίξω τα δικά σου...

Τι τραγούδι να σου πω;...

Τι τραγούδι; Πες μου...

...

και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια

με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν

...

Ν. Άσιμος

Σε μια συννεφιασμένη μέρα του Νοέμβρη 14 χρόνια πριν...

Πέρασαν κιόλας 14 χρόνια... 10/11/1994 η ημερομηνία που παρουσιάστηκα να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία. Τυχερός μου είπαν κατατάχτηκα στην Πολεμική Αεροπορία. Πήρα το λεωφορείο από την Καλαμάτα και πήγα στην Τρίπολη. Είδα μια παρέα άγνωστα παιδιά "Και σεις παρουσιάζεστε στην αεροπορία;" "Ναι" ήταν η απάντηση "Κάτσε φίλε να πιούμε καφέ"
Τον ήπιαμε και πήραμε ένα ταξί. Μας πήγε στην πύλη του στρατοπέδου και παραδώσαμε τις πολιτικές μας ταυτότητες. Να πω δεν είχα άγχος; Είχα και πολύ μάλιστα. Μας χώρισαν σε μοίρες και μπήκαμε στη σειρά. Καθένας που άκουγε το όνομά του απαντούσε με το ηχηρό "Διατάξτε" δεν είναι σχολείο εδώ Γιώργο σκέφτηκα.
Ας είναι πήραμε τις στολές την άλλη μέρα αρχίσαμε την εκπαίδευση και τις αγγαρείες με όραμα την ημέρα της ορκωμοσίας και την 48ωρη άδεια που θα επακολουθούσε.

Κυριακές και επισκεπτήρια. Άλλους επισκέπτονταν οι γονείς τους, άλλους γυναίκες τους άλλους οι κοπέλες τους. Έφέρναν τσιγάρα, γλυκά και διάφορα άλλα που κάνανε τη διαβίωση πιο εύκολη.
Ο σμηνίας που κάθε τόσο έλεγε "πολυβόλα" όταν μας διέταζε να βαρέσουμε ομαδικά προσοχή, τα τρεξίματα στα προσκλητήρια, οι απέραντες ουρές στα ιατρεία για να βγουν διάφοροι εκτός υπηρεσίας για ψύλλου πήδημα (που ως εκ θαύματος εξαφανίστηκαν όταν πήγαμε στις μονάδες μας), τα σφυρίγματα στον κινηματογράφο του κέντρου εκπαίδευσης όταν έδειχνε κάποια ερωτική σκηνή... Τα αστεία με τα αλεύρια και τις οδοντόκρεμες το τελευταίο βράδυ στο κέντρο πριν φύγουμε για τις μεταθέσεις μας...

Τώρα πια μετά τόσα χρόνια γελάω. Η πατίνα του χρόνου έκανε να βλέπω όλα αυτά ακόμα και με νοσταλγία...

Τελικά πέρασε ο καιρός της εκπαίδευσης στο κέντρο και πήγα στην μονάδα που με έστειλαν, την 120 ΠΕΑ (Πτέρυγα Εκπαιδεύσεως Αέρος) στην Καλαμάτα. Τυχερός λέω, θα είμαι στην πόλη μου και ναι δεν είχα παράπονο.

Στο θάλαμο ένας "παλιός" μου έδειξε μια σιδερένια ντουλάπα. "Αυτή είναι η δική σου νέος" . Την άνοιξα να βάλω τα πράγματά μου. Στο πίσω μέρος του φύλλου κολημένη μια αφίσα με μια εντυπωσιακή γυμνή ξανθιά από το Playboy. "Α ρε νέος, κοίτα τι γκόμενα σου δίνω". Χαμογέλασα...
Τοποθετήθηκα στο γραφείο επιχειρήσεων. "Α ρε συ βύσμα!" μου έλεγαν κάποιοι, αλλά δυστυχώς δεν ήταν έτσι... Η μοίρα μου έβγαζε 50-60 ή και παραπάνω, εξόδους (πτήσεις) την ημέρα. Έφτιαχνα τους μαγνητικούς πίνακες με τις πτήσεις της επόμενης, άπειρα τηλέφωνα στον πύργο ελέγχου για ώρες απογείωσης και προσγείωσης, συμπλήρωμα βιβλίων... Με τους ιπτάμενους να καίγονται μην χάσουν κανένα δέκατο της ώρας από τις πτήσεις τους. Πέρασε κάμποσος καιρός... απολύθηκε ο άλλος σμηνίτης και έμεινα μόνος στο γραφείο... Χτύπαγα 12ωρα και 14 ωρα από τις 6 το πρωί έως 6 ή και 7-8 το απόγευμα. Έβγαινα εξοδούχος με το πέρας των πτήσεων αλλά τι να το κάνεις; Ένα καφεδάκι και μετά ύπνο σπίτι μου (ευτυχώς) γιατί είχε πολύ πρωινό ξύπνημα να πάω στη μονάδα μου στο αεροδρόμιο. Τελικά παραπονέθηκα στο μοίραρχο πως δεν αντέχω και έφερε άλλον ένα νεοσύλλεκτο σμηνίτη. Του έδειξα τον εκπαίδευσα και αρχίσαμε να έχουμε κάποια άνεση.

Νύχτες με σκοπιές στο υγρό αεροδρόμιο (ήταν έλος στην περιοχή και αποξηράνθηκε) το χειμώνα υγρασία το καλοκαίρι απίστευτα τα κουνούπια. Στο θάλαμο όλοι με φιδάκια και ταμπλέτες. Ξύπναγες το πρωί και το κεφάλι σου ήταν κουδούνι λες και είχες πιει, από το μίγμα των αντικουνουπικών ουσιών...
Με έστειλαν στο γραφείο προσωπικού, είχε μπει πια το καλοκαίρι. Η μονάδα συνέχεια δούλευε... Ο βόμβος των αεροπλάνων μόνιμος και τα πήγαινε έλα των "μπάουζερ" (όπως λένε τα βυτιοφόρα στην αεροπορία) με κάποιους δύστυχους σμηνίτες με τις ωτοασπίδες στα αυτιά να "κομπλάρουν" τα αεροπλάνα με κηροζίνη στη βροχή και στον ήλιο...
Νύχτες στη σκοπιά δίπλα στον αεροδιάδρομο... Χάζεμα του ATR της "Ολυμπιακής" που ερχόταν από Αθήνα και ξαναέφευγε κάνοντας το δρομολόγιο της γραμμής... Σύνθημα παρασύνθημα προσοχή παιδιά απόψε ο επόπτης είναι "κόλλημα" και πάει λέγοντας.
Μετά κεραμίδα... Με καλεί ο μοίραρχος "Κ...ς επιλέχτηκες με άλλους εννιά για δύο μήνες απόσπαση στη 204 ΜΓΑΠ Αυλίδα". Πήγα με τους άλλους φίλους από τη μονάδα μου. Αχανής μονάδα η 204 ΜΓΑΠ με σκαμμένες εγκαταστασεις στο βουνό. Καθάριζα και σκούπιζα αποθήκες πυρομαχικών. Ατελείωτες σκοπιές στην ερημιά... Δίπλα στο συρματόπλεγμα με τα φώτα της περιμέτρου να αναβοσβήνουν κάτω από το πρωτοβρόχι... Οι γνωστές ανοησίες - θρύλοι κάθε στρατοπέδου... Εκεί σκοτώθηκε ένας σκοπός, εκεί κάποιος άλλος είδε... εξωγήινους(!) κλπ. Κάποτε ήμουν περίπολο και το τελείωσα νωρίς... Πήγαμε με τον οδηγό να κάνουμε παρέα σε ένα σκοπό στην "στοιχειωμένη" σκοπιά. Ένα 19χρονο παιδί που έδειχνε να φοβάται. "Πάμε Μήτσο να κάνουμε παρέα στον ..." "Τα 'χει παίξει" και πήγαμε. Καπνίσαμε τα τσιγάρα μας, γελάσαμε στο σκοτάδι με αστεία και φύγαμε πριν έρθει το τζιπάκι της αλλαγής.
Πέρασε ο καιρός και γύρισα πάλι στη μονάδα μου. "Παλιός" πια... Οι υπηρεσίες ελαφρύτερες και στις σκοπιές καλύτερα νούμερα που δεν έκοβαν τον ύπνο στα δύο.
Στο στρατό έγινα υπναράς... Ένα φοβερό πράγμα... Κοιμόμουν ό,τι ώρα και να μου έλεγαν! 8 το πρωί, 12 το μεσημέρι, 5 το απόγευμα... Αν και κάποιες ώρες μεσημεριανής ξεκούρασης το καλοκαίρι με τα παράθυρα ανοιχτά δεν μπορούσες. Έκαναν δοκιμές κινητήρων στις εγκαταστάσεις που δεν ήταν μακριά από τους κοιτώνες των σμηνιτών.
Ξαναπήγα στο γραφείο μου για λίγο και μετά στο υπόστεγο συντήρησης αεροσκαφών. Στην ειδικότητά μου. Οπλουργός αεροσκαφών... Συντηρούσαμε τα εκτινασόμενα καθίσματα. Ασφάλειες στα καθίσματα όταν έμπαιναν τα αεροπλάνα στο υπόστεγο για συντήρηση, βγάλσιμο επανατοποθέτηση των καθισμάτων όταν έπρεπε να δουλέψουν οι μηχανικοί, αλλαγή πυροκροτητών εκτίναξης όταν προβλέπονταν από τις τεχνικές οδηγίες.
Λίγο πριν αλλάξει η χρονιά έγινα και "πατέρας", ήρθαν οι "γιοί" μου. 'Ετσι λέγονταν οι σμηνίτες της ίδιας σειράς αλλά με ένα χρόνο διαφορά. Πάλιωσα για τα καλά και ο καιρός περνούσε. Έβαλα και φερμουάρ στις αρβύλες (ξεψάρωσα βλέπετε). Κάτω από το τζόκεϊ 18 τελείες με "μπλάνκο" όσοι και οι μήνες που είχα υπηρετήσει. Αστειάκια με τους "νέους". "Νέος! Μπορείς να το σηκώσεις ρε; Πρόσεχε είναι πολύ βαρύ 18 μήνες έχει πάνω!" Γέλια στο κυλικείο. Ήρθε το καλοκαίρι και μερικοί από τη σειρά μου απολύθηκαν (δεν είχαν εντοπιότητα και υπηρετούσαν τότε 2 μήνες λιγότερο). Ζήλεψα λιγάκι αλλά έκανα υπομονή.... Πέρασε ένας μήνας και έβαλα το υπόλοιπο της άδειάς μου όλο μαζί. Μου έδωσε και ο μοίραρχος μερικές μέρες τιμητική και γύρισα μέσα 1/8/1996 να κάνω άλλες δέκα μέρες που μου έμεναν. Ήθελα 5 μέρες να απολυθώ και δούλευα στο αεροπλάνο... Μου λέει ένας αρχισμηνίας από το συνεργείο μας... "Φύγε Γιώργο εσύ απολύεσαι τράβα πιες καφέ..."
Πήγα ήπια τον καφέ μου... Δεν ξανακοιμήθηκα στη μονάδα... Με έβγαζαν κάθε μέρα εξοδούχο. Μάζεψα τις υπογραφές μου και κέρασα αξιωματικούς και σμηνίτες γλυκά. "Καλός πολίτης!" η επαναλαμβανόμενη ευχή που κάποτε δεν την πίστευα. Έμοιαζε τόσο μακρινό το "πολίτης".
Σάββατο πήγα στο διοικητήριο ξύπνησα τον βαριέστημένο υπασπιστή του διοικητή και πήρα το πολυπόθητο χαρτί...
Χαιρέτησα την αρχιφύλακα και το σκοπό στην πύλη και οδήγησα σπίτι...
10/8/1996 ήμουν πάλι πολίτης.
Τώρα τόσα χρόνια μετά λέω πια κι εγώ ιστορίες από το στρατό... Το καλοκαίρι πάω πολλές φορές για μπάνιο με την μεγάλη μπλε πετσέτα με τα αρχικά Π.Α. 'Εδωσα 21 μήνες από τη ζωή μου για να την κερδίσω. Γελάω πειράζοντας τα παιδιά της ξαδερφής μου που αγχώνονται να πάνε να υπηρετήσουν κι αναρωτιέμαι που σκόρπισε η ζωή τους φίλους που έκανα, σμηνίτες και μόνιμους, υπηρετώντας στην Πολεμική Αεροπορία. Να ναι καλά όπου κι αν βρίσκονται...

ΥΓ1 Πριν λίγα χρόνια η Π.Α. απέσυρε τα T-37 στην μοίρα των οποίων υπηρέτησα. Το τελευταίο βάφτηκε μπλε προσγειώθηκε και ο κινητήρας του έσβησε για πάντα... Μπήκε φρουρός στη πύλη της μονάδας. Δίπλα στο σεμνό μνημείο με τα ονόματα των χειριστών της που έχουν σκοτωθεί... Η μοίρα άλλαξε και όνομα. Είδα την όλη τελετή σε κάποιο τοπικό κανάλι... Και ναι συγκινήθηκα... Καλή ξεκούραση σιδερένιο πουλί... Για πόσους πιλότους άραγε είσαι το πρώτο τζετ που πέταξαν;... Ποιός ξέρει που να πετάνε τώρα πάνω σε ένα F-16 φυλάγοντας το Αιγαίο, ή ακόμα, άν έχουν πάει πια στην πολιτική αεροπορία, ποιους ταξιδιώτες πάνε σε μέρη μακρινά...

ΥΓ2 Συγνώμη καλοί μου αναγνώστες για το κατεβατό μου... Αλλά ήρθαν οι αναμνήσεις έτσι γλυκόπικρες σήμερα, μια κρύα μουντή μέρα του Νοέμβρη 14 χρόνια μετά...

...

Ωρες στη σκοπιά τσιγάρο στα κλεφτά σκουπίδια μαγειρεία

μα κάτω απ' την πλαγιά ο δρόμος φωτεινός μου δείχνει την πορεία

Άννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα

Το παιχνίδι αυτό θέατρο σωστό

και γνωστοί οι ρόλοι

βγάζω τη στολή και το κράνος μου

φεύγω για την πόλη

Άννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα

Κι όμως ήμουνα!

Στρατεύσιμος σμηνίας Γιώργος Κ.

Πολεμική Αεροπορία σειρά ΣΤ' 94

Κι όμως...

Ηλιόλουστη ξεκίνησε η μέρα σήμερα κι ύστερα συννεφιά και ψύχρα... Διώξε μακριά το φόβο που σκεπάζει την ψυχή σου και ξαναπέτα... Μην κατηγορείς τον εαυτό σου προχώρα, ο ήλιος μετά τα σύννεφα θα ξαναβγεί... Θα σε ζεστάνει και πάλι... Κι όμως το γκρίζο θα φύγει και θα ξαναδείς τα χρώματα...
Έλα χαμογέλα σε βλέπω...
Είμαι δω! Κι εκεί!

...

Μήλο, Μήλο, πορτοκάλι

ξέρω σ' αγαπήσαν κι άλλοι

φίλησε με όμως πάλι

πάνω στων αφρών τη ζάλη

...

Σε σένα που θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς...

Η πριγκίπισσα της Αιθιοπίας...

Μια φορά και έναν καιρό στη μακρινή Αιθιοπία βασίλευε ο βασιλιάς Κηφέας με την σύζυγό του την Κασσιόπη.

Η Κασσιόπη έλεγε πως είναι πιο όμορφη από τις νηρηίδες τις κόρες νύμφες που ζούσαν στη θάλασσα. Όταν το έμαθε ο Ποσειδώνας εξοργίστηκε και έστειλε ένα φοβερό θαλάσσιο κήτος να τρομοκρατεί τις ακτές του βασιλείου του Κηφέα. Ο Κηφέας ζήτησε χρησμό από το μαντείο του Άμμωνα για να γλυτώσει την χώρα του. Ο χρησμός ήταν σαφής έπρεπε να δωθεί η κόρη του βορά του θαλάσσιου κήτους. Έδεσαν λοιπόν την Ανδρομέδα σε ένα βράχο γυμνή έτοιμη να δοθεί θυσία στο τρομερό θαλάσσιο κήτος. Ο Περσέας που είχε σκοτώσει τη Μέδουσα γυρίζοντας καβάλα στον φτερωτό Πήγασο που είχε ξεπηδήσε από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας είδε την Ανδρομέδα και την απελευθέρωσε ενώ δείχνοντας το κεφάλι της Μέδουσας στο κήτος το απολίθωσε. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Ανδρομέδας τη ζήτησε από τον πατέρα της ο οποίος του την αρνήθηκε καθότι την είχε υποσχεθεί στον Φινέα. Ωστόσο ο Περσέας την παντρεύτηκε παρά την άρνηση του πατέρα της. Στο γάμο τους έγινε ένας καυγάς με τον Φινέα και ο Περσέας τον απολίθωσε και αυτόν δείχνοντάς του το κεφάλι της Μέδουσας. Μετά έφυγαν για το Άργος και έζησαν μαζί κάνοντας έξι γιους...

Ο αστερισμός της Ανδρομέδας ανατέλλει. Διακρίνεται ο γνωστός γαλαξίας της (φωτογραφία του γράφοντος)

Όταν πέθαναν η Αθηνά έβαλε το αγαπημένο ζευγάρι μαζί στον ουρανό δίπλα δίπλα τον Περσέα και την Ανδρομέδα...

Έκλεισα το βιβλίο αφού διάβασα το μύθο της Ανδρομέδας... Χαμογέλασα και σκέφτηκα τους δύο αστερισμούς... Στο τέλος του καλοκαιριού και το φθινόπωρο το αγαπημένο ζευγάρι σιωπηλό δεσπόζει στο βορειοανατολικό ουρανό... Με το κήτος να κείται απολιθωμένο και ακίνητο παραπέρα ανήμπορο να τους πειράξει...

Τι όμορφος είναι ο ουρανός με τους γεμάτους λυρισμό μύθους του... Που λίγοι πια τους ξέρουν ενώ πάμπολοι αναλώνονται στις ανοησίες της αστρολογίας...

Συνεχίστε την αέναη περιπλάνησή σας χέρι χέρι Περσέα και Ανδρομέδα... Κανένα κήτος και κανείς μυθικός θεός δεν μπορεί να σας πειράξει πια...

...

Άπλωσα χέρια σαν δίχτυα πλατιά

σένα και μένα να πάνε μακριά

άτι ολάσπρο με χαίτη χρυσή

πάνω του είμαι εγώ και εσύ

Δωσ' μου το χέρι σου...

Δίδυμες αδερφές

Οδηγούσα το αυτοκίνητό μου και κοίταξα προς τη δύση... Σαν κατάλευκο διαμάντι ο Αποσπερίτης στόλιζε τον ουρανό του δειλινού. Δεν είναι άλλος από τον πλανήτη Αφροδίτη για τους γνώστες. Αυγερινός ή Εωσφόρος όταν φαίνεται το πρωί πριν την ανατολή και Έσπερος ή Αποσπερίτης όταν φαίνεται το απόγευμα μετά την δύση. Ο ένας από τους δύο θυληκούς πλανήτες του ηλιακού συστήματος (ο άλλος είναι η Γη μας). Δίδυμη στις διαστάσεις με τη Γη αλλά σε τίποτα άλλο παρόμοια.

Θαύμασα την ομορφιά της πάνω από το αστικό τοπίο... Δίκαια οι αρχαίοι της έδωσαν το όνομα της θεάς της ομορφιάς και του έρωτα. Το κατάλευκο φως της στόλιζε τον ουρανό. Κάποιες φορές όταν είναι στο μέγιστο της λάμψης της από σκοτεινό μέρος μπορεί να ρίξει ακόμα και σκιές ενώ είναι δυνατόν να τη δει κανείς με γυμνό μάτι μέρα μεσημέρι! Ναι την έχω δει και δεν το πίστευα, νόμιζα πως αυτά τα γράφουν τα βιβλία και στην καλύτερη άντε να το μπορέσουν άνθρωποι με εξαιρετική όραση. Ωστόσο δεν ήταν καθόλου δύσκολο όταν το δοκίμασα από περιέργεια, ξέροντας φυσικά που θα κοιτάξω.

Η ανηψιά του γράφοντος παρατηρεί εκστασιασμένη την Αφροδίτη μέρα μεσημέρι με ένα από τα τηλεσκόπια του θείου της

Το μυαλό μου γύρισε πίσω πολλά χρόνια όταν μαθητής γυμνασίου ακόμα με ένα τηλεσκόπιο 60 μόνο χιλιοστών διαπίστωσα τις φάσεις της. Έτσι είχε κάνει 350 και χρόνια πριν ο Γαλιλαίος δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στο γεωκεντρικό σύστημα του Πτολεμαίου στην αυγή της εποχής της τηλεσκοπικής παρατήρησης στην αστρονομία. Ακόμα θυμάμαι τον λεπτό κατάλευκο μηνίσκο της που είχα παρατηρήσει μέσα από τον προσοφθάλμιο.

Η σιλουέτα της Αφροδίτης ενώ περνάει μπροστά από τον ήλιο (φωτογραφία του γράφοντος)

Όμως στην πραγματικότητα η θεά της ομορφιάς σαν πλανήτης είναι μια κόλαση. Καλύπτεται από σύνεφα σκόνης που δεν αφήνουν ποτέ να γίνει ορατή η επιφάνειά της ενώ στην αποτελούμενη από διοξείδιο του άνθρακα ατμόσφαιρά της το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει σαν αποτέλεσμα η θερμοκρασία να είναι πάνω από 450 κελσίου και η ατμοσφαιρική πίεση 100 ατμόσφαιρες... Η επιστήμη διέλυσε τις αυταπάτες που υπήρχαν κάποτε πως είναι ένας πλανήτης που πάντα βρέχει γεμάτος ωκεανούς και υδρόβια ζωή...

Ας είναι... Μόνο το θέαμα της Αφροδίτης που έλαμπε με γέμισε αισιοδοξία... Χαμογέλασα... Θεά του έρωτα σε θαυμάζω και έχω αναμνήσεις από σένα αλλά προτιμώ τη δίδυμη αδερφή σου την αγαπημένη μου Γη... Η ομορφιά και ο έρωτας είναι εδώ, στη Γη μας που σφύζει από ζωή!

...

Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος

πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ' αυτί σου σπίθιζε

η γαζία τ' Αποσπερίτη

Κι ήταν το παραθύρι μας

η θύρα όλου το κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο

που τ' άστρα ανθίζαν φως μου

...

Γιάννης Ρίτσος

Στο εδώ... και στο εκεί που γεννήθηκε η Αφροδίτη...