Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Πόσο θα θελα... (Mal du depart)

Να ήμουν άμμος... Κάθε μέρα ο άνεμος και το κύμα να σβήνει τα ίχνη πάνω μου... και να ζωγραφίζει καινούργια σχήματα... Κάθε φορά και διαφορετικά...



Να ήμουν μαυροπίνακας... Ένα σφουγγάρι να μπορεί να σβήσει ότι έγραψαν πάνω μου...


Να ήμουν πουλί... Να μπορώ να πετάξω μακριά ανέμελο... Καλύτερα χελιδόνι σαν κι αυτά που μαζεύονται Σεπτέμβρη στα σύρματα έτοιμα για το μακρύ ταξίδι στη θαλπωρή του νότου...




Να ήμουν λάμπα... Να φέγγω και να σβήνω με το πάτημα ενός διακόπτη...



Όμως...

Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά...

Σκέφτομαι, θυμάμαι, αναπολώ, γελάω, δακρύζω...




Αναρωτιέμαι...





...


Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρ
ός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

...


Νίκος Καββαδίας

2 σχόλια:

jacki είπε...

Είσαι άνθρωπος..
Άνθρωπος..
Και είναι υπέροχο που είμαστε άνθρωποι..
Που μπορούμε να νιώθουμε.
Να είσαι καλά γλυκιέ μου..
Και να χαμογελάς.. και να δακρύζεις..
Να θυμάσαι και να αναπολείς.
Καλημέρα.

Antianemikos είπε...

Ναι jackie μου έτσι είναι.. Είναι υπέροχο να είναι κανείς άνθρωπος. Ακόμα πιο υπέροχο να είναι "ΑΝΘΡΩΠΟΣ" κι ας πονάει πολλές φορές... Τα μάρμαρα δεν πονάνε ξέρεις...

Σε φιλώ καλή σου μέρα!