ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Το πρώτο μου αεροπορικό ταξίδι... Σεπτέμβρης του 1984 Καλαμάτα - Αθήνα με Boeing 737-284 της "Ολυμπιακής". Θυμάμαι την τιμή του εισιτηρίου 1420 δραχμές και το όνομα του αεροσκάφους "ΗΦΑΙΣΤΟΣ". Τα παλιά 737 της Ο.Α. είχαν ονόματα θεών. Ήμουν με τη μητέρα μου και θα πηγαίναμε στο Ηράκλειο για να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο που είχα μόλις μπεί. Δύο ταξίδια την ίδια μέρα Καλαμάτα - Αθήνα και Αθήνα - Ηράκλειο με Airbus A-300. Αγχωμένος στο αεροπλάνο... Ξεκίνησε σιγά σιγά και τροχοδρομούσε... Σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου "Καλά θα σηκωθεί στον αέρα όλο αυτό το πράγμα;" Αναρωτιόμουν... Το αεροπλάνο ευθυγραμμίστηκε με το διάδρομο, οι τουρμπίνες ούρλιαξαν και με κόλλησαν στη θέση μου μια ελαφριά ζάλη και ήμουν στον αέρα για πρώτη μου φορά... "Ζαλίζομαι" λέω στη μητέρα μου "Μην κοιτάς κάτω" μου λέει αλλά που εγώ απολάμβανα το θέαμα. Στο βάθος η Σπάρτη, μετά απο λίγο το Ναύπλιο και χωρίς να το καταλάβω καλά καλά προσγειωθήκαμε στο Ελληνικό για να ...

Πολλά παιχνίδια υπάρχουν... Κάποια ξεχάστηκαν κάποια παρήκμασαν όμως υπάρχει ένα που είναι διαχρονικό και κλασσικό το σκάκι. 64 άσπρα και μαύρα τετράγωνα δυο στρατοί που αγωνίζονται πάνω στη σκακιέρα σε μια ειρηνική μάχη δύναμης πνεύματος και υπομονής... Παιχνίδι όχι πολύ διαδεδομένο στη χώρα μας. Ίσως το σκάκι δεν ταιριάζει στην λιγάκι τζογαδόρικη ψυχολογία του Έλληνα. Δεν μπορείς να επικαλεσθείς την τύχη, ούτε πως σε έκλεψε ο αντίπαλος, είναι τέτοια η φύση του παιχνιδιού. Απ' την άλλη θεωρώ πως με τον τρόπο που παίζουμε σκάκι δείχνουμε και το πως αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Άλλος ριψοκίνδυνα, άλλος αμυντικά, άλλος επιπόλαια... Ωστόσο δεν είχα την υπομονή να γίνω καλός παίχτης (ναι πείτε το ανυπόμονος) και έχω χρόνια να παίξω πια... Μ' αρέσει και να διαβάζω γι αυτό. Την ιστορία του παιχνιδιού, τους διάσημους σκακιστές των περασμένων εποχών... Γκρέκο, Φιλιντόρ, Άντερσεν, Πωλ Μόρφυ, Καπαμπλάνκα, Αλιέχιν... Μπόμπυ Φίσερ... Τις ιστορικές παρτίδες τους, Αθάνατη παρτίδα, του Άντερσεν, τ...

Πριν χαθείς και διώξεις το φεγγάρι άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο σαν μια τελευταία χάρη άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο όπως τις νύχτες που κι οι δυο σαν παιδιά πάνω από την ίδια φωτιά την αγάπη κρατούσαμε μαζί ζωντανή με φιλιά μας ξυπνούσε η αυγή στην ακτή που φτιάχναμε ταξίδια άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο πριν εδώ τα πάντα γίνουν ίδια άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο όσο και αν φύγεις από μένα μακριά σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντά θα σ' αγγίζω σαν χάδι πονηρό του ουρανού σαν αέρας θα είμαι παντού Να 'ρθεις ξανά έστω μόνο και για μία φορά να 'ρθεις ξανά έστω μόνο και για μία βραδιά Πριν μας κρύψει αυτή η νύχτα άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο πριν πιαστώ στα μαγικά σου δίκτυα άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο όσο κι αν φύγεις από μένα μακριά σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντά θα σ' αγγίζω σαν χάδι πονηρό του ουρανού σαν αέρας θα 'μαι παντού Να 'ρθεις ξανά έστω μόνο και για μία φορά να 'ρθεις ξανά έστω μόνο και για μία βραδιά Σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντ...

Αντί για ο,τιδήποτε άλλο αυτή την ημέρα θα αναρτήσω μόνο ένα ποίημα του Byron που πέθανε σε αυτή τη χώρα που τόσο αγάπησε όσο αυτή αγωνιζόταν για την ελευθερία της... The mountains look on Marathon -- And Marathon looks on the sea; And musing there an hour alone, I dream'd that Greece might yet be free For, standing on the Persians' grave, I could not deem myself a slave ... Must we but weep o'er days more blest? Must we but blush? – Our fathers bled. Earth! render back from out thy breast A remnant of our Spartan dead! Of the three hundred grant but three, To make a new Thermopylae. Byron, The Isles of Greece

Ενάμιση χρόνο ζω σχεδόν στην Αθήνα πια... Και σε αυτό το μικρό διαμέρισμα... σε μια από τις γνωστές περιοχές του κέντρου της Αθήνας... Το διαμέρισμά μου παλιό και μικρό μόλις δυο δωμάτια... Στο ένα κοιμάμαι σε ένα απλό κρεβάτι από σουηδικό ξύλο, και έχω το μικρό γραφείο με το λάπτοπ από όπου γράφω. Η οθόνη είναι το παράθυρό μου στον έξω κόσμο κατά κάποιον τρόπο... Παράξενο παράθυρο όμως, περισσότερο είναι για να βλέπετε εσείς οι αναγνώστες μου προς τα μέσα και όχι στο δωμάτιό μου αλλά μέσα στον Γιώργο... Στο άλλο είναι το μικρό μου σαλονάκι... Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο... Δυο καναπέδες από το Praktiker, ένα τραπεζάκι, ένα έπιπλο τηλεόρασης και μια χειροποίητη βιβλιοθήκη με τα βιβλία μου. Μαθηματικά, αστρονομία και κάποια λογοτεχνικά. Ξεχωρίζω τον Ιούλιο Βερν, τον H. G. Wells με την "Τροφή των θεών", τη "Φωτιά" του Χατζή, την "Πυραμίδα 67" του Ρένου Αποστολίδη (η σειρά είναι τυχαία). Πάνω στη βιβλιοθήκη ένα σκάκι... Σκονισμένο δεν έχω κανέναν να παίξω....

Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω δεν προχωράω πίσω ή μπροστά και όλα αυτά που θέλω να αγαπάω δεν μ' ανατριχιάζουν πια γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει και έχω μείνει με το χέρι απλωμένο τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ θα περιμένω λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης παθαίνουν αμνησία δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω πως συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά θέλω να βγω από εδώ μέσα και όμως μένω σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά γύρω μου το τζαμί έχει σπάσει και έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω... Αφιερωμένο... Από τον "antianemikos"...

Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ' α γ α π ώ αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό

Πρωί πρωί στο γραφείο... Μόνος ακόμα και δεν έχω διάθεση για δουλειά σήμερα. Σκέφτομαι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο καλοί μου αναγνώστες. Έγιναν τόσα πολλά στη ζωή μου. Ξεπέρασα πράγματα, πέταξα στα ουράνια και προσγειώθηκα ανώμαλα... Πήρα και έδωσα. Πόνεσα και κατανάλωσα ψυχικά αποθέματα αλλά δεν το μετάνιωσα. Κι αυτό το ιστολόγιο ήταν και ένας καθρέφτης της ψυχής μου. Σύντροφος στην πορεία μου κι εσείς πολύτιμοι συνοδοιπόροι. Νιώθω να εξαντλούμαι, μια κόπωση περίεργη που δεν με αφήνει να εκφραστώ, βρήκα δουλειά που απεγνωσμένα έψαχνα κι όμως απλά αισθάνομαι πως επιβιώνω και όχι πως ζω πραγματικά. Μοιράστηκα ένα κομάτι της ψυχής μου μαζί σας. Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να συνεχίσω να γράφω καλοί μου αναγνώστες... Ίσως αυτό το ιστολόγιο να σβήσει... Ίσως να είναι απλά διάθεση της στιγμής και οι μπαταρίες μου να ξαναφορτιστούν και να βρω κουράγιο... Άραγε είναι απλά μια παρένθεση; Αφήστε μου χρόνο να το σκεφτώ... Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους. Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε. H ευτυχί...

και ημέρα της γυναίκας σήμερα. Φαντάζομαι ελάχιστοι γνωρίζουν γιατί τη γιορτάζουμε στις 8 του Μάρτη. Οι ρίζες της γιορτής βρίσκονται στην απεργία των γυναικών που εργάζονταν στις βιοτεχνίες ρούχων στη Νέα Υόρκη στις 8/3/1857. Η αστυνομία διέλυσε με βίαιο τρόπο την απεργία όμως το γυναικείο εργατικό κίνημα είχε έρθει ορμητικά στο προσκήνιο. Η 8 του Μάρτη καθιερώθηκε ως ημέρα της γυναίκας ύστερα από πρόταση της γνωστής γερμανίδας κομμουνίστριας Κλάρας Τσέτκιν το 1910 στη δεύτερη διεθνή συνάντηση σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη. Κλάρα Τσέτκιν και Ρόζα Λούξεμπουρκ Ο αγώνας για την ισοτιμία των γυναικών στη δουλειά και στη ζωή ήταν και είναι μακρύς και δύσκολος... Μέχρι χτες τα δικαιώματα των γυναικών ήταν ψαλιδισμένα και στις πολιτισμένες υποτίθεται χώρες ενώ ακόμα και σήμερα εκατομμύρια γυναίκες σε διάφορες χώρες ζουν σε άθλιες συνθήκες και αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα...Ας σταθούμε δίπλα τους καθώς και δίπλα στις μητέρες, αδελφές και αγαπημένες γυναικείες υπάρξεις που αρωματίζουν τη ζωή...

Μέρα αφιερωμένη στη Σόφια. Σπάνια πάω σε μουσεία καλοί μου αναγνώστες τα περισσότερα τα βαριέμαι, αυτή τη φορά όμως έκανα μια εξαίρεση. Πήγα στο μουσείο φυσικής ιστορίας της Σόφιας. Στο κέντρο της πόλης δίπλα στην πανέμορφη ρωσσική εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Πολυόροφο και με πολλά εντυπωσιακά εκθέματα. Συλλογή ορυκτών από διάφορα μέρη του κόσμου βαλσαμωμένα ζώα, και ενυπωσιακή συλλογή εντόμων... Η φωτογράφιση απαγορεύεται αλλά όλοι βγάζουν και το μουσείο είναι ελληνοκρατούμενο. Δίπλα φωτογραφίζεται μια οικογένεια με από τη βόρεια Ελλάδα όπως συμπεραίνω από την προφορά τους με φόντο τις βαλσαμωμένες λεοπαρδάλεις... Βγαίνω βόλτα στα μαγαζιά και χαζεύω τη νεοφώτιστη στον καπιταλισμό Σόφια... Το The mall είναι κι εδώ μπήκα για καφέ ένοιωσα σαν να είμαι στην Αθήνα, πολιτισμική ισοπέδωση και ομοιομορφία που με απωθεί ομολογώ... Απορώ ακόμα και πόσοι βούλγαροι μπορούν να αγοράζουν σε αυτές τις τιμές. Ο μέσος μισθός είναι γύρω στα 130 ευρώ... Δεν κάθομαι για φαγητό ρωτάω κάποιον περαστικό στ...

Άλλο ένα ταξίδι... πέντε μέρες στη γειτονική Βου λγα ρία , οδικώς. Μακρύ ταξίδι την πρώτη μέρα. Αθήνα - Σόφια. Σούρουπο ξεκίνημα από Αθήνα. Θερμοπύλες και νερά που αχνίζουν, Πλαταμώνας στάση κι ύστερα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Φροντίσαμε να τα στολίσουμε με τις γνωστές εκτρωματικές ανεμογεννήτριες... Έλεγχος διαβατηρίων, ένα χαμόγελο στην εντυπωσιακή κατάξανθη μεθοριακή φρουρό με το μακρύ κόκκινο ζωγραφισμένο νύχι που τσεκάρει το διαβατήριο μου και το λεωφορείο μας κυλάει σε βουλγαρικό έδαφος... Σουρουπώνει όταν περνάμε τα όμορφα στενά της Κρέσνας με το Στρυμώνα να κυλάει νωχελικά δίπλα μας κι έχει πια σκοτεινιάσει όταν διασχίζουμε το Blagoevgrad. Η πόλη ήσυχη με απαλά φωτισμένα τζάμια σε πολυκατοικίες που μοιάζουν πανομοιότυπες, μικρά χωριουδάκια στη διαδρομή και μπαίνουμε στη Σόφια... Ο δρόμος παλιός μου θυμίζει δεκαετία του '70 στην Ελλάδα, στενός και με ανώμαλο οδόστρωμα. Η πόλη αρχίζει να μου αρέσει, μοιάζει απλωμένη, πολύ πράσινο και αρκετοι δρόμοι πλακόστρωτοι. Εγκατάσταση στ...

μέρες πέρασαν κι όλας από κείνη την Κυριακή που σε πρωτοείδα... Ένας χρόνος από τότε που είδα από κοντά τη λεπτοκαμωμένη μορφή σου... Που σε άγγιξα, που σου κράτησα το χέρι... Πήρες το πιο βαρύ μου μυστικό και το πέταξες μακριά, μου ΄δωσες ένα κομμάτι ζωής που μου έλειπε... Πόσο νερό κύλησε στ' αυλάκι... Μου έδωσες με τη σειρά σου το δικό σου βαρύ μυστικό που σε κατάτρωγε... Κι έδειξες δύναμη! Μόνη σου μπόρεσες κι έλυσες το γόρδιο δεσμό πέταξες μακριά... Και τώρα; Που δεν έχω πια τη φυσική σου παρουσία... παρά γράμματα σε μια οθόνη κι οι εκφράσεις του όμορφου προσώπου σου δεν διακρίνονται πίσω από το απρόσωπο της ηλεκτρονικής επικοινωνίας... Ναι ξέρω είσαι αλλού, η ζωή το έχει φέρει έτσι που δεν μπορώ να σε έχω, το ξέρω... Οι ζωές μας διασταυρώθηκαν όμως κι ένα χρόνο μετά από κείνη την πρώτη μας συνάντηση σκέφτομαι αν θα σε ξαναδώ κάποτε... Το επιθυμώ το ξέρεις, αλλά κι αν δεν σε ξαναδώ ποτέ... κι αν η ζωή μας απομακρύνει κι άλλο και μείνει μια ανάμνηση πια... Αυτή την ανάμνηση θα ...