Τα ταξίδια μου (Boeing 737-284)

Το πρώτο μου αεροπορικό ταξίδι... Σεπτέμβρης του 1984 Καλαμάτα - Αθήνα με Boeing 737-284 της "Ολυμπιακής". Θυμάμαι την τιμή του εισιτηρίου 1420 δραχμές και το όνομα του αεροσκάφους "ΗΦΑΙΣΤΟΣ". Τα παλιά 737 της Ο.Α. είχαν ονόματα θεών.
Ήμουν με τη μητέρα μου και θα πηγαίναμε στο Ηράκλειο για να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο που είχα μόλις μπεί. Δύο ταξίδια την ίδια μέρα Καλαμάτα - Αθήνα και Αθήνα - Ηράκλειο με Airbus A-300.
Αγχωμένος στο αεροπλάνο... Ξεκίνησε σιγά σιγά και τροχοδρομούσε... Σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου "Καλά θα σηκωθεί στον αέρα όλο αυτό το πράγμα;" Αναρωτιόμουν... Το αεροπλάνο ευθυγραμμίστηκε με το διάδρομο, οι τουρμπίνες ούρλιαξαν και με κόλλησαν στη θέση μου μια ελαφριά ζάλη και ήμουν στον αέρα για πρώτη μου φορά... "Ζαλίζομαι" λέω στη μητέρα μου "Μην κοιτάς κάτω" μου λέει αλλά που εγώ απολάμβανα το θέαμα. Στο βάθος η Σπάρτη, μετά απο λίγο το Ναύπλιο και χωρίς να το καταλάβω καλά καλά προσγειωθήκαμε στο Ελληνικό για να πετάξουμε για Ηράκλειο αργότερα...
Μου άρεσε που ήμουν αεροταξιδιώτης για πρώτη φορά το ομολογώ, παρότι φοβόμουν. Κι ύστερα στο Ηράκλειο για σπουδές. Πρώτη φορά μακριά από το σπίτι και τους δικούς μου 18 χρονος σε μια ξένη πόλη. Πανεπιστήμιο και νέες φιλίες από τις οποίες μόνο μια με ένα φίλο που ζει στη Λάρισα έχω κρατήσει...
Κι άλλο ένα ταξίδι για τις 28 Οχτώβρη. Ναι ήμουν "homesick", ήθελα να πάω στην Καλαμάτα έστω για λίγες μέρες. Πήγα πάλι με αεροπλάνο και θα γύριζα με αεροπλάνο. Θυμάμαι και την ημερομηνία της επιστροφής 29 Οχτώβρη του 1984. Λόγω εναέριας κυκλοφορίας καθυστερήσαμε 20 λεπτά. 6 και 20 η απογείωση και με το που ξεκολλήσαμε από το έδαφος ένιωσα έντονη ζάλη "δεν ξεκινάμε" καλά σκέφτηκα. Το αεροπλάνο μας πήρε μια στροφή πάνω από την Αθήνα, χάζευα μια ατελείωτη θάλασσα από φώτα και ξαφνικά έντονες αναταράξεις, τα φώτα έσβησαν στην καμπίνα και έμειναν τα φώτα ασφαλείας μόνο... Πάγωσα 1000 άσχημες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου σε δέκα δευτερόλεπτα που κράτησε αυτό. Τα φώτα άναψαν πάλι άναψα κι εγώ ένα τσιγάρο που έφερε τη δυσφορία σε έναν άγγλο τουρίστα δίπλα μου: "It's smoking seat here, but ok i'll put it out", "No it's ok" απάντησε και πιάσαμε την κουβέντα. Συνέχεια αναταράξεις σε όλη τη διαδρομή ώσπου η φωνή του πιλότου να προσδεθούμε... Το φωτάκι του φτερού φαινόταν μέσα σε μια πυκνή καταχνιά που έμοιαζε με φασολάδα. Όταν με το καλό προσγειωθήκαμε και ανάσανα βγαίνοντας από την πόρτα κόντευε να με πάρει ο αέρας. Πήρα τηλέφωνο από το αεροδρόμιο τους δικούς μου για να τους πω πως έφτασα μια χαρά και πως δεν θα ξαναμπω σε αεροπλάνο. Φυσικά και ξαναμπήκα αλλά φρόντισα να είναι μέρα μεσημέρι με λιακάδα...
Έκανα και άλλα ταξίδια Ηράκλειο - Αθήνα, Αθήνα - Καλαμάτα και μετά συνέχισα τις σπουδές μου στην Πάτρα και έπαψα να ταξιδεύω αεροπορικώς.
Τα χρόνια πέρασαν... 14 χρόνια δεν ξαναταξίδεψα αεροπορικώς έως το 2001 οπότε και πήγα σε μια ευρωπαϊκή χώρα που πάντα βρέχει... Και γύρισα αεροπορικώς.
Στο γυρισμό έβρεχε και η βροχή χτύπαγε τα τζάμια καθώς το Boeing 737-400 ξεκόλλαγε από το έδαφος ωστόσο είχα μια απίστευτη ηρεμία λες και ήμουν σε λεωφορείο.



Το αεροπλάνο μισοάδειο... "Do you want something to drink?" με ρώτησε η αεροσυνοδός, "Scotch", "Ice?", "Yes please" ήπια το ουίσκι μου σιωπηλός πάνω από τα σύννεφα και κάθησα στην Business class έτσι κι αλλιώς είχε όσες θέσεις ήθελες...
Αργά βράδυ προσγειωθήκαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Είχα αφήσει ένα μικρό κομμάτι μου στη χώρα που πάντα βρέχει...

Κάποια δεν έσκυψε ποτέ να το πάρει... Χαλάλι δεν μετανιώνω για τα ταξίδια μου!

....

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θά βγαινες στον δρόμο.

...

Κωνσταντίνος Καβάφης

Στις Ιθάκες μου... Στις Ιθάκες σου...

Στη χώρα με τα άσπρα και μαύρα τετράγωνα...

Πολλά παιχνίδια υπάρχουν... Κάποια ξεχάστηκαν κάποια παρήκμασαν όμως υπάρχει ένα που είναι διαχρονικό και κλασσικό το σκάκι.
64 άσπρα και μαύρα τετράγωνα δυο στρατοί που αγωνίζονται πάνω στη σκακιέρα σε μια ειρηνική μάχη δύναμης πνεύματος και υπομονής...
Παιχνίδι όχι πολύ διαδεδομένο στη χώρα μας. Ίσως το σκάκι δεν ταιριάζει στην λιγάκι τζογαδόρικη ψυχολογία του Έλληνα. Δεν μπορείς να επικαλεσθείς την τύχη, ούτε πως σε έκλεψε ο αντίπαλος, είναι τέτοια η φύση του παιχνιδιού.
Απ' την άλλη θεωρώ πως με τον τρόπο που παίζουμε σκάκι δείχνουμε και το πως αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Άλλος ριψοκίνδυνα, άλλος αμυντικά, άλλος επιπόλαια...
Ωστόσο δεν είχα την υπομονή να γίνω καλός παίχτης (ναι πείτε το ανυπόμονος) και έχω χρόνια να παίξω πια...
Μ' αρέσει και να διαβάζω γι αυτό. Την ιστορία του παιχνιδιού, τους διάσημους σκακιστές των περασμένων εποχών... Γκρέκο, Φιλιντόρ, Άντερσεν, Πωλ Μόρφυ, Καπαμπλάνκα, Αλιέχιν... Μπόμπυ Φίσερ... Τις ιστορικές παρτίδες τους, Αθάνατη παρτίδα, του Άντερσεν, την παρτίδα του Πωλ Μόρφυ που έπαιξε στην όπερα ενάντια στο Δούκα του Μπράουνσβαιγκ και τον κόμη Ισουάρ. Κανείς δεν θυμάται το αν ήταν καλός "Ο κουρέας της Σεβίλλης" στην όπερα εκείνη την ημέρα αλλά ακόμα προκαλεί θαυμασμό η εντυπωσιακή νίκη του Μόρφυ ενάντια στους αντιπάλους του.
Πιστεύω καλοί μου αναγνώστες και ας μην θεωρηθεί υπερβολή, πως αν το σκάκι ήταν περισσότερο διαδεδομένο κάποιες παρτίδες θα θεωρούνταν κλασσικά αριστουργήματα και θεωρώ πως χάνουν όσοι δεν μπορούν να κατανοήσουν το παιχνίδι. Είναι σαν να μην απολαμβάνεις ένα έργο τέχνης.
Θα θελα ωστόσο να σταθώ στον Πωλ Μόρφυ.



Γεννημένος σε πλούσια οικογένεια της Λουϊζιάνας κανένας δεν τον δίδαξε σκάκι αλλά έμαθε μόνος του απλά βλέποντας τον πατέρα και το θείο του να παίζουν. Ύστερα από μια παρτίδα ανάμεσα στο θείο και τον πατέρα του τους εξέπληξε λέγοντας πως ο θείος του μπορούσε να έχει νικήσει και το απέδειξε βάζοντας τη θέση στη σκακιέρα και αποδεικνύοντας τους ισχυρισμούς του ενώ νόμιζαν πως ο μικρός Πωλ (δεν ήταν ούτε εννέα χρονών) δεν ήξερε καν τις κινήσεις. Σε ηλικία εννέα ετών ήταν ο ισχυρότερος παίχτης στη Νέα Ορλεάνη.
Ο Πωλ Μόρφυ σε ηλικία 21 ετών πήρε το δρόμο για την Ευρώπη όπου και εκεί σάρωσε όλους τους μεγάλους σκακιστές της εποχής του και γύρισε πίσω στην πατρίδα του. Δεν κατατάχτηκε στο Συνομοσπονδιακό στρατό κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου των ΗΠΑ και προσπάθησε να κάνει καριέρα στη νομική την οποία είχε σπουδάσει. Δεν τα κατάφερε και οι υποψήφιοι πελάτες του προτιμούσαν να μιλάνε μαζί του για το σκάκι παρά για τις νομικές τους υποθέσεις. Ο μετέπειτα πρωταθλητής Στάινιτς κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Νέα Ορλεάνη θέλησε να συναντήσει τον Μόρφυ. Κανονίστηκε μια συνάντηση με τον όρο να μη γίνει καμία συζήτηση για σκάκι... Μάλλος θα ήταν μια δύσκολη συνάντηση και για τους δύο...
Οι σκακιστές στην εποχή του δεν θεωρούνταν από την κοινή γνώμη σαν κάτι περισσότερο από τους τζογαδόρους και ούτε το θεωρούσε σαν επαγγελματική απασχόληση ακόμα και στο πιο υψηλό επίπεδο.
Λέγεται πως κάποια γυναίκα που αγάπησε ο Μόρφυ τον απέρριψε ισχυριζόμενη πως δεν σκοπεύει να παντρευτεί κάποιον σκακιστή...
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε μην κάνοντας τίποτα μιας και η οικογένειά του ήταν πλούσια. Κύλησε σιγά σιγά στην κατάθλιψη και στην μανία καταδίωξης...
Ύστερα από έναν μακρύ περίπατο βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του. Η νεκροψία έδειξε πως είχε πάθει εγκεφαλικό ύστερα από το κρύο μπάνιο που έκανε γυρίζοντας από περπάτημα στον καυτό μεσημεριανό ήλιο... Ήταν μόνο 47 ετών...
Σε αντίθεση με τους ζωγράφους ο Μόρφυ άφησε έργα ζωγραφισμένα πάνω στα 64 άσπρα και μαύρα τετράγωνα. Έργα που συνεχίζουν να εμπνέουν και να προκαλούν θαυμασμό σε όσους εντρυφούν στα μυστικά του σκακιού...

Δείτε εδώ τις παρτίδες του Πωλ Μόρφυ:

http://www.chessgames.com/player/paul_morphy.html

Μια φωτιά στην άμμο...

Πριν χαθείς και διώξεις το φεγγάρι

άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο


σαν μια τελευταία χάρη
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
όπως τις νύχτες που κι οι δυο σαν παιδιά
πάνω από την ίδια φωτιά
την αγάπη κρατούσαμε μαζί ζωντανή
με φιλιά μας ξυπνούσε η αυγή
στην ακτή που φτιάχναμε ταξίδια
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
πριν εδώ τα πάντα γίνουν ίδια


άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
όσο και αν φύγεις από μένα μακριά
σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντά


θα σ' αγγίζω σαν χάδι πονηρό του ουρανού
σαν αέρας θα είμαι παντού


Να 'ρθεις ξανά
έστω μόνο και για μία φορά
να 'ρθεις ξανά
έστω μόνο και για μία βραδιά

Πριν μας κρύψει αυτή η νύχτα
άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
πριν πιαστώ στα μαγικά σου δίκτυα


άναψε αν θες μια φωτιά στην άμμο
όσο κι αν φύγεις από μένα μακριά
σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντά


θα σ' αγγίζω σαν χάδι πονηρό του ουρανού


σαν αέρας θα 'μαι παντού

Να 'ρθεις ξανά
έστω μόνο και για μία φορά
να 'ρθεις ξανά
έστω μόνο και για μία βραδιά

Σαν τον ήλιο θα 'μαι κοντά..
Όσο κ αν τρέχει η ζωή μου μπροστά
θα μένω πάντα γύρω από την ίδια φωτιά
και για 'σένα θα τραγουδώ...

Σαν σήμερα...

Αντί για ο,τιδήποτε άλλο αυτή την ημέρα θα αναρτήσω μόνο ένα ποίημα του Byron που πέθανε σε αυτή τη χώρα που τόσο αγάπησε όσο αυτή αγωνιζόταν για την ελευθερία της...

The mountains look on Marathon --

And Marathon looks on the sea;
And musing there an hour alone,
I dream'd that Greece might yet be free

For,standing on the Persians' grave,
I could not deem myself a slave

...

Must we but weep o'er days more blest?

Must we but blush? – Our fathers bled.

Earth! render back from out thy breast

A remnant of our Spartan dead!

Of the three hundred grant but three,

To make a new Thermopylae.

Byron, The Isles of Greece

My room... (Μέσα σε τέσσερις τοίχους)

Ενάμιση χρόνο ζω σχεδόν στην Αθήνα πια... Και σε αυτό το μικρό διαμέρισμα... σε μια από τις γνωστές περιοχές του κέντρου της Αθήνας...
Το διαμέρισμά μου παλιό και μικρό μόλις δυο δωμάτια... Στο ένα κοιμάμαι σε ένα απλό κρεβάτι από σουηδικό ξύλο, και έχω το μικρό γραφείο με το λάπτοπ από όπου γράφω. Η οθόνη είναι το παράθυρό μου στον έξω κόσμο κατά κάποιον τρόπο... Παράξενο παράθυρο όμως, περισσότερο είναι για να βλέπετε εσείς οι αναγνώστες μου προς τα μέσα και όχι στο δωμάτιό μου αλλά μέσα στον Γιώργο...
Στο άλλο είναι το μικρό μου σαλονάκι... Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο... Δυο καναπέδες από το Praktiker, ένα τραπεζάκι, ένα έπιπλο τηλεόρασης και μια χειροποίητη βιβλιοθήκη με τα βιβλία μου. Μαθηματικά, αστρονομία και κάποια λογοτεχνικά. Ξεχωρίζω τον Ιούλιο Βερν, τον H. G. Wells με την "Τροφή των θεών", τη "Φωτιά" του Χατζή, την "Πυραμίδα 67" του Ρένου Αποστολίδη (η σειρά είναι τυχαία). Πάνω στη βιβλιοθήκη ένα σκάκι... Σκονισμένο δεν έχω κανέναν να παίξω... Πιο κάτω οι δυο φωτογραφικές μηχανές που έχω εδώ στην Αθήνα. Η ψηφιακή Olympus E-410 και η θηριώδης αναλογική Nikon F4.
Είμαι λιτός στη διακόσμηση, μονόχρωμες κουρτίνες μια γαλάζια στο υπνοδωμάτιο και μια λευκή στο σαλονάκι μου. Κι ένα πάπλωμα μονόχρωμο για τις κρύες νύχτες του χειμώνα...
Πολλές φορές κάθομαι και διαβάζω κάτι η χαζεύω στην τηλεόραση ξαπλωμένος στον καναπέ μου... Συχνά με παίρνει ο ύπνος εκεί από την κούραση και την ένταση της ημέρας... Ναι έτσι με τα ρούχα...
Οι ώρες μοναξιάς είναι ατελείωτες εδώ στην Αθήνα. Οι φίλοι λίγοι και μακριά... Το πολύ κανένα σαββατοκύριακο να βρεθούμε.
Μόνος σε μια πόλη των τεσσάρων εκατομυρίων... Μια απέραντη ανθρωποθάλασσα και δίπλα γείτονες άγνωστοι που με ελάχιστους ανταλλάσουμε μια καλημέρα.
Μετάνιωσα που παιδί της επαρχίας ήρθα εδώ στην Αθήνα;
Όχι! Ήταν ένα βήμα που έπρεπε να το κάνω. Στον ενάμιση αυτό χρόνο προχώρησα μπροστά, έζησα πράγματα, γέλασα, πόνεσα, έκλαψα, έπεσα και ξανασηκώθηκα...
Κι οι τοίχοι του δωματίου μου το ξέρουν...

ΥΓ Όχι το δωμάτιο της φωτογραφίας δεν είναι το δικό μου...

Θα περιμένω... (Αμνησία)

Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω

δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
και όλα αυτά που θέλω να αγαπάω
δεν μ' ανατριχιάζουν πια

γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
και έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ θα περιμένω

λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία

δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω
πως συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά
θέλω να βγω από εδώ μέσα και όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά

γύρω μου το τζαμί έχει σπάσει
και έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

Αφιερωμένο...


Από τον "antianemikos"...

Θεσσαλονίκη

Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης

το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά

σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις

μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι

άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή

τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι

που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται

και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού

εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται

σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη

πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ' αγαπώ

αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι

μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό

Να συνεχίσω;

Πρωί πρωί στο γραφείο... Μόνος ακόμα και δεν έχω διάθεση για δουλειά σήμερα.

Σκέφτομαι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο καλοί μου αναγνώστες. Έγιναν τόσα πολλά στη ζωή μου. Ξεπέρασα πράγματα, πέταξα στα ουράνια και προσγειώθηκα ανώμαλα... Πήρα και έδωσα. Πόνεσα και κατανάλωσα ψυχικά αποθέματα αλλά δεν το μετάνιωσα. Κι αυτό το ιστολόγιο ήταν και ένας καθρέφτης της ψυχής μου. Σύντροφος στην πορεία μου κι εσείς πολύτιμοι συνοδοιπόροι. Νιώθω να εξαντλούμαι, μια κόπωση περίεργη που δεν με αφήνει να εκφραστώ, βρήκα δουλειά που απεγνωσμένα έψαχνα κι όμως απλά αισθάνομαι πως επιβιώνω και όχι πως ζω πραγματικά.

Μοιράστηκα ένα κομάτι της ψυχής μου μαζί σας. Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να συνεχίσω να γράφω καλοί μου αναγνώστες... Ίσως αυτό το ιστολόγιο να σβήσει... Ίσως να είναι απλά διάθεση της στιγμής και οι μπαταρίες μου να ξαναφορτιστούν και να βρω κουράγιο...

Άραγε είναι απλά μια παρένθεση;

Αφήστε μου χρόνο να το σκεφτώ...

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.

Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.

H ευτυχία μου, σκέπτομαι, θά 'ναι

ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,

ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,

λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα

Aμάλθειο κέρας.

(Tαπεινή τέχνη δίχως ύφος,

πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)

Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθώ κοντά σου

κατακορύφως.

...

Κώστας Καρυωτάκης

8 του Μάρτη...

και ημέρα της γυναίκας σήμερα. Φαντάζομαι ελάχιστοι γνωρίζουν γιατί τη γιορτάζουμε στις 8 του Μάρτη.
Οι ρίζες της γιορτής βρίσκονται στην απεργία των γυναικών που εργάζονταν στις βιοτεχνίες ρούχων στη Νέα Υόρκη στις 8/3/1857.
Η αστυνομία διέλυσε με βίαιο τρόπο την απεργία όμως το γυναικείο εργατικό κίνημα είχε έρθει ορμητικά στο προσκήνιο.
Η 8 του Μάρτη καθιερώθηκε ως ημέρα της γυναίκας ύστερα από πρόταση της γνωστής γερμανίδας κομμουνίστριας Κλάρας Τσέτκιν το 1910 στη δεύτερη διεθνή συνάντηση σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη.

Κλάρα Τσέτκιν και Ρόζα Λούξεμπουρκ

Ο αγώνας για την ισοτιμία των γυναικών στη δουλειά και στη ζωή ήταν και είναι μακρύς και δύσκολος... Μέχρι χτες τα δικαιώματα των γυναικών ήταν ψαλιδισμένα και στις πολιτισμένες υποτίθεται χώρες ενώ ακόμα και σήμερα εκατομμύρια γυναίκες σε διάφορες χώρες ζουν σε άθλιες συνθήκες και αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα...Ας σταθούμε δίπλα τους καθώς και δίπλα στις μητέρες, αδελφές και αγαπημένες γυναικείες υπάρξεις που αρωματίζουν τη ζωή μας...

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή

Κανείς δεν ξέρει

Πού το κορμί της παραχώσαν

Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς

Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν.

Bertolt Brecht

Αυτή η ημέρα ανήκει σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Πιο πολύ φέτος θα έλεγα πως ανήκει σε μια μετανάστρια από τη Βουλγαρία την Κωνσταντίνα Κούνεβα που έπεσε θύμα μαφιόζικης δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι εξ αιτίας της συνδικαλιστικής της δράσης ενάντια στην υπερεκμετάλλευση και την εργοδοτική αυθαιρεσία. Η Κωνσταντίνα τυφλή και με καμένα τα σωθικά της από το βιτριόλι δίνει τη μάχη της για τη ζωή σε ένα δωμάτιο του "Ευαγγελισμού"...

Επίσης θέλω να αφιερώσω αυτή την ημέρα στην φίλη και συντρόφισσα στον πολιτικό χώρο που ανήκα τότε, την Π. Μια όμορφη ξανθιά και πάντα γελαστή κοπέλα που έχασε τη μάχη με τη ζωή από ασθένεια στις 8 του Μάρτη του 1983. Ήταν μόλις 17... Η 8 του Μάρτη γι αυτό το λόγο θα μου φέρνει πάντα μια θλίψη...

Mall of Sofia

Μέρα αφιερωμένη στη Σόφια. Σπάνια πάω σε μουσεία καλοί μου αναγνώστες τα περισσότερα τα βαριέμαι, αυτή τη φορά όμως έκανα μια εξαίρεση. Πήγα στο μουσείο φυσικής ιστορίας της Σόφιας. Στο κέντρο της πόλης δίπλα στην πανέμορφη ρωσσική εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
Πολυόροφο και με πολλά εντυπωσιακά εκθέματα. Συλλογή ορυκτών από διάφορα μέρη του κόσμου βαλσαμωμένα ζώα, και ενυπωσιακή συλλογή εντόμων...



Η φωτογράφιση απαγορεύεται αλλά όλοι βγάζουν και το μουσείο είναι ελληνοκρατούμενο. Δίπλα φωτογραφίζεται μια οικογένεια με από τη βόρεια Ελλάδα όπως συμπεραίνω από την προφορά τους με φόντο τις βαλσαμωμένες λεοπαρδάλεις...
Βγαίνω βόλτα στα μαγαζιά και χαζεύω τη νεοφώτιστη στον καπιταλισμό Σόφια...
Το The mall είναι κι εδώ μπήκα για καφέ ένοιωσα σαν να είμαι στην Αθήνα, πολιτισμική ισοπέδωση και ομοιομορφία που με απωθεί ομολογώ...
Απορώ ακόμα και πόσοι βούλγαροι μπορούν να αγοράζουν σε αυτές τις τιμές. Ο μέσος μισθός είναι γύρω στα 130 ευρώ...
Δεν κάθομαι για φαγητό ρωτάω κάποιον περαστικό στο δρόμο και με κατευθύνει σε μια παραδοσιακή αγορά.
Είναι πρώτη Μάρτη και ο γνωστή και στην Ελλάδα κόκκινη λευκή κλωστή που φοράνε εδώ τα παιδιά στη Βουλγαρία είναι μεγάλο έθιμο. Παντού πάγκοι που πουλάνε "Μάρτηδες" το ποσό ευτελές αγοράζω και φοράω και εγώ έναν. Οι γείτονές μας τον φορούν μέχρι να δουν το πρώτο δένδρο να ανθίζει...
Δεν θέλω να σας κουράσω με πολλές λέξεις παραθέτω φωτογραφίες...

Το άγαλμα της Αγίας Σοφίας. Στη θέση του κάποτε βρισκόταν το άγαλμα του Λένιν... Από τη μια "θρησκεία" στην άλλη...

Εδώ ήταν το μαυσωλείο του Δημητρώφ...

Η γέφυρα των λιονταριών που φυλάνε την πόλη...

Για όλα τα.... γούστα...


Μανουάλι στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο αίθριο του ξενοδοχείου Sheraton.

Slow bus to София

Άλλο ένα ταξίδι... πέντε μέρες στη γειτονική Βουλγαρία, οδικώς.
Μακρύ ταξίδι την πρώτη μέρα. Αθήνα - Σόφια.
Σούρουπο ξεκίνημα από Αθήνα. Θερμοπύλες και νερά που αχνίζουν, Πλαταμώνας στάση κι ύστερα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Φροντίσαμε να τα στολίσουμε με τις γνωστές εκτρωματικές ανεμογεννήτριες...
Έλεγχος διαβατηρίων, ένα χαμόγελο στην εντυπωσιακή κατάξανθη μεθοριακή φρουρό με το μακρύ κόκκινο ζωγραφισμένο νύχι που τσεκάρει το διαβατήριο μου και το λεωφορείο μας κυλάει σε βουλγαρικό έδαφος... Σουρουπώνει όταν περνάμε τα όμορφα στενά της Κρέσνας με το Στρυμώνα να κυλάει νωχελικά δίπλα μας κι έχει πια σκοτεινιάσει όταν διασχίζουμε το Blagoevgrad. Η πόλη ήσυχη με απαλά φωτισμένα τζάμια σε πολυκατοικίες που μοιάζουν πανομοιότυπες, μικρά χωριουδάκια στη διαδρομή και μπαίνουμε στη Σόφια... Ο δρόμος παλιός μου θυμίζει δεκαετία του '70 στην Ελλάδα, στενός και με ανώμαλο οδόστρωμα. Η πόλη αρχίζει να μου αρέσει, μοιάζει απλωμένη, πολύ πράσινο και αρκετοι δρόμοι πλακόστρωτοι.
Εγκατάσταση στο ξενοδοχείο... Πολυτελές αλλά στις παρυφές της πόλης... δε βαριέσαι είναι νύχτα ξεκούρασης...
Την άλλη μέρα ξενάγηση, εκκλησία Αλέξανδρος Νιέφσκι με εντυπωσιακούς χρυσούς τρούλους... φωτογραφίζω και μπαίνω μέσα.


Οι τοιχογραφίες μουντές και το φως ελάχιστο... Η ατμόσφαιρα κατανυκτική με το φώς των κεριών. Χαζεύω τριγύρω και το βλέμμα μου πέφτει σε μια γυναίκα γύρω στα σαράντα... καθισμένη σε μια καρέκλα μόνη της με μια μικρή βίβλο στο χέρι προσεύχεται δεν δείχνει να υπάρχει ο υπόλοιπος κόσμος γι αυτήν δυστυχώς η φωτογράφιση απαγορεύεται... Κοιτάζω το τέμπλο η μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό μου ISO 1600 και το φλας απενεργοποιημένο πατάω το κουμπί με τρόπο...


Προσπαθώ και δεύτερη αλλά ο νεοκόρος με αντιλαμβάνεται και μου κάνει απαγορευτικές χειρονομίες, συμμορφώνομαι και βγαίνω από τον εντυπωσιακό ναό.
Ώρα για την Vitosha. Μπαίνω στο τελεφερίκ που κλυδωνίζεται καθώς κρέμεται από το καλώδιο και κοιτάζω απο ψηλά τη Σόφια. Πόλη απλωμένη σε μια πεδιάδα, χτισμένη αραιά γύρω μας δάσος και μια γραμμή χαραγμένη σαν δρόμος που ξεφυτρώνουν οι κολώνες του τελεφερίκ μας.



Φτάνουμε στην όμορφη Vitosha, το θερμόμετρο σε ένα δένδρο δείχνει -6 C κι όμως δεν έχω αίσθηση πως κάνει τόσο κρύο. Πολύς κόσμος, νέοι που κάνουν σκί, οικογένειες και πιο ηλικιωμένοι στο καφέ του χιονοδρομικού.


Κατεβαίνω πάλι στην πόλη και χαζεύω τους δρόμους της. Παράξενη, ομοιόμορφες πολυκατοικίες από την εποχή του σοσιαλισμού αλλά και νεόκτιστες στο ίδιο στύλ της ομοιομορφίας. Σκέφτομαι πως θα είναι καταθλιπτικό και μονότονο να ζεις σε τέτοιες γειτονιές. Κάθε ξενοδοχείο έχει και καζίνο ενώ πάμπολλα είναι τα strip tease. Χαμογελάω... Στην απίθανη περίπτωση που κερδίσεις σκέφτομαι θα πας παραδίπλα να τα ξοδέψεις :-)
Απ' την άλλη γιγαντοαφίσες με τα γνωστά καπιταλιστικά αγαθά πανομοιότυπες με τις δικές μας μόνο που τα γράμματα είναι στο κυριλλικό αλφάβητο... Δεν ξέρω αν όντως οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα αλλά οι καπιταλιστές σίγουρα δεν έχουν καλοί μου αναγνώστες. Πόλη των αντιθέσεων, φτώχεια, παλιά trabant και lada μαζί με απαστράπτουσες mercedes.



Mall όπως στην Αθήνα και πλανόδιοι μικροπωλητές και πολλοί επαίτες... Μπαίνω σε ένα μικρό ζαχαροπλαστείο που είναι φίσκα. Τα γλυκά του πεντανόστιμα και οι τιμές καλές.
Ύστερα ώρα για ξεκούραση στο ξενοδοχείο.






Полегнала е Тодора, мома Тодоро, Тодоро
под дърво, под маслиново
Повея ветрец, горнинец
откърши клонка маслина
че си Тодора събуд
иА тя му се люто сърди:
Ветре ле, ненавейнико
сега ли найде да вееш!
Сладка си съня сънувах
че ми дошло първо либе
и донесло пъстра китка
И донесло пъстра китка
а на китка златен пръстен!


Η Θοδώρα είχε ξαπλώσει, η κόρη η Θοδώρα
Κάτω από ένα δένδρο, μια ελιά.
Ένας αγέρας φύσηξε, ο βοριάς
έσπασε ένα κλαρί
κι η Θοδώρα ξύπνησε
και φώναξε αγριεμένη:
Κακοφερμένε άνεμε,
τώρα αποφάσισες να φυσήξεις!
Που ονειρευόμουν, ένα όμορφο όνειρο.
Πως ήρθε η πρώτη μου αγάπη
και μου 'φερε ένα πολύχρωμο μπουκέτο
και μέσ' στο μπουκέτο ήταν ένα χρυσό δαχτυλίδι!

Συνεχίζεται...

365...

μέρες πέρασαν κι όλας από κείνη την Κυριακή που σε πρωτοείδα... Ένας χρόνος από τότε που είδα από κοντά τη λεπτοκαμωμένη μορφή σου... Που σε άγγιξα, που σου κράτησα το χέρι...
Πήρες το πιο βαρύ μου μυστικό και το πέταξες μακριά, μου ΄δωσες ένα κομμάτι ζωής που μου έλειπε...
Πόσο νερό κύλησε στ' αυλάκι...
Μου έδωσες με τη σειρά σου το δικό σου βαρύ μυστικό που σε κατάτρωγε... Κι έδειξες δύναμη! Μόνη σου μπόρεσες κι έλυσες το γόρδιο δεσμό πέταξες μακριά...
Και τώρα; Που δεν έχω πια τη φυσική σου παρουσία... παρά γράμματα σε μια οθόνη κι οι εκφράσεις του όμορφου προσώπου σου δεν διακρίνονται πίσω από το απρόσωπο της ηλεκτρονικής επικοινωνίας...
Ναι ξέρω είσαι αλλού, η ζωή το έχει φέρει έτσι που δεν μπορώ να σε έχω, το ξέρω... Οι ζωές μας διασταυρώθηκαν όμως κι ένα χρόνο μετά από κείνη την πρώτη μας συνάντηση σκέφτομαι αν θα σε ξαναδώ κάποτε...
Το επιθυμώ το ξέρεις, αλλά κι αν δεν σε ξαναδώ ποτέ... κι αν η ζωή μας απομακρύνει κι άλλο και μείνει μια ανάμνηση πια... Αυτή την ανάμνηση θα την αγαπώ... Είναι δική μου... Δική σου...

ΔΙΚΗ ΜΑΣ

365 μέρες μετά μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου σε μια άλλη χώρα... Μόνος κι έξω κρύο... Κι αυτή η ανάρτηση προγραμματισμένη να δημοσιευθεί μόνη της... Και βλέπω εσένα να τη διαβάζεις σιωπηλή εκεί μακριά... Μάτια μου...

Δωσ' μου το χέρι σου...