Μια φορά κι έναν καιρό ο ουρανός ήταν γεμάτος άστρα...

Περπατάς στην Αθήνα και κοιτάζεις κάτω όλη μέρα στο τρέξιμο και στο άγχος... Καμιά φορά λες να κοιτάξεις ψηλά και τι θα δεις; Μια έρημο, έναν ουρανό με ελάχιστα άστρα...
Ούτε οι πιο λαμπροί αστερισμοί δεν διακρίνονται καλά καλά. Στο βορρά η φιγούρα της Μεγάλης Άρκτου ίσα που ξεχωρίζει πια. Σε μερικά χρόνια το ανεξέλεγκτο φως ίσως την πνίξει και αυτήν...
Το φως των άστρων αφού ταξίδεψε για δεκάδες και εκατοντάδες χρόνια να φτάσει ώς εμάς πνίγεται από την φωταύγεια των λίγων τελευταίων χιλιομέτρων της γήινης ατμόσφαιρας.
Κι αν πας πιο μακριά θόλοι από το φως των πόλεων πάλι ξεπλένουν τα άστρα από μεγάλο μέρος του ουρανού. Ακόμα και σε χωριά ακατοίκητα σχεδόν όσο λιγοστεύουν οι κάτοικοι τόσο αυξάνουν τα φώτα πνίγοντας τα άστρα.
Στα ρέματα και στα δάση δεν κατοικούν πια νεράιδες και ξωτικά αλλά λαμπτήρες... Η ύπουλη μάστιγα της φωτορύπανσης σαν σύγχρονη Λερναία Ύδρα συνέχεια πετάει νέα κεφάλια και ξασπρίζει τον ουρανό.
Ο Γαλαξίας που ο λαός τον έλεγε ποταμό του Ιορδάνη έχει πια σβήσει εδώ και δεκαετίες από τα αστικά κέντρα και μόνο μακριά από αυτά ακόμα μπορεί κανείς να τον απολαύσει...
Δεν θα μπορεί κανείς σε μερικά χρόνια να νοιώσει την ομορφιά της έναστρης νύχτας αυτή που έκανε τον άνθρωπο να πάρει το όνομά του (άνω θρώσκων). Να αφήσει τις ανασφάλειες της πόλης και να αφεθεί στη νύχτα. Να νοιώσει το αγκάλιασμά της, να δει τα αναρίθμητα άστρα να λαμπυρίζουν και τον ποταμό του Ιορδάνη να διασχίζει τον ουρανό από την Κασσιόπη μέχρι τον Τοξότη. Ίσως έτσι ξαναγίνει "άνω θρώσκων"...

..................

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,
κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,
σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,
σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,
σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,
εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ’ τ’ αστροπελέκι.

Γιάννης Ρίτσος "Οι γερόντοι"