Όταν στην πόλη κατεβεί το βράδυ...
Είχε νυχτώσει πια... Έκατσε στον καναπέ στο δωμάτιό του και άνοιξε την τηλεόραση. Έβαλε ένα ποτήρι κρασί και άναψε ένα τσιγάρο. Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά καπνό και ήπιε μια γουλιά κρασί μόνος… Δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε. Είχε συνηθίσει πια τη μοναξιά. Ήταν όπως το τσιγάρο και αυτή, το συνηθίζεις και ας ξέρεις πως σου κάνει κακό και μετά δεν μπορείς να το κόψεις…
Ένα περίεργο χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του καθώς κοίταζε τη βροχή που βίτσιζε τα τζάμια. Αύριο θα είναι λιακάδα σκέφτηκε και έσβησε το τσιγάρο του.
Έπεσε για ύπνο. Δεν είδε όνειρα…
Ένα περίεργο χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του καθώς κοίταζε τη βροχή που βίτσιζε τα τζάμια. Αύριο θα είναι λιακάδα σκέφτηκε και έσβησε το τσιγάρο του.
Έπεσε για ύπνο. Δεν είδε όνειρα…
Σχόλια
...μόνο που δεν έπρεπε να τα θυμάται. Το ξημέρωμα του τα 'σβησε γιατί ήξερε πως έτσι έπρεπε να γίνει...
Φιλιά βρόχινα...
Ίσως να μην είναι πάντα τόσο σκληρή είναι όμως πικρή... έστω και πολύχρωμη...
Καλή σου μέρα
@ismini
την νοιώθεις σαν τη συνηθισμένη κατάσταση και ας σε θλίβει...
@μωβ κρινάκι
Συνειδητής; Ασυνείδητης; χμμ ειλικρινά δεν ξέρω...
@νεράιδα της βροχής
Χμμ έπρεπε; Δεν ξέρω αν τα όνειρα "πρέπει" να σβήνουν
Φιλιά...