Σταυροί, παντού σταυροί...

Ήταν τόσο όμορφη η νεαρή αντάρτισσα η Ελένη που κλεισμένη στα κελιά των μελλοθανάτων στην Τρίπολη περίμενε το εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο Νίκος νεαρός χωροφύλακας ένοιωσε την καρδιά του να χτυπάει γι αυτήν... Τι σημασία έχει που ήταν "συμμορίτισσα"; Κι η Ελένη ένοιωσε τη ζεστασιά του Νίκου, είχε καμμιά σημασία που ήταν "μοναρχοφασίστας"; Ένα φτωχό παιδί του λαού ήταν κι αυτός... όπως και η ίδια.
'Ενα τρυφερό ειδύλλιο πλέχτηκε ανάμεσα στον δεσμοφύλακα και την όμορφη αντάρτισσα ώσπου αυτός δεν άντεξε. "Μαζί σου μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος Ελένη" της είπε και την παραμονή της εκτέλεσής της άνοιξε την πόρτα του κελιού και πέταξαν σαν δυο πουλιά στο βουνό...
Αλλοίμονο δεν ήταν εποχή για έρωτες και αγάπες... αλλά για μίσος θάνατο και πόνο...
Το αντάρτικο στο Μωριά έσβησε και οι δυο νέοι σύρθηκαν σιδεροδέσμιοι στο έκτακτο στρατοδικείο.
Η απόφαση ήταν η αναμενόμενη "η εσχάτη" και ένα πρωί αντιμετώπισαν τις κάννες του αποσπάσματος. Ο Νίκος έπεσε νεκρός... οι στρατιώτες του αποσπάσματος δεν μπόρεσαν να πυροβολήσουν κατάστηθα την Ελένη η ομορφιά της τους θάμπωνε. Έπεσε λαβωμένη στην υγρή γη παρακαλώντας "Σκοτώστε με δεν με λυπάστε;" Ώσπου ο αξιωματικός του αποσπάσματος της έδωσε τη χαριστική βολή...
Δυό ακόμα μικροί ξύλινοι σταυροί στην αιματοβαμμένη γη του Μωριά...

ΣΤΑΥΡΟΙ


Τόσοι σταυροί που στήθηκαν
τόσοι σταυροί που θα στηθούνε,
εμάς μονάχα με σταυρούς
μπορούν να μας μετρούνε.



Σταυροί, παντού σταυροί.

Είμαστε "οι αδάκρυτοι κι οι αγέλαστοι".
Δεν κλαίμε, ούτε γελούμε.
Τα σπίτια μας καπνίζουνε
πεινούνε τα παιδιά μας, δεν λυγούμε
ήρθαμε να χαράξομε του πόνου μας τα σύνορα
και στήνουμε σημάδια και περνούμε.



Σταυροί, παντού σταυροί.

Φώτης Αγγουλές