Night flight...

Παρασκευή βράδυ και η Αθήνα δείχνει πια καλοκαιρινή... Δεν με χωράει ο τόπος θα φύγω σκέφτομαι. Ένα μικρό σακ βουαγιάζ, η φωτογραφική μου μηχανή και μπαίνω στο αυτοκίνητό μου.

Κίνηση μέχρι να βγω στην εθνική οδό κι ύστερα δρόμος άδειος σχεδόν.Πατάω γκάζι και έχω την αίσθηση πως πετάω νύχτα. Το κοντέρ δείχνει 120, 130, 140 καταπίνοντας τα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλαβαίνω... Απαλή μουσική στο CD player και πορτοκαλί φώτα νατρίου για συντροφιά...

Στροφή μετά τα διόδια στο Σχηματάρι για Χαλκίδα. Η ουρά απίστευτη, απορώ γιατί ώσπου μετά από κάμποση ώρα μου λύνεται η απορία. Ένα φοβερό τρακάρισμα ενός ΙΧ με φορτηγό. Σπασμένα γυαλιά και κομάτια ελαστικού και μετάλλου σκορπισμένα γύρω και τροχονόμοι προσπαθούν να ρυθμίσουν την κυκλοφορία. Προσπερνάω και το κινητό μου χτυπάει. Είναι ο ξάδερφός μου έλα στη... (όνομα γνωστού χωριού της περιοχής). Περνάω τη Χαλκίδα προς Ψαχνά και στρίβω. Ο δρόμος καινούργιος, ανοίγω τα παράθυρα να νιώσω τις μυρουδιές της φύσης και σε λίγο φτάνω στο χωριουδάκι. Η ώρα περασμένες έντεκα το βράδυ. Χαιρετάω την παρέα και κάθομαι σε μια καρέκλα στο ταβερνάκι. Ένα ποτήρι σκούρο κόκκινο κρασί, σχεδόν μαύρο. Μιλάω με έναν παλιό γνωστό που έχω σχεδόν είκοσι χρόνια να τον δω (μεγάλωσε σκέφτομαι, κι εγώ μεγάλωσα αλλά δεν το παρατηρώ το παρατηρώ στους άλλους έτσι γίνεται πάντα).

Η ώρα περνάει και πάω στο δικό μου χωριό, δυο μέρες χωρίς ίντερνετ και τηλεόραση. Διαβάζω ένα βιβλίο ακούγοντας ραδιόφωνο... Είχα ξεχάσει πως είναι η αίσθηση αυτή ώσπου γλυκά με παίρνει ο ύπνος.

Πρωί ξεκινάω για την Χαλκίδα αυτή τη φορά θα πάω στο Φρούριο που δεσπόζει στην συνοικία της πόλης που είναι στη Στερεά Ελλάδα, τον Καράμπαμπα. Χαζεύω τη θέα και φωτογραφίζω.

Απέναντι από την πύλη είναι ο τάφος του μπαρμπα Γιάννη του Σκαρίμπα.

Λιτός βανδαλισμένος από γκράφιτι ανοήτων με μια μικρή μαρμάρινη πλάκα:

Καπνίζω ένα τσιγάρο και βάζω μπρός να γυρίσω στο χωριουδάκι στα ριζά της Δίρφυς αφού περάσω πρώτα για καφέ από την πανέρμορφη Στενή. Εκεί δίπλα στη ρεματιά ακούγοντας τα νερά να κελαρύζουν...

Κι ύστερα παρέα με φίλους και γνωστούς ώσπου να σουρουπώσει. Μεταφέρω το τηλεσκόπιό μου στην ταράτσα και το στήνω. Στο τραπεζάκι χάρτες του ουρανού, το βαλιτσάκι με τους προσοφθάλμιους και οι προσαρμογείς για τη φωτογραφική μου μηχανή. Με έναν αμυδρό κόκινο φακό βλέπω στο σκοτάδι χωρίς να χαλάσω τη νυχτερινή μου όραση.

Πρώτος στόχος ο Κρόνος. Η ατμόσφαιρα δείχνει αρκετά σταθερή. Ανεβάζω μεγεθύνσεις, 120x, 240x ώς 300x στο όριο του 6 ιντσου τηλεσκοπίου μου και της σταθερότητας της ατμόσφαιρας. Ο δακτύλιός του σχεδόν με την κόψη σαν μια γραμμή. Μου θύμισε την πρώτη φορά που τον παρατήρησα με ένα μικρό διοπτρικό τηλεσκόπιο 60 χιλιοστών το 1981. Και τότε πάλι με την κόψη ένα σχεδόν κρόνιο "έτος" πριν. Χμμ σύμφωνα με τον Κρόνο είμαι μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερος σκέφτηκα και χαμογέλασα. Προσάρμοσα τη φωτογραφική μου μηχανή σε θέση προσοφθάλμιας προβολής με τον καταπλητικό προσοφθάλμιο Eudiascopic 20mm και φωτογράφισα. Μιμούμενος την παλιά τεχνική φωτογράφησης των πλανητών παρότι η μηχανή ήταν η DSLR Olympus E-410. Ένα κλικ στο τηλεχειριστήριο και αποτυπώνεται ο Κρόνος:

Είχα τόσο καιρό να παρατηρήσω σκέφτομαι. Κάποια σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό... Προλαβαίνω να δω το σφαιρωτό σμήνος του Ηρακλή, μια μπάλα από αμέτρητα άστρα που και σε μεγέθυνση 100x είναι φανταστικό καθώς και τον όμορφο διπλό αστέρα ε του Βοώτη και το νεφέλωμα δαχτυλίδι στη Λύρα που πριν λίγο έσκασε μύτη πάνω από τη ράχη του βουνού στα βορειανατολικά. Τα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό μαζεύω τον εξοπλισμό μου και τον βάζω στη θέση του.

Πηγαίνω και πίνω μια κρύα μεταμεσονύκτια μπύρα στο μόνο ανοιχτό καφενείο του χωριού με παλιούς φίλους...

Πρωί γυρίζω στην Αθήνα... Ναι η νυχτερινή πτήση στην Εύβοια άξιζε! Θα επακολουθήσουν και άλλες...