Τα ταξίδια μου (Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη Νο 2)

Η περιήγησή μου στην Κεφαλονιά συνεχίστηκε με εκδρομή στο γραφικό Φισκάρδο στη ¨μύτη" της Κεφαλονιάς το βορειότερο άκρο του νησιού.

Στο δρόμο στάσεις να θαυμάσουμε την υπέροχη παραλία του Μύρτου...

και την Άσσο...

Ο δρόμος στενός και με στροφές μας οδηγεί στο γραφικό Φισκάρδο... Πήρε το όνομά του από τον πειρατή Γουϊσκάρδο τον 11ο αιώνα...Το μόνο μέρος της Κεφαλονιάς που γλύτωσε από τους σεισμούς του 1953 και διατηρεί ακόμα στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Τουριστικό μέρος πια με τα περισσότερα μαγαζιά μόλις να έχουν ανοίξει για τη σεζόν.

Όλο και περισσότερο μου αρέσει αυτό το νησί σκέφτομαι... Είμαι και δεμένος με το Ιόνιο πέλαγος. Βρέχει την πόλη που μεγάλωσα... Φωτογραφίζω τριγύρω (οι φωτό εδώ δεν είναι δικές μου οι περισσότερες, δεν έχω εμφανίσει ένα φιλμ ακόμα) και παίρνω το δρόμο της επιστροφής αλλά πηγαίνω προς το Ληξούρι! Την πόλη που ανταγωνίζονταν το Αργοστόλι σαν πρωτεύουσα του νησιού. Χτισμένες οι δυο πόλεις απέναντι στον κόλπο του Αργοστολιού.


Πατρίδα του Ανδρέα Λασκαράτου... Ενός λαμπρού πνεύματος που αφορίστηκε από την εκκλησία της Κεφαλονιάς το 1856 εξ αιτίας του βιβλίου του "Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς" στο οποίο: "μαστιγώνει αλύπητα, εξευτελίζει ή και καθυβρίζει τον κλήρο, ενώ συγχρόνως διακωμωδεί τα κοινωνικά ήθη των Κεφαλονιτών", όπως επισημαίνει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Θόδωρος Καρζής . Από το θρησκευτικό φανατισμό της εποχής κινδύνευσε ακόμα και η ζωή του συγγραφέα ο οποίος όμως παρέμεινε απτόητος στις θέσεις του ενώ για τον αφορισμό του δήλωσε σκωπτικά:


"Και τι θα πάθω που με αφόρισαν;-Να, το κορμί σου δε θα λιώσει ποτέ.-Τουλάχιστον αφόρισαν και τα παπούτσια μου για να μη λιώσουν οι σόλες μου;"

Ενώ για τις διώξεις και τους προπηλακισμούς που δεχόταν από διάφορους τραμπούκους της εποχής δήλωσε:

"Εγώ υποφέρνω την αγανάκτηση του Οχλου που ζει σήμερα, διά να ωφελήσω τον Οχλο που θα ζήσει αύριο."

Ο Ανδρέας Λασκαράτος αναγκάστηκε τελικά να εγκαταλείψει το αγαπημένο του Ληξούρι και να καταφύγει στη Ζάκυνθο αλλά και εκεί διώκεται για τις αντικληρικές του θέσεις ενώ είναι και δηλωμένος αντιμοναρχικός και εξεγείρεται όταν ακούει για έρανο με σκοπό να αγοραστεί χρυσή κολυμβήθρα με σκοπό να βαφτιστεί σε αυτή ο διάδοχος Κωνσταντίνος:

"Μεγαλειότατε, τρακόσιες χιλιάδες δραχμές για την κολυμπίθρα του διαδόχου είναι τρακόσιες χιλιάδες μαρτυριές ότι το Εθνος μας εζουρλάθηκε. Δέξου, Μεγαλειότατε, την προσφορά που σου κάνουνε· μα χτίσε με τα χρήματα εκείνα φρενοκομεία..."

Και αυτή η δήλωσή του δεν μένει χωρίς συνέπειες ο Λασκαράτος πάλι διώκεται και καταφεύγει τελικά στο εξωτερικό.
Τότε όταν πια γίνεται διάσημος η ελίτ της Αθήνας τον δέχεται ενώ η εκκλησία θέλει να άρει τον αφορισμό με αντάλλαγμα ο συγγραφέας να αποκυρήξει "Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς" κάτι που πεισματικά αρνείται και τελικά η εκκλησία παραδεχόμενη την ήττα της άρει τον αφορισμό μονομερώς. Στα 90 του ο Λασκαράτος είχε θρησκευτική κηδεία.

Σήμερα στο αγαπημένο του Ληξούρι στέκει περήφανος ο ανδριάντας του στρέφοντας τα νώτα στο Αργοστόλι για να φανεί η αντιδικία των δύο πόλεων σύμφωνα με τις κακές γλώσσες...

Παίρνω το μικρό φέρρυ και γυρίζω στο Αργοστόλι απέναντι... Στο δρόμο για το ξενοδοχείο παρατηρώ δύο μικρές ταμπέλες λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από αυτό:

Ρωτάω τον ξενοδόχο που είναι το μνημείο των εκτελεσμένων Ιταλών της μεραρχίας "Acqui" που αρνήθηκε να παραδοθεί στους Γερμανούς μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας.

"Ο τάφος των αξιωματικών εκεί που είναι οι ταμπέλες και το μνημείο λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω", "στο χωράφι που σήμερα είναι το ξενοδοχείο έχουν εκτελέσει εκατοντάδες"

Νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνά... Τον ευχαριστώ και προχωράω προς τις ταμπέλες ανοίγω μια μικρή καγκελόπορτα και βλέπω ένα φυσικό κοίλωμα μέσα στον βράχο... Ο τάφος 136 εκτελεσμένων Ιταλών αξιωματικών. Κατεβαίνω τα λαξευμένα στο βράχο στοιχειώδη σκαλοπάτια και διαβάζω την λιτή μαρμάρινη ταμπέλα με το σταυρό...

Μια ιταλική σημαία και λίγα λευκά τριαντάφυλλα αφημένα εμπρός φωτογραφίζω και στέκομαι σιωπηλός... Η βλάστηση είχε καλύψει το έδαφος βλέπω άλλη μια μικρή μαρμάρινη ταμπέλα και την φωοτογραφίζω και αυτή αφού παραμερίσω τα χορτάρια που την είχαν σκεπάσει...

Ανηφορίζω για το μνημείο λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κει. Πλησιάζω και διαβάζω την επιγραφή, οι αριθμοί των εκτελεσμένων προκαλούν δέος:





Η ναζιστική θηριωδία σε όλο της το μεγαλείο... Ελάχιστοι από την μεραρχία Acqui γλύτωσαν χάρις στους κατοίκους και στον ΕΛΑΣ της Κεφαλονιάς.

Μακάρι ποτέ να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα τέτοια ειδεχθή εγκλήματα πολέμου.

Ο ηλιος έδυε πια...




Γύρισα στο ξενοδοχείο και ετοιμάστηκα για την έξοδο στην όμορφη ταβέρνα με την ορχήστρα που έπαιζε παραδοσιακά επτανησιακά τραγούδια. Τα δημοτικά ας πούμε τραγούδια της Κεφαλονιάς που μαζί με τα άλλα επτάνησα δεν έζησε ουσιαστικά τουρκικό ζυγό είναι δυτικότροπα και πολυφωνικά σε αντίθεση με τα μονοφωνικά της υπόλοιπης Ελλάδας. Όμορφες καντάδες λίγο πολύ γνωστές...
Όμως μου έκανε εντύπωση το τραγούδι "Το παπόρο" που όπως μας είπε ο τραγουδιστής με την καταπληκτική φωνή, τραγούδαγαν οι ριζοσπάστες αγωνιστές που αγωνίζονταν για την ένωση των επτανήσων με την Ελλάδα όταν οι Βρετανοί αποικιοκράτες τους οδηγούσαν στην Κέρκυρα όπου θα αντιμετώπιζαν την κρεμάλα:

Σ' ένα Παπόρο μέσα όλοι μέσα όλοι μέσα

σ' ένα Παπόρο μέσα μας εμπαρκάρανε

γαλέτες παξιμάδια, γαλέτες παξιμάδια

γαλέτες παξιμάδια μας ετρατάρανε

Στην Κέρκυρα μας πάνε στην Κέρκυρα μας πάνε

στην Κέρκυρα μας πάνε να μας δικάσουνε

Στην Κέρκυρα μας πάνε στην Κέρκυρα μας πάνε

στην Κέρκυρα μας πάνε να μας κρεμάσουνε

μα εμείς θα τραγουδάμε μα εμείς θα τραγουδάμε

μα εμείς θα τραγουδάμε ώσπου να φτάσουμε

Ζάκυνθος Κέρκυρα δεν θα σας ξαναδώ

Ωραία μου Κεφαλονιά δεν θα σε ξαναδώ...

...

Αντιμετωπίζοντας το θάνατο γεμάτοι νιάτα και ζωή...


Το άλλο πρωί το πλοίο με μετέφερε πίσω στην Κυλλήνη. Κοίταζα το γαλαζοπράσινο αυλάκι με τους αφρούς στις άκρες που άφηνε η προπέλα του πλοίου ενώ η φιγούρα της όμορφης Κεφαλονιάς χάνονταν στο βάθος...



Ωραία μου Κεφαλονιά θα σε ξαναδώ!