Ήταν καλός ο Ντικ...

Θα 'θελα σήμερα να αναφερθώ σε ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου το οποίο το γνώρισα πρώτη φορά σαν τραγούδι μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο και ερμηνευμένο εκπληκτικά από την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας.
Τότε με είχε συγκλονίσει πραγματικά... Έχει για τίτλο το όνομα ενός ταπεινού σκύλου που εκανε παρέα στους εξόριστους στη Λήμνο, "Ο Ντικ". Είναι εκπληκτικό το πως ο ποιητής "αρπάζεται" από το φόνο ενός άκακου ζώου για να δείξει με το ταλέντο του που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη κακία και μισαλλοδοξία αλλά και να εμψυχώσει αυτούς που υπέφεραν μαζί του στην εξορία...

Η πέτρα σταυρωμένη από τον άνεμο
Ο άνεμος η σιγαλιά
Δεν ακούγεται τίποτα
Μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
Κι η πέτρα της καρδιάς μου δουλεύεται

Με τον θυμό και με τον πόνο
Βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα
Μπόλικη καρδιά
Να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
Τα λαϊκά μέγαρα
Τα κόκκινα στάδια
Και το μεγάλο μνημείο των ηρώων της επανάστασης

Να μη ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
Ναι, ναι του σκύλου μας του Ντικ
Που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι

Γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους
Να μην ξεχάσουμε σύντροφοι τον Ντικ
Τον φίλο μας τον Ντικ
Που γάβγιζε τις νύχτες
Στην αυλόπορτα αντίκρυ στη θάλασσα

Κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
Στα γυμνά πόδια της λευτεριάς
Με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
Πά στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
Δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
Να γαβγίζει χαρούμενός σε μια διαδήλωση

Περνοδιαβαίνοντας κάτου απ’ τις σημαίες μας
Έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
Μια μικρή πινακίδα «κάτω οι τύραννοι»

ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΣ Ο ΝΤΙΚ!