Η εποχή της αθωότητας (Hawaii 5-0)

Δεκαετία του '70 στην ελληνική επαρχία. Ασπρόμαυρη TV και στα σχολεία ποδιές… Δάσκαλος που μας έβαζε να τραγουδάμε «Μακεδονία ξακουστή» και «Έχω μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή τη λένε βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ» ενώ δεν έχανε ευκαιρία να μας κάνει αντικομμουνιστικά κηρύγματα και να μας ρωτάει αν πήγαμε κατηχητικό (αν δεν πηγαίναμε θα είχαμε χάσει την ευκαιρία να ακούσουμε για τον "βλάσφημο" Καζαντζάκη αλλά και να παίξουμε πινγκ-πονγκ).



Θυμάμαι που αλλάξαμε σπίτι και από τη μονοκατοικία που νοικιάζαμε μετακομίσαμε σε ολοκαίνουργιο ρετιρέ διαμέρισμα. Χαρές εγώ... Δικαιολογημένες από τη μια που οι γονείς μου πήραν επιτέλους δικό μας σπίτι αλλά μικρός για να καταλάβω την αξία του να μένεις σε σπίτι με κήπο και ταράτσα.
Έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια για να αποπληρωθεί το δάνειο. Όταν ήρθε το χαρτί από την τράπεζα στον πατέρα μου για να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για άρση της υποθήκης αναφώνησα: "'Αντε πατέρα καλορίζικο τώρα είναι δικό μας!"
Τι άλλο μου έχει μείνει από τη δεκαετία του ’70;
Η θρυλική σειρά Χαβάη 5-0 με τον Jack Lord.
Τα Σάββατα με άφηναν οι δικοί μου να δω τη σειρά που ξεκίναγε την… πολύ προχωρημένη ώρα των 9:30 (αν ξεκίναγε και τότε γιατί μια φορά είχε 45 λεπτά διαφημίσεις πριν το είχαν γράψει και οι εφημερίδες).
Η σειρά με το καταπληκτικό μουσικό κομμάτι στην εισαγωγή και τον McGarret να κατατροπώνει τους κακούς σε κάθε επεισόδιο. Η δεκαετία του '70 πέρασε έτσι. Πήγα στο γυμνάσιο και συνέχιζα να παρακολουθώ τη σειρά ανελλιπώς. To 1980 η έγχρωμη TV έκανε δειλά τα πρώτα της βήματα με μερικές σειρές έγχρωμες ανάμεσά τους και η Χαβάη 5-0. Πολλές φορές πήγαινα στον τυχερό ξάδερφό μου με την πανάκριβη έγχρωμη TV για να δούμε τη σειρά. Ώσπου ήρθε το 1980 και το τελευταίο επεισόδιο…
Ο McGarret έκλεισε στη φυλακή τον αιώνιο εχθρό του και την ιστορία της θρυλικής σειράς που διήρκεσε από το 1968 έως το 1980… Μαζί της έκλεισε και η παιδική μου ηλικία.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 το Mega έδειξε πάλι μερικά επεισόδια της σειράς.. είδα ένα και μου φάνηκε πια η σειρά τόσο παλιά τόσο γερασμένη. Δεν είδα δεύτερο προτίμησα να την έχω στο μυαλό μου όπως την έβλεπα παιδί...
Άντε ας τη θυμηθούμε:

...

"Γυρεύω τον παλιό μου κήπο
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια

κι όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος".

...

"Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γής κι απ' τους ανθρώπους".

"Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πως χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα".

Γ. Σεφέρης