Ξαφνικά έπεσε ησυχία και ακούστηκε μια κιθάρα... και μια νεανική γυναικεία φωνή να τραγουδάει...
"Να μ' αγαπάς... όσο μπορείς να μ' αγαπάς", ένοιωσα να ανατριχιάζω. Έκλεισα τον υπολογιστή και το φως και ξάπλωσα ακούγοντας το καταπληκτικό τραγούδι του αξέχαστου Παύλου Σιδηρόπουλου που χάθηκε τόσο πρόωρα. Ας είναι λέω τέτοια "φασαρία" να την κάνουν κάθε βράδυ... Κοιμήθηκα με ανοιχτή την πόρτα, ο ανοιξιάτικος αέρας γέμισε το δωμάτιό μου μαζί με τις νότες της κιθάρας και τις νεανικές γυναικείες φωνές...
Να σαι καλά άγνωστη φίλη, με έκανες να ξεχάσω πως έχω αρχίσει να γίνομαι μικροαστός...
...
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
Σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να ‘ρθεις και να μ’ ανάψεις
Το παραμύθι να μου πεις
Σα μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
Σαν άσπρο φως να ξαναπεί
4 σχόλια:
μπήκα να σε πειράξω όπως κάνω συνήθως όταν σου έρχομαι εδώ...
μα δεν μου βγαίνει...
"να μ' αγαπάς..." όπως κι εγώ αγαπώ με τον τρόπο μου...
φιλιά βρόχινα...
Υ.Γ. όσο για το "μικροαστός", ε...μόνο μια γυναίκα μπορεί να υπενθυμίζει και να υπογραμμίζει, καθώς και να...αφυπνίζει (αχ! δεν άντεξα :Ρ)
Όλοι μικροαστοί είμαστε πλέον φίλε μου..θλιμμένο και παράλληλα τόσο ζωντανά αισιόδοξο το ποστ σου αυτό..να 'σαι καλά..Καλησπέρες επηρεασμένες..
Δεν γίνεται να μας αγαπούν τόσο όσο θέλουμε εμείς (εγώ)…δηλαδή πολύ, πάρα πολύ;
Γιατί πάντα να μας αγαπούν μόνο όσο μπορούν; Γιατί να ζητιανεύουμε λίγα ψίχουλα αγάπης;
Εμείς τότε γιατί αγαπάμε πολύ και τα δίνουμε όλα;
Είδες επέστρεψα και όλο ερωτήσεις είμαι…
Καλή βδομάδα να έχουμε!
Φιλιά…
@νεράιδα της βροχής
Αχ αυτοί οι τρόποι :-)
Φιλιά ποικιλότροπα...
@όναρ
Προσπαθώ καλή μου όναρ και μέσα στη θλίψη να βρίσκω μια νότα αισιοδοξίας, δεν γίνεται αλλιώς...
Φιλιά...
@μωβ κρινάκι
Αχ καλό μου κρινάκι... τις ίδιες ερωτήσεις έχω κάνει κι εγώ στον εαυτό μου... Δεν μπόρεσα να βρω την απάντηση... δεν νομίζω πως υπάρχει...
Φιλιά χωρίς απορίες :-)
Δημοσίευση σχολίου