Σε όλες τις Όλγες...

Από το Βόλγα ή όπου αλλού που είναι στην Έλλάδα με κομμένα τα φτερά τους... Μακάρι να ξαναπετάξουν...

Καλό Πάσχα!

Στο πνεύμα των ημερών...





Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

Κώστας Βάρναλης

Φράουλες και αίμα...

Άνθρωποι που δουλεύουν όλη μέρα και μαζεύουν τις φράουλες που απολαμβάνουμε εμείς οι νεοέλληνες, για 22 ευρώ μεροκάματο εκεί στην Ηλεία...
Άνθρωποι που ζουν σαν ποντίκια στοιβαγμένοι σε άθλιες παράγκες... στο κρύο και τη ζέστη...
Άνθρωποι που τα πνευμόνια τους καίγονται από την πνιγηρή ατμόσφαιρα στο θερμοκήπιο...
Ανθρωποι που τόλμησαν να ζητήσουν 8 ευρώ μεροκάματο παραπάνω και αντιμετώπισαν τον τραμπουκισμό όπως και όσοι τόλμησαν να τους συμπαρασταθούν...
Μαζί σου άγνωστε πακιστανέ εργάτη... μαζί σου και όχι με το νεοέλληνα που απολαμβάνει μακάριος τη νιρβάνα του καταναλωτισμού του...
Μαζί σου και όχι με τον σκυφτό υπάλληλο που δεν τολμάει κάν να ζητήσει αυτά που του δίνει ο νόμος...
Αν ο κόσμος κάποτε γίνει καλύτερος θα το χρωστάω και σε σένα... ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ




Κατερίνα Γώγου Θα ρθει καιρός...

Ήταν σα να σε πρόσμενα...

Σε κάποια που μου άγγιξε την ψυχή...

ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά

απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,

κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά

κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,

αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι

και θα μυρίζει ήλιο και βροχή

και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,

και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ

χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"

που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει

καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά

προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·

κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή

κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,

που άκουγα διπλά τα βήματα μου!

Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;

κι εσύ κοντά μου . . .

Γιάννης Σκαρίμπας

χωρίς τίτλο...

Σε σένα που έδωσες τόσα πολλά και πήρες τόσο λίγα...
Σ' ευχαριστώ...

Το πέρασμά σου

Στη ζήση αυτή που τη μισούμε
στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε
πόνε πικρέ και πόνε αψύ,
που μας κρατάς και σε κρατούμε.

Ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,
όραμα θείο και ξαφνικό
και γέμισεν ανθόν, οπώρα,
κελαηδισμόν παθητικό
όλ’ η καρδιά μας, όλη η χώρα.

Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει
τούτ’ η γιορτή κι η Πασχαλιά.
Έφυγες κι έχουμε ρημάξει
ξανά και πάλι - η Πασχαλιά
γιατί έτσι λίγο να βαστάξει!

Κώστας Βάρναλης

Πρωί Σαββάτου...

κι εγώ ξύπνιος... στον υπολογιστή... και το μυαλό να ταξιδεύει σε τόσα και τόσα... Σε λίγες μέρες είναι Πάσχα αλλά δεν νοιώθω πως έρχονται γιορτινές μέρες. Γιατί άραγε; Από που ξεκίνησα με πόσα όνειρα και ελπίδες και που έφτασα; Αν έφτασα κάπου... Θα το βάλω κάτω και ηττημένος θα γυρίσω πίσω; ή θα συνεχίσω τώρα που άρχισα να ζω μετά τόσα χρόνια χαμένα;
Όχι! Με κούρασαν οι ήττες! Αυτή τη φορά θα νικήσω, ΜΠΟΡΩ! Μ' ακούς;

Μια φορά κι έναν καιρό ο ουρανός ήταν γεμάτος άστρα...

Περπατάς στην Αθήνα και κοιτάζεις κάτω όλη μέρα στο τρέξιμο και στο άγχος... Καμιά φορά λες να κοιτάξεις ψηλά και τι θα δεις; Μια έρημο, έναν ουρανό με ελάχιστα άστρα...
Ούτε οι πιο λαμπροί αστερισμοί δεν διακρίνονται καλά καλά. Στο βορρά η φιγούρα της Μεγάλης Άρκτου ίσα που ξεχωρίζει πια. Σε μερικά χρόνια το ανεξέλεγκτο φως ίσως την πνίξει και αυτήν...
Το φως των άστρων αφού ταξίδεψε για δεκάδες και εκατοντάδες χρόνια να φτάσει ώς εμάς πνίγεται από την φωταύγεια των λίγων τελευταίων χιλιομέτρων της γήινης ατμόσφαιρας.
Κι αν πας πιο μακριά θόλοι από το φως των πόλεων πάλι ξεπλένουν τα άστρα από μεγάλο μέρος του ουρανού. Ακόμα και σε χωριά ακατοίκητα σχεδόν όσο λιγοστεύουν οι κάτοικοι τόσο αυξάνουν τα φώτα πνίγοντας τα άστρα.
Στα ρέματα και στα δάση δεν κατοικούν πια νεράιδες και ξωτικά αλλά λαμπτήρες... Η ύπουλη μάστιγα της φωτορύπανσης σαν σύγχρονη Λερναία Ύδρα συνέχεια πετάει νέα κεφάλια και ξασπρίζει τον ουρανό.
Ο Γαλαξίας που ο λαός τον έλεγε ποταμό του Ιορδάνη έχει πια σβήσει εδώ και δεκαετίες από τα αστικά κέντρα και μόνο μακριά από αυτά ακόμα μπορεί κανείς να τον απολαύσει...
Δεν θα μπορεί κανείς σε μερικά χρόνια να νοιώσει την ομορφιά της έναστρης νύχτας αυτή που έκανε τον άνθρωπο να πάρει το όνομά του (άνω θρώσκων). Να αφήσει τις ανασφάλειες της πόλης και να αφεθεί στη νύχτα. Να νοιώσει το αγκάλιασμά της, να δει τα αναρίθμητα άστρα να λαμπυρίζουν και τον ποταμό του Ιορδάνη να διασχίζει τον ουρανό από την Κασσιόπη μέχρι τον Τοξότη. Ίσως έτσι ξαναγίνει "άνω θρώσκων"...

..................

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,
κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,
σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,
σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,
σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,
εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ’ τ’ αστροπελέκι.

Γιάννης Ρίτσος "Οι γερόντοι"

Όταν στην πόλη κατεβεί το βράδυ...

Είχε νυχτώσει πια... Έκατσε στον καναπέ στο δωμάτιό του και άνοιξε την τηλεόραση. Έβαλε ένα ποτήρι κρασί και άναψε ένα τσιγάρο. Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά καπνό και ήπιε μια γουλιά κρασί μόνος… Δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε. Είχε συνηθίσει πια τη μοναξιά. Ήταν όπως το τσιγάρο και αυτή, το συνηθίζεις και ας ξέρεις πως σου κάνει κακό και μετά δεν μπορείς να το κόψεις…
Ένα περίεργο χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του καθώς κοίταζε τη βροχή που βίτσιζε τα τζάμια. Αύριο θα είναι λιακάδα σκέφτηκε και έσβησε το τσιγάρο του.
Έπεσε για ύπνο. Δεν είδε όνειρα…

Σταυροί, παντού σταυροί...

Ήταν τόσο όμορφη η νεαρή αντάρτισσα η Ελένη που κλεισμένη στα κελιά των μελλοθανάτων στην Τρίπολη περίμενε το εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο Νίκος νεαρός χωροφύλακας ένοιωσε την καρδιά του να χτυπάει γι αυτήν... Τι σημασία έχει που ήταν "συμμορίτισσα"; Κι η Ελένη ένοιωσε τη ζεστασιά του Νίκου, είχε καμμιά σημασία που ήταν "μοναρχοφασίστας"; Ένα φτωχό παιδί του λαού ήταν κι αυτός... όπως και η ίδια.
'Ενα τρυφερό ειδύλλιο πλέχτηκε ανάμεσα στον δεσμοφύλακα και την όμορφη αντάρτισσα ώσπου αυτός δεν άντεξε. "Μαζί σου μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος Ελένη" της είπε και την παραμονή της εκτέλεσής της άνοιξε την πόρτα του κελιού και πέταξαν σαν δυο πουλιά στο βουνό...
Αλλοίμονο δεν ήταν εποχή για έρωτες και αγάπες... αλλά για μίσος θάνατο και πόνο...
Το αντάρτικο στο Μωριά έσβησε και οι δυο νέοι σύρθηκαν σιδεροδέσμιοι στο έκτακτο στρατοδικείο.
Η απόφαση ήταν η αναμενόμενη "η εσχάτη" και ένα πρωί αντιμετώπισαν τις κάννες του αποσπάσματος. Ο Νίκος έπεσε νεκρός... οι στρατιώτες του αποσπάσματος δεν μπόρεσαν να πυροβολήσουν κατάστηθα την Ελένη η ομορφιά της τους θάμπωνε. Έπεσε λαβωμένη στην υγρή γη παρακαλώντας "Σκοτώστε με δεν με λυπάστε;" Ώσπου ο αξιωματικός του αποσπάσματος της έδωσε τη χαριστική βολή...
Δυό ακόμα μικροί ξύλινοι σταυροί στην αιματοβαμμένη γη του Μωριά...

ΣΤΑΥΡΟΙ


Τόσοι σταυροί που στήθηκαν
τόσοι σταυροί που θα στηθούνε,
εμάς μονάχα με σταυρούς
μπορούν να μας μετρούνε.



Σταυροί, παντού σταυροί.

Είμαστε "οι αδάκρυτοι κι οι αγέλαστοι".
Δεν κλαίμε, ούτε γελούμε.
Τα σπίτια μας καπνίζουνε
πεινούνε τα παιδιά μας, δεν λυγούμε
ήρθαμε να χαράξομε του πόνου μας τα σύνορα
και στήνουμε σημάδια και περνούμε.



Σταυροί, παντού σταυροί.

Φώτης Αγγουλές

Κι όταν πέφτει η βροχή...