Στη χώρα που πάντα βρέχει...

Εκεί έφτασες πολύ νέα... Όταν η ζωή σε ξερίζωσε από το αγρόκτημα που μεγάλωσες βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει πίσω από τους λόφους, τα χιόνια του χειμώνα και τα λουλούδια της άνοιξης.
Πρόσφυγας στη χώρα σου και μετά μετανάστρια στη χώρα που πάντα βρέχει... Η ζωή για σένα ήταν σκληρή και σε έκανε και σένα το ίδιο σκληρή. Δεν μπορούσες να πιστέψεις πως άνθρωποι σε αγαπούν...
Ένοιωσες το ρατσισμό από αυτούς που διαμέλισαν τη χώρα σου και τα όνειρά σου... Που σε κατηγορούσαν επειδή γεννήθηκες και μεγάλωσες εκεί που δεν θα ξαναπάς ποτέ... Πόνεσες πολύ και ο πόνος σου ξεχείλισε σαν φουσκωμένο ποτάμι, έγινε μίσος και οργή.
Το γραφικό λιθόστρωτο, περίπατος για τους τουρίστες, για σένα ήταν ο δρόμος για τη (σκληρή) δουλειά. Φορτώθηκες πολλά στους μικρούς σου ώμους τα μάτια σου συνέχεια είχαν μέσα τους τη θλίψη, θα την έχουν ακόμα άραγε; Μάλλον ναι... ίσως και για πάντα.

Καλό σου ταξίδι και αν δεν φτάσεις ποτέ στην Ιθάκη τουλάχιστον ζήσε το ταξίδι με τις χαρές και τις λύπες...



Pogledaj dom svoj, andjele (Κοίτα στο σπίτι σου, άγγελε)


Στην Tanja M.