Χαλκίδα

Χρόνια έχω να πάω σε αυτήν την πόλη. Με τις δυο εισόδους της πια. Μια από την παλιά συρόμενη γέφυρα που τη θυμάμαι παιδί να αποτραβιέται πάνω από τα "τρελλά νερά" του Ευρίπου για να περάσουν τα πλοία, και την καινούργια κρεμαστή με τους ριψοκίνδυνους της αδρεναλίνης να κάνουν τα άλματα τις Κυριακές...

Τι μου θυμίζει ακόμα η Χαλκίδα; Τον περίπατο νύχτα δίπλα στα αναρίθμητα καφέ με τα νερά σαν σιωπηλό ποτάμι να κυλάνε πότε βόρεια πότε νότια, το κόκκινο σπίτι του Μάλλιου και τον μεγάλο των ελληνικών γραμμάτων με την πολύπλευρη προσωπικότητα που έζησε στην Χαλκίδα και αναπάυθηκε για πάντα στη γη της... Τον Γιάννη Σκαρίμπα. Της αφιέρωσε ένα αριστουργηματικό ποίημα:

ΧΑΛΚΙΔΑ

(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος

κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!

νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–

ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,

ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,

Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,

κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα

καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο

καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:

Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα

έναν μου ακόμη πιερότο! . . .

Κοιμήσου ήσυχος απροσκύνητε μπαρπμα Γιάννη Σκαρίμπα εκεί στο λόφο του Καράμπαμπα, ατενίζοντας την πόλη που σε θυμάται πάντα...