Κι όλας...

Στις 28 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από την πρώτη μου ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο...
Πέντε χρόνια ζωής... ζωής παράλληλης με αυτήν του συγγραφέα του...
Με πάνω και κάτω... με συναισθήματα, ταξίδια, αναπολήσεις...
Αναγνώστες και σχολιαστές φίλοι και φίλες γνωστοί και άγνωστοι που πέρασαν, άφησαν τα σχόλιά τους, κάποτε μου είπαν και μια καλή κουβέντα στις δύσκολες ώρες.
Το ιστολόγιο αυτό είναι προσωπικού αλλά και γενικότερου περιεχομένου αν κάποιες φορές εδώ που τα λέμε εμπλέκονται αυτά τα δύο...
Ο "antianemikos" κατά κόσμον Γιώργος δεν δίστασε να καταθέσει πολλές φορές και προσωπικά του συναισθήματα με καταθέσεις ψυχής αλλά και προσωπικά του πιστεύω.
Κάποια φίλη μου είχε πει κάποτε πριν πολλά πολλά χρόνια όταν ήμουν έφηβος ακόμα "δείχνεις παγερός Γιώργο ίσως απόμακρος αλλά αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια..." εδώ λοιπόν δεν υπάρχει αυτή η "επιφάνεια".
Το διαδίκτιο έφερε αυτό το αξιοπερίεργο, γνωρίζει πολλές φορές ο ένας τον άλλον από μέσα προς τα έξω... Από την ψυχή του προς την εξωτερική του εμφάνιση αντίστροφα από ότι γίνεται στην καθημερινότητα κι αυτό είναι ένα από τα θετικά του.
Πέντε χρόνια μετά αγαπητοί μου αναγνώστες -παρότι σιωπηλοί οι περισσότεροι πια- που επισκέπτεστε την μικρή διαδικτιακή γωνιά μου συνεχίζω...κρατώντας μαζί μου

"ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
 Και τους φίλους μας που χάθηκαν..."

όπως λέει η αγαπημένη μου ποιήτρια Κατερίνα Γώγου.
Και σας ευχαριστώ!
Ας φυσήξουμε όλοι μαζί το κεράκι στην τούρτα!

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

...

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
 αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου...

Κωνσταντίνος Καβάφης