...

Είν’ η ανάσα σου που ακούω,
μέσ’ απ’ το θόρυβο της πόλης,
είναι το χέρι που κρατάω,
σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω,
είν’ αυτή...
μια στιγμή...

...

Είναι ένας ήχος στο σκοτάδι,
η μοναξιά μετά απ’ το χάδι,
μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου,
και μια γραμμή στο μέτωπό σου,
είν’ αυτή...
μια στιγμή...

...

Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...