Κάποτε θά ρθουν...
...
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Άνοιξη...
Σπίτι απόγευμα και ένα τηλεφώνημα. Ο αριθμός γνώριμος... Στην άλλη άκρη της γραμμής η χαρακτηριστική φωνή που ποτέ δεν ξέχασες. "Είμαι στην πόλη σου αλλά σε λίγες ώρες πετάω" Δεν το σκέφτεσαι δεύτερη φορά παίρνεις ταξί... Κι ένα χαμόγελο "Κι από 1.000.000 μίλια μακριά θα ξεχώριζα τη μορφή σου". Κι ας πέρασε τόσος καιρός... Στο ίδιο καφέ πάλι με το πολύχρωμο πλήθος να περπατάει στην ανοιξιάτικη Αθήνα (το πρόσεξες πως είναι άνοιξη) κι ο χρόνος να περνάει τόσο γρήγορα... Ένα φιλί μαζί με το καλό ταξίδι... Και τόσα ακόμα που θά 'θελα να πω... Δευτέρα... Σχεδόν δώδεκα ώρες στη δουλειά κι όμως στα χείλη μου είχα ένα χαμόγελο. Σ' ευχαριστώ που μου 'φερες την άνοιξη...
Σχόλια