Γράμμα στη φίλη Δ...

Καλή μου Δ...,

Ξέρω πως η ψυχή σου πονάει...
Ξέρω πως μέσα σου έχεις χιλιάδες αναπάντητα γιατί... Πως νιώθεις πικραμένη προδομένη και με τη ζωή σου να μην έχει κανένα νόημα πια...
Ξέρω πως έζησες το ψέμα, τη διπροσωπία, τη συναισθηματική αχαριστία...
Κι όμως εκεί έξω υπάρχει ένας λαμπερός κόσμος και μέσα σου μια ευγενική ψυχή που την τσαλάκωσαν. Μην το επιτρέπεις άλλο... Στάσου γερά στα πόδια σου. Όσο και να σου φαίνεται δύσκολο θα το καταφέρεις, θα ανασυγκροτήσεις τον εαυτό σου.
Ξέρεις λίγοι άνθρωποι είναι ικανοί να δώσουν αγάπη και λίγοι είναι ικανοί να πάρουν όσο και να σου φαίνεται περίεργο...



Κάποιοι ψάχνουν μόνο την επιβεβαίωση του εγώ τους...
Μην κακολογείς τον εαυτό σου πως δεν κατάλαβες, δεν έφυγες έγκαιρα, πως αφέθηκες να δεθείς με κάτι που ήταν ψεύτικο...
Δες εκεί έξω υπάρχει κάπου μια ψυχή έτοιμη να ακουμπήσεις τη δική σου... Θα τη βρεις γλυκιά μου.
Μέχρι τότε ο "antianemikos" μπορεί να σου δώσει έναν ώμο να γείρεις...

Σε φιλώ

Γιώργος

ΥΓ χαμογέλα!

Ψέμα και αλήθεια...

Τι κάνεις όταν ανακαλύψεις πως άνθρωποι που εκτιμάς σου λένε ψέματα, ή κρύβουν πράγματα (ισοδύναμο πολλές φορές με το ψέμα);

Πληγώνεσαι, αναρωτιέσαι, προβληματίζεσαι...

Γιατί λέμε ψέματα;


Για να νιώσουμε καλύτερα;


Γιατί έχουμε ενοχές;


Για να κρυφτούμε; (από τον εαυτό μας καμια φορά)


Το ψέμα όμως είναι ένας φαύλος κύκλος... Το ένα ψέμα θα φέρει και άλλο... κι άλλο... κι άλλο... ώσπου κάποια στιγμή στον τέλειο κόσμο του ψέματος θα επέλθει μια ρωγμή. Από ένα σφάλμα συμπεριφοράς, ένα τυχαίο συμβάν, μια στιγμή αδυναμίας... Η πίεση της αλήθειας θα τη μεγαλώσει όπως κάνει η πίεση του νερού με τη ρωγμή ενός φράγματος... Το φράγμα του ψέματος θα καταρρεύσει και το ορμητικό ποτάμι της αλήθειας θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του...




Τα καλά κρυμένα μυστικά θα αποκαλυφθούν, άνθρωποι θα πληγωθούν η ζωή του ατόμου που ζει στο ψέμα διαλύεται...

Yπάρχει κάτι πιο εύκολο να διαχειριστούμε από το ψέμα αγαπητοί μου αναγνώστες...

Η ΑΛΗΘΕΙΑ!

Κι ας φαντάζει πολλές φορές πιο δύσκολο...

Εσείς τι λέτε;

2 years after...

Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από τότε που εγκαταστάθηκα στην Αθήνα... Φιλοξενούμενος στην αρχή με μια άσχημη δουλειά... Δεν βαριέσαι σκέφτηκα κάτι είναι κι αυτό κι έσφιξα τα δόντια. Νοίκιασα σπίτι, εργαζόμουν Σάββατα και Κυριακές με ένα ρεπό ενδιάμεσα και λίγο μετά η δουλειά τέλος... Φτου κι απ' την αρχή...
Χριστούγεννα με αβεβαιότητα, νέο έτος με ελπίδα, μοναξιά και παρέα το διαδίκτυο...
Κι ύστερα άνοιξη στη φύση και μέσα μου κι ας ήμουν άνεργος... Η ψυχή μου ζεστάθηκε... Και μια νέα δουλειά και μετά πάλι απόλυση κι από κει και πάλι Χριστούγεννα και γιορτές...
Δύσκολα αυτή τη φορά... Αντικειμενικά και προσωπικά... Πήγα στην πόλη που μεγάλωσα για τις γιορτές χωρίς κέφι με τους φίλους να αναρωτιούνται: "Γιώργο είσαι άκεφος, γιατί έτσι;" δεν απαντούσα μέσα μου μια τρικυμία και μια θλίψη.
Ήρθε η καινούργια χρονιά με μια νέα δουλειά που επιτέλους έδειχνε σταθερή.
Πολλές οι ώρες στο γραφείο πια... Εδώ στην καρδιά της πόλης. Ακούω το βόμβο από την αέναη κίνηση των αυτοκινήτων κι απ΄το παράθυρο βλέπω τσιμεντένια κτίρια ενώ σκυμένος στον υπολογιστή κανονίζω ταξίδια άλλων. Κλείνω ξενοδοχεία, εισιτήρια, φτιάχνω λίστες κι ονειρεύομαι πως ταξιδεύω κι εγώ..
Δυο χρόνια... και τόσες αναμνήσεις, τόσα που έπρεπε να ξεπεράσω, βήματα που έκανα και που έπρεπε να κάνω τα έκανα και θα κάνω κι άλλα κι εσύ που μίλησες κάποτε για την αναποφασιστικότητά με σκληρά λόγια τις προάλλες με θαύμασες...

"Άλλαξες Γιώργο..."

Δυο χρόνια μετά και μέσα μου εικόνες σκέψεις αναμνήσεις όμορφες κι άσχημες. Στιγμές χαράς και ευτυχίας, απογοήτευσης...

Σ΄αυτά που γκρεμίστηκαν ένα απόγευμα...

Σ' αυτά που γεννήθηκαν ένα βράδυ...

Σε μια άδεια αγκαλιά...

Σε μένα...

Όταν θα 'ρθείς να με ξεθάψεις απ' τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν...

Τρύπες

Φίλοι, "φίλοι" και φωνές...

Φίλοι, άνθρωποι που σε αγαπούν που σε νοιάζονται…

Φίλοι από το σχολείο, από το πανεπιστήμιο, από το στρατό…

Φίλοι που χάθηκαν στο χρόνο, στις υποχρεώσεις της βιοπάλης, της ανατροφής της οικογένειας…

Και «φίλοι» που σε ξέχασαν σε πρόδωσαν καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη σου…

Φίλοι που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή… Φωνές που δεν θα ξανακούσουμε…

Φίλοι που δεν παίρνουν πια ένα τηλέφωνο… Έγιναν «φίλοι» κι αυτοί…Κι αναρωτιέσαι γιατί…

Ναι καλοί μου αναγνώστες τους φίλους μας τους διαλέγουμε όπως λένε…

Μας διαλέγουν όμως κι αυτοί…

 

 

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες

εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι

για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

 

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·

κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

 

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν

ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -

σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

 

Κωνσταντίνος Καβάφης

Πόσο θα θελα... (Mal du depart)

Να ήμουν άμμος... Κάθε μέρα ο άνεμος και το κύμα να σβήνει τα ίχνη πάνω μου... και να ζωγραφίζει καινούργια σχήματα... Κάθε φορά και διαφορετικά...

Να ήμουν μαυροπίνακας... Ένα σφουγγάρι να μπορεί να σβήσει ότι έγραψαν πάνω μου...

Να ήμουν πουλί... Να μπορώ να πετάξω μακριά ανέμελο... Καλύτερα χελιδόνι σαν κι αυτά που μαζεύονται Σεπτέμβρη στα σύρματα έτοιμα για το μακρύ ταξίδι στη θαλπωρή του νότου...

Να ήμουν λάμπα... Να φέγγω και να σβήνω με το πάτημα ενός διακόπτη...

Όμως...

Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά...

Σκέφτομαι, θυμάμαι, αναπολώ, γελάω, δακρύζω...

Αναρωτιέμαι...

...

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

...

Νίκος Καββαδίας

Επίλογος...

Πρωί πάλι στη δουλειά... Το ταξίδι μου στην Κύπρο κυλάει πια στο παρελθόν...
Όμορφα μέρη... Φιλόξενοι άνθρωποι... Συγκίνηση και χαλάρωση...
Ο χειμώνας με περιμένει στη γωνία κι οι εικόνες από το όμορφο νησί θα με συντροφεύουν.
Ήταν ένα βήμα μεγάλο... ξεπέρασα την πετοφοβία μου γέλασα, δάκρυσα, κοίταξα μέσα μου...
Ευχαριστώ τους φίλους από την Κύπρο για την όμορφη παρέα και φιλοξενία... Η Κύπρος θα με ξαναδεί!

Στους φίλους στο όμορφο νησί

Σε ένα βράδυ στη Λευκωσία

Στα κύματα που σκέπαζαν την απέραντη θάλασσα νύχτα στην Πάφο

Σε δυο όμορφα μάτια μιας λεπτοκαμωμένης ύπαρξης από τη σκλαβωμένη Μόρφου που κάποτε κοίταξαν μέσα μου...

5 miles...(Κερύνεια!)

Η ώρα γιά άλλη μια διαδρομή στα κατεχόμενα έφτασε. Το παλιό mercedes ταξί με τρεις σειρές καθισμάτων με μεταφέρει στην κατεχόμενη Κερύνεια. Στο ίδιο ταξί ένας ηλικιωμένος τουρκοκύπριος και ένα ζευγάρι μεσήλικες βρετανοί τουρίστες από το Καίμπριτζ. Η διαδρομή μέσα από έναν αυτοκινητόδρομο.




Περνάμε τον καταπράσινο Πενταδάκτυλο και κατηφορίζουμε ώσπου ξεπροβάλλει η όμορφη Κερύνεια στην αγκαλιά της θάλασσας. Κατεβαίνω από το ταξί που μας μετέφερε και παίρνω ένα τοπικό. Θα πάω στο σημείο της τουρκικής εισβολής στην παραλία πεντεμίλι.

Ο ταξιτζής μου περίπου εξηντάρης. Τα αγγλικά του άθλια ωστόσο καταφέρνω να συννενοηθώ. Μου λέει πως είναι έποικος από την τουρκική ενδοχώρα και ζει 15 χρόνια στην Κύπρο. Η πραγματική εισβολή έγινε μετά το 1974 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα σκέφτομαι με τους εποίκους που αλλοιώνουν την πληθυσμιακή σύνθεση και την πολιτιστική ταυτότητα του νησιού. Ο καιρός βαρύς και συννεφιασμένος δεξιά μας η απέραντη θάλασσα και αριστερά υψώνεται σαν τείχος ο ορεινός όγκος του Πενταδάκτυλου φτάνουμε στην παραλία πεντεμίλι πέντε μίλια δυτικά της Κερύνειας από και και το όνομα απ' ότι άκουσα. Κατεβαίνω και προχωράω προς το μνημείο της εισβολής. Μια κακόγουστη κατασκευή από μπετόν αρμέ... Φωτογραφίζω...

Μνημείο της "ειρηνευτικής αποστολής" όπως την ονομάζουν οι εισβολείς... Ίσως επειδή εν ειρήνη αναπαύονται οι παραπάνω από 1600 αγνοούμενοι της εισβολής... Ίσως για το πλιάτσικο (ακόμα και εις βάρος τουρκοκυπρίων), τους βιασμούς και τους φόνους...
Από κάτω η παραλία πεντεμίλι διαμορφωμένη σε πλαζ. Ξαπλώστρες και ομπρέλες... Ένας μικρός ορμίσκος κυκλωμένος από βράχια.



Ανάβω ένα τσιγάρο και κοιτάζω το πέλαγος, εδώ σε μια χούφτα γης ίσως στο πιο ακατάλληλο σημείο απόβασης κατέφτασαν τα τουρκικά αποβατικά την αποφράδα ημέρα της 20ης Ιουλίου 1974. Όμως πόσο δύσκολο είναι να επιτεθείς σε μια χώρα που σπαράσσεται από ένα προδοτικό πραξικόπημα; ... Ο άνεμος σκουπίζει τα βουρκωμένα μάτια μου... Το τσιγάρο μου τελειώνει και παρακαλώ τον ταξιτζή μου να με πάει παραπίσω στο υπαίθριο μουσείο. Άλλο ένα εκτρωματικό γλυπτό και τάφοι νεκρών τούρκων στρατιωτών. Παραδίπλα σκουριασμένα κουφάρια από πολεμικό υλικό ελληνοκυπρίων λάφυρο της εισβολής. Άρματα μάχης, φορτηγά αυτοκίνητα, όλμοι, κανόνια. Κάποιοι τουρίστες ποζάρουν και χασκογελάνε. Παίζουν σαν παιδιά στα σκουριασμένα άρματα... Νοιώθω το μέρος βαρύ, φωτογραφίζω και ποζάρω μπροστά σε σκουριασμένους όλμους παρακαλώντας τον ταξιτζή μου να μου βγάλει μια φωτογραφία.



Παίρνω τον δρόμο για πίσω στην Κερύνεια. Περπατάω στους δρόμους. Προσεγμένη πόλη, η βιτρίνα του ψευδοκράτους. Οι τουρίστες πολλοί, οι περισσότεροι φαίνονται βρετανοί. Σε ένα ξενοδοχείο παρκαρισμένη μια απαστράπτουσα μαύρη Bentley και αμέτρητα γραφεία Real Estate... Χμμ κερδίζεις περισσότερα όταν πουλάς τα κλεψιμέικα...

Κάθομαι να φάω κάτι και να πιω μια μπύρα. Νοιώθω άσχημα, σαν να είμαι σε κάποιο τουρκικό θέρετρο. Πληρώνω βιαστικά και πηγαίνω στο διάσημο κάστρο της Κερύνειας πάνω από το γραφικό της λιμάνι.




Πολύχρωμο πλήθος περπατάει στις στοές. Ένα γκρουπ ξεναγείται στο γνωστό ναυάγιο που βρέθηκε εκεί το 1967.




Φωτογραφίες για τα ευρήματα και την επίπονη εργασία της ανάσυρσης με επεξηγήσεις στα τουρκικά και τα αγγλικά και φυσικά καμία κουβέντα για το ποιος την έφερε σε πέρας. Αναπαραστάσεις στις αίθουσες και τις στοές του εντυπωσιακού κάστρου, Ιερά εξέταση, στρατιώτες με κανόνια, άνθρωποι ριγμένοι σε πηγάδια για βασανισμό...

Ένας ολλανδός τουρίστας ευχαρίστως με φωτογραφίζει όταν του το ζητώ και του δίνω την φωτογραφική μου μηχανή.

Ώρα να γυρίσω πίσω. Πληρώνω 3 ευρώ και επιβιβάζομαι σε ένα παμπάλαιο σαράβαλο mini bus. Είμαι ο μόνος τουρίστας οι υπόλοιποι επιβάτες μελαμψοί τούρκοι (;) εργάτες. Στον γυρισμό ατύχημα στο άλλο ρεύμα κυκλοφορίας. Ένα αμάξι τουμπαρισμένο σπασμένα γυαλιά τριγύρω...

Γυρίζω στην ελεύθερη Λευκωσία... συγκλονισμένος... Δεν είναι απλά μια κατοχή είναι εθνοκάθαρση. Κατοχή υπήρξε και στην Ελλάδα. Οι βάρβαροι κατακτητές δεν πείραξαν ούτε σφετερίστηκαν μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς που δεν τους ανήκαν. Αντιθέτως τα σεβάστηκαν και τα θαύμασαν. Ούτε άλλαξαν ονομασίες χωριών, ονόματα οδών και πινακίδες δρόμων, ούτε έφεραν εποίκους να αλλοιώσουν την πληθυσμιακή σύνθεση της χώρας...

Το ταξίδι μου άρχισε να βαραίνει πολύ...

Βράδυ στη Λευκωσία μου κάνουν το τραπέζι κύπριοι φίλοι... Κρύα μπύρα ΚΕΟ και ευχάριστη ατμόσφαιρα στην ταβέρνα. Κουβέντες με την χαρακτηριστική τραγουδιστή κυπριακή προφορά η παρέα όμορφη και η Κερύνεια μακριά πίσω μας κουρνιασμένη στην αγκαλιά της θάλασσας, κάτω από την αλλοίωση που της επιβάλλουν κρατάει βαθειά στα σωθικά της καλά κρυμένη την ψυχή της... Την ψυχή του περήφανου κυπριακού ελληνισμού...

(Θεο)Μόρφου! (Στη χώρα του πουθενά!)

antianemikos στον Άγιο Μάμα

Το αποφάσισα αφού έφαγα το μεσημεριανό μου στο όμορφο ταβερνάκι στη «Λαϊκή γειτονιά» της Λευκωσίας… Θα πάω στον Άγιο Μάμα στη Μόρφου. Περπατάω στην οδό Λήδρας και δίνω την χτεσινή μου βίζα για επαναθεώρηση είμαι περασμένος στους υπολογιστές του ψευδοκράτους και περνάω τα «σύνορα». Που θα βρω ταξί ρωτάω στα αγγλικά έναν μαγαζάτορα. Μου εξηγεί και προχωράω προς την πιάτσα. Ένα μόνο ταξί μαύρο πολυτελές Mercedes 280. “How much to get me to Ayios Mamas in Morphou?” “60 euros” “Too much 50 and we go”, “55”, “ok” κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και ο τουρκοκύπριος ταξιτζής ο Ερκίν βάζει εμπρός. Γελαστός άνθρωπος στην ηλικία μου. Βγαίνουμε από τη Λευκωσία και μπαίνουμε σε έναν αυτοκινητόδρομο. Το τοπίο ξερό, ελάχιστα δένδρα και αυτά σκονισμένα σαν να θέλουν ένα μεγάλο χέρι να τα ξεσκονίσει ενώ στον Πενταδάκτυλο διακρίνεται η τεράστια σημαία του ψευδοκράτους… Ο δρόμος συνεχίζει μέσα από την απέραντη πεδιάδα παντού ξεραϊλα και ύστερα συνέχεια καμπαρέ, καμπαρέ, καμπαρέ… “Too many of them...” σχολιάζω, “Yes, russian girls” μου απαντάει ο Ερκίν... Κουνώντας το κεφάλι. Από πού είσαι τον ρωτάω στα αγγλικά. Πάφος μου λέει έφυγα πολύ μικρός από κεί ύστερα από τον πόλεμο… Συνειδητοποιώ πως και κάποιοι τουρκοκύπριοι έχασαν τις εστίες τους, λιγότεροι κατά πολύ από τους ελληνοκύπριους αλλά υπάρχουν. Τον ρωτάω αν θα επανενωθεί ποτέ το νησί τι πιστεύει. Μόνο ο Θεός ξέρει μου αποκρινεται.. διακρίνω στη φωνή του μια πίκρα
«Έχεις παιδιά Γιώργο είσαι παντρεμένος;» με ρωτάει, «όχι εσύ;», «Ναι δυο κόρες». «Να ναι ευτυχισμένες του απαντώ»…
Πλησιάζουμε πια στη Μόρφου μέσα από την ξεραΐλα ξεπηδούν ξαφνικά πορτοκαλεώνες, πολλοί απέραντοι. Μόρφου ο πορτοκαλεώνας της Κύπρου σκέφτομαι. Οι πιο πολλοί με σημάδια εγκατάλειψης, δένδρα ακλάδευτα, γεμάτοι χορτάρια ξερά, παρακμή…



Που είναι οι κάποτε περήφανοι ιδιοκτήτες τους που εξήγαγαν τα πορτοκάλια με το παλιό τραινάκι που έκανε το δρομολόγιο Μόρφου-Λευκωσία-Αμμόχωστος;
Ξεπροβάλλει η εκκλησία του Άγιου Μάμαντος δίπλα ένα μουσείο και δυο τεράστιες σημαίες τουρκική και του ψευδοκράτους. Παντού τη σημαία του ψευδοκράτους την συνοδεύει και η τουρκική. Δείγμα της αδυναμίας επιβίωσης αυτού του μορφώματος της χώρας του πουθενά με δικές του δυνάμεις…Κατεβαίνω από το ταξί και πληροφορούμαι πως πρέπει να πληρώσω 2,5 ευρώ για να μπω στην εκκλησία «μουσείο εικόνων» όπως γράφουν στην είσοδό της.
Μόνο μια τουρκάλα φύλακας και ένα ζευγάρι γερμανοί τουρίστες μέσα. Δεν είμαι θρήσκος αλλά κάνω μισή ντουζίνα σταυρούς σαν να είμαι ο πιο θρησκόληπτος χριστιανός μπαίνοντας για να τσαντίσω την φύλακα ενώ μου τσεκάρει το εισιτήριο. Οι τοιχογραφίες εντυπωσιακές, νοιώθεις ένα δέος μέσα στον σιωπηλό ναό. Κάποιες τοιχογραφίες με χαραγμένα ονόματα επάνω και παραδίπλα ο τάφος του Άγιου Μάμαντος με την εικόνα του.



Ο Άγιος Μάμας είναι πάνω σε ένα λιοντάρι και στα χέρια του κρατάει ένα μικρό αρνάκι. Σύμφωνα με το μύθο ο κυβερνήτης της Κύπρου έβαζε δυσβάσταχτους φόρους και ο Μάμας αρνήθηκε να πληρώσει. Διέταξε λοιπόν να του τον πάνε για να λογοδοτήσει. Στο δρόμο ένα λιοντάρι ήταν έτοιμο να κατασπαράξει ένα αρνάκι κι ο άγιος το διέταξε να το αφήσει κάτω. Εν συνεχεία πήρε το αρνάκι αγκαλιά και πήγε καβάλα στο λιοντάρι στον κυβερνήτη που όταν είδε το θέαμα αυτό διέταξε να αφήσουν τον άγιο ελεύθερο και να μην ξαναπληρώσει φόρους.
Υπέροχος μύθος πράγματι… ένας άγιος που αντιδρά σε έναν φορομπήχτη κυβερνήτη. Δίπλα τάματα ασημένια και κέρινα, αυτιά και χέρια, ολόκληρα μωρά…




Η αγία τράπεζα σκονισμένη την φωτογραφίζω. «Photos yes but no flash please» ακούω την εντολή της φρουρού και απενεργοποιώ το φλας.
Βγαίνω και ποζάρω μπροστά στο ναό με φωτογραφίζει ο ταξιτζής μου και προχωράω στο μουσείο που υπάρχει παραδίπλα. Είναι σε δύο πατώματα. Με τμήμα φυσικής ιστορίας και αρχαιολογίας. Τα εκθέματα βαλσαμωμένα ζώα δείχνουν αφρόντιστα και ταλαιπωρημένα…
τα αρχαία σε καλύτερη κατάσταση φωτογραφίζω και θλίβομαι…



Πολιτιστική κληρονομιά άλλων σφετερισμένη σκέφτομαι και ποιος ξέρει κάποτε ποιοι με πόση φροντίδα κόπιασαν για να βαλσαμώσουν αυτά τα ζώα και στη συνέχεια φρόντισαν να είναι σε άριστη κατάσταση για να περηφανεύονται για το μουσείο τους σε αυτή τη μικρή πόλη με τον εργατικό και προοδευτικό πληθυσμό. Η ώρα περνάει και προσφέρομαι να κεράσω τον Ερκίν έναν καφέ καθώς περνάμε μέσα από τους δρόμους της κωμόπολης της Μόρφου. Στενοί δρόμοι, φτωχικά μαγαζιά, ρυθμοί εντελώς νωχελικοί καμία παρουσία τουρισμού. "Ήσυχη πόλη μου λέει ο Ερκίν"… "Ναι του λέω πολύ ησυχη".
Δεν θα δει ο επισκέπτης στη σημερινή Μόρφου τους ξωμάχους των πορτοκαλεώνων, ούτε θα ακούσει τα γέλια από τα ξακουστά για την ομορφιά τους κορίτσια της, ούτε θα δει τον Λουκή Ακρίτα νεαρό δάσκαλο να περνάει με το ποδήλατό του τους δρόμους και να χαιρετάει τους συμπολίτες τους πριν έρθει στην Ελλάδα σαν «Νέος με καλάς συστάσεις» και εν συνεχεία πολεμήσει στον πόλεμο του 1940 σαν εθελοντής. Ο Λουκής Ακρίτας ο λαμπρός γόνος της Μόρφου, ο δάσκαλος, ο πολεμιστής του ’40, ο δημοκράτης, ο Κύπριος, ο Έλληνας…
Τι θα δεί; Μια εικόνα θλιβερής πολίχνης που θυμίζει τουρκική ενδοχώρα, το απότομο τέλος μια πορείας αιώνων, ένα μέρος χωρίς δική του ταυτότητα πια…
Πληρώνω τον καφέ του Ερκίν πριν με οδηγήσει πίσω στη Λευκωσία. Πληρώνω με εικοσάευρο ένα ευτελές ποσό και παίρνω ρέστα σε τούρκικες λίρες που δεν έχω τι να τις κάνω. Ευτυχώς τις δίνω στον Ερκίν και θα συμπληρώσω το υπόλοιπο σε ευρώ. Το δέχεται...
Είμαι σιωπηλός στο δρόμο της επιστροφής…


Περνάω την οδό Λήδρας κατ’ αντίστροφη φορά, η Μόρφου μόνο 40 χιλιόμετρα απόσταση κι όμως τόσο μακρυά…
Όπως κι εσύ…

Στα μάτια σου που είδαν για πρώτη φορά το φως στην ελεύθερη Μόρφου… Να την ξαναδούν ελεύθερη…

Air traveller...

Ξημερώματα στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" με τη βαλίτσα στο χέρι και το web check-in από πριν. Φωτογραφική μηχανή και laptop κρεμασμένα στον ώμο και έτοιμος... Σκοτάδι ακόμα και το airbus της Aegean τροχοδρομεί... μπαίνει στο διάδρομο οι τουρμπίνες ουρλιάζουν ώθηση και είμαστε στον αέρα...τα φώτα της Αθήνας που δεν έχει ξυπνήσει ακόμα μικραίνουν. Πάλι στον αέρα μετά από πολλά χρόνια...

Χαζεύω από το παράθυρο τα χρώματα πάνω από το Αιγαίο...

Είμαι μόνος στη σειρά των καθισμάτων το αεροπλάνο μισοάδειο χαζεύω από το παράθυρο και περιμένω τον καφέ από την αεροσυνοδό σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μου... Πάω επιτέλους στο νησί της Αφροδίτης ένα ταξίδι που ονειρευόμουν καιρό... Μόνος στο ταξίδι αυτό, είναι ένα ταξίδι μέσα μου...

Πληροφορίες από τις οθόνες στο αεροπλάνο ύψος, ταχύτητα, εξωτερική θερμοκρασία...
Μια ώρα και κάτι μετά διακρίνω κάτω την κυπριακή γή χμμ μάλλον ο κόλπος της Μόρφου κι ύστερα κίτρινο έδαφος με λίγη βλάστηση και φάνηκε το αεροδρόμιο της Λάρνακας...

Στροφή πάνω από τη θάλασσα και μια απίστευτα ομαλή προσγείωση. Παίρνω τη βαλίτσα μου και το μικρό λεωφορείο με μεταφέρει στη Λευκωσία.

Μετά το ξενοδοχείο το ταξί με πάει στην οδό Λήδρας κάποτε κέντρο διακοινοτικών ταραχών... σήμερα ένας εμπορικός πεζόδρομος. Περπατάω και βγάζω φωτογραφίες ώσπου φτάνω στην πράσινη γραμμή.
Δεν το σκέφτομαι πολύ θα περάσω στο κατεχόμενο κομάτι της Λευκωσίας. Μου κρατάνε τα στοιχεία τα περνούν σε έναν υπολογιστή και περνάω απέναντι. Η αλλαγή είναι αισθητή. Στριφογυριστά δρομάκια με επορικά με φτηνιάρικα πράγματα μου θυμίζουν φτηνό παζάρι, οι σημαίες της Τουρκίας και του ψευδοκράτους δεσπόζουν παντού δεν μου αρέσει το κλίμα φωτογραφίζω ένα μεγάλο τζαμί και κάποιους δρόμους και γυρίζω πίσω στον ελληνοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας. Περπατώντας στην οδό Λήδρας βλέπω μια ταμπέλα ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑΣ ΚΥΠΡΟΥ
Ενδιαφέρον σκέφτομαι και ακουλουθώ. Ο κύριος Αργύρης με την έντονη κυπριακή προφορά με καλοσωρίζει μου λέει πως αυτός και οι γιοί του έχουν φτιάξει το μουσείο. Με ξεναγεί και μου εξηγεί τα εκθέματα. Εντυπωσιακά ανακατασκευασμένες παλιές μοτοσυκλέτες Enfield. Matchless, Ariel... βέσπες... Δυστυχώς η φωτογράφηση παρά τις παρακλήσεις μου δεν επιτρέπεται αλλά παίρνω μια κάρτα με φωτογραφίες.
Προχωρώ στην Λαϊκή γειτονιά και παραγγέλνω μια κυπριακή σεφταλιά και μια παγωμένη μπύρα... Δεν το πιστεύω ακόμα πως είμαι στην Κύπρο... Νοιώθω περίεργα η γλώσσα παρά την προφορά της ίδια και το μέρος τόσο διφορετικό... Τα αμάξια πάνε ανάποδα και ο ταξιτζής που θα με πάει πίσω στο ξενοδοχείο χαμογελάει που πάω να ανοίξω την πόρτα του αντι του συνοδηγού...

Συνεχίζεται...