ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Καλή μου Δ..., Ξέρω πως η ψυχή σου πονάει... Ξέρω πως μέσα σου έχεις χιλιάδες αναπάντητα γιατί... Πως νιώθεις πικραμένη προδομένη και με τη ζωή σου να μην έχει κανένα νόημα πια... Ξέρω πως έζησες το ψέμα, τη διπροσωπία, τη συναισθηματική αχαριστία... Κι όμως εκεί έξω υπάρχει ένας λαμπερός κόσμος και μέσα σου μια ευγενική ψυχή που την τσαλάκωσαν. Μην το επιτρέπεις άλλο... Στάσου γερά στα πόδια σου. Όσο και να σου φαίνεται δύσκολο θα το καταφέρεις, θα ανασυγκροτήσεις τον εαυτό σου. Ξέρεις λίγοι άνθρωποι είναι ικανοί να δώσουν αγάπη και λίγοι είναι ικανοί να πάρουν όσο και να σου φαίνεται περίεργο... Κάποιοι ψάχνουν μόνο την επιβεβαίωση του εγώ τους... Μην κακολογείς τον εαυτό σου πως δεν κατάλαβες, δεν έφυγες έγκαιρα, πως αφέθηκες να δεθείς με κάτι που ήταν ψεύτικο... Δες εκεί έξω υπάρχει κάπου μια ψυχή έτοιμη να ακουμπήσεις τη δική σου... Θα τη βρεις γλυκιά μου. Μέχρι τότε ο "antianemikos" μπορεί να σου δώσει έναν ώμο να γείρεις... Σε φιλώ Γιώργος ΥΓ χαμογέλα!

Τι κάνεις όταν ανακαλύψεις πως άνθρωποι που εκτιμάς σου λένε ψέματα, ή κρύβουν πράγματα (ισοδύναμο πολλές φορές με το ψέμα); Πληγώνεσαι, αναρωτιέσαι, προβληματίζεσαι... Γιατί λέμε ψέματα; Για να νιώσουμε καλύτερα; Γιατί έχουμε ενοχές; Για να κρυφτούμε; (από τον εαυτό μας καμια φορά) Το ψέμα όμως είναι ένας φαύλος κύκλος... Το ένα ψέμα θα φέρει και άλλο... κι άλλο... κι άλλο... ώσπου κάποια στιγμή στον τέλειο κόσμο του ψέματος θα επέλθει μια ρωγμή. Από ένα σφάλμα συμπεριφοράς, ένα τυχαίο συμβάν, μια στιγμή αδυναμίας... Η πίεση της αλήθειας θα τη μεγαλώσει όπως κάνει η πίεση του νερού με τη ρωγμή ενός φράγματος... Το φράγμα του ψέματος θα καταρρεύσει και το ορμητικό ποτάμι της αλήθειας θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του... Τα καλά κρυμένα μυστικά θα αποκαλυφθούν, άνθρωποι θα πληγωθούν η ζωή του ατόμου που ζει στο ψέμα διαλύεται... Yπάρχει κάτι πιο εύκολο να διαχειριστούμε από το ψέμα αγαπητοί μου αναγνώστες... Η ΑΛΗΘΕΙΑ! Κι ας φαντάζει πολλές φορές πιο δύσκολο... Εσείς τι λέτε;

Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από τότε που εγκαταστάθηκα στην Αθήνα... Φιλοξενούμενος στην αρχή με μια άσχημη δουλειά... Δεν βαριέσαι σκέφτηκα κάτι είναι κι αυτό κι έσφιξα τα δόντια. Νοίκιασα σπίτι, εργαζόμουν Σάββατα και Κυριακές με ένα ρεπό ενδιάμεσα και λίγο μετά η δουλειά τέλος... Φτου κι απ' την αρχή... Χριστούγεννα με αβεβαιότητα, νέο έτος με ελπίδα, μοναξιά και παρέα το διαδίκτυο... Κι ύστερα άνοιξη στη φύση και μέσα μου κι ας ήμουν άνεργος... Η ψυχή μου ζεστάθηκε... Και μια νέα δουλειά και μετά πάλι απόλυση κι από κει και πάλι Χριστούγεννα και γιορτές... Δύσκολα αυτή τη φορά... Αντικειμενικά και προσωπικά... Πήγα στην πόλη που μεγάλωσα για τις γιορτές χωρίς κέφι με τους φίλους να αναρωτιούνται: "Γιώργο είσαι άκεφος, γιατί έτσι;" δεν απαντούσα μέσα μου μια τρικυμία και μια θλίψη. Ήρθε η καινούργια χρονιά με μια νέα δουλειά που επιτέλους έδειχνε σταθερή. Πολλές οι ώρες στο γραφείο πια... Εδώ στην καρδιά της πόλης. Ακούω το βόμβο από την αέναη κίνηση των αυτοκινήτων κι α...

Φίλοι, άνθρωποι που σε αγαπούν που σε νοιάζονται… Φίλοι από το σχολείο, από το πανεπιστήμιο, από το στρατό… Φίλοι που χάθηκαν στο χρόνο, στις υποχρεώσεις της βιοπάλης, της ανατροφής της οικογένειας… Και «φίλοι» που σε ξέχασαν σε πρόδωσαν καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη σου… Φίλοι που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή… Φωνές που δεν θα ξανακούσουμε… Φίλοι που δεν παίρνουν πια ένα τηλέφωνο… Έγιναν «φίλοι» κι αυτοί…Κι αναρωτιέσαι γιατί… Ναι καλοί μου αναγνώστες τους φίλους μας τους διαλέγουμε όπως λένε… Μας διαλέγουν όμως κι αυτοί…     Ιδ αν ικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.   Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.   Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας - σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.   Κωνσταντίνος Καβάφης

Να ήμουν άμμος... Κάθε μέρα ο άνεμος και το κύμα να σβήνει τα ίχνη πάνω μου... και να ζωγραφίζει καινούργια σχήματα... Κάθε φορά και διαφορετικά... Να ήμουν μαυροπίνακας... Ένα σφουγγάρι να μπορεί να σβήσει ότι έγραψαν πάνω μου... Να ήμουν πουλί... Να μπορώ να πετάξω μακριά ανέμελο... Καλύτερα χελιδόνι σαν κι αυτά που μαζεύονται Σεπτέμβρη στα σύρματα έτοιμα για το μακρύ ταξίδι στη θαλπωρή του νότου... Να ήμουν λάμπα... Να φέγγω και να σβήνω με το πάτημα ενός διακόπτη... Όμως... Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά... Σκέφτομαι, θυμάμαι, αναπολώ, γελάω, δακρύζω... Αναρωτιέμαι... ... Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρ ός μου θα υψωθεί και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει, κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει. ... Νίκος Καββαδίας

Πρωί πάλι στη δουλειά... Το ταξίδι μου στην Κύπρο κυλάει πια στο παρελθόν... Όμορφα μέρη... Φιλόξενοι άνθρωποι... Συγκίνηση και χαλάρωση... Ο χειμώνας με περιμένει στη γωνία κι οι εικόνες από το όμορφο νησί θα με συντροφεύουν. Ήταν ένα βήμα μεγάλο... ξεπέρασα την πετοφοβία μου γέλασα, δάκρυσα, κοίταξα μέσα μου... Ευχαριστώ τους φίλους από την Κύπρο για την όμορφη παρέα και φιλοξενία... Η Κύπρος θα με ξαναδεί! Στους φίλους στο όμορφο νησί Σε ένα βράδυ στη Λευκωσία Στα κύματα που σκέπαζαν την απέραντη θάλασσα νύχτα στην Πάφο Σε δυο όμορφα μάτια μιας λεπτοκαμωμένης ύπαρξης από τη σκλαβωμένη Μόρφου που κάποτε κοίταξαν μέσα μου...

Η ώρα γιά άλλη μια διαδρομή στα κατεχόμενα έφτασε. Το παλιό mercedes ταξί με τρεις σειρές καθισμάτων με μεταφέρει στην κατεχόμενη Κερύνεια. Στο ίδιο ταξί ένας ηλικιωμένος τουρκοκύπριος και ένα ζευγάρι μεσήλικες βρετανοί τουρίστες από το Καίμπριτζ. Η διαδρομή μέσα από έναν αυτοκινητόδρομο. Περνάμε τον καταπράσινο Πενταδάκτυλο και κατηφορίζουμε ώσπου ξεπροβάλλει η όμορφη Κερύνεια στην αγκαλιά της θάλασσας. Κατεβαίνω από το ταξί που μας μετέφερε και παίρνω ένα τοπικό. Θα πάω στο σημείο της τουρκικής εισβολής στην παραλία πεντεμίλι. Ο ταξιτζής μου περίπου εξηντάρης. Τα αγγλικά του άθλια ωστόσο καταφέρνω να συννενοηθώ. Μου λέει πως είναι έποικος από την τουρκική ενδοχώρα και ζει 15 χρόνια στην Κύπρο. Η πραγματική εισβολή έγινε μετά το 1974 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα σκέφτομαι με τους εποίκους που αλλοιώνουν την πληθυσμιακή σύνθεση και την πολιτιστική ταυτότητα του νησιού. Ο καιρός βαρύς και συννεφιασμένος δεξιά μας η απέραντη θάλασσα και αριστερά υψώνεται σαν τείχος ο ορεινό...

antianemikos στον Άγιο Μάμα Το αποφάσισα αφού έφαγα το μεσημεριανό μου στο όμορφο ταβερνάκι στη «Λαϊκή γειτονιά» της Λευκωσίας… Θα πάω στον Άγιο Μάμα στη Μόρφου. Περπατάω στην οδό Λήδρας και δίνω την χτεσινή μου βίζα για επαναθεώρηση είμαι περασμένος στους υπολογιστές του ψευδοκράτους και περνάω τα «σύνορα». Που θα βρω ταξί ρωτάω στα αγγλικά έναν μαγαζάτορα. Μου εξηγεί και προχωράω προς την πιάτσα. Ένα μόνο ταξί μαύρο πολυτελές Mercedes 280. “How much to get me to Ayios Mamas in Morphou?” “60 euros” “Too much 50 and we go”, “55”, “ok” κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και ο τουρκοκύπριος ταξιτζής ο Ερκίν βάζει εμπρός. Γελαστός άνθρωπος στην ηλικία μου. Βγαίνουμε από τη Λευκωσία και μπαίνουμε σε έναν αυτοκινητόδρομο. Το τοπίο ξερό, ελάχιστα δένδρα και αυτά σκονισμένα σαν να θέλουν ένα μεγάλο χέρι να τα ξεσκονίσει ενώ στον Πενταδάκτυλο διακρίνεται η τεράστια σημαία του ψευδοκράτους… Ο δρόμος συνεχίζει μέσα από την απέραντη πεδιάδα παντού ξεραϊλα και ύστερα συνέχεια καμπαρέ, καμπαρέ, καμπαρ...

Ξημερώματα στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" με τη βαλίτσα στο χέρι και το web check-in από πριν. Φωτογραφική μηχανή και laptop κρεμασμένα στον ώμο και έτοιμος... Σκοτάδι ακόμα και το airbus της Aegean τροχοδρομεί... μπαίνει στο διάδρομο οι τουρμπίνες ουρλιάζουν ώθηση και είμαστε στον αέρα...τα φώτα της Αθήνας που δεν έχει ξυπνήσει ακόμα μικραίνουν. Πάλι στον αέρα μετά από πολλά χρόνια... Χαζεύω από το παράθυρο τα χρώματα πάνω από το Αιγαίο... Είμαι μόνος στη σειρά των καθισμάτων το αεροπλάνο μισοάδειο χαζεύω από το παράθυρο και περιμένω τον καφέ από την αεροσυνοδό σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μου... Πάω επιτέλους στο νησί της Αφροδίτης ένα ταξίδι που ονειρευόμουν καιρό... Μόνος στο ταξίδι αυτό, είναι ένα ταξίδι μέσα μου... Πληροφορίες από τις οθόνες στο αεροπλάνο ύψος, ταχύτητα, εξωτερική θερμοκρασία... Μια ώρα και κάτι μετά διακρίνω κάτω την κυπριακή γή χμμ μάλλον ο κόλπος της Μόρφου κι ύστερα κίτρινο έδαφος με λίγη βλάστηση και φάνηκε το αεροδρόμιο της Λάρνακας... Στροφή πάνω...