21 Απριλίου σήμερα, 42 χρόνια πριν επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα.
Δεν θυμάμαι την επιβολή της ήμουν βλέπετε λιγότερο από ενός έτους...Ωστόσο οι πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις είναι από εκείνη την περίοδο.
Πρώτη παιδική ανάμνηση σχετική με την περίοδο εκείνη, ίσως να ήταν 1970 το έτος. Γιορτή στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Ένας κύκλος με άμμο και στρατιώτες να τον ποτίζουν βενζίνη και να ανάβουν φωτιά κι ύστερα κάποιοι άλλοι να την σβήνουν με πυροσβεστήρες... Ίσως να συμβόλιζε τη "φωτιά μεγάλη" που μας έσωσε ο εθνικός στρατός κατά πως έλεγε και γνωστό τραγουδάκι της χούντας...
Χοροί...Τα βιβλία με το γνωστό πουλί στις πρώτες τους σελίδες και τις πινακίδες στους τοίχους στο δημοτικό σχολείο που πήγαινα:
¨Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" και "Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία δεν μπορεί να ζήση ο κομμουνισμός"... σήμερα γελάω με όλα αυτά... Και με το τρομοκρατημένο βλέμμα των μεγάλων όταν ρώταγα "Τι είναι κομμουνισμός;"
Στα επίκαιρα στον κινηματογράφο (ναι τα πρόλαβα και αυτά!) και στην τηλεόραση θεμελιώσεις, θεμελιώσεις ,θεμελιώσεις και εγκαίνια, εγκαίνια, εγκαίνια. Μυστριά και κορδέλες...
Κι ύστερα το Πολυτεχνείο και οι μεγάλοι να συζητούν χαμηλόφωνα καταλάβαινα πως κάτι κακό έχει συμβεί εκεί αλλά κανείς δεν μου εξηγούσε...
Χριστούγεννα του 1973 και είχαμε ανέβει οικογενειακώς στην Αθήνα. Περπάταγα έξω από ένα μεγάλο ωραίο κτίριο και κράταγα το χέρι της μητέρας μου.
"Μαμά τι είναι εδώ;" ρώτησα αθώα.
"Το Πολυτεχνείο" ήρθε η απάντηση έσφιξα το χέρι της μητέρας μου φοβισμένος...
Ακόμα έχει παραμείνει χαραγμένη στη μνήμη μου άλλη μια εικόνα της εποχής στην Αθήνα πάλι. Φανάρι και διάβαση πεζών. Κάποια στιγμή δεν πέρναγαν αμάξια και ο κόσμος πάτησε στο δρόμο έτοιμος να περάσει... Σε κάποιον μίλησε ένας αστυνομικός και αυτομάτως μια σειρά πόδια έκαναν αμέσως πίσω.... Εξουσία.
Η ιστορία είναι γνωστή, καλοκαίρι του 1974 και το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο με την απόπειρα δολοφονίας του Μακάριου, τουρκική εισβολή, η γελοιότητα της γενικής επιστράτευσης και το νησί που παραμένει διχοτομημένο μέχρι σήμερα...
Κατάρρευση του καθεστώτος.
Στα γενέθλιά μου στο τέλος του καλοκαιριού του 1974 μετά το κόψιμο της τούρτας πήγαμε σε ένα γειτονικό σπίτι και σβήσαμε τα φώτα. Βλέπαμε με κεριά λόγω συσκότισης που είχε επιβληθεί...
Κατάρρευση του καθεστώτος.
...και στο σκαμνίΤα χρόνια πέρασαν και η περίοδος της χούντας είναι πια μακρινό παρελθόν. Οι ελάχιστοι νοσταλγοί της χαρακτηρίζονται γραφικοί τύποι πια κι όσο για την Ελλάδα; Ο "γύψος" της στέρησε μια άνοιξη...Την περίοδο της αμφισβήτησης, των κινημάτων του τέλους της δεκαετίας του '60, το πάγωμα της πνευματικής ζωής...
42 χρόνια μετά είναι μια ανοιξιάτικη μέρα παρότι έχει ψιλόβροχο ας μη μελαγχολήσουμε αλλά και ας μην ξεχνάμε...
5 σχόλια:
Μας μελαγχολείς λίγο αλλά μας θυμίζεις πολλά.
Καλημέρα.
Καλημέρα jacki μου! Καλό είναι να θυμόμαστε και να σκεφτόμαστε πως πράγματα που σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα δεν είναι έτσι... Από την άλλη η καινούργια γενιά είναι τυχερή που δεν έζησε αυτές τις εποχές...
Σε φιλώ να έχεις μια όμορφη μέρα
Ηταν Μ Τετάρτη όταν οι Αθηναίοι ξυπνήσαμε μέσα σε ένα περίεργο κλίμα.Το ραδιόφωνο μετέδιδε εμβατήρια , ο κόσμος κοιτιότανε και δεν ήξερε τι ακριβώς είχε γίνει.
Στρατιωτικό πραξικόπημα , λέγανε , αλλά οι πιό νέοι δεν καταλαβαίναμε τι σημαίνει !
Μέρα ηλιόλουστη , τα τάνκς , οι στρατιώτες οπλισμένοι και ανάμεσα οι μανάδες βόλτα με τα παιδιά και τα καροτσάκια , αφελώς αμέριμνες .
Τώρα που σκέπτομαι τα γεγονότα εκείνης της περιόδου , νομίζω ότι πολλοί εθελοτυφλούσαν με τον αιώνιο ωχαδελφισμό των ελλήνων !
"Έτσι, αν η κατάβαση γίνεται για μερικές μέρες μέσα στον πόνο, μπορεί να γίνει επίσης μέσα στη χαρά."
Αυτή η φράση δεν είναι υπερβολική.
Η κατάβαση στον Αδη είχε ήδη αρχίσει στα μαύρα χρόνια της Κατοχής.Η φοβέρα και το θανατικό κυκλοφορούσαν ελεύθερα, ίσως να ήταν καλύτερα αν έλεγα "η φοβέρα και το θανατικό, τότε ήταν που κυκλοφορούσαν ελεύθερα".
Και μετά ήρθε ο Εμφύλιος.Και η κατάβαση συνεχίστηκε και πολλοί σκόνταφταν στις πέτρες και τα πόδια τους είχανε γεμίσει πληγές
και άφηναν κόκκινο αυλάκι πίσω και ο αδερφός έτρεμε τον αδερφό του και μάννα έκλαιγε τα παιδιά της, ζωντανά ή όχι τα είχε για πεθαμένα και πολλοί κατέβαιναν με θολωμένα βλέματα και η Μάννα Ελλάδα είχε ντυθεί στα μαύρα κι έκλαιγε και μοιρολογούσε για τις ψυχές που χάνοταν και το μοιρολόγι της εφτανε μέχρι τα πανάρχαια έγκατα και ο Οιδίποδας με τον Σίσυφο γροικούσαν το κλάμμα της και θεωρούσαν τον δικό τους πόνο ένα τίποτε...
Και λίγο μετά, μέσα στις κόκκινες και μαύρες παπαρούνες γεννηθήκαν τανκς και σαν τεράστια σιδερένια σκαθάρια κινήσαν κι αυτά προς τα κάτω, αλλά δεν υπήρχε άλλο "κάτω" είχαμε φτάσει στο πιό ¨"κατω' είμασταν ήδη στον Αδη, κι άμα είσαι εκεί μόνο προς τα πάνω μπορείς να βαδίσεις.Και ο κόσμος άρχισε να κρυφογελάει, κι οι φυλακισμένοι στη Γιάρο κρυφογελούσαν κι αυτοί και στην ΕΑΤ τα μέτωπα σηκώνονταν κι αντρίκιες ματιές διασταυρώνονταν κι οι μπουντρουμιασμένοι χαμογελούσαν μεταξύ τους και κλείναν το μάτι κι ο Ηλιος άρχισε να κερδιζει τα σπλάχνα της Γης σπιθαμή προς σπιθαμή, να σπάει τις πέτρες στο πέρασμά του, να φυτρώνουν πάλι χορτάρια από μέσα τους κι ο Ηλιος ν'απλώνεται, πεθαμένοι και ζωντανοί να τραγουδάνε κι ο Σίσυφος να ξανασπρώχνει τη πέτρα του, όλο και πιό κοντα, "όλο και πιο κοντα κάθε φορά" και να μήν ακούγονται λόγια μίσους και οργής αλλά τραγούδια και οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο να μην εκστομίζουν βρισιές αλλά παιάνες κι ο Βελεστινλής να σηκώνεται και οι φοιτητές να μην κρατάνε όπλα αλλά ντουντούκες και γαρύφαλλα, οι φαντάροι να είναι αδέρφια και όχι "άλλοι" και ο Ηλιος να ανεβαίνει Φωτεινός και Παντοκράτορας κι ο Μακρυγιάννης να βαράει τον ζουρνά του κι όλοι μαζί,πεθαμένοι ζωντανοί και αγέννητοι να τραβάνε προς τα πάνω,
με λουλούδια στα μαλλιά
κι οι διχτάτορες να κοιτάνε αποσβολωμένοι, με ανοιχτά στόματα και να μη καταλαβαίνουν πού βρέθηκε τόσο τραγούδι και να μη καταλαβαίνουν πού βρέθηκε τόσος ΗΛΙΟΣ...
Ούτε αδιαφορία, ούτα ωχαδερφισμος.
Ενα κακό σπυρί ήτανε αυτοί, ένα σπυρί που κακοφόρμισε.Μεχρι που το καψε ο Ηλιος.Κατι κακό που έπρεπε να πλυθεί με αίμα.Και τα γαρύφαλλα ανθίσαν και η μυρουδιά τους απλώθηκε στο ποτισμένο με αίμα χορτάρι και σας παρακαλώ μη ξαναλησμονησετε τη χωρα μου.
Και να με συγχωρείς Γιωργη
αλλά κάθε Απρίλη τέτοια μέρα
όλα μέσα μου είναι Ηλιος
κι ακουω το τραγούδι των πεθαμένων κι αγαλλιάζει η ψυχή μου.
Κι εφτασα 47 με το καλό κι ακόμη τραγουδάω μαζί με όσους τραβάνε προς τα πάνω.
Και συμπάθα με αδερφέ άμα σου πιάνω χώρο.
Δημοσίευση σχολίου