Τα ταξίδια μου (Boeing 727)

Έχω γράψει και παλιότερα για το φόβο μου, μάλλον φοβία καλύτερα, για τα αεροπορικά ταξίδια. Ωστόσο έχω κάνει αρκετά εντός Ελλάδος και ένα στο εξωτερικό. Παλιότερα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80 ήμουν τακτικός αεροταξιδιώτης. Αντιμετώπιζα το φόβο μου δραστικά και επιθετικά! Ναι θα πάω στην Αθήνα αεροπορικώς από την Καλαμάτα. Μια πτήση 25 λεπτών με το 737 που είχε η "Ολυμπιακή" δρομολογημένο στη γραμμή τότε.
Έκανα και πολλά ταξίδια Αθήνα-Ηράκλειο και Ηράκλειο-Αθήνα. Τώρα που το σκέφτομαι ταξίδεψα με όλους τους τύπους των τζετ της "Ολυμπιακής" της εποχής εκείνης...
Boeing 707, 727, 737 ακόμα και με 747 και με Airbus A300. Τυχερός με το 747 που με πήρε από το αεροδρόμιο του Ηρακλείου όπου περίμενα υπομονετικά στη λίστα αναμονής. Επιβιβαστήκαμε όλοι από τη λίστα αναμονής ενώ είχαμε και αρκετή καθυστέρηση μιας και συνταξιδιώτης μας ήταν ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου και περιμέναμε αρκετή ώρα την άφιξή του στο αεροδρόμιο. Πιθανολογώ πως αυτός ήταν και ο λόγος που δρομολογήθηκε ένα 747 σε αυτή τη γραμμή εκείνη την ημέρα το Σεπτέμβρη του '84.
Όμως εκείνο το αεροπλάνο που έχει μείνει στη θύμησή μου ήταν το τρικινητήριο Boeing 727.



Θυμάμαι το υπέροχο ταξίδι με την πρωινή πτήση τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς από το Ηράκλειο στην Αθήνα. Πάνω από το Αιγαίο με τον ήλιο να ανατέλλει και δεξιά να βλέπεις από τα παράθυρα μια απέραντη έκταση από πορτοκαλί σύννεφα ενώ αριστερά ήταν καθαρή η ατμόσφαιρα και έβλεπα κάτω τη θάλασσα...
Δεν θέλω να θυμάμαι το ταξίδι πίσω στην Κρήτη μερικές μέρες μετά, νύχτα και με κακοκαιρία... Ο άνεμος κούναγε σαν φτερό το 737 που μας πήγαινε στο Ηράκλειο. Λίγο μετά την απογείωση και ενώ έκανε στροφή προς Κρήτη έσβησαν τα φώτα στην καμπίνα επιβατών... Τρομοκρατήθηκα... Μετά από λίγο ξανάναψαν και πήγε η ψυχή μου στη θέση της. Ύστερα από χρόνια μίλαγα με μια αεροσυνοδό της "Ολυμπιακής" που είχε πάρει σύνταξη χρόνια. Μου είπε πως δεν της είχε τύχει τέτοιο περιστατικό και πως πρέπει να ήταν σοβαρό...
"Σας είπε τίποτα ο πιλότος;" με ρώτησε, "Όχι της απάντησα, απολύτως τίποτα"
Ταξίδεψα κι άλλη μια φορά με 727 το Μάιο του επόμενου χρόνου πάλι στο ίδιο δρομολόγιο...
Μετά δεν έτυχε να ξαναταξιδέψω με αυτό τον τύπο αεροπλάνου.
Τα χρόνια πέρασαν, έφυγα από την Κρήτη και δεν ταξίδεψα πάλι με αεροπλάνο για πάνω από δέκα χρόνια. Για δεκατέσσερα χρόνια για την ακρίβεια.
Τα Boeing 727 αποσύρθηκαν και αντικαταστάθηκαν από πιο καινούργιους τύπους αεροσκαφών, δεν θα έχω την ευκαιρία να ξαναταξιδέψω με ένα από αυτά, δεν πειράζει θα θυμάμαι εκείνο το όμορφο ταξίδι πάνω από το Αιγαίο ένα φθινοπωρινό πρωινό πολλά χρόνια πριν και θα πω καλή ξεκούραση στα παρατημένα πια στο έδαφος 727...

Ένας ιδιόρυθμος αμερικανός έχει μετατρέψει σε σπίτι του κάποιο αποσυρμένο Boeing 727 της "Ολυμπιακής", λέτε να είναι αυτό με το οποίο ταξίδεψα τότε;

Πετώντας πάνω από τα σύννεφα με ένα σύγχρονο Boeing ή Airbus θα πατήσω το κουδούνι και θα καταφτάσει η αεροσυνοδός...
"Scotch please", "Ice?", "Yes"
Στην υγεία μας καλοί μου αναγνώστες και καλό ταξίδι!

...

Don't touch my bags if you please

Mister Customs man

...

Arlo Guthrie "Comin' Into Los Angeles"

Στόχος η ΓΗ! (Death from the sky)

Σήμερα λέω να σας τρομάξω λίγο καλοί μου αναγνώστες... Θα μιλήσω για την πιθανότητα πτώσης μεγάλου μετεωρίτη στη Γη.

Κάποτε 63 εκατομμύρια χρόνια πριν στη Γη μας επικρατούσαν οι δεινόσαυροι και μια μέρα ξαφνικά στον ουρανό φάνηκε μια τεράστια πυρωμένη σφαίρα... Ένας μετεωρίτης διαμέτρου περίπου δέκα χιλιομέτρων χτύπησε τη Γη εκεί που σήμερα βρίσκεται η χερσόνησος Γιουκατάν στο Μεξικό.

Δέκα χιλιόμετρα θα πει κάποιος σιγά το πράγμα σαν ένας κόκκος άμμου δίπλα σε μια μπάλα ποδοσφαίρου... Κι όμως ήταν αρκετός!

Ένας ισχυρότατος σεισμός ακολούθησε και πυρωμένα πετρώματα πετάχτηκαν ψηλά στην ατμόσφαιρα... Πέφτοντας σε τεράστιες αποστάσεις προκάλεσαν τεράστιες πυρκαγιές ενώ ένα τεράστιο τσουνάμι (μίλια ψηλό!) έφτασε μέχρι εκεί που σήμερα βρίσκεται το Κάνσας.. Κι όλες αυτές οι συνέπειες ήταν τοπικές... Η χειρότερη καταστροφή ήταν η σκόνη που σηκώθηκε στην ατμόσφαιρα... Επικράτησε σκοτάδι για χρόνια... ψύχος ανάλογο με αυτό ενός πυρηνικού χειμώνα παγκοσμίων διαστάσεων, η φωτοσύνθεση σταμάτησε και τα μεγάλα ερπετά δεν μπόρεσαν να βρουν τροφή... Ήταν σαν να συνεβησαν όλες οι οικολογικές καταστροφές μαζί. Η εποχή των δεινοσαύρων τελείωσε απότομα. Κάποια μικρά θηλαστικά επιβίωσαν... Η ζωή ανέκαμψε και η εξέλιξή της έφερε τον άνθρωπο στο προσκήνιο με το σημερινό του πολιτισμό.

Τίποτα δεν θυμίζει πια το τι έγινε στο Γιουκατάν. Η διάβρωση και οι γεωλογικές αλλαγές έχουν εξαφανίσει τον κρατήρα και η ύπαρξή του διαπιστώνεται μόνο με ειδικές βαρυτικές μετρήσεις.

Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες μικρότερες προσκρούσεις που έγιναν στη Γη μας με κάποιες λίγες εξαιρέσεις όπως ο θεαματικός Μετεωρικός Κρατήρας στην Αριζόνα...

και αυτός στο Wolf Creek της Αυστραλίας.

Το 1908 η Γη ήταν πάλι στο στόχαστρο... Ένας μετεωρίτης διαστάσεων ίσα με αυτές ενός σπιτιού έπεσε στη σιβηριανή τούνδρα... Η καταστροφή ήταν δυσανάλογα μεγάλη με τις διαστάσεις του. Η ενέργεια από την πρόσκρουση ήταν ισοδύναμη με 1000 βόμβες σαν αυτές που έπεσαν στη Χιροσίμα ενώ ισοπεδώθηκαν γύρω στα 80.000 δένδρα σε έκταση 2150 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Αν είχε πέσει με λίγες ώρες διαφορά πιθανότατα να είχει χτυπήσει σε πυκνοκατοικημένες περιοχές με ολέθριες συνέπειες...

Το 1930 η Γη ήταν για ακόμα μια φορά στόχος... Άλλος μεγάλος μετεωρίτης έπεσε στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου.. Η πυρκαγιά που ξέσπασε κράτησε μήνες...

Κάθε μέρα αμέτρητα μικρά πετραδάκια βομβαρδίζουν τη Γη μας που τα βράδια τα βλέπουμε να καίγονται στην ατμόσφαιρά μας σαν πεφταστέρια... Όμορφα και ακίνδυνα...

Όμως το μέλλον τι μας επιφυλάσσει; Υπάρχει κάπου εκεί έξω ένας βράχος μερικών χιλιομέτρων που γράφει επάνω του Στόχος: "Γη" και θα αποτελέσει το τέλος του πολιτισμού μας;

Ναι υπάρχει... Θα ξανασυμβεί πτώση μεγάλου μετεωρίτη (πείτε καλύτερα μικρού αστεροειδή) με τη Γη μας. Το θέμα είναι όχι το αν αλλά το πότε... και το αν έχουμε αναπτύξει στρατηγική άμυνας σε τέτοιες κοσμικές καταστροφές. Προγράμματα που παρακοκουθουν τα αντικείμενα που βρίσκονται κοντά στη Γη μας είναι σε εξέλιξη. Αστεροσκοπεία ακούραστα φωτογραφίζουν το νυχτερινό ουρανό ανακαλύπτονας ασήμαντους βράχους σε αστρονομική κλίμακα που βρίσκονται κοντά μας και θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για τη Γη. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος και άρχισαν να συζητιούνται τα πρώτα σχέδια για την άμυνα του πλανήτη μας... Βλέπετε εκτός από την καταστροφή που φέρνει ο άνθρωπος με την κατασπατάληση των φυσικών πόρων και τη ρύπανση υπάρχει και ο αδυσώπητος κίνδυνος μιας κοσμικής καταστροφής, ας ελπίσουμε πως η ανθρωπότητα θα είναι προετοιμασμένη να την αντιμετωπίσει όταν αυτή παρουσιαστεί...

Το 1989 ένας αστεροειδής με διάμετρο περίπου 500 μέτρα πέρασε σε απόσταση 700.000 χιλιομέτρων από τη Γη διασταυρούμενος με την τροχιά της και έγινε αντιληπτός αφού είχε περάσει... Τα 700.000 χιλιόμετρα είναι μερικές ώρες απόσταση με την ταχύτητα που κινείται η Γη στην τροχιά της. Ένα τέτοιο αντικείμενο υπολογίζεται πως χτυπάει τον πλανήτη μας κάθε ένα εκατομμύριο χρόνια.

Δείτε ένα απόσπασμα από την ταινία "The deep impact" πραγματεύεται το θέμα της πτώσης ενός κομήτη στη Γη. Έχει όμορφα και ρεαλιστικά εφέ. Ειδικά το εντυπωσιακό τσουνάμι που σαρώνει τις ΗΠΑ μετά την πρόσκρουση.

OCEANS RISE, CITIES FALL, HOPE SURVIVES

(Από την ταινία "Deep impact")

1, 100, 1000,...

Εκατοστή ανάρτηση η σημερινή καλοί μου αναγνώστες και σχεδόν συμπίπτει με τον ένα χρόνο από την πρώτη μου.

100... σημαδιακός αριθμός και διάλεξα και την ημέρα Παρασκευή και 13. Να δείξω πως δεν πιστεύω στις προλήψεις...Έδωσα κομάτια ψυχής εδώ, κάποιες φορές σας έκανα ίσως να σκεφτείτε, κάποιες να γελάσετε κάποιες ίσως να δακρύσετε κάποιες που μπορεί να διαφωνήσετε μαζί μου ή και να εξοργιστείτε ακόμα.

Θα 'θελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που άλλοτε τακτικά κι άλλοτε περιστασιακά αφήνετε τα σχόλιά σας αλλά και εσάς που σιωπηλοί με διαβάζετε και δεν θέλετε να πείτε κάτι... Κι εσείς με τιμάτε με την παρουσία σας.

Δεν μου αρέσει να λέω για τον εαυτό μου, τουλάχιστον ευθέως, γι αυτό αποκαλύπτομαι σε σας μέσα από τις αναρτήσεις μου. Όσοι με διαβάζετε ξέρετε ή έστω υποψιάζεστε τις απόψεις μου, τα πιστεύω μου, τα συναισθήματά μου. Προσπαθώ να μην είμαι μονότονος, οι αναρτήσεις μου έχουν αν όχι κάτι άλλο, τουλάχιστον ποικιλία. Πολλές φορές αγγίζω και θέματα πολιτικού ή κοινωνικού ενδιαφέροντος στα οποία προσπαθώ να δώσω την ανθρώπινη διάσταση και πιστεύω πως μέχρι ένα σημείο το καταφέρνω, απ' την άλλη πολλές φορές βγάζω τα προσωπικά μου συναισθήματά προς τα έξω... Το έχω ανάγκη... ήταν ένας δύσκολος χρόνος αυτός σε προσωπικό επίπεδο... Με αβεβαιότητα, χαρές και λύπες κι αυτή η γωνιά στο αχανές διαδίκτυο ένα μικρό καταφύγιο που μου δίνει τη δυνατότητα έκφρασης και ζεστασιά από τους γνωστούς και άγνωστους εσάς φίλους αναγνώστες που αφήνετε εδώ το σημάδι σας.

Ο "antianemikos" θα συνεχίσει να σας κάνει παρέα, εσείς;

Ήταν καλός ο Ντικ...

Θα 'θελα σήμερα να αναφερθώ σε ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου το οποίο το γνώρισα πρώτη φορά σαν τραγούδι μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο και ερμηνευμένο εκπληκτικά από την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας.
Τότε με είχε συγκλονίσει πραγματικά... Έχει για τίτλο το όνομα ενός ταπεινού σκύλου που εκανε παρέα στους εξόριστους στη Λήμνο, "Ο Ντικ". Είναι εκπληκτικό το πως ο ποιητής "αρπάζεται" από το φόνο ενός άκακου ζώου για να δείξει με το ταλέντο του που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη κακία και μισαλλοδοξία αλλά και να εμψυχώσει αυτούς που υπέφεραν μαζί του στην εξορία...

Η πέτρα σταυρωμένη από τον άνεμο
Ο άνεμος η σιγαλιά
Δεν ακούγεται τίποτα
Μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
Κι η πέτρα της καρδιάς μου δουλεύεται

Με τον θυμό και με τον πόνο
Βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα
Μπόλικη καρδιά
Να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
Τα λαϊκά μέγαρα
Τα κόκκινα στάδια
Και το μεγάλο μνημείο των ηρώων της επανάστασης

Να μη ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
Ναι, ναι του σκύλου μας του Ντικ
Που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι

Γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους
Να μην ξεχάσουμε σύντροφοι τον Ντικ
Τον φίλο μας τον Ντικ
Που γάβγιζε τις νύχτες
Στην αυλόπορτα αντίκρυ στη θάλασσα

Κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
Στα γυμνά πόδια της λευτεριάς
Με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
Πά στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
Δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
Να γαβγίζει χαρούμενός σε μια διαδήλωση

Περνοδιαβαίνοντας κάτου απ’ τις σημαίες μας
Έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
Μια μικρή πινακίδα «κάτω οι τύραννοι»

ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΣ Ο ΝΤΙΚ!

Ας διασπάσουμε τους πυρήνες!

Θέλω να αναφερθώ σε ένα θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία καλοί μου αναγνώστες. Την πυρηνική ενέργεια. Θα σοκάρω ίσως και κάποιους από εσάς... Είμαι υπέρ της χρήσης της!
Η χώρα έχει ανάγκη από ενέργεια και δεν μπορεί πια να βασίζεται ούτε στο ρυπογόνο λιγνίτη ούτε στις επικουρικού χαρακτήρα και δευτερεύουσας σημασίας ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ειδικά στην περίπτωση των ανεμογεννητριών πρόκειται και για πρωτοφανή ύβρι προς το αγέρωχο ελληνικό τοπίο.
Ακούω για τα παιδάκια που πεθαίνουν στην Πτολεμαΐδα και στην Μεγαλόπολη από την καύση του λιγνίτη. Σωστά, οι κάτοικοι των περιοχών αυτών έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα για την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως τα θερμοηλεκτρικά εργοστάστια της Πτολεμαΐδας και της Μεγαλόπολης δεν θα κλείσουν στήνοντας παλούκια με φτερωτές που δίνουν (;) ρεύμα όταν και άν φυσάει ενώ σφαγιάζουν κορφές, ραχούλες και νησάκια με τις εκτρωματικές τους φιγούρες...



Θα κλείσουν μια και καλή με την κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος!
Ακούω διάφορα επιχειρήματα η Ελλάδα έχει ήλιο και αέρα (για να ξεραίνουμε τα σύκα και για να κάνουμε ιστιοπλοΐα μάλλον), είναι σεισμογενής χώρα (λες και η Καλιφόρνια ή η Ιαπωνία με 55 αντιδραστήρες δεν είναι περισσότερο σεισμογενείς από εμάς) ή το ανεκδιήγητο και προσβλητικό οι έλληνες θα τινάξουν τον αντιδραστήρα στον αέρα (γιατί δηλαδή οι βούλγαροι, οι πακιστανοί και οι ινδοί είναι καλύτεροι από εμάς; φυσικά και όχι ούτε χειρότεροι είναι οι άνθρωποι).
Ακούω και το άλλο, θα ήθελες να ζεις δίπλα σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο; Γιατί όχι; Δίπλα σε ένα θερμοηλεκτρικό δεν θα ήθελα να ζω πάντως. Υπολογίζεται πως κάθε χρόνο μόνο στις ΗΠΑ πεθαίνουν 30.000 άνθρωποι από την καύση του άνθρακα τόσοι δεν έχουν πεθάνει σε όλα τα πυρηνικά ατυχήματα της ιστορίας αντιθέτως από την λειτουργία των πυρηνικών εργοστασίων δεν πεθαίνει κανείς, ούτε είδα εργαζόμενους σε πυρηνικό εργοστάσιο να έπαθαν τίποτα.
Διαβάζω στο δίκτυο:

Even if you lived right next door to a nuclear power plant, you would still receive less radiation each year than you would receive in just one round-trip flight from New York to Los Angeles.

You would have to live near a nuclear power plant for over 2,000 years to get the same amount of radiation exposure that you get from a single diagnostic medical x-ray.

Επίσης η πυρηνική ενέργεια είναι και φτηνή:

The average electricity production cost in 2005 for nuclear energy was 1.72 cents per kilowatt-hour, for coal-fired plants 2.21 cents / kWh, for oil 8.09 cents / kWh, and for natural gas 7.51 cents / kWh.

Ενώ η ενέργεια που περιέχει το πυρηνικό καύσιμο τεράστια:

To produce one kilowatt-hour of electricity, it would take 1.0 pound of coal using steam turbines, 0.48 lbs. of natural gas using steam turbines, 0.37 lbs. of natural gas using combined cycle technology, 0.58 lbs. of heavy oil using steam turbines, and 0.000008 lbs. of uranium enriched at 4% U235 and 96% U238 for use in a commercial nuclear reactor.

Ακούω και το άλλο επιχείρημα, αν γίνουν πολλοί οι αντιδραστήρες αυξάνονται οι πιθανότητες ατυχήματος. Η τεχνολογία των αντιδραστήρων έχει προχωρήσει πια αλλά θα παραθέσω και ένα αντεπιχείρημα - αντιπαράδειγμα, τα αεροπλάνα είναι πολύ περισσότερα από ότι 50 χρόνια πριν και πολύ ασφαλέστερα. Το να φέρνουμε σαν παράδειγμα το Τσέρνομπιλ είναι τελείως άσχετο με τα σημερινά δεδομένα. Οι σύγχρονοι αντιδραστήρες δεν είναι δυνατόν να πάθουν τήξη της καρδιάς τους, ενώ αυτός του Τσέρνομπιλ δεν είχε ούτε το κατάλληλο προστατευτικό κέλυφος που έχουν υποχρεωτικά όλοι οι σύγχρονοι αντιδραστήρες.

Υπάρχει και το σοβαρό θέμα των πυρηνικών αποβλήτων όμως αν συγκρίνουμε ένα πυρηνικό εργοστάσιο ισχύος 1GW με ένα αντίστοιχο θερμοηλεκτρικό το πρώτο παράγει 20 κυβικά μέτρα απόβλητα το χρόνο, που μετά από επεξεργασία γίνονται 1 και μπορούν να περιοριστούν ενώ το αντίστοιχο θερμοηλεκτρικό παράγει εκατομύρια τόνους διοξειδιου του άνθρακα που ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα όλου του πλανήτη, τέφρα που μπορεί να είναι αλκαλική ή όξινη και καταστρέφει το έδαφος, οξείδια του θείου που ευθύνονται για την όξινη βροχή που καίει δάση και ... ραδιενέργεια (!) που βρίσκεται μέσα στους γαιάνθρακες και απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα με την καύση τους.

Πριν μερικές μέρες η Ακαδημία Αθηνών με ένα κείμενο της αρμόδιας επιτροπής της πρότεινε να ανοίξει ο διάλογος για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας και στη χώρα μας. Ας ελπίσουμε να μην είναι φωνή βοώντως εν τη ερήμω....

Ας μην είμαστε τελευταία για άλλη μια φορα! Στη χώρα του Δημόκριτου ας διασπάσουμε το άτομο! Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους απογόνους μας!

Εκεί ψηλά... για πάντα...

Στις 27 Γενάρη έφυγε από τη ζωή ο Πάνος Τζαβέλλας ο γνωστός τροβαδούρος των αντάρτικων της μεταπολίτευσης. Αγωνιστής της αντίσταστης και του "Δημοκρατικού Στρατού" ανάπηρος στο ένα πόδι από το 1947 καταδικάστηκε δυο φορές σε θάνατο και πέρασε πολλά χρόνια από τη ζωή του στις φυλακές της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια της χούντας συνελήφθη και πάλι για να αποφυλακιστεί το 1971 λόγω "ανηκεστου βλάβης" της υγείας του. Ο Πάνος Τζαβέλας από το "αντάρτικο λημέρι" του που τραγουδούσε γνώρισε την εθνική αντίσταση σε μας τους νεώτερους μέσα από τα τραγούδια του. Θα αφήσω να μιλήσει ο ίδιος για τον εαυτό του:

"Ήμουν ένα εύθραυστο και ευαίσθητο παιδί. Όμως η ζωή με οδήγησε σε δρόμους δύσβατους και σκληροτράχηλους. Εθνική Αντίσταση, Δημοκρατικός Στρατός, παρανομία, πέντε στρατοδικεία, δύο καταδίκες σε θάνατο, είκοσι χρόνια από τη χούντα, δεκάξι χρόνια στα κάτεργα, ένα ποδάρι κομμένο, βασανιστήρια. Τους εφιάλτες μου τις νύχτες τους παλεύω με τις λέξεις κι όταν τις συνταιριάζω σε ποίημα το επαναλαμβάνω άπειρες φορές ώσπου η μελωδία να αναβλύζει από μόνη της. Τα τραγούδια μου είναι παιχνίδια με τους εφιάλτες."

Στα παλιά μου παπούτσια
τ’ αγάλματα από μπρούντζο, τα βαριά,
στα παλιά μου παπούτσια
και του μαρμάρου η γαλιφιά.
...
Όταν θα παρουσιαστώ,
στου φωτεινού σας μέλλοντος την Κεντρική Επιτροπή,
θά 'ρθω
πάνω από τη συμμορία
της ποίησης των πλεονεχτών και σαλταδόρων.
...

Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκι

Μπαίνουμε στον Υδροχόο

... και θ' ανάψουνε φωτιές λέει το τραγούδι. Τι είναι όμως η εποχή του Υδροχόου; Ας το πω απλά και όποιος θέλει το ψάχνει σε επιστημονικά βιβλία. Το επίπεδο της τροχιάς της Γης τέμνει τον ουράνιο ισημερινό σε δύο σημεία το ένα ονομάζεται γ και το άλλο γ'. Ο άξονας της Γης έχοντας μια κλίση 23.4 μοίρες περίπου κάνει να υπάρχει η αλλαγή των εποχών. Τη σημείο γ στην αρχαιότητα βρισκόταν στον αστερισμό του Κριού και όταν ο ήλιος βρίσκονταν εκεί κατά την εαρινή ισημερία συμβόλιζε την άνοιξη και το ορμητικό ξύπνημα της φύσης που τόσο καλά το συμβολίζει ο αστερισμός του Κριού. Το σημείο γ και γ' όμως κινούνται σιγά σιγά λογω μιας κίνησης που ονομάζεται μετάπτωση των ισημεριών (εαρινής και φθινοπωρινής) η Γη είναι σαν μια τεράστια σβούρα που παλαντζάρει αιώνια με περίοδο 26.000 ετών περίπου...

Η κίνηση αυτή οφείλεται στην έλξη του Ήλιου και της Σελήνης πάνω στο ισημερινό εξόγκωμα της Γης. Κατά τα δύο χιλιάδες χρόνια απο την αρχαιότητα το σημείο γ βρίσκεται πια στους Ιχθείς. Στην εαρινή ισημερία ο ήλιος είναι κατά συνέπεια εκεί και όχι στον Κριό πια και σιγά σιγά μετακινείται το εαρινό ισημερινό σημείο προς τον Υδροχόο...

Τα ζώδια λοιπόν είναι όλα λάθος. Αν είστε σύμφωνα με τα ωροσκόπια Παρθένος τότε έχετε γεννηθεί με τον ήλιο στον αστερισμό του Λέοντα... και πάει λέγοντας...

Η θέση του ήλιου κατά την ημερομηνία γέννησης του υποφαινόμενου. Το ζώδιό μου είναι Παρθένος και όπως βλέπετε εκείνη την ημέρα ο ήλιος ήταν καταμεσής στον Λέοντα

Σε λίγο θα είστε και ένα ζώδιο πιο πρίν, όταν μπούμε στην εποχή του Υδροχόου ενώ αν διαβάσετε πως ο Κρόνος βρίσκεται στην Παρθένο και κοιτάξετε στον ουρανό θα δείτε πως είναι στον αστερισμό του Λέοντα... Κι όμως τόσοι και τόσοι πιστεύουν στην αστρολογία. Κάπου διάβασα πως στις ΗΠΑ ποσοστό πάνω από 50% πιστεύει πως έχει κάποια βάση ενώ ο Ronald Reagan είχε και προσωπικό αστρολόγο που τον συμβουλευόταν για τις πολιτικές αποφάσεις του(!!!) Οι πιστοί της παρά τη σωρεία επιστημονικών αλλά και απλά λογικών επιχειρημάτων δεν αλλάζουν γνώμη. Γιατί; Κατά τη γνώμη μου η πίστη στην αστρολογία έχει θρησκευτικά χαρακτηριστικά που απευθύνονται στο θυμικό και όχι στη λογική. Δεν θα πειστεί ο πιστός μιας θρησκείας ότι έχει λάθος, δεν τον ενδιαφέρουν λογικά επιχειρήματα θέλει κάπου να πιαστεί, το ίδιο και ο πιστός της αστρολογίας. Θα σβήσει η αστρολογία κάποτε; Όχι δεν πιστεύω πως θα γίνει κάτι τέτοιο, όπως ούτε η θρησκεία θα σβήσει. Δεν εξετάζω για τη θρησκεία τη χριστιανική ή οποιαδήποτε άλλη αν είναι σωστή ή λάθος, απλά επισημαίνω τι κατά τη γνώμη μου καλύπτει... Την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου. Ωστόσο θα έλεγα σε όσους αναγνώστες μου, σίγουρα υπάρχουν, που δίνουν βάση στην αστρολογία όχι, να μην ασχοληθούν με την αστρονομία αν δεν τους αρέσει, ούτε θα το παίξω σωστός προσπαθώντας να τους πείσω πως έχω δίκιο απλά θα τους πω να διαβάσουν τους όμορφους μύθους που υπάρχουν για τους αστερισμούς και όταν βρεθούν μόνοι ή με το ταίρι τους κάτω από έναν σκοτεινό ουρανό ας κοιτάξουν ψηλά την ομορφιά του, ας αναρωτηθούν τι μυστήρια κρύβονται εκεί έξω κι ας σκεφτούν γιατί η αστρονομία είναι η αρχαιότερη επιστήμη... και γιατί οι έλληνες έχουμε τη λέξη άνθρωπος... Δηλαδή ΑΝΩ-θρώσκων

Καλό μήνα σε όλους σας αγαπημένοι μου αναγνώστες, ας ευθυμήσουμε και λίγο :-)