ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

κι ο χρόνος αυτός άλλος ένας δρόμος που έφτασε στο τέλος του. Τελευταία μέρα στη δουλειά για το 2009 και θα σχόλαγα νωρίτερα. Τηλέφωνο στην αεροπορική εταρεία για τα εισιτήρια των ταξιδιωτών του νέου έτους που θα πάνε στην χώρα του Νείλου και των Πυραμίδων... Ναι Γιώργος από το γραφείο .... Παρακαλώ τα εισιτήρια με PNR WX6ST να εκδοθούν σας πέρασα το παραστατικό κατάθεσης με fax... "Spell it please" η απάντηση στην άλλη άκρη της γραμμής από την υπάλληλο της αεροπορικής εταιείας που δεν μιλάει καλά τα ελληνικά... Λέω τα αρχικά του PNR στο φωνητικό αλφάβητο της ICAO που το έχω στο τζάμι του γραφείου μου και το έμαθα πια... Whiskey, Xray (ή Xenos), Six, Sierra, Tango... Τα εισιτήρια έρχονται στο email τα προωθώ στους πελάτες... κλείνω τον υπολογιστή μου καθώς και το βιβλίο του ταμείου για το 2009, τσεκάρω στο ημερολόγιο τις εργασίες που είχα να κάνω και το κλείνω... Χαιρετώ τους συνεδέλφους και γυρίζω σπίτι η βαλίτσα έτοιμη για το ταξίδι στην πόλη που μεγάλωσα... Ένας δρόμος τελ...

αυτός ο χρόνος... Το 2009 ψυχοραγεί πια κι όλοι αναπολούμε τον χρόνο που πέρασε... σκέψεις, σχέδια (που ξέρουμε πως δεν θα τα πραγματοποιήσουμε κατά πάσα πιθανότητα) κι ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε με πρόσωπα που αγαπάμε... Σκέφτομαι το χρόνο που πέρασε... ταξίδια, χαρές, πίκρες... επιτέλους μια σταθερή δουλειά... Μέρες που περνάνε βαριά και κουρασμένα... τις δυο τελευταίες βδομάδες είμαι στη δουλειά 11 και 12 ώρες την ημέρα, ακόμα και Σάββατα και Κυριακές... Κάνω κουράγιο να περάσει η Πρωτοχρονιά και να μπορέσω να πάρω επιτέλους άδεια... Μέρες που αναρωτιέμαι τι κάνουν άνθρωποι που έχω χάσει... που δεν ξέρω αν είναι καλά (κι εύχομαι να είναι καλά!) Κι ο χρόνος που περνάει είναι ο καλύτερος γιατρός... Ή μήπως δεν είναι; Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη ... Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο ...

Γείραν τα ελατόκλαρα γείρανε από τα χιόνια γοργά μου χελιδόνια Κι εμείς παιδιά γεράσαμε... και μας πήρανε τα χρόνια αχ γοργά μου χελιδόνια... Γλεντάτε να γλεντήσουμε να μας φύγουνε τα ντέρτια της καρδιάς μας τα σεκλέτια Λιώσαν τα χιόνια λιώσανε... Κι εμείς δεν ανταμώσαμε Τα χιόνια τα λιωσε η βροχή κι εσύ κοιμάσαι μοναχή... Τα χιόνια τα λιωσε ο καιρός κι εσύ κοιμάσαι μοναχός... Απλώστε τα χεράκια σας πάρτε τα ποτηράκια σας Και τσουγκρίστε για να δούνε και να ζήσουν να ευχηθούμε Να τσουγκρίσουμε να πιούμε και να ζήσουνε να δούμε!

Θέλεις να ξεχάσεις κι όμως ένα τυχαίο γεγονός σου θυμίζει πως δεν ήταν όνειρο, πως υπήρξε και χαίρεσαι που υπήρξε και που το 'ζησες κι ας ήταν το τίμημα που πλήρωσες σκληρό...  ... it's all come back too clearly yes I loved you dearly and if you're offering me diamonds and rust I've already paid

Καλοί μου αναγνώστες, γνωστοί και άγνωστοι φίλοι και φίλες... τίποτα δεν διαρκεί για πάντα έτσι και το ιστολόγιο αυτό έκλεισε έναν κύκλο... Έναν κύκλο που συμβάδισε με έναν σημαντικό κύκλο στη ζωή του συγγραφέα του. Νιώθω πια πως δεν μπορώ να δώσω άλλα πράγματα... Θα απομακρυνθώ λοιπόν... Θέλω χρόνο να κοιτάξω μέσα μου... να γεμίσω τις μπαταρίες μου... Τα φώτα σβήνουν  και τα ρολλά κατεβαίνουν... Δεν ξέρω ίσως βρω τη δύναμη να ξαναγράψω κάποτε προς το παρόν δεν μπορώ... Θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου καλοί μου συνταξιδιώτες του κυβερνοχώρου... Ήταν όμορφο ταξίδι... Eldorado Gaily bedight,  A gallant knight, In sunshine and in shadow, Had journeyed long, Singing a song, In search of Eldorado. But he grew old, This knight so bold, And o'er his heart a shadow Fell as he found No spot of ground That looked like Eldorado. And, as his strength Failed him at length, He met a pilgrim shadow: ``Shadow,'' says he, ``Where can it be, This land of Eldorad...

Καλή μου Δ..., Ξέρω πως η ψυχή σου πονάει... Ξέρω πως μέσα σου έχεις χιλιάδες αναπάντητα γιατί... Πως νιώθεις πικραμένη προδομένη και με τη ζωή σου να μην έχει κανένα νόημα πια... Ξέρω πως έζησες το ψέμα, τη διπροσωπία, τη συναισθηματική αχαριστία... Κι όμως εκεί έξω υπάρχει ένας λαμπερός κόσμος και μέσα σου μια ευγενική ψυχή που την τσαλάκωσαν. Μην το επιτρέπεις άλλο... Στάσου γερά στα πόδια σου. Όσο και να σου φαίνεται δύσκολο θα το καταφέρεις, θα ανασυγκροτήσεις τον εαυτό σου. Ξέρεις λίγοι άνθρωποι είναι ικανοί να δώσουν αγάπη και λίγοι είναι ικανοί να πάρουν όσο και να σου φαίνεται περίεργο... Κάποιοι ψάχνουν μόνο την επιβεβαίωση του εγώ τους... Μην κακολογείς τον εαυτό σου πως δεν κατάλαβες, δεν έφυγες έγκαιρα, πως αφέθηκες να δεθείς με κάτι που ήταν ψεύτικο... Δες εκεί έξω υπάρχει κάπου μια ψυχή έτοιμη να ακουμπήσεις τη δική σου... Θα τη βρεις γλυκιά μου. Μέχρι τότε ο "antianemikos" μπορεί να σου δώσει έναν ώμο να γείρεις... Σε φιλώ Γιώργος ΥΓ χαμογέλα!

Τι κάνεις όταν ανακαλύψεις πως άνθρωποι που εκτιμάς σου λένε ψέματα, ή κρύβουν πράγματα (ισοδύναμο πολλές φορές με το ψέμα); Πληγώνεσαι, αναρωτιέσαι, προβληματίζεσαι... Γιατί λέμε ψέματα; Για να νιώσουμε καλύτερα; Γιατί έχουμε ενοχές; Για να κρυφτούμε; (από τον εαυτό μας καμια φορά) Το ψέμα όμως είναι ένας φαύλος κύκλος... Το ένα ψέμα θα φέρει και άλλο... κι άλλο... κι άλλο... ώσπου κάποια στιγμή στον τέλειο κόσμο του ψέματος θα επέλθει μια ρωγμή. Από ένα σφάλμα συμπεριφοράς, ένα τυχαίο συμβάν, μια στιγμή αδυναμίας... Η πίεση της αλήθειας θα τη μεγαλώσει όπως κάνει η πίεση του νερού με τη ρωγμή ενός φράγματος... Το φράγμα του ψέματος θα καταρρεύσει και το ορμητικό ποτάμι της αλήθειας θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του... Τα καλά κρυμένα μυστικά θα αποκαλυφθούν, άνθρωποι θα πληγωθούν η ζωή του ατόμου που ζει στο ψέμα διαλύεται... Yπάρχει κάτι πιο εύκολο να διαχειριστούμε από το ψέμα αγαπητοί μου αναγνώστες... Η ΑΛΗΘΕΙΑ! Κι ας φαντάζει πολλές φορές πιο δύσκολο... Εσείς τι λέτε;

Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από τότε που εγκαταστάθηκα στην Αθήνα... Φιλοξενούμενος στην αρχή με μια άσχημη δουλειά... Δεν βαριέσαι σκέφτηκα κάτι είναι κι αυτό κι έσφιξα τα δόντια. Νοίκιασα σπίτι, εργαζόμουν Σάββατα και Κυριακές με ένα ρεπό ενδιάμεσα και λίγο μετά η δουλειά τέλος... Φτου κι απ' την αρχή... Χριστούγεννα με αβεβαιότητα, νέο έτος με ελπίδα, μοναξιά και παρέα το διαδίκτυο... Κι ύστερα άνοιξη στη φύση και μέσα μου κι ας ήμουν άνεργος... Η ψυχή μου ζεστάθηκε... Και μια νέα δουλειά και μετά πάλι απόλυση κι από κει και πάλι Χριστούγεννα και γιορτές... Δύσκολα αυτή τη φορά... Αντικειμενικά και προσωπικά... Πήγα στην πόλη που μεγάλωσα για τις γιορτές χωρίς κέφι με τους φίλους να αναρωτιούνται: "Γιώργο είσαι άκεφος, γιατί έτσι;" δεν απαντούσα μέσα μου μια τρικυμία και μια θλίψη. Ήρθε η καινούργια χρονιά με μια νέα δουλειά που επιτέλους έδειχνε σταθερή. Πολλές οι ώρες στο γραφείο πια... Εδώ στην καρδιά της πόλης. Ακούω το βόμβο από την αέναη κίνηση των αυτοκινήτων κι α...

Φίλοι, άνθρωποι που σε αγαπούν που σε νοιάζονται… Φίλοι από το σχολείο, από το πανεπιστήμιο, από το στρατό… Φίλοι που χάθηκαν στο χρόνο, στις υποχρεώσεις της βιοπάλης, της ανατροφής της οικογένειας… Και «φίλοι» που σε ξέχασαν σε πρόδωσαν καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη σου… Φίλοι που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή… Φωνές που δεν θα ξανακούσουμε… Φίλοι που δεν παίρνουν πια ένα τηλέφωνο… Έγιναν «φίλοι» κι αυτοί…Κι αναρωτιέσαι γιατί… Ναι καλοί μου αναγνώστες τους φίλους μας τους διαλέγουμε όπως λένε… Μας διαλέγουν όμως κι αυτοί…     Ιδ αν ικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.   Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.   Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας - σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.   Κωνσταντίνος Καβάφης

Να ήμουν άμμος... Κάθε μέρα ο άνεμος και το κύμα να σβήνει τα ίχνη πάνω μου... και να ζωγραφίζει καινούργια σχήματα... Κάθε φορά και διαφορετικά... Να ήμουν μαυροπίνακας... Ένα σφουγγάρι να μπορεί να σβήσει ότι έγραψαν πάνω μου... Να ήμουν πουλί... Να μπορώ να πετάξω μακριά ανέμελο... Καλύτερα χελιδόνι σαν κι αυτά που μαζεύονται Σεπτέμβρη στα σύρματα έτοιμα για το μακρύ ταξίδι στη θαλπωρή του νότου... Να ήμουν λάμπα... Να φέγγω και να σβήνω με το πάτημα ενός διακόπτη... Όμως... Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά... Σκέφτομαι, θυμάμαι, αναπολώ, γελάω, δακρύζω... Αναρωτιέμαι... ... Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρ ός μου θα υψωθεί και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει, κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει. ... Νίκος Καββαδίας

Πρωί πάλι στη δουλειά... Το ταξίδι μου στην Κύπρο κυλάει πια στο παρελθόν... Όμορφα μέρη... Φιλόξενοι άνθρωποι... Συγκίνηση και χαλάρωση... Ο χειμώνας με περιμένει στη γωνία κι οι εικόνες από το όμορφο νησί θα με συντροφεύουν. Ήταν ένα βήμα μεγάλο... ξεπέρασα την πετοφοβία μου γέλασα, δάκρυσα, κοίταξα μέσα μου... Ευχαριστώ τους φίλους από την Κύπρο για την όμορφη παρέα και φιλοξενία... Η Κύπρος θα με ξαναδεί! Στους φίλους στο όμορφο νησί Σε ένα βράδυ στη Λευκωσία Στα κύματα που σκέπαζαν την απέραντη θάλασσα νύχτα στην Πάφο Σε δυο όμορφα μάτια μιας λεπτοκαμωμένης ύπαρξης από τη σκλαβωμένη Μόρφου που κάποτε κοίταξαν μέσα μου...

Η ώρα γιά άλλη μια διαδρομή στα κατεχόμενα έφτασε. Το παλιό mercedes ταξί με τρεις σειρές καθισμάτων με μεταφέρει στην κατεχόμενη Κερύνεια. Στο ίδιο ταξί ένας ηλικιωμένος τουρκοκύπριος και ένα ζευγάρι μεσήλικες βρετανοί τουρίστες από το Καίμπριτζ. Η διαδρομή μέσα από έναν αυτοκινητόδρομο. Περνάμε τον καταπράσινο Πενταδάκτυλο και κατηφορίζουμε ώσπου ξεπροβάλλει η όμορφη Κερύνεια στην αγκαλιά της θάλασσας. Κατεβαίνω από το ταξί που μας μετέφερε και παίρνω ένα τοπικό. Θα πάω στο σημείο της τουρκικής εισβολής στην παραλία πεντεμίλι. Ο ταξιτζής μου περίπου εξηντάρης. Τα αγγλικά του άθλια ωστόσο καταφέρνω να συννενοηθώ. Μου λέει πως είναι έποικος από την τουρκική ενδοχώρα και ζει 15 χρόνια στην Κύπρο. Η πραγματική εισβολή έγινε μετά το 1974 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα σκέφτομαι με τους εποίκους που αλλοιώνουν την πληθυσμιακή σύνθεση και την πολιτιστική ταυτότητα του νησιού. Ο καιρός βαρύς και συννεφιασμένος δεξιά μας η απέραντη θάλασσα και αριστερά υψώνεται σαν τείχος ο ορεινό...

antianemikos στον Άγιο Μάμα Το αποφάσισα αφού έφαγα το μεσημεριανό μου στο όμορφο ταβερνάκι στη «Λαϊκή γειτονιά» της Λευκωσίας… Θα πάω στον Άγιο Μάμα στη Μόρφου. Περπατάω στην οδό Λήδρας και δίνω την χτεσινή μου βίζα για επαναθεώρηση είμαι περασμένος στους υπολογιστές του ψευδοκράτους και περνάω τα «σύνορα». Που θα βρω ταξί ρωτάω στα αγγλικά έναν μαγαζάτορα. Μου εξηγεί και προχωράω προς την πιάτσα. Ένα μόνο ταξί μαύρο πολυτελές Mercedes 280. “How much to get me to Ayios Mamas in Morphou?” “60 euros” “Too much 50 and we go”, “55”, “ok” κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και ο τουρκοκύπριος ταξιτζής ο Ερκίν βάζει εμπρός. Γελαστός άνθρωπος στην ηλικία μου. Βγαίνουμε από τη Λευκωσία και μπαίνουμε σε έναν αυτοκινητόδρομο. Το τοπίο ξερό, ελάχιστα δένδρα και αυτά σκονισμένα σαν να θέλουν ένα μεγάλο χέρι να τα ξεσκονίσει ενώ στον Πενταδάκτυλο διακρίνεται η τεράστια σημαία του ψευδοκράτους… Ο δρόμος συνεχίζει μέσα από την απέραντη πεδιάδα παντού ξεραϊλα και ύστερα συνέχεια καμπαρέ, καμπαρέ, καμπαρ...

Ξημερώματα στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" με τη βαλίτσα στο χέρι και το web check-in από πριν. Φωτογραφική μηχανή και laptop κρεμασμένα στον ώμο και έτοιμος... Σκοτάδι ακόμα και το airbus της Aegean τροχοδρομεί... μπαίνει στο διάδρομο οι τουρμπίνες ουρλιάζουν ώθηση και είμαστε στον αέρα...τα φώτα της Αθήνας που δεν έχει ξυπνήσει ακόμα μικραίνουν. Πάλι στον αέρα μετά από πολλά χρόνια... Χαζεύω από το παράθυρο τα χρώματα πάνω από το Αιγαίο... Είμαι μόνος στη σειρά των καθισμάτων το αεροπλάνο μισοάδειο χαζεύω από το παράθυρο και περιμένω τον καφέ από την αεροσυνοδό σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μου... Πάω επιτέλους στο νησί της Αφροδίτης ένα ταξίδι που ονειρευόμουν καιρό... Μόνος στο ταξίδι αυτό, είναι ένα ταξίδι μέσα μου... Πληροφορίες από τις οθόνες στο αεροπλάνο ύψος, ταχύτητα, εξωτερική θερμοκρασία... Μια ώρα και κάτι μετά διακρίνω κάτω την κυπριακή γή χμμ μάλλον ο κόλπος της Μόρφου κι ύστερα κίτρινο έδαφος με λίγη βλάστηση και φάνηκε το αεροδρόμιο της Λάρνακας... Στροφή πάνω...

Αύγουστος 1966. Ένα ζευγάρι ανέβηκε στην Αθήνα για την γέννηση του πρώτου τους παιδιού. Η γέννα δύσκολη, η γυναίκα έπρεπε να φέρει στον κόσμο το παιδί της με καισαρική τομή που τότε δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί στην Καλαμάτα όπου ζούσαν. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία στην Κηφισιά πάνω από το γεφυράκι στο Κεφαλάρι όπου τα ερωτευμένα ζευγάρια ρίχνουν κέρματα στο νερό και κάνουν ευχές για αιώνια αγάπη ένα ζευγάρι χαμογελαστό, η γυναίκα έγκυος. Λίγες μέρες μετά έφεραν στη ζωή υγιέστατο το παιδί τους. Έτσι ήρθε στον κόσμο καλοί μου αναγνώστες ο "antianemikos" κατά κόσμον Γιώργος 43 χρόνια πριν... Σαν σήμερα κάθε χρόνο ξεφύλλιζα το οικογενειακό άλμπουμ... Τα πρώτα μου γενέθλια ασπρόμαυρες φωτογραφίες... 1967 στο χωριό της Μεσσηνίας που ήταν διορισμένοι οι εκπαιδευτικοί γονείς μου. Ο παππούς, η γιαγιά φίλοι οικογενειακοί και συγγενείς που οι περισσότεροι δεν είναι πια στη ζωή... Και άλλα γενέθλια ασπρόμαυρα και έγχρωμα όσο πέρναγαν τα χρόνια... Πολλές φορές τα γιορτάζαμε μαζί με την ...

Ήταν ο τίτλος μιας ταινίας που είχα δεί κάποτε... Παλιά ελληνική ασπρόμαυρη... Ο Πέτρος Φυσσούν πρωταγωνιστουσε αν θυμάμαι καλά... Και φέτος πάλι Αύγουστος όπως κάθε χρόνο, δεύτερος Αύγουστος που μένω στην Αθήνα που άδειασε. Κι όμως έχει μια γοητεία η πόλη έτσι... Μήνας θερινής ραστώνης και διακοπών. Όλα υπολειτουργούν και οι άνθρωποι συνωστίζονται σε αεροδρόμια, λιμάνια, σταθμούς και εθνικές οδούς ενώ κάποιοι όπως εγώ έχουν εργασία που τους κρατάει στην πόλη. Χμμ δεν μου πέφτει άσχημα, κάθομαι σπίτι στον κλιματισμό με ένα μπουκάλι δροσερή μπύρα και χαζολογάω στο δίκτυο. Σκέφτομαι τον Αύγουστο, τους Αυγουστους που σημάδεψαν την Ελλάδα... είναι μήνας σημαδιακός. 1922 Μικρασιατική καταστροφή 1949 Πέφτει ο Γράμμος με το τέλος του Αυγούστου τελειώνει και ο εμφύλιος στην Ελλάδα 1974 Η τραγωδία της Κύπρου ολοκληρώνεται και η κατοχή συνεχίζεται μέχρι σήμερα Οι πέντε αγνοούμενοι που όπως ανακαλύφθηκε πρόσφατα με τη μέθοδο DNA δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τους τούρκους εισβολείς στο μαρτυρικό ...

Καλό ταξίδι ξάδερφε Νίκο που έφυγες σήμερα χτυπημένος από τη λευχαιμία. Θα σε θυμόμαστε... Στὸν πολυτάραχο γιαλὸ τοῦ κόσμου μιὰν ἡμέρα διαβάτης ἀνυπόμονος περνᾶ σὰν τὸν ἀγέρα. Τὸ πάτημά του ἐφάνηκε στὸν ἆμμο μιὰν αὐγὴ ἄγριο τὸ κῦμα πέρασε τὴ νύχτα καὶ τὸ σβεῖ... Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς θα τους γνωρίσεις πάλι άλλον θα λένε Κωνσταντή κι άλλον Μιχάλη Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς θα τους γνωρίσεις πάλι σ'αυτόν τον κόσμο θα γυρνούν με περηφάνια πιο μεγάλη Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς θα τους μισήσεις πάλι έναν μονάχα δε θα βρεις τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο τον μοναχό, τον δυνατό και τον αντρειωμένο Αυτόν δε θα τον ξαναΐδείς να τόνε βασανίσεις και την μεγάλη του καρδιά να τήνε σκίσεις αυτόν δε θα τον ξαναβρείς τι τον φυλάνε τ' άστρα τι τον φυλάει ο ήλιος του... ....τόνε φυλάει το φεγγάρι Αυτόν που 'χει τη χάρη τον πιο μικρό τον πιο πικρό και τον αγαπημένο αυτόν μονάχα εγώ, μονάχα εγώ, εγώ προσμένω...