Silvercity...

Σάββατο βράδυ και δεν έχω τι να κάνω... Ωστόσο δεν θέλω να μείνω σπίτι. Μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάω για την Αργυρούπολη. Συννεφιά και ψύχρα... στάλες από το ψιλόβροχο χτυπούν στο παρμπρίζ του αμαξιού. Βάζω ένα CD να παίζει... Bob Dylan "Lay lady lay..." Κι ύστερα Κατεχάκη, περιφερειακή και ανεβαίνω στον Καρέα... Από κάτω απλώνεται στα δεξιά μου μια θάλασσα από τα φώτα της Αθήνας η θέα θυμίζει αεροπλάνο, Ηλιούπολη, Αργυρούπολη. Σταματάω δίπλα στην πλατεία και περπατάω ως το μικρό μπαράκι του Φάνη. Η πελατεία πάντα γνωστή, θέλοντας και μη γίνεσαι φίλος με τους θαμώνες. "Καλησπέρα Φάνη", "Καλησπέρα Γιώργο" κάθομαι και καλησπερίζω και τους υπόλοιπους θαμώνες. "Βάλε ένα Haig"... Το πίνω αργά και δίπλα ο Δημήτρης ρωτάει άν μπορεί να βάλει ένα CD. Ναι είναι η απάντηση του Φάνη και το βάζει... Μπιθικώτσης παλιά και καλά... ακούω το τραγούδι και ταξιδεύω...

...
Και στο στενό το μαγαζί μπήκε κι ο πόνος μου μαζί
Κι όπως έκλαιγε το τέλι, κι όπως έκλαιγε το τέλι
κι όπως έκλαιγε το τέλι, έκλαψα κι εγώ μαζί
...

Το ποτό τελειώνει. "Να πληρώσω πρέπει να φύγω","Που πας κάτσε να κεράσω άλλο ένα" "Όχι δεν γίνεται οδηγώ". Κλείστηκα στο σιδερένιο μου κέλυφος και έβαλα εμπρός, άνοιξα το ραδιόφωνο, παράσιτα... Θυμήθηκα πως στην Αργυρούπολη λόγω του βουνού τα ραδιόφωνα δεν έχουν καλή λήψη... Το ψιλόβροχο είχε σταματήσει οδήγησα πίσω στο σπίτι...

...

τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου

την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο