Μικρό Παρίσι...

Με το που κατέβηκα στην Καλαμάτα την επόμενη μέρα έπρεπε να πάω στο γάμο ενός φίλου στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Ντύθηκα καλά για την περίσταση αγόρασα το κατάλληλο δώρο για τον φίλο μου και στο τιμόνι για τα Φιλιατρά. Αποφάσισα να πάω από το εσωτερικό του νομού. Χώρα - Γαργαλιάνοι - Φιλιατρά. Ο δρόμος στενός και με στροφές μέσα από αμπέλια και ελαιοχώραφα κι ύστερα αντίκρυσμα του Ιονίου και άφιξη στην κωμόπολη των Φιλιατρών. Χρόνια είχα να πάω. Εγκαταστάθηκα στο δωμάτιο με θέα το Ιόνιο μιας και σκέφτηκα πως μετά το γαμήλιο γλέντι θα είναι μάλλον ανοησία να οδηγήσω άλλα 70 χιλιόμετρα για την επιστροφή στην Καλαμάτα.

Πήγα στην εκκλησία φωτογραφήθηκα με τον γαμπρό, αστεία και πειράγματα μέχρι που η νύφη έφτασε απαστράπτουσα και επακολούθησε η τελετή. Μετά στο κέντρο χορός κρασί διασκέδαση με τα παιδιά που ζούσαν την ευτυχία τους. Απ' έξω η αυγουστιάτικη πανσέληνος χρωματίζονταν πορτοκαλί από την έκλειψη της σελήνης... Βγήκα να ρίξω μια ματιά. Άλλη μια έκλειψη σελήνης που παρατηρώ. Σε μέρα σημαδιακή. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς θα ήμουν έξω με το τηλεσκόπιο και τη φωτογραφική μου μηχανή. Δεν πειράζει σκέφτηκα διακοπές είμαι και περνάω όμορφα θα έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω κι άλλες.
Η ώρα πέρασε και καληνύχτισα τους νεόνυμφους. Οδήγησα στον ξενώνα που έμενα και κάπνισα ένα τσιγάρο αγναντεύοντας το φεγγαρόλουστο Ιόνιο. Το τσιγάρο τελείωσε και έπεσα για ύπνο με το ρυθμικό παφλασμό των κυμάτων να με νανουρίζει.

Πρωινό ξύπνημα καφεδάκι και αποφάσισα να πάω στην Καλαμάτα μέσω Κυπαρισσίας. Ο δρόμος μακρύτερος αλλά πολύ πιο άνετος. Στην έξοδο της πόλης αντίκρυσα το αντίγραφο του πύργου του Άιφελ που έγινε γνωστό στο πανελλήνιο από τηλεοπτική διαφήμιση. Με αφορμή αυτό ονομάζουν μερικοί τα Φιλιατρά μάλλον περιπαιχτικά "Μικρό Παρίσι".

Το έχουν αλλάξει από τότε που τον θυμόμουν παλιά. Φρεσκοβαμμένο και ψηλότερο. Σταμάτησα να φωτογραφίσω και συνέχισα το δρόμο μου. Λίγο πιο έξω αντίκρυσα την πινακίδα Αγρίλι 1 χλμ έστριψα αριστερά. Ο ίδιος φιλιατρινός της διασποράς με την αμφιλεγόμενη αισθητική που έφτιαξε το αντίγραφο του πύργου του Άιφελ είχε φτιάξει και το κάστρο των παραμυθιών στο Αγρίλι δίπλα στη θάλασσα με ένα χτιστό άλογο στο πλάι του που Θυμίζει δούρειο ίππο και χρησιμοποιείται σαν βιβλιοθήκη μυθολογίας.

Σταμάτησα απ' έξω και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Είχα να έρθω από παιδί που τότε στη δεκαετία του 70 μου φάνταζε σαν ντίσνεϋλαντ. Τώρα μου φάνηκέ άχαρο και κιτς. Σε μέρος που δεν ταιριάζει με τίποτα, ανάμεσα στα χωράφια και στο γαλανό Ιόνιο. Και ο χώρος είχε σημάδια εγκατάλειψης με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στο διπλανό κάδο.

Τράβηξα μερικές φωτογραφίες και μπήκα στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής. Οι διακοπές είχαν μόλις αρχίσει και το ταξίδι στα μονοπάτια της μνήμης μαζί τους. Ένοιωσα όμορφα που με το γάμο του το φιλικό ζευγάρι μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναπεράσω από αυτά τα μέρη.
Παναγιώτη και Μαρία να ζήσετε ευτυχισμένοι!