Κάποιες στιγμές νοιώθει κανείς πως πρέπει να κάνει μια νέα αρχή... Κακές συνήθειες, φοβίες και άλλα βαρίδια που τον εμποδίζουν να προχωρήσει πρέπει να τα αποτινάξει...
Έχω μια κακή συνήθεια από έφηβος το κάπνισμα. Κατά καιρούς το έχω κόψει για μεγάλα σχετικά διαστήματα αλλά όλο και κάτι συμβαίνει και το ξαναρχίζω. Τώρα έφτασε η ώρα να κάνω άλλη μια προσπάθεια. Σπίτι άνετος πρέπει να βρω εναλλακτικές λύσεις και ασχολίες ώστε το μυαλό μου να απομακρυνθεί από το πακέτο. Μπορώ; Φυσικά και ναι θέλω θέληση ατσάλινη και δύναμη να αναπεξέλθω στην έλλειψη της νικοτίνης και στο φοβερό αίσθημα κενού και αδυναμίας συγκέντρωσης. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που το είχα κόψει πως πήγαινα έξω με παρέες και ήθελα να φύγω. Η εικόνα έμοιαζε λειψή... Δεν διασκέδαζα. Ωστόσο σιγά σιγά επιβλήθηκα ώσπου περισσότερο από ένα χρόνο μετά από ανοησία και πλάκα πίστευα πως μπορώ να επιβληθώ. Φευ! Αδύνατον ξανακύλησα στο κάπνισμα χωρίς να το καταλάβω καν. Ας είναι μην σκέφτομαι τα περασμένα θα το ξανακόψω και θα συνέλθω. Και το κάπνισμα όπως όλες οι κακές συνήθειες κόβονται μόνο "με το μαχαίρι" "cold turkey" που λένε και οι αγγλόφωνοι.
Τι άλλο με τρομάζει; Ποια είναι η μεγάλη μου φοβία; Τα αεροπλάνα... Αποφεύγω τα αεροπορικά ταξίδια όσο μπορώ. Και μπορώ. Παρότι έχω ταξιδέψει πολλές φορές πάντα έχω ένα μεγάλο φόβο. Νοιώθω σαν να πάω να αντιμετωπίσω το εκτελεστικό απόσπασμα. Θα μου πείτε "οι στατιστικές λένε...", "το επικίνδυνο σε ένα ταξίδι με αεροπλάνο είναι πως πρέπει να πας στο αεροδρόμιο με αυτοκίνητο" κλπ γνωστά.
Μπορεί να έχετε δίκιο καλοί μου αναγνώστες αλλά σκεφτόμενος τι είναι αυτό που φοβίζει δεν είναι η πιθανότητα... Ο φόβος δεν είναι ποσοτικός αλλά ποιοτικός. Είναι η αδυναμία να αγωνιστείς για την επιβίωση αν κάτι πάει στραβά. Αυτό το συναίσθημα δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Θυμάμαι στη δεκαετία του '80 ένα ταξίδι με το αεροπλάνο από Καλαμάτα για Αθήνα. Είχε νυχτώσει το αεροπλάνο σε θέση απογείωσης και η φωνή του πιλότου:
"Και τώρα που είμαστε έτοιμοι για το ταξίδι ο κυβερνήτης κύριος Μακαρίτης και το πλήρωμα σας εύχονται καλό ταξίδι"
Αμάν σκέφτηκα! Ωστόσο ο πιλότος ήταν άριστος και μετά από μια άψογη πτήση σε 25 λεπτά ήμασταν στην Αθήνα.
Τα χρόνια πέρασαν και έκανα και άλλα ταξίδια κατ' ανάγκην. Αθήνα - Ηράκλειο που ήμουν για σπουδές, και Καλαμάτα - Αθήνα. Κάποιες φορές επίτηδες πήρα το αεροπλάνο για να πάω κόντρα στην φοβία μου. Πέρασαν τα χρόνια και το παράτησα. Το απέφευγα. Κάποτε ξαναμπήκα, είχα ισχυρό κίνητρο, έπρεπε να πάω να συναντήσω την Tanja M. στη χώρα που πάντα βρέχει. Και ναι πήγα φυσικά με το αεροπλάνο...και τη βρήκα... και... Εδώ θα μου επιτρέψετε να μην επεκταθώ καλοί μου αναγνώστες μερικά πράγματα τα κρατάω για τον εαυτό μου...
Στο ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα το αεροπλάνο ήταν μισοάδειο. Η βροχή στο αεροδρόμιο χτύπαγε στα τζάμια των παραθύρων και η ορατότητα ήταν 300 μέτρα. Απογειωθήκαμε, το αεροπλάνο πέταξε πάνω από τα σύννεφα, ο ήλιος έλαμψε και τα φτερά του στέγνωσαν. Θυμήθηκα πως είναι καλοκαίρι. Τράβηξα φωτογραφίες με τον ήλιο να λάμπει με ένα ζεστό φως στη δύση και είπα στην αεροσυνοδό να μου φέρει ένα ουίσκι.
"Ice sir?"
"Yes please"
Πάνω από τη Βουλγαρία είχε καταιγίδα αλλά πετούσαμε ψηλά πάνω από τον καιρό και δεν νοιώθαμε τίποτα από την οργή της φύσης... Κεραυνοί σαν φλασιές φώτιζαν κάθε τόσο τα σύννεφα κάτω από τα πόδια μας... Και στη δύση είχε μείνει μόνο μια λουρίδα σε χρώμα μαβί. Δεν άκουγες τίποτα, σιωπηλά τελείως, το θέαμα μαγευτικό.
Δεν πέρασε μια ώρα και φτάσαμε στην Αθήνα. Από τότε δεν έχω ξαναταξιδέψει αεροπορικώς και πάνε χρόνια, όμως πρέπει να το ξεπεράσω. Και θα το κάνω! Πρέπει να δω ανθρώπους σε μέρη μακρινά αλλά πρέπει κάποτε να πάω και στο νότιο ημισφαίριο για να δω τα άστρα του νοτιά που δεν ανεβαίνουν ποτέ πάνω από τον ορίζοντα στην Ελλάδα. Νότιος σταυρός, Τουκάνα, Ταώς, Οκτάς, Δίκτυον, Ιπτάμενος Ιχθύς, Νέφη του Μαγγελάνου, Νεφέλωμα Ταραντούλα... Φαντάζουν τόσο εξωτικά και θέλω να βρεθώ κάτω από τον ουρανό και να μην γνωρίζω τους αστερισμούς... Τους δικούς μας τους ξέρω από τόσο μικρός που δεν θυμάμαι πως είναι να μην γνωρίζεις τίποτα όταν κοιτάς εκεί πάνω. Ναι να μαθαίνω τον ουρανό από την αρχή. Αγνός σαν τότε που παιδί με ένα χάρτη κι ένα μικρό φακό μαζί με τον πατέρα μου μάθαινα να βρίσκω τις Άρκτους, το Δράκοντα, την Κασσιόπη... Κι η ζωή είναι μικρή και μοναδική. Κάποτε θα φύγουμε και δεν θα έχουμε δει τι είναι εκεί κάτω από τον νότιο ορίζοντα; Ε όχι δα!
Γι αυτό καλοί μου αναγνώστες όπως έλεγαν παλιά πριν την πτήση:
"Προσδεθείτε και μην καπνίζετε"
Έχω μια κακή συνήθεια από έφηβος το κάπνισμα. Κατά καιρούς το έχω κόψει για μεγάλα σχετικά διαστήματα αλλά όλο και κάτι συμβαίνει και το ξαναρχίζω. Τώρα έφτασε η ώρα να κάνω άλλη μια προσπάθεια. Σπίτι άνετος πρέπει να βρω εναλλακτικές λύσεις και ασχολίες ώστε το μυαλό μου να απομακρυνθεί από το πακέτο. Μπορώ; Φυσικά και ναι θέλω θέληση ατσάλινη και δύναμη να αναπεξέλθω στην έλλειψη της νικοτίνης και στο φοβερό αίσθημα κενού και αδυναμίας συγκέντρωσης. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που το είχα κόψει πως πήγαινα έξω με παρέες και ήθελα να φύγω. Η εικόνα έμοιαζε λειψή... Δεν διασκέδαζα. Ωστόσο σιγά σιγά επιβλήθηκα ώσπου περισσότερο από ένα χρόνο μετά από ανοησία και πλάκα πίστευα πως μπορώ να επιβληθώ. Φευ! Αδύνατον ξανακύλησα στο κάπνισμα χωρίς να το καταλάβω καν. Ας είναι μην σκέφτομαι τα περασμένα θα το ξανακόψω και θα συνέλθω. Και το κάπνισμα όπως όλες οι κακές συνήθειες κόβονται μόνο "με το μαχαίρι" "cold turkey" που λένε και οι αγγλόφωνοι.
Τι άλλο με τρομάζει; Ποια είναι η μεγάλη μου φοβία; Τα αεροπλάνα... Αποφεύγω τα αεροπορικά ταξίδια όσο μπορώ. Και μπορώ. Παρότι έχω ταξιδέψει πολλές φορές πάντα έχω ένα μεγάλο φόβο. Νοιώθω σαν να πάω να αντιμετωπίσω το εκτελεστικό απόσπασμα. Θα μου πείτε "οι στατιστικές λένε...", "το επικίνδυνο σε ένα ταξίδι με αεροπλάνο είναι πως πρέπει να πας στο αεροδρόμιο με αυτοκίνητο" κλπ γνωστά.
Μπορεί να έχετε δίκιο καλοί μου αναγνώστες αλλά σκεφτόμενος τι είναι αυτό που φοβίζει δεν είναι η πιθανότητα... Ο φόβος δεν είναι ποσοτικός αλλά ποιοτικός. Είναι η αδυναμία να αγωνιστείς για την επιβίωση αν κάτι πάει στραβά. Αυτό το συναίσθημα δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Θυμάμαι στη δεκαετία του '80 ένα ταξίδι με το αεροπλάνο από Καλαμάτα για Αθήνα. Είχε νυχτώσει το αεροπλάνο σε θέση απογείωσης και η φωνή του πιλότου:
"Και τώρα που είμαστε έτοιμοι για το ταξίδι ο κυβερνήτης κύριος Μακαρίτης και το πλήρωμα σας εύχονται καλό ταξίδι"
Αμάν σκέφτηκα! Ωστόσο ο πιλότος ήταν άριστος και μετά από μια άψογη πτήση σε 25 λεπτά ήμασταν στην Αθήνα.
Τα χρόνια πέρασαν και έκανα και άλλα ταξίδια κατ' ανάγκην. Αθήνα - Ηράκλειο που ήμουν για σπουδές, και Καλαμάτα - Αθήνα. Κάποιες φορές επίτηδες πήρα το αεροπλάνο για να πάω κόντρα στην φοβία μου. Πέρασαν τα χρόνια και το παράτησα. Το απέφευγα. Κάποτε ξαναμπήκα, είχα ισχυρό κίνητρο, έπρεπε να πάω να συναντήσω την Tanja M. στη χώρα που πάντα βρέχει. Και ναι πήγα φυσικά με το αεροπλάνο...και τη βρήκα... και... Εδώ θα μου επιτρέψετε να μην επεκταθώ καλοί μου αναγνώστες μερικά πράγματα τα κρατάω για τον εαυτό μου...
Στο ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα το αεροπλάνο ήταν μισοάδειο. Η βροχή στο αεροδρόμιο χτύπαγε στα τζάμια των παραθύρων και η ορατότητα ήταν 300 μέτρα. Απογειωθήκαμε, το αεροπλάνο πέταξε πάνω από τα σύννεφα, ο ήλιος έλαμψε και τα φτερά του στέγνωσαν. Θυμήθηκα πως είναι καλοκαίρι. Τράβηξα φωτογραφίες με τον ήλιο να λάμπει με ένα ζεστό φως στη δύση και είπα στην αεροσυνοδό να μου φέρει ένα ουίσκι.
"Ice sir?"
"Yes please"
Πάνω από τη Βουλγαρία είχε καταιγίδα αλλά πετούσαμε ψηλά πάνω από τον καιρό και δεν νοιώθαμε τίποτα από την οργή της φύσης... Κεραυνοί σαν φλασιές φώτιζαν κάθε τόσο τα σύννεφα κάτω από τα πόδια μας... Και στη δύση είχε μείνει μόνο μια λουρίδα σε χρώμα μαβί. Δεν άκουγες τίποτα, σιωπηλά τελείως, το θέαμα μαγευτικό.
Δεν πέρασε μια ώρα και φτάσαμε στην Αθήνα. Από τότε δεν έχω ξαναταξιδέψει αεροπορικώς και πάνε χρόνια, όμως πρέπει να το ξεπεράσω. Και θα το κάνω! Πρέπει να δω ανθρώπους σε μέρη μακρινά αλλά πρέπει κάποτε να πάω και στο νότιο ημισφαίριο για να δω τα άστρα του νοτιά που δεν ανεβαίνουν ποτέ πάνω από τον ορίζοντα στην Ελλάδα. Νότιος σταυρός, Τουκάνα, Ταώς, Οκτάς, Δίκτυον, Ιπτάμενος Ιχθύς, Νέφη του Μαγγελάνου, Νεφέλωμα Ταραντούλα... Φαντάζουν τόσο εξωτικά και θέλω να βρεθώ κάτω από τον ουρανό και να μην γνωρίζω τους αστερισμούς... Τους δικούς μας τους ξέρω από τόσο μικρός που δεν θυμάμαι πως είναι να μην γνωρίζεις τίποτα όταν κοιτάς εκεί πάνω. Ναι να μαθαίνω τον ουρανό από την αρχή. Αγνός σαν τότε που παιδί με ένα χάρτη κι ένα μικρό φακό μαζί με τον πατέρα μου μάθαινα να βρίσκω τις Άρκτους, το Δράκοντα, την Κασσιόπη... Κι η ζωή είναι μικρή και μοναδική. Κάποτε θα φύγουμε και δεν θα έχουμε δει τι είναι εκεί κάτω από τον νότιο ορίζοντα; Ε όχι δα!
Γι αυτό καλοί μου αναγνώστες όπως έλεγαν παλιά πριν την πτήση:
"Προσδεθείτε και μην καπνίζετε"
«να φοβάσαι τ’άστρα του Νοτιά..»
Νίκος Καββαδίας
Δεν τα φοβάμαι!
10 σχόλια:
Καλώς ήρθα και καλώς σε βρήκα στο δικό e-σπίτι. Το ταξίδι με το αερόπλανο πάντα μου άρεσε. Την πρώτη φορά που μπήκα , ταξίδευα ολομόναχη... Θυμάμαι πως η πρώτη μου αντίδραση την ώρα της απογείωσης, ήταν ένα χαμόγελο στα χείλη , και μάλιστα προσπαθούσα να συγκρατηθώ για να μη νομίζουν οι υπόλοιποι πως μάλλον το μυαλό μου ξεφεύγει. Μου άρεσε η αίσθηση. Τα κενά αέρος μου έκαναν πάντα κάτι λίγο... αλλά τα συνήθισα και αυτά.
Όσο για το κάπνισμα. Το έκοψα 2 φορές στη ζωή μου. Τη 1η για 40 μέρες περίπου. Και τη 2η για ένα χρόνο. Αυτό ήταν. Το ξανάρχισα και τώρα καπνίζω περισσότερο από πριν. Δυστυχώς.
Σου εύχομαι να μπορέσεις να το κόψεις. Δεν είναι και ότι καλύτερο. Και το ξέρουμε καλά αυτό...
Καλό βράδυ, φιλιά.
Καλώς όρισες αγαπητή φίλη. Κι εγώ έχω ταξιδέψει μόνος τις περισσότερες φορές. Δεν μου δίνει καμμιά αίσθηση σιγουριάς το να πετάω παρέα με κάποιον άλλο...
Όσο για το κάπνισμα σίγουρα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να το κόψεις, αλλά δεν ξέρω τι είναι πιο εύκολο να ξεπεράσω τη φοβία μου για τα αεροπλάνα ή να το κόψω. Πάντως σαφώς το κάπνισμα είναι κάτι εκατομμύρια φορές πιο επικίνδυνο από το να ταξιδεύεις με αεροπλάνο :-)
Χθες άκουσα μια πολύ όμορφη σκέψη για το το τι συμβολίζει το τσιγάρο σημειολογικά στο χέρι κάθε καπνιστή. Είναι το υποκατάστατο της αγκαλιάς που θα ήθέλε να έχει εκείνη τη στιγμή. Αυτό το πάρε δώσε του καπνιστή με το τσιγάρο του, ίσως να εξυπηρετεί την ανάγκη να μην νιώθει τόσο αμήχανα μπροστά στη μοναξιά του. Συμφωνώ. Τα περισσότερα τσιγάρα της μέρας εξάλλου τα κάνουμε από αμηχανία. Σκέφτομαι μάλιστα πως αν κάθε φορά που μου έρχεται η ανάγκη να ανάψω τσιγάρο ερχόταν μια μεγάλη αγκαλιά προς το μέρος μου, ίσως και να το ανέβαλα για αργότερα...: Καλημέρα.
Αν έχεις δει την ταινία "Gilda" σε κάποια στιγμή λέει κάποιος από τους υπαλλήλους του καζίνο στη Rita Hayworth: καπνίζετε πολύ και οι απογοητευμένοι άνθρωποι καπνίζουν πολύ (δεν θυμάμαι αν επαναλαμβάνω ακριβώς την ατάκα) και τελικά πιστεύω πως έτσι είναι αγαπητή φίλη.
Καλή σου ημέρα
Βρε Γιώγο βαλτός είσαι;
Λές καί τά έγραψα εγώ. Εν συντομία
Τό τσιγάρο τό έκοψα 2 φορές τήν πρώτη φορά 13 χρόνια!!! καί τήν 2η 2 χρόνια.Ξέρω-ξέρω...τώρα καπνίζω περίπου 15 τσιγάρα τη μέρα.Όσο γιά τά αεροπλάνα, μετά από αρκετές πτήσεις εντός καί εκτός Ευρώπης καί στό νοτιά χέ-χέ, τώρα τά αποφεύγω.Γέλασα πάλι τώρα μέ τήν πρώτη πτήση Θεσσαλονίκη-Αθήνα Ιανουάριος 67 με ένα DC6 [ελικοφόρο τετρακινητήριο] Ολυμπιακής πολύ γέλιο.
Νά είσαι καλά βρέ Γιώργο
Sevax
Δημήτρη σε ζηλεύω τυχεράκια που έχεις πάει νότια.
Όσο για το είναι σαν να τα έγραψες εσύ λογικό, τα μεγάλα φωτογραφικά και αστρονομικά πνεύματα συναντώνται :-)
Καλή σου μέρα!
ΥΓ Το γέλιο είναι τώρα μόνο ή και όταν ήσουν πάνω στο DC6; Χεχε, μερικές φορές γίνομαι κακόςςςςςς
to sixainomai to kapnisma apo mikros...pleon stin oikogeneia de kapnizei kanenas mas...
se aeroplano den exo bei...exo mia fovia einai ali8eia...
kalo sou vradi!
Καλημέρα Αντιανεμικέ μου…
Έχω μια ΙΔΕΑ, πρόσκληση/πρόκληση θα έλεγα…για να ξεπεράσεις τη φοβία σου για τα αεροπλάνα…Τι λες;
Θα έρθεις; Να σε περιμένω;
Λιγότερο από δυο ώρες είσαι μακριά μου…
Θα το σκεφτείς;
Όπως και να έχει…θα σε περιμένω…
Kisses
@leviathan
Τυχερός αγαπητέ φίλε που δεν το έβαλες στο στόμα σου ποτέ το τσιγάρο. Για τη φοβία είμαστε πολλοί τελικά οι ομοιοπαθείς αλλά που θα πάει θα την ξεπεράσουμε :-)
Καλό σου βράδυ
@μωβ κρινάκι
Τέτοια πρόσκληση/πρόκληση δεν μπορεί παρά να γίνει αποδεκτή :-)
Φιλιά...
Μα όνομα είναι αυτό?
Κ.Μακαρίτης?
Πτπτπτπτπ :)
Δημοσίευση σχολίου