Πέρασα με τη φωτογραφική μου μηχανή από ένα μέρος που είναι ουσιαστικά στη γειτονιά μου κι όμως ποτέ δεν πήγα να το δω από κοντά... Τις προσφυγικές πολυκατοικίες στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης εκεί στο κέντρο απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Έρημες πια... με σαπισμένα κουφώματα και χαλασμένους σοβάδες... Πέρασα απο δίπλα και φωτογράφισα.. Στους τοίχους σημάδια από σφαίρες.
Το έμπειρο μάτι τα εντοπίζει αμέσως. Είναι από τα Δεκεμβριανά του 1944. Η διαφωνία ανάμεσα στο ΕΑΜ και την επίσημη κυβέρνηση για τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ οδήγησε στο συλλαλητήριο της 3/12/1944. Οι άοπλοι διαδηλωτές δέχτηκαν πυρά από το κτίριο της βουλής και της αστυνομικής διεύθυνσης δίπλα. 28 νεκροί έβαψαν με το αίμα τους την πλατεία Συντάγματος κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο... Ανάμεσά τους και ένα εξάχρονο παιδί...
Και η σύγκρουση άρχισε με τις κυβερνητικές δυνάμεις και τους Βρεττανούς από τη μια και τους αντάρτες του ΕΛΑΣ από την άλλη. Οι αντάρτες είχαν την ψευδαίσθηση πως οι βρεττανικές δυνάμεις θα έμεναν αμέτοχες. Δεν ήξεραν την εντολή του Τσώρτσιλ : "Ενεργήστε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενο έδαφος όπου εκδηλώθηκε τοπική ανταρσία"...
Με τις κύριες δυνάμεις των ανταρτών μακριά από την Αθήνα, την έλλειψη σχεδίου και τη διασπορά δυνάμεων οι αντάρτες ηττήθηκαν και ο βρεττανικός ιμπεριαλισμός έδειξε τη διάθεσή του να κρατήσει στο άρμα του την Ελλάδα πάση θυσία...
Μετά μερικά χρόνια άλλο ένα κομμάτι του ελληνισμού η Κύπρος είδε το αποτρόπαιο πρόσωπο του βρεττανικού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού...
Τα χρόνια πέρασαν η ιστορία ξεχάστηκε όμως οι σημαδεμένοι τοίχοι είναι ακόμα εκεί σε πείσμα του χρόνου... Σε λίγα χρόνια τα προσφυγικά θα κατεδαφιστούν, περιοχή φιλέτο βλέπετε...Τα σημάδια από τις σφαίρες θα περάσουν στη μνήμη, όπως και το σύνθημα στα πανώ των διαδηλωτών του 1944:
"Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυρανίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"
Με χίλια ονόματα μια χάρη
ακρίτας ειτ' αρματολός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου