Το βαρέλι του αμοντιλλάδο

Ο Ε. Α. Πόε είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Μια μεγαλοφυΐα με τραγικό αυτοκαταστροφικό τέλος. Μια σύντομη ιστορία - διήγημά του μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν το πρωτοδιάβασα περισσότερο από είκοσι χρόνια πριν. "Το βαρέλι του αμοντιλλάδο". Ο αφηγητής Μοντρεσόρ χωρίς να εξηγείται γιατί ουσιαστικά αποφασίζει να τιμωρήσει τον Φορτουνάτο ειδικό στα κρασιά για τις προσβολές του. Το σκηνικό απροσδιόριστο χρονικά κάπου στην Βενετία της ανεγέννησης. Ο αφηγητής Μοντρεσόρ με πρόσχημα την εξακρίβωση της γνησιότητας ενός βαρελιού κρασί αμοντιλλάδο καθοδηγεί τον μεθυσμένο ειδικό στα κρασιά Φορτουνάτο μέσα από διαδοχικούς θαλάμους και κατακόμβες στον τελευταίο θάλαμο όπου τον δένει στον τοίχο με αλυσίδες που είχε τοποθετήσει από πριν και τον χτίζει ζωντανό στον τοίχο. Το διήγημα είναι σε πρώτο πρόσωπο, και η αφήγηση λαμβάνει χώρα 50 χρόνια μετά το συμβάν. Ίσως είναι η διήγηση - εξομολόγηση του Μοντρεσόρ σε κάποιον ιερωμένο. Ο αφηγητής δεν δείχνει να έχει τύψεις ούτε μετά ούτε και κατά τη διάρκεια τέλεσης του εγκλήματος. Ψυχρός άτεγκτος και μεθοδικός. Στην ερώτηση αν είσαι τέκτονας δείξε μου ένα σημάδι δείχνει χωρίς δισταγμό το μυστρί που είχε μαζί του για να χτίσει ζωντανό τον Φορτουνάτο. Στις κραυγές του για βοήθεια φωνάζει και αυτός πιο δυνατά ώστε να κάνει το θύμα του να απελπιστεί... Στις ικεσίες για αγάπη του Θεού βάζει άλλη μια πέτρα στον τοίχο. Και όταν δεν ακούει απόκριση πριν βάλει την τελευταία πέτρα αλλά το κουδούνισμα από το καπέλο με τα κουδουνάκια του μεταμφιεσμένου σε πιερότο Φορτουνάτο καθώς ρίχνει το δαυλό στο άνοιγμα πνίγει και το τελευταίο ίχνος οίκτου και συνείδησης λέγοντας πως η αίσθηση εμετού του ήρθε από την ατμόσφαιρα στις κατακόμβες... Αναπαυθήτω εν ειρήνη (Ιn pace requiescat) είναι η τελική πρόταση στην σύντομη αυτή ιστορία.
Τι ήθελε να μας δείξει ο Πόε; Τι είχε στο μυαλό της αυτή η όχι και τόσο ισορροπημένη ψυχικά μεγαλοφυΐα; Ίσως να ήθελε αλληγορικά να σκοτώσει ένα κομμάτι του εαυτού του; Να δείξει την ψυχρή και άτεγκτη εκδίκηση που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος; Και τα δύο μαζί; Ποτέ δεν θα μάθουμε ίσως... Όσο και να περπατάμε στις σκοτεινές κατακόμβες του ανθρώπινου μυαλού... Αναπαυθείτω εν ειρήνη δάσκαλε του φανταστικού και τρομακτικού...

ΥΓ Πριν χρόνια συζητούσαμε με ένα φίλο και την κοπέλα του για την ιστορία αυτή. Πέρασε καιρός και δέχτηκα ενα τηλεφώνημα από την κοπέλα του. Ζήτησε τη διεύθυνσή μου. Την έδωσα απορώντας τι να τη θέλει. Μετά μερικές μέρες δέχτηκα ένα δέμα το άνοιξα και ναι ήταν ένα μπουκάλι αμοντιλλάδο που είχε φέρει όταν πήγαν ταξίδι στην Ισπανία...
Συγκινήθηκα... Ναι τέτοιες χειρονομίες δείχνουν ανθρώπους που τους έχεις φίλους μια ζωή.
Πήρα τηλέφωνο να ευχαριστήσω και ήπια ένα ποτήρι αμοντιλλάδο στην υγεία της φιλίας...
http://poestories.com/text.php?file=amontillado