Τι σου θυμίζουν τα τραίνα;...

Τα απαρέμφατα έλεγε εύστοχα μια εκπομπή για τη γλώσσα που είχα δει πολλά χρόνια πριν...
"Απαγορεύεται το καπνίζειν", "Απαγορεύεται το κύπτετε έξω" και πάει λέγοντας.
Μικρός συνέχεια ταξίδευα με το τραίνο από Καλαμάτα για Αθήνα. Μυρωδιά καμένου λαδιού στους σταθμούς και κούνημα στις στενές γραμμές του δικτύου Πελοποννήσου. Οικογενειακώς ανεβαίναμε στην Αθήνα μιας και δεν είχαμε αυτοκίνητο τότε (βασικά ποτέ δεν πήραν οι δικοί μου δεν ξέρουν καν να οδηγούν). Ίσως αυτή να είναι η αιτία για την ιδιαίτερη γοητεία που ασκούν πάνω μου τα τραίνα. Χρόνια μετά όταν δεν βιαζόμουν ανέβαινα Αθήνα και κατέβαινα με το τραίνο. Οι εικόνες πέρναγαν σαν ταινία μπροστά μου... Ο κάμπος της Μεσσηνίας, το σκαρφάλωμα στην Αρκαδία μέσα από την πανέμορφη χαράδρα του Ίσσαρη, η πάντοτε ετοιμόροπη γέφυρα του Σαφλά, ανατιναγμένη από τους αντάρτες στην κατοχή και μονίμως προσωρινά επισκευασμένη με το τραίνο να περνάει αργά και να τρίζουν οι ράγες κι ύστερα σήραγγα, γέφυρα, σήραγγα γέφυρα και το τραίνο σαν αργοκίνητο φίδι να ανεβαίνει στο οροπέδιο της Μεγαλόπολης... Στο σταθμό του Λεύκτρου να πουλάνε ρυζόγαλα και στην Τρίπολη εφημερίδες... Ύστερα η τεράστια κοιλαδογέφυρα στον Αχλαδόκαμπο ( η ψηλότερη στα Βαλκάνια έχω ακούσει) και κατέβασμα στους Μύλους... σουβλάκια από το παράθυρο, Άργος και Κόρινθος πάνω από τη γέφυρα του Ισθμού, πίσω μας η Πελοπόννησος και μετά κακιά σκάλα με το τραίνο να σέρνεται σύριζα στο γκρεμό. Ύστερα χαρούμενο να σφυρίζει που φτάναμε πια στην Αθήνα 6:30-7 ή και 8 ώρες αργότερα...
Τα χρόνια πέρασαν το δίκτυο έμεινε ασυντήρητο... εκτροχιασμοί ο ένας μετά τον άλλο και έκλεισε για ριζική ανακατασκευή με νέους στρωτήρες, σκύρο και ράγες. Ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί τα έργα... Ο σταθμός Πελοποννήσου έκλεισε πια και η μετρική γραμμή καταργήθηκε μέχρι την Κόρινθο. Οι ταξιδιώτες για παρακάτω θα αλλάζουν τραίνο.
Ανυπομονώ να ξανανέβω. Δέκα χρόνια έχω να διασχίσω το Μωριά με το τραίνο και με πιάνει μελαγχολία να περνάω και να βλέπω στην Αρκαδία τις ράγες έτσι έρημες ακόμα, τους παλιούς πέτρινους σταθμούς ρημαγμένους και το σιδερένιο φίδι να μην περνάει με τα φωτισμένα του παράθυρα και τους ταξιδιώτες κουρνιασμένους μέσα του...
Τα τραίνα όχι δεν θυμίζουν μόνο απαρέμφατα και χωρισμούς όπως στα τραγούδια που έχουν γραφτεί για αυτά, αλλά μας ταξιδεύουν μέσα στη φύση, δίπλα στα δένδρα και στα βράχια που έτσι να κάνεις θαρείς θα τα πιάσεις και μας γυρνάνε σε μια άλλη εποχή απλούστερη και αθώα...
Ναι απαγορεύεται το "κύπτεται έξω" όχι το ταξιδεύειν, αυτό επιβάλλεται!

Άντε αγαπημένο μου τραινάκι σφύριξε χαρούμενο ξανά!

...

Κι όλο στον ουρανό το τραίνο πήγαινε

άιντε και νύχτωνε

πίσω του δάσος ορφανό

άφηνε μιαν ουρά καπνό

στο ματωμένο δειλινό

Άιντε ντε

...
Άιντε και ντε
άιντε τα τραίνα βούλιαξαν
ένα μονάχο καταμόναχο
έξω απ' τις ράγες πήγαινε
με τους νεκρούς του θερμαστές
και τους νεκρούς εισπράκτορες

μια μαλακιάν ουρά καπνό
άφηνε μες στον ουρανό
μεγάλο δάσος ορφανό
μια μαλακιάν ουρά καπνό
στο μαραμένο δειλινό
Άιντε και ντε

Άιντε και ντε

Κάψα και σίδερο

...

Γιάννης Ρίτσος