Ιδιαίτερα ζεστό εκείνο το καλοκαίρι του 1949... Εμφύλιος και η ζυγαριά έκλινε πια προς το μέρος του κυβερνητικού στρατού. Ο Μωριάς είχε υποκύψει και οι δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού επιτίθονταν στις δυνάμεις των ανταρτών στη Ρούμελη που κυριαρχούσε η ΙΙ μεραρχία των ανταρτών με επικεφαλής τον θρυλικό Διαμαντή (Γιάννη Αλεξάνδρου). Ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν άφηνε αμφιβολία για το τελικό αποτέλεσμα, ο πακτωλός των αμερικανικών ενισχύσεων σε πολεμικό υλικό του στρατού έδειχνε πια τα αποτελέσματά του. Με 10 προς 1 πλεονέκτημα σε αριθμητική δύναμη και 40 ή και 50 προς 1 σε δύναμη πυρός για τον κυβερνητικό στρατό η ΙΙ αντάρτικη μεραρχία ήταν καταδικασμένη στη συντριβή. Οι φάλλαγγες των στρατιωτικών δυνάμεων σαν μια σιδερένια σκούπα σάρωναν τα βουνά της Ρούμελης με αποτέλεσμα οι αντάρτες να μην μπορούν να ελιχθούν, να δίνουν συνεχώς μάχες και να συντρίβονται παρά τις κάποιες τοπικές τους επιτυχίες... Τα χωριά αδειασμένα από τον πληθυσμό, ένα εφιαλτικό τοπίο όπως το περιγράφουν όσοι μετείχαν στις επιχειρήσεις της εποχής, με τους αντάρτες να μην μπορούν να βρουν πληροφορίες και τρόφιμα. Σαν χαλασμένο παιχνίδι η ΙΙ μεραρχία γύριζε γύρω γύρω από τον εαυτό της μέχρι το τέλος...
21 του Ιούνη 1949, η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου, η μικρή αντάρτικη ομάδα με τον Διαμαντή ήταν πάνω από το χωριό Μάρμαρα της Φθιώτιδας όταν κυκλώθηκε από το στρατό, μάλλον ύστερα από προδοσία όπως λέγεται. Μια σφαίρα βρήκε τον καπετάνιο...
Ο Διαμαντής ο ατσάλινος αντάρτης ήταν νεκρός ύστερα από επτά ολόκληρα χρόνια στα βουνά. Σπούδασε δικηγόρος και παρόλα αυτά από τη σίγουρη ζωή της πόλης προτίμησε τον αγώνα για τις φλογερές του ιδέες.
Δεν θα παραθέσω τη βιογραφία του αξέχαστου Διαμαντή, μπορεί να τη βρεί κανείς στο δίκτυο και σε πολλά βιβλία. Θα σταθώ στο μαρτυρικό του τέλος που μου θυμίζει το τέλος του άλλου μεγάλου αντάρτη του Τσε που έπεσε νεκρός στη Βολιβία δύο σχεδόν δεκαετίες αργότερα.
Στη μαρτυρική Ρούμελη σταμάτησε η κλαγγή των όπλων πια... τα χωριά έμειναν εκεί ερειπωμένα. Οι περισσότεροι κάτοικοι που είτε βίαια είτε από το φόβο του πολέμου είχαν μαζευτεί στις πόλεις δεν ξαναγύρισαν να περιμαζέψουν τα διαλυμένα τους νοικοκυριά. Ο τόπος ερήμωσε με τους θρύλους να τον στοιχειώνουν και τα φαντάσματα των ανταρτών να περπατάνε στις βουνοπλαγιές...
Στη μαρτυρική Ρούμελη σταμάτησε η κλαγγή των όπλων πια... τα χωριά έμειναν εκεί ερειπωμένα. Οι περισσότεροι κάτοικοι που είτε βίαια είτε από το φόβο του πολέμου είχαν μαζευτεί στις πόλεις δεν ξαναγύρισαν να περιμαζέψουν τα διαλυμένα τους νοικοκυριά. Ο τόπος ερήμωσε με τους θρύλους να τον στοιχειώνουν και τα φαντάσματα των ανταρτών να περπατάνε στις βουνοπλαγιές...
Το παλικάρι πού 'πεσε μ' ορθή την κεφαλή του
δεν το σκεπάζει η γης ογρή , σκουλήκι δεν τ' αγγίζει.
Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τ' αψήλου
και σμίγει τους τρανούς αητούς και τους χρυσούς αγγέλους .
Γιάννης Ρίτσος
...
Εμπρός λαέ για την Ελλάδα,
εμπρός ακόμα μια φορά,
κρατάς της λευτεριάς τη δάδα
στα δυο σου χέρια τα γερά!
Αντάρτικο τραγούδι της εποχής του εμφυλίου
2 σχόλια:
Οι αναρτήσεις σου είναι πολύ πρωτότυπες κι ενημερωτικές..Μελαγχόλησα λίγο μ' αυτά που διάβασα αλλά από την ιστορία πέρνουμε τα πιο επίκαιρο μαθήματα..Καλησπέρες αντάρτικες..
Πριν χρόνια καλή μου όναρ αγόρασα το βιβλίο που έγραψε ο Γ. Μαντζώρος, συναγωνιστής του Διαμαντή, φίλος του από το δημοτικό σχολείο... Ήταν το έναυσμα να ασχοληθώ με το αντάρτικο στη Ρούμελη. Στην πρώτη σελίδα έχω την ευτυχία να μου έχει γράψει αφιέρωση ο συγγραφέας.
Φιλιά συναγωνιστικά :-)
Δημοσίευση σχολίου