ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Τι να πει κανείς για αυτό το αριστούργημα; Ένα από τα ομορφότερα ερωτικά ποιήματα όλων των εποχών... Όταν το πρωτοδιάβασα συγκλονίστηκα. Ήταν το τελευταίο ολοκληρωμένο ποίημα του E. A. Poe και δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του. Το παραθέτω χωρίς σχόλια: Annabel Lee It was many and many a year ago, In a kingdom by the sea, That a maiden there lived whom you may know By the name of Annabel Lee; And this maiden she lived with no other thought Than to love and be loved by me. I was a child and she was a child, In this kingdom by the sea: But we loved with a love that was more than love--- I and my Annabel Lee; With a love that the winged seraphs of heaven Coveted her and me. And this was the reason that, long ago, In this kingdom by the sea, A wind blew out of a cloud, chilling My beautiful Annabel Lee; So that her high-born kinsmen came And bore her away from be, To shut her up in a sepulchre In this kingdom by the sea. The angels, not half so happy in heaven, Went envying her and me--- Ye...

Χτες περασμένα μεσάνυχτα και η βραδιά γλυκιά... Σκυμένος στον υπολογιστή χάζευα στον παγκόσμιο ιστό. Δίπλα μένει μια άγνωστη κοπέλα φοιτήτρια μάλλον, είχε επισκέψεις, κάποιες φίλες της... Φασαρίες, κοριτσίστικα γέλια γενικά βαβούρα. Γμτ λέω προχτές είχε γενέθλια σήμερα πάλι βαβούρα τι θα γίνει πια... Ξαφνικά έπεσε ησυχία και ακούστηκε μια κιθάρα... και μια νεανική γυναικεία φωνή να τραγουδάει... "Να μ' αγαπάς... όσο μπορείς να μ' αγαπάς" , ένοιωσα να ανατριχιάζω. Έκλεισα τον υπολογιστή και το φως και ξάπλωσα ακούγοντας το καταπληκτικό τραγούδι του αξέχαστου Παύλου Σιδηρόπουλου που χάθηκε τόσο πρόωρα. Ας είναι λέω τέτοια "φασαρία" να την κάνουν κάθε βράδυ... Κοιμήθηκα με ανοιχτή την πόρτα, ο ανοιξιάτικος αέρας γέμισε το δωμάτιό μου μαζί με τις νότες της κιθάρας και τις νεανικές γυναικείες φωνές... Να σαι καλά άγνωστη φίλη, με έκανες να ξεχάσω πως έχω αρχίσει να γίνομαι μικροαστός... ... Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δε σταματά Σαν το πουλί πάνω...

Δεκαετία του '70 στην ελληνική επαρχία. Ασπρόμαυρη TV και στα σχολεία ποδιές… Δάσκαλος που μας έβαζε να τραγουδάμε «Μακεδονία ξακουστή» και «Έχω μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή τη λένε βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ» ενώ δεν έχανε ευκαιρία να μας κάνει αντικομμουνιστικά κηρύγματα και να μας ρωτάει αν πήγαμε κατηχητικό (αν δεν πηγαίναμε θα είχαμε χάσει την ευκαιρία να ακούσουμε για τον "βλάσφημο" Καζαντζάκη αλλά και να παίξουμε πινγκ-πονγκ). Θυμάμαι που αλλάξαμε σπίτι και από τη μονοκατοικία που νοικιάζαμε μετακομίσαμε σε ολοκαίνουργιο ρετιρέ διαμέρισμα. Χαρές εγώ... Δικαιολογημένες από τη μια που οι γονείς μου πήραν επιτέλους δικό μας σπίτι αλλά μικρός για να καταλάβω την αξία του να μένεις σε σπίτι με κήπο και ταράτσα. Έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια για να αποπληρωθεί το δάνειο. Όταν ήρθε το χαρτί από την τράπεζα στον πατέρα μου για να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για άρση της υποθήκης αναφώνησα: "'Αντε πατέρα καλορίζικο τώρα είναι δικό μας!" Τι άλλο μου έχει μ...

Μοναστηράκι Κυριακή και βολτάρω... χαζεύω το πολύχρωμο πλήθος μικροπωλητές, τουρίστες, ζευγάρια που περπατάνε χέρι χέρι, κράχτες καταστημάτων... Σε ένα στενό μπαίνω στο παλαιοβιβλιοπωλείο. Μυρωδιά πολυκαιρισμένου χαρτιού και φθαρμένα βιβλία. Χαζεύω τα ράφια και το μάτι μου πέφτει στο "Ο βίος των ζώων" παλιό δερματόδετο βιβλίο... με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, κυανοτυπίες και γκραβούρες ζώων. Σε πολύ καλή κατάσταση και με το κάλυμα του. Το ανοίγω και ο νους μου ταξιδεύει χρόνια πίσω όταν μαθητής το είχα ανακαλύψει στην βιβλιοθήκη της Καλαμάτας. Το θυμάμαι φθαρμένο, με σημειωμένα ονόματα και ημερομηνίες, κομμένες εικόνες από μαθητές των δεκαετιών του 40, 50 και 60 που τις ήθελαν για τα σχολικά λευκώματα που τους υποχρέωναν να διατηρούν οι δάσκαλοί τους. Πήγα με το βιβλίο στο ταμείο.... "Πόσο κάνει;" "30 ευρώ κύριε, άντε δώσε μου 25 και πάρτο" Βγήκα από το καταστημα με το βιβλίο και περπάτησα μέχρι το σταθμό του μετρό. Σπίτι το ξεφύλλισα, είδα τις εικόνες και δι...

Ομολογώ πως το πασίγνωστο αυτό τραγούδι το άκουγα σαν ένα χαρούμενο σκοπό χωρίς να δώσω καμμια σημασία στους στίχους του ώσπου τυχαία έπεσα στο δίκτυο σε κάποια ιστοσελίδα που έλεγε την ιστορία του. Το τραγούδι γράφτηκε το 1949 από τους Lee Hayes και Pete Seeger και πρωτοπαίχτησε το 1952 σε εκδήλωση για συλλογή χρημάτων προς βοήθεια αμερικανών κομμουνιστών που είχαν νομικά προβλήματα με το ψυχροπολεμικό μέχρι υστερίας κλίμα που επικρατούσε στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή... Ο Pete Seeger διατέλεσε μέλος του ΚΚ των ΗΠΑ αλλά αργότερα αποχώρησε από αυτό αντιδρώντας στην υποστηριξη του κόμματος στον σταλινισμό διατηρώντας τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Για την πολιτική του δράση κλήθηκε στην τρομερή επιτροπή αντιαμερικανικών ενεργειών όπου με παρρησία δήλωσε: "Δεν πρόκεται να απαντήσω οποιεσδήποτε ερωτήσεις σχετικά με τις συναναστροφές μου, τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές ή πολιτικές μου πεποιθήσεις, ή το τι ψήφισα σε οποιεσδήποτε εκλογές ή για οποιαδήποτε από αυτές τις προσωπικές υ...

Ο θρύλος της γυναίκας που κλαίει είναι διαδεδομένος σε όλη την λατινική αμερική σε διάφορες εκδοχές... Μία από αυτές λέει πως ήταν μια φτωχή γυναίκα που την ερωτεύτηκε ο γιός ενός γαιοκτήμονα και την παντρεύτηκε κρυφά. Έκαναν μαζί παιδιά αλλά ο πατέρας του κανόνισε ο γιός του να παντρευτεί μια γυναίκα της τάξης τους. Όταν ανακοίνωσε στην κρυφή του σύζυγο πως πρέπει να την αφήσει και να μην ξαναειδωθούν ποτέ αυτή τρελή από τον πόνο που είχε στην σπασμένη της καρδιά σκότωσε τα παιδιά τους πνίγοντάς τα στο ποτάμι. Όταν ο σύζυγός της μαζί με άλλους ανθρώπους πήγε να τη βρεί αυτή αυτοκτόνησε. Ο Θεός στον ουρανό την ρώτησε τρεις φορές: "Που είναι τα παιδιά σου;" κι αυτή απάντησε: "Δεν ξέρω" τότε την καταδίκασε να τριγυρνάει τις νύχτες ψάχνοντάς τα... Έτσι τις νύχτες δίπλα στο ποτάμι ο διαβάτης μπορεί να ακούσει το κλάμα της γυναίκας που αιώνια ψάχνει τα σπλάχνα της που έπνιξε με τα ίδια της τα χέρια...

Την ξέρετε την "πράσινη" πολυεθνική οργάνωση... Οι καμπάνιες της θεατρικές παραστάσεις της τηλεόρασης προς άγρα συνδρομητών. Οι θέσεις της είναι ανάλογες των πλασιέ των άχρηστων ανεμογεννητριών. Τα ημερολόγιά της για τα πυρηνικά ατυχήματα περιλαμβάνουν δοκιμές πυρηνικών όπλων και ατυχήματα σε δόσεις ακτινοβολίας σε αρρώστους νοσοκομείων. Ας δούμε μερικά από τα "ατυχήματα" αυτά: 1945 Japan: The US B­29 bomber ``Enola Gay'' drops the nuclear bomb ``Little Boy'' on Hiroshima. Approximately 140,000 dead as of the end of December 1945. Πυρηνικό ατύχημα ήταν αυτό; 1962 USSR, Semipalatinsk test site in eastern Kazakhstan: Above­ground nuclear test. ή μήπως αυτό; 2004 France, Cattenom nuclear plant 2: Fire in a cable passageway in the area of the turbine hall. Firefighters have to break down a wall to get to the burning cables. Ούτε η φωτιά σε καλώδια μπορεί να θεωρηθεί πυρηνικό ατύχημα 2004 USA, Vermont Yankee nuclear plant in Vermont: A fire in the electri...

Με τη φωτογραφία έχω πάθος και τα πάθη όπως έλεγε ο E. A. Poe πρέπει να είναι σεβαστά! Πάθος όμως έχω και με τις Nikon. Νομίζω πως η συγκεκριμένη μάρκα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Την πρώτη μου Nikon την απέκτησα το 1993 και ήταν η καταπληκτική σκληροτράχηλη και πλήρως μηχανική FM2. Ζαχάρωνα και την F4 αλλά η τιμή της ήταν απαγορευτική... Τα χρόνια πέρασαν και άρχισε να επικρατεί η ψηφιακή φωτογραφία χάριν της ευκολίας και σε βάρος της ποιότητας. Για μας τους παλιομοδίτες και παραδοσιακούς ήταν η ευκαιρία να αγοράσουμε αναλογικό εξοπλισμό σε εξευτελιστικές τιμές. Έτσι πέρυσι "χτύπησα" και μια Nikon F4 σε άριστη κατάσταση για 277 ευρώ μαζί με τα ταχυδρομικά από το γερμανικό ebay. Δείτε τις πληροφορίες που βλέπουμε κοιτάζοντας μέσα από μια F4. Βαρύ εργαλείο επαγγελματικό... η ποιότητα είναι αμέσως αισθητή. Παίρνει αξεσουάρ για κάθε είδους φωτογράφηση από καθημερινές σκηνές μέχρι αστροφωτογραφία και φωτομικρογραφία. Θα έλεγε κανείς πως είμαι οκ αλλά σαν γνήσιος καταναλω...

Πάντα μου άρεσε και μου αρέσει η φωτογραφία... Είναι κάτι σαν παγωμένος χρόνος. Τα πρώτα μου γενέθλια, εκδρομές με το σχολείο, μέρη που επισκέφτηκα. γλέντια με φίλους.. όλα αυτά βρίσκονται σε άλμπουμ και κουτιά καταχωνιασμένα σε διάφορα μέρη του σπιτιού μου. Παρά την ευκολία της ψηφιακής η λέξη φωτογραφία φέρνει στο μυαλό μου το φιλμ... Χρόνια που ασχολούμαι εκατοντάδες μέτρα ασπρόμαυρα και έγχρωμα φιλμ έχουν περάσει από την παλιά μου Kiev 4-a και τις Nikon μου. Απ' όλα ποιο αγάπησα περισσότερο; Μα το παλιό καλό Kodachrome! Το πρώτο σλάιντ φιλμ ευρείας παραγωγής από τη δεκαετία του '30. Στην εποχή του το Kodachrome ήταν συνώνυμο της έγχρωμης φωτογραφίας. Έγραψε χρωματιστές σκηνές της ιστορίας. Φιλμ με εξαιρετική πιστότητα χρωμάτων και αντοχή στο χρόνο. Με ελάχιστο κόκκο αλλά και απαιτητικό στη σωστή φωτομέτρηση για να έχουμε καλά αποτελέσματα. Η εμφάνιση του απαιτεί ειδικά εργαστήρια και συμπεριλαμβάνεται στην τιμή αγοράς του. Θυμάμαι να τοποθετώ το τραβηγμένο φιλμ στον ειδικό ...

Πρωτομαγιά σήμερα και δεν είναι η μέρα των λουλουδιών αλλά η μέρα που βάφτηκε κόκκινη από το αίμα των εργατών του Σικάγου την 1η του Μάη του 1886 επειδή ζήταγαν το οχτάωρο. Πάνω από εκατόν είκοσι χρόνια μετά ακόμα και αυτό είναι πια αμφισβητίσιμο... Θα αφιερώσω τη σημερινή μου ανάρτηση σε έναν αγωνιστή λοιπόν του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ και ποιητή τραγουδοποιό που πέθανε νέος και ασυμβίβαστος τον Joe Hill... Μετανάστης από τη Σουηδία πήγε στις ΗΠΑ το 1902 να δουλέψει σαν εργάτης. Περιπλανήθηκε από τη Νεα Υόρκη στο Κλήβελαντ για να καταλήξει στη δυτική ακτή. Γρήγορα έγινε μέλος των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Industrial Workers of the World) και γύριζε τις ΗΠΑ οργανώνοντας τους εργάτες ενώ παράλληλα εργαζόταν σε διάφορες βαριές δουλειές. Στις αρχές του 1914 βρισκόταν στη Γιούτα και εργαζόταν ως εργάτης σε ορυχείο. Εκεί κατηγορήθηκε για το φόνο ενός κρεοπώλη και του γιού του. Ένας γιατρός περιέθαλψε τραύμα του από σφαίρα και κατήγγειλε το γεγονός. Ο Joe Hill είπε πως τραυματίστη...