Τι να πει κανείς για αυτό το αριστούργημα; Ένα από τα ομορφότερα ερωτικά ποιήματα όλων των εποχών... Όταν το πρωτοδιάβασα συγκλονίστηκα. Ήταν το τελευταίο ολοκληρωμένο ποίημα του E. A. Poe και δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του. Το παραθέτω χωρίς σχόλια:
Annabel Lee
It was many and many a year ago, In a kingdom by the sea, That a maiden there lived whom you may know By the name of Annabel Lee; And this maiden she lived with no other thought Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child, In this kingdom by the sea: But we loved with a love that was more than love--- I and my Annabel Lee; With a love that the winged seraphs of heaven Coveted her and me.
And this was the reason that, long ago, In this kingdom by the sea, A wind blew out of a cloud, chilling My beautiful Annabel Lee; So that her high-born kinsmen came And bore her away from be, To shut her up in a sepulchre In this kingdom by the sea.
The angels, not half so happy in heaven, Went envying her and me--- Yes!---that was the reason (as all men know, In this kingdom by the sea) That the wind came out of the cloud by night, Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love it was stronger by far than the love Of those who were older than we--- Of many far wiser than we--- And neither the angels in heaven above, Nor the demons down under the sea, Can ever dissever my soul from the soul Of the beautiful Annabel Lee.
For the moon never beams, without bringing me dreams Of the beautiful Annabel Lee; And the stars never rise, but I feel the bright eyes Of the beautiful Annabel Lee; And so, all the night-tide, I lie down by the side, Of my darling---my darling---my life and my bride, In the sepulchre there by the sea, In her tomb by the sounding sea.
Χτες περασμένα μεσάνυχτα και η βραδιά γλυκιά... Σκυμένος στον υπολογιστή χάζευα στον παγκόσμιο ιστό. Δίπλα μένει μια άγνωστη κοπέλα φοιτήτρια μάλλον, είχε επισκέψεις, κάποιες φίλες της... Φασαρίες, κοριτσίστικα γέλια γενικά βαβούρα. Γμτ λέω προχτές είχε γενέθλια σήμερα πάλι βαβούρα τι θα γίνει πια... Ξαφνικά έπεσε ησυχία και ακούστηκε μια κιθάρα... και μια νεανική γυναικεία φωνή να τραγουδάει... "Να μ' αγαπάς... όσο μπορείς να μ' αγαπάς", ένοιωσα να ανατριχιάζω. Έκλεισα τον υπολογιστή και το φως και ξάπλωσα ακούγοντας το καταπληκτικό τραγούδι του αξέχαστου Παύλου Σιδηρόπουλου που χάθηκε τόσο πρόωρα. Ας είναι λέω τέτοια "φασαρία" να την κάνουν κάθε βράδυ... Κοιμήθηκα με ανοιχτή την πόρτα, ο ανοιξιάτικος αέρας γέμισε το δωμάτιό μου μαζί με τις νότες της κιθάρας και τις νεανικές γυναικείες φωνές... Να σαι καλά άγνωστη φίλη, με έκανες να ξεχάσω πως έχω αρχίσει να γίνομαι μικροαστός...
Δεκαετία του '70 στην ελληνική επαρχία. Ασπρόμαυρη TV και στα σχολεία ποδιές… Δάσκαλος που μας έβαζε να τραγουδάμε «Μακεδονία ξακουστή» και «Έχω μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή τη λένε βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ» ενώ δεν έχανε ευκαιρία να μας κάνει αντικομμουνιστικά κηρύγματα και να μας ρωτάει αν πήγαμε κατηχητικό (αν δεν πηγαίναμε θα είχαμε χάσει την ευκαιρία να ακούσουμε για τον "βλάσφημο" Καζαντζάκη αλλά και να παίξουμε πινγκ-πονγκ).
Θυμάμαι που αλλάξαμε σπίτι και από τη μονοκατοικία που νοικιάζαμε μετακομίσαμε σε ολοκαίνουργιο ρετιρέ διαμέρισμα. Χαρές εγώ... Δικαιολογημένες από τη μια που οι γονείς μου πήραν επιτέλους δικό μας σπίτι αλλά μικρός για να καταλάβω την αξία του να μένεις σε σπίτι με κήπο και ταράτσα. Έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια για να αποπληρωθεί το δάνειο. Όταν ήρθε το χαρτί από την τράπεζα στον πατέρα μου για να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για άρση της υποθήκης αναφώνησα: "'Αντε πατέρα καλορίζικο τώρα είναι δικό μας!" Τι άλλο μου έχει μείνει από τη δεκαετία του ’70; Η θρυλική σειρά Χαβάη 5-0 με τον Jack Lord. Τα Σάββατα με άφηναν οι δικοί μου να δω τη σειρά που ξεκίναγε την… πολύ προχωρημένη ώρα των 9:30 (αν ξεκίναγε και τότε γιατί μια φορά είχε 45 λεπτά διαφημίσεις πριν το είχαν γράψει και οι εφημερίδες). Η σειρά με το καταπληκτικό μουσικό κομμάτι στην εισαγωγή και τον McGarret να κατατροπώνει τους κακούς σε κάθε επεισόδιο. Η δεκαετία του '70 πέρασε έτσι. Πήγα στο γυμνάσιο και συνέχιζα να παρακολουθώ τη σειρά ανελλιπώς. To 1980 η έγχρωμη TV έκανε δειλά τα πρώτα της βήματα με μερικές σειρές έγχρωμες ανάμεσά τους και η Χαβάη 5-0. Πολλές φορές πήγαινα στον τυχερό ξάδερφό μου με την πανάκριβη έγχρωμη TV για να δούμε τη σειρά. Ώσπου ήρθε το 1980 και το τελευταίο επεισόδιο… Ο McGarret έκλεισε στη φυλακή τον αιώνιο εχθρό του και την ιστορία της θρυλικής σειράς που διήρκεσε από το 1968 έως το 1980… Μαζί της έκλεισε και η παιδική μου ηλικία. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 το Mega έδειξε πάλι μερικά επεισόδια της σειράς.. είδα ένα και μου φάνηκε πια η σειρά τόσο παλιά τόσο γερασμένη. Δεν είδα δεύτερο προτίμησα να την έχω στο μυαλό μου όπως την έβλεπα παιδί... Άντε ας τη θυμηθούμε:
...
"Γυρεύω τον παλιό μου κήπο τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι όμως σαν είμουνα παιδί έπαιζα πάνω στο χορτάρι κάτω από τους μεγάλους ίσκιους κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές ώρα πολλή λαχανιασμένος".
...
"Παλιέ μου φίλε συλλογίσου σιγά σιγά θα συνηθίσεις η νοσταλγία σου έχει πλάσει μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους έξω απ' τη γής κι απ' τους ανθρώπους".
"Πια δεν ακούω τσιμουδιά βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος παράξενο πως χαμηλώνουν όλα τριγύρω κάθε τόσο εδώ διαβαίνουν και θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα".
Μοναστηράκι Κυριακή και βολτάρω... χαζεύω το πολύχρωμο πλήθος μικροπωλητές, τουρίστες, ζευγάρια που περπατάνε χέρι χέρι, κράχτες καταστημάτων... Σε ένα στενό μπαίνω στο παλαιοβιβλιοπωλείο. Μυρωδιά πολυκαιρισμένου χαρτιού και φθαρμένα βιβλία. Χαζεύω τα ράφια και το μάτι μου πέφτει στο "Ο βίος των ζώων" παλιό δερματόδετο βιβλίο... με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, κυανοτυπίες και γκραβούρες ζώων. Σε πολύ καλή κατάσταση και με το κάλυμα του. Το ανοίγω και ο νους μου ταξιδεύει χρόνια πίσω όταν μαθητής το είχα ανακαλύψει στην βιβλιοθήκη της Καλαμάτας.
Το θυμάμαι φθαρμένο, με σημειωμένα ονόματα και ημερομηνίες, κομμένες εικόνες από μαθητές των δεκαετιών του 40, 50 και 60 που τις ήθελαν για τα σχολικά λευκώματα που τους υποχρέωναν να διατηρούν οι δάσκαλοί τους. Πήγα με το βιβλίο στο ταμείο....
"Πόσο κάνει;"
"30 ευρώ κύριε, άντε δώσε μου 25 και πάρτο"
Βγήκα από το καταστημα με το βιβλίο και περπάτησα μέχρι το σταθμό του μετρό. Σπίτι το ξεφύλλισα, είδα τις εικόνες και διάβασα για διάφορα ζώα... Μου κόλλησε το μάτι σε ένα παράξενο ζώο δεν το είχα ξανακούσει και δεν το είχα προσέξει όταν μικρός είχα ξαναδεί το βιβλίο αυτό.
"Άλκα η άπτερος"
'Αρχισα να διαβάζω:
"Η άλκα η άπτερος ανήκει εις τα πτηνά, άτινα η καταστρεπτική μανία του ανθρώπου εξηφάνισεν εκ του προσώπου της γης εις χρόνους ιστορικούς.
...
Η άλκα είχε μέγεθος περίπου χηνός, το δε σώμα της έφθανεν εις μήκος τα ενενήντα εστμ. περίπου. Είχε ράμφος μέγα, πολύ υψηλόν και στενόν, φέρον εις το άνω μέρος εγκαρσίας αυλακώσεις.
...
Διωκομένη εκολύμβα ταχέως, κατεδύετο δε από καιρού εις καιρόν και εσυνέχιζε τον δρόμον της υπό το ύδωρ με ταχύτητα απίστευτον. Η τροφή της απηρτίζετο αποκλειστικώς σχεδόν εξ ιχθύων. ...
Κατά τον Ιούνιον αι άλκαι συνήρχοντο κατά μεγάλα συνήθως σμήνη εις ερήμους ακτάς, βραχώδεις νησίδες ή σκοπέλους, δια να επωάσωσιν... εγγένων εν μόνον αυγόν, όπερ απετίθετο άνευ ουδεμίας προφυλάξεως, επί της γυμνής επιφανείας των βράχων."
Ήταν ουσιαστικά ο πιγκουΐνος της αρκτικής Ευτυχισμένη ζούσε η άλκα η άπτερος λοιπόν μέχρι που ο αδηφάγος άνθρωπος ανακάλυψε το νόστιμο κρέας της. Το ανελέητο κυνήγι έκανε από τις αρχές του 19ου αιώνα τους πληθυσμούς της να υποχωρούν συνεχώς και το τελευταίο δείγμα του είδους της θανατώθηκε το 1844... Ο άνθρωπος με την καταναλωτική του μανία έκανε άλλο ένα έγκλημα ενάντια στη φύση.
Βαλσαμωμένες άλκες σε μουσεία φυσικής ιστορίας είναι τραγικές μούμιες που θα μας θυμίζουν για πάντα αυτό το έγκλημα....
Εβδομήντα αυγά της διασώζονται διασκορπισμένα σε διάφορα μουσεία επίσης. Είναι από τα ίδια αυτά αυγά που κάποτε ήταν συνηθισμένη τροφή για τους γηγενείς πληθυσμούς της Γροιλανδίας της Ισλανδίας. Δεν θα ξαναείναι ποτέ...
Έσβησα το τσιγάρο μου και σκούπισα ένα δάκρυ που έτρεξε από τα μάτια μου... Μακάρι να μην ξαναγίνει ένα τέτοιο έγκλημα ποτέ...
Ομολογώ πως το πασίγνωστο αυτό τραγούδι το άκουγα σαν ένα χαρούμενο σκοπό χωρίς να δώσω καμμια σημασία στους στίχους του ώσπου τυχαία έπεσα στο δίκτυο σε κάποια ιστοσελίδα που έλεγε την ιστορία του. Το τραγούδι γράφτηκε το 1949 από τους Lee Hayes και Pete Seeger και πρωτοπαίχτησε το 1952 σε εκδήλωση για συλλογή χρημάτων προς βοήθεια αμερικανών κομμουνιστών που είχαν νομικά προβλήματα με το ψυχροπολεμικό μέχρι υστερίας κλίμα που επικρατούσε στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή... Ο Pete Seeger διατέλεσε μέλος του ΚΚ των ΗΠΑ αλλά αργότερα αποχώρησε από αυτό αντιδρώντας στην υποστηριξη του κόμματος στον σταλινισμό διατηρώντας τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Για την πολιτική του δράση κλήθηκε στην τρομερή επιτροπή αντιαμερικανικών ενεργειών όπου με παρρησία δήλωσε:
"Δεν πρόκεται να απαντήσω οποιεσδήποτε ερωτήσεις σχετικά με τις συναναστροφές μου, τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές ή πολιτικές μου πεποιθήσεις, ή το τι ψήφισα σε οποιεσδήποτε εκλογές ή για οποιαδήποτε από αυτές τις προσωπικές υποθέσεις, Νομίζω πως αυτές είναι τελείως ανάρμοστες ερωτήσεις για να γίνονται σε οποιονδήποτε αμερικανό, ειδικά κάτω από τέτοιο καταναγκασμό." Παραμένει πολιτικά ενεργός ακόμα και σήμερα στα 89 του χρόνια! Μετά από αυτό ακούω το τραγούδι αυτό με άλλο αυτί πια... Η τελευταία αισιόδοξη στροφή του είναι πάντα επίκαιρη...
Now I have a hammer
And I have a bell
And I have a song to sing
All over this land.
It’s the hammer of justice,
It’s the bell of freedom,
It's a song about love between my brothers and my sisters
Ο θρύλος της γυναίκας που κλαίει είναι διαδεδομένος σε όλη την λατινική αμερική σε διάφορες εκδοχές... Μία από αυτές λέει πως ήταν μια φτωχή γυναίκα που την ερωτεύτηκε ο γιός ενός γαιοκτήμονα και την παντρεύτηκε κρυφά. Έκαναν μαζί παιδιά αλλά ο πατέρας του κανόνισε ο γιός του να παντρευτεί μια γυναίκα της τάξης τους. Όταν ανακοίνωσε στην κρυφή του σύζυγο πως πρέπει να την αφήσει και να μην ξαναειδωθούν ποτέ αυτή τρελή από τον πόνο που είχε στην σπασμένη της καρδιά σκότωσε τα παιδιά τους πνίγοντάς τα στο ποτάμι. Όταν ο σύζυγός της μαζί με άλλους ανθρώπους πήγε να τη βρεί αυτή αυτοκτόνησε. Ο Θεός στον ουρανό την ρώτησε τρεις φορές: "Που είναι τα παιδιά σου;" κι αυτή απάντησε: "Δεν ξέρω" τότε την καταδίκασε να τριγυρνάει τις νύχτες ψάχνοντάς τα... Έτσι τις νύχτες δίπλα στο ποτάμι ο διαβάτης μπορεί να ακούσει το κλάμα της γυναίκας που αιώνια ψάχνει τα σπλάχνα της που έπνιξε με τα ίδια της τα χέρια...
Την ξέρετε την "πράσινη" πολυεθνική οργάνωση... Οι καμπάνιες της θεατρικές παραστάσεις της τηλεόρασης προς άγρα συνδρομητών. Οι θέσεις της είναι ανάλογες των πλασιέ των άχρηστων ανεμογεννητριών. Τα ημερολόγιά της για τα πυρηνικά ατυχήματα περιλαμβάνουν δοκιμές πυρηνικών όπλων και ατυχήματα σε δόσεις ακτινοβολίας σε αρρώστους νοσοκομείων. Ας δούμε μερικά από τα "ατυχήματα" αυτά:
1945 Japan: The US B29 bomber ``Enola Gay'' drops the nuclear bomb ``Little Boy'' on Hiroshima. Approximately 140,000 dead as of the end of December 1945.
Πυρηνικό ατύχημα ήταν αυτό;
1962 USSR, Semipalatinsk test site in eastern Kazakhstan: Aboveground nuclear test.
ή μήπως αυτό;
2004 France, Cattenom nuclear plant 2: Fire in a cable passageway in the area of the turbine hall. Firefighters have to break down a wall to get to the burning cables.
Ούτε η φωτιά σε καλώδια μπορεί να θεωρηθεί πυρηνικό ατύχημα
2004 USA, Vermont Yankee nuclear plant in Vermont: A fire in the electrical conduits leading to the main transformer plus a small fire inside the turbine building.
Ούτε αυτό, η φωτιά σε μετασχηματιστή
2005 Belgium, Tihange nuclear plant: During periodic testing of the emergency power diesel generators, it is discovered that they are not serviceable.
Αυτό μήπως;
1996 Costa Rica, San José: A radiation therapy source is incorrectly calibrated. This results in overexposure of patients. !!!!
Να σταματήσει και η ραδιοθεραπεία ασθενών;;; Πέρα από την πλάκα είναι και αυτό πυρηνικό ατύχημα; Σαν να λέμε ότι φταίει το φάρμακο άν ένας ανόητος νοσοκόμος δώσει παραπάνω δόση.
2003 Russia, Kola bay: Marine inspectors discover a dismantled radioisotope thermoelectric generator. The radioisotope source is discovered at three meter water depth.
Δεν φταίνε τα πολύ χρήσιμα RTGs αν η Ρωσσία είναι διαλυμένο κράτος. Χρησιμοποιούνταν στην τροφοδότηση με ενέργεια φάρων σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας η οποία δεν έχει και ηλιοφάνεια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά και τις διαμαρτυρίες κάποιων ακτιβιστών για το πλουτώνιο που περιείχαν τα RTGs των διαστημοσυσκευών Cassini προς τον Κρόνο και New Horizons προς τον Πλούτωνα. Είναι απαραίτητα τα RTGs διότι σε τόσο μεγάλες αποστάσεις από τον ήλιο οι διαστημοσυσκευές δεν μπορούν να εργαστούν με ηλιακή ενέργεια. Λαϊκισμός σε όλο του το μεγαλείο από ανόητους ήταν οι διαμαρτυρίες αυτές.
Οι "ακτιβιστές" της γνωστής οργάνωσης πάντως (να μην απομακρυνόμαστε από το θέμα μας) με ακροβατικές και θεατρικές φιγούρες καταφέρνουν να έχουν τσάμπα διαφήμιση από τα ΜΜΕ και τα έσοδά της από την καμπάνια ενάντια στο κυνήγι της φάλαινας είναι μεγαλύτερα από όσα βγάζουν Ισλανδία και Νορβηγία μαζί κυνηγώντας φάλαινες... Η κοροϊδία καλά κρατεί... Οι συνδρομητές γίνονται έρμαια μιας δράκας φανατικών που υποστηρίζουν χίλιες δύο αντιεπιστημονικές δοξασίες. Τελευταία μεγάλη επινόηση είναι να μην χρηματοδοτηθεί η έρευνα στην πεντακάθαρη πυρηνική σύντηξη γιατί έχουμε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας τέτοιες μπούρδες.... Λες και έχουμε 3-4.000 χιλιόμετρα βουνοκορφών για να σφαγιάσουμε στην Ελλάδα για να έχουμε ηλεκτρισμό όταν φυσήξει. Α και το άλλο να αποσύρουμε τους λαμπτήρες πυρακτώσεως και να βάλουμε τους εξοικονόμησης ενέργειας (που είναι γεμάτοι υδράργυρο). Φυσικά ούτε μια λέξη για τη μάστιγα της φωτορύπανσης. Ξέρουν την τακτική κάνουν καμπάνιες που μπορούν να κερδηθούν με το λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση. Πέρα από τα αστεία το πολυεθνικό τέρας σαν Λερναία Ύδρα έχει απλώσει τα κεφάλια του και εμποδίζει την βιομηχανική ανάπτυξη κρατών και εξαθλιώνει ολόκληρους πληθυσμούς ιθαγενών εσκιμώων που ζούσαν από το κυνήγι σε πλήρη αρμονία με τη φύση για εκατοντάδες χρόνια. Το ντοκυμανταίρ "Survival in the high north" είναι χαρακτηριστικό. Το νεώτερο εφεύρημα είναι το διοξείδιο του άνθρακα, κλείστε τις τηλεοράσεις, τα σεσουάρ τα μπλέντερ, μην παίρνετε ασανσερ μην πίνετε coca cola και σόδα θα ρευτείτε και θα αυξηθεί το διοξείδιο του άνθρακα (οι υπολογισμοί αυθαίρετοι φυσικά). Πυρηνική ενέργεια; Ούτε να την ακούσει ο πράσινος βάλτος. Να κλείσουμε τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού από σχάση πυρήνων και να βάλουμε τι ρε μπούρδες; Αρκετά γίνατε ανεκτοί ώρα να ακουστεί και ο αντίλογος!
Και για να γελάσουμε και μια αηδιαστική διαφήμιση που εμένα προσωπικά μου έφερε την ανάγκη για να δώσω πολλές καρπαζιές... Το περίφημο "Angry kid" γελάστε με την καρδιά σας:
Με τη φωτογραφία έχω πάθος και τα πάθη όπως έλεγε ο E. A. Poe πρέπει να είναι σεβαστά! Πάθος όμως έχω και με τις Nikon. Νομίζω πως η συγκεκριμένη μάρκα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Την πρώτη μου Nikon την απέκτησα το 1993 και ήταν η καταπληκτική σκληροτράχηλη και πλήρως μηχανική FM2. Ζαχάρωνα και την F4 αλλά η τιμή της ήταν απαγορευτική... Τα χρόνια πέρασαν και άρχισε να επικρατεί η ψηφιακή φωτογραφία χάριν της ευκολίας και σε βάρος της ποιότητας. Για μας τους παλιομοδίτες και παραδοσιακούς ήταν η ευκαιρία να αγοράσουμε αναλογικό εξοπλισμό σε εξευτελιστικές τιμές. Έτσι πέρυσι "χτύπησα" και μια Nikon F4 σε άριστη κατάσταση για 277 ευρώ μαζί με τα ταχυδρομικά από το γερμανικό ebay. Δείτε τις πληροφορίες που βλέπουμε κοιτάζοντας μέσα από μια F4.
Βαρύ εργαλείο επαγγελματικό... η ποιότητα είναι αμέσως αισθητή. Παίρνει αξεσουάρ για κάθε είδους φωτογράφηση από καθημερινές σκηνές μέχρι αστροφωτογραφία και φωτομικρογραφία.
Θα έλεγε κανείς πως είμαι οκ αλλά σαν γνήσιος καταναλωτής και πορωμένος με τις Nikon είδα και μια F-801 στο αυστριακό ebay. Τιμή εκκίνησης 15 ευρώ (!!!) φυσικά και ακολούθησα το ρητό "ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις έναν πειρασμό είναι να υποκύψεις". Έβαλα λοιπόν την τιμή εκκίνησης και ως εκ θαύματος δεν τη "χτύπησε" κανένας! Την άλλη μέρα έλαβα email πως η μηχανή είναι δική μου. Τα ταχυδρομικά ήταν 23 ευρώ περισσότερα από τη μηχανή αλλά και 38 είναι τιμή ξεφτίλα. Τώρα η οικογένεια των Nikon μου είναι πλήρης (;) δεν είναι σίγουρος αλλά έπαψα να κοιτάζω το ebay. Καλύτερα να μην μπαίνεις κάν στον πειρασμό...
Σας παρουσιάζω λοιπόν την οικογένεια των Nikon μου από αριστερά FM2 φακός 50mm f/1.8, F4 φακός Sigma 24mm και F-801 φακός 35-70...
Χμμ χρειάζομαι και καλύτερους φακούς... μάλλον θα ξαναρχίσω τις βόλτες στο ebay...
Πάντα μου άρεσε και μου αρέσει η φωτογραφία... Είναι κάτι σαν παγωμένος χρόνος. Τα πρώτα μου γενέθλια, εκδρομές με το σχολείο, μέρη που επισκέφτηκα. γλέντια με φίλους.. όλα αυτά βρίσκονται σε άλμπουμ και κουτιά καταχωνιασμένα σε διάφορα μέρη του σπιτιού μου. Παρά την ευκολία της ψηφιακής η λέξη φωτογραφία φέρνει στο μυαλό μου το φιλμ... Χρόνια που ασχολούμαι εκατοντάδες μέτρα ασπρόμαυρα και έγχρωμα φιλμ έχουν περάσει από την παλιά μου Kiev 4-a και τις Nikon μου. Απ' όλα ποιο αγάπησα περισσότερο; Μα το παλιό καλό Kodachrome! Το πρώτο σλάιντ φιλμ ευρείας παραγωγής από τη δεκαετία του '30. Στην εποχή του το Kodachrome ήταν συνώνυμο της έγχρωμης φωτογραφίας. Έγραψε χρωματιστές σκηνές της ιστορίας. Φιλμ με εξαιρετική πιστότητα χρωμάτων και αντοχή στο χρόνο. Με ελάχιστο κόκκο αλλά και απαιτητικό στη σωστή φωτομέτρηση για να έχουμε καλά αποτελέσματα. Η εμφάνιση του απαιτεί ειδικά εργαστήρια και συμπεριλαμβάνεται στην τιμή αγοράς του. Θυμάμαι να τοποθετώ το τραβηγμένο φιλμ στον ειδικό φάκελλο και να το στέλνω στη Λωζάνη της Ελβετίας στο μοναδικό εργαστήριο της kodak στην Ευρώπη για εμφάνιση και πλαισίωση των σλάιντς και την αγωνία που ένοιωθα όταν έπαιρνα το κουτάκι με τα έτοιμα σλάιντς από το γραμματοκιβώτιό μου. Τα χρόνια πέρασαν επικρατεί σιγά σιγά η ψηφιακή φωτογραφία και το kodchrome εξαλειφεται σιγα σιγα... τα εργαστήρια που το εμφανίζουν σιγά σιγά κλείνουν και σήμερα μόνο ένα υπάρχει πλεόν στις ΗΠΑ... Ίσως πολύ μακριά για να το στείλεις. Το kodacrhome 25 και 2oo έχουν καταργηθεί χρόνια πια και μένει μόνο το 64. Καταργήθηκαν και οι επαγγελματικές εκδόσεις των αντίστοιχων φιλμ... Σαν τους δεινόσαυρους το kodachrome εξαφανίζεται σιγά σιγά από τη μια η ψηφιακή φωτογραφία από την άλλη τα πιο βολικά φίλμ στην εμφάνισή τους τόσο της kodak όσο και της fuji το αντικαθιστούν στη χρήση στην απόδοση ποτέ... Πόσο χαρακτηριστικό είναι το ανάγλυφο που δείχνει ένα σλάιντ kodachrome όταν το κοιτάζει κανείς στο πλάι... Πόσο επίπονη η εμφάνισή του με την πρόσθεση των χρωστικών κατά τη διαδικασία της εμφάνισης σε τρείς ασπρόμαυρες επιστρώσεις που περιλαμβάνει. Λέγεται πως σε όλη την Ευρώπη μόνο ένα άτομο γνώριζε όλα τα μυστικά της εμφάνισης του Kodachrome και η εκπαίδευση έπαιρνε τρία χρόνια. Φέτος το καλοκαίρι έρχεται... όλοι θα πάμε κάπου διακοπές με φίλους, οικογένειες, ερωτικούς συντρόφους... Κάπου μαζί μας θα υπάρχει και η φωτογραφική μηχανή να παγώσει το χρόνο... Ας τον παγώσει σε Kodachrome. Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να το χρησιμοποιήσουμε αλλά θα ξέρουμε πως τα χρώματά του θα μείνουν ανεξίτηλα και για τα εγγόνια μας, το έχει δείξει η ιστορία! Κράτα γερά Kodachrome για σενα έγραψε και τραγούδι ο Paul Simon: Mama dont't take my kodachrome away!
Πρωτομαγιά σήμερα και δεν είναι η μέρα των λουλουδιών αλλά η μέρα που βάφτηκε κόκκινη από το αίμα των εργατών του Σικάγου την 1η του Μάη του 1886 επειδή ζήταγαν το οχτάωρο. Πάνω από εκατόν είκοσι χρόνια μετά ακόμα και αυτό είναι πια αμφισβητίσιμο... Θα αφιερώσω τη σημερινή μου ανάρτηση σε έναν αγωνιστή λοιπόν του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ και ποιητή τραγουδοποιό που πέθανε νέος και ασυμβίβαστος τον Joe Hill... Μετανάστης από τη Σουηδία πήγε στις ΗΠΑ το 1902 να δουλέψει σαν εργάτης. Περιπλανήθηκε από τη Νεα Υόρκη στο Κλήβελαντ για να καταλήξει στη δυτική ακτή. Γρήγορα έγινε μέλος των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Industrial Workers of the World) και γύριζε τις ΗΠΑ οργανώνοντας τους εργάτες ενώ παράλληλα εργαζόταν σε διάφορες βαριές δουλειές. Στις αρχές του 1914 βρισκόταν στη Γιούτα και εργαζόταν ως εργάτης σε ορυχείο. Εκεί κατηγορήθηκε για το φόνο ενός κρεοπώλη και του γιού του. Ένας γιατρός περιέθαλψε τραύμα του από σφαίρα και κατήγγειλε το γεγονός. Ο Joe Hill είπε πως τραυματίστηκε σε καυγά για κάποια γυναίκα και όχι αποπειρώμενος να ληστέψει τον κρεοπώλη αρνήθηκε να πει ποια ήταν επειδή ήταν παντρεμένη. Ο δικαστής τον καταδίκασε σε θάνατο και ο Joe Hill έπεσε από τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος στις 19/11/1915 και η τελευταία του λέξη μπρός στο εκτελεστικό απόσπασμα ήταν "Πυρ!" Πριν την εκτέλεση του έγραψε ένα γράμμα στον Bill Haywood ηγέτη της IWW λέγοντάς του: "Αντίο Μπιλ. Πεθαίνω σαν ένας πραγματικά θλιμμένος επαναστάτης. Μην σπαταλάτε χρόνο πενθώντας. Οργανωθείτε... Θα μπορούσες να κανονίσεις το σώμα μου να μεταφερθεί πέρα από τα όρια της πολιτείας για να ταφεί; Δεν θέλω να βρεθώ νεκρός στη Γιούτα" Η διαθήκη του που μελοποιήθηκε από τον Ethel Raim είναι η παρακάτω:
My will is easy to decide For there is nothing to divide My kin don't need to fuss and moan "Moss does not cling to a rolling stone." My body? - Oh. - If I could choose I would to ashes it reduce And let the merry breezes blow My dust to where some flowers grow Perhaps some fading flower then Would come to life and bloom again This is my Last and final Will Good Luck to All of you Joe Hill
Μετά το θάνατο του ο Joe Hill έγινε θρύλος. Γράφτηκαν τραγούδια, βιβλία, γυρίστηκε και ταινία με τη ζωή του... Όμως ο καλύτερος τρόπος να τιμηθεί η μνήμη του όπως και η μνήμη αμέτρητων άλλων επώνυμων και ανώνυμων ηρώων της εργατικής τάξης είναι αυτό που ο ίδιος είπε... αγώνας για τα δικαιώματά μας! Joe δεν θα ξεχαστείς ποτέ! Ζεις όπως λέει και ένα τραγούδι που γράφτηκε για σένα:
From San Diego up to Maine, in every mine and mill, where working-men defend their rights, it's there you find Joe Hill, it's there you find Joe Hill!
